***
recensie Wild Tales
Zes woeste ritten door het leven
door Suzan Groothuis
In zes korte verhalen volgen we diverse personages omgeven door pech, geweld of corruptie. Op humoristische én wrede wijze speelt regisseur Damián Szifrón met hun lot in een maatschappij waar het hen niet gemakkelijk wordt gemaakt.
In het eerste filmpje neemt een vrouw haar intrede in een vliegtuigcoupé en raakt aan de praat met de man naast haar. Beiden blijken iemand van vroeger te kennen. Zij heeft een relatie met hem gehad, hij heeft zijn muzikale kunsten genadeloos afgekraakt. Hoe zou het deze jongeman verder vergaan zijn? Dan mengt de een na de ander zich in het gesprek, want – toeval of niet – alle reizigers blijken wel een connectie met deze persoon te hebben. Maar er is een hoger plan, een waarin afgerekend wordt met kwelgeesten vanuit het verleden. Dat blijkt wel uit de verrassende eindshot van dit korte verhaal, waarin verwardheid, absurdisme en tragiek samenkomen.
Wild Tales (Relatos salvajes) is een bundeling van zes verhaaltjes, waarin een lijn van geweld, corruptie, wraak en opoffering te ontdekken valt. Allemaal luchtig gebracht overigens, want de nodige portie humor ontbreekt er niet in.
Het weerzien met een ongenode gast loopt slecht af, een ingenieur raakt steeds meer in de problemen na een incident met een parkeerboete, een man die jarenlang in dienst is bij een rijk gezin moet opdraaien voor een auto-ongeluk dat de zoon des huizes heeft veroorzaakt. Straffe zaken dus, waarin buiten de wispelturigheid en hardheid van mensen de Argentijnse maatschappij onder de loep wordt genomen. Omkoping en onrecht zijn aan de orde van de dag.
Bloed op de bruidstaart
De finale wordt ingezet met een bruisend huwelijksfeest, maar ook dat is van korte duur. De gelukzalige bruid komt erachter dat manlief er een affaire op na hield met zijn sensuele collega. Vanaf het moment dat hij toegeeft is het feest een slagveld van gebroken glas, omgevallen taart en bloedsporen.
Szifrón hanteert een mix van tragikomedie en wreedheid. Zijn korte verhaaltjes doen wat denken aan die van Roald Dahl, in wiens Kiss Kiss en Someone Like You een macabere kwaadwilligheid de toon voert en de mens wordt afgeschilderd als zelfzuchtig wezen. Ieder filmpje, overigens in speelduur verschillend, laat zien dat geluk en stabiliteit geen vanzelfsprekendheid zijn. Je leven kan plots veranderen, waarbij spanning, onrecht en irritatie het beest in de mens naar boven halen. Ofwel getriggerd door een corrupte maatschappij, ofwel door op macht en wraak beluste mensen om je heen, ofwel vanuit je eigen ontembaarheid.
Onverschillig leedvermaak
In de korte verhaaltjes domineert een zwartkomische toon boven de problemen die daadwerkelijk spelen. Echt naargeestig en indringend (zoals Dahls korte verhalen) wordt het daardoor niet, waarbij ook speelt dat niet ieder filmpje inhoudelijk even sterk is. Zo werkt het verhaal van de ingenieur (met acteur Ricardo Darín, bekend van The Secret in Their Eyes (2009) en Nine Queens (2000)) naar een geforceerde en wat voorspelbare climax toe.
In ieder verhaal draait het om een plotse, dik aangezette ontknoping. Invoelen met de personages is er niet bij, daarvoor zijn ze te eendimensionaal neergezet. Wild Tales is vooral een dolle, op momenten hilarische rit door het leven. Origineel en verfrissend, dat wel, maar wat blijft hangen is het gevoel van onverschillig leedvermaak.
29 oktober 2014