**
recensie Winter’s Tale
Mierzoet liefdesdebacle
door Joan Gebraad
Kleed een Amerikaanse fantasybestseller uit 1983 uit. Zet een Oscar-winnende scriptschrijver op de regisseursstoel en voeg daar een sterrencast aan toe. Overgiet het geheel met een saus van clichés en mierzoete romance en je hebt een recept voor een debacle.
Winter’s Tale speelt zich af in drie tijdepisodes. In 1895 wordt baby Peter Lake (Colin Farrell), zoon van immigranten, de toegang tot Ellis Island ontzegd. Zijn ouders stoppen het kind in een miniatuurschip en zo drijft Peter à la Mozes Manhattan binnen. Satans maffiamaatje Pearly Soames (Russell Crowe) neemt het grut onder zijn hoede en maakt een meesterdief van hem.
Wanneer Peter twintig jaar later tijdens een rooftocht het huis van een rijke krantenmagnaat binnensluipt, stuit bij op Beverly Penn (Jessica Brown Findlay, Downton Abbey). Peter schuimbekt nog net niet. De jongeling ziet het licht, zweert zijn criminele bestaan af en begint aan een onstuimige romance. Peter gelooft oprecht dat het zijn levensmissie is Beverly te redden. Soames probeert met zijn criminele matties Peter ten val te brengen. Echter, de grote vraag is of Peter zijn lot wel goed heeft voorzien. Aldus begint een eeuwenlange apocalyptische strijd tussen goed en kwaad, die zijn hoogtepunt vindt in 2014. Met New York als decor.
Verwarrende aaneenschakeling van scènes
Regisseur Akiva Goldman (A Beautiful Mind, I,Robot, Batman and Robin) neemt geen tijd om dingen uit te leggen, wat funest is. Hij haast van scène naar scène. Het resultaat is een onbegrijpelijk en vaak ongeloofwaardig verhaal vol clichés. Waar komt die computergeanimeerde pegasus ineens vandaan? En is Peter nu echt zo’n oelewapper dat hij zelfs na honderd jaar niet verder komt dan dit hemelse wezen, dat toch echt Anthenor heet, aan te spreken met ‘Paard’? Nog zoiets. Tijdens Beverly’s begrafenis kijkt Peter tussen de graven toe. Een paar seconden later weet hij plotsklaps niet meer wie hij is. De film verspringt zonder uitleg naar 2014. Peter moet inmiddels over de honderd zijn, maar lijkt geen dag ouder. En wat te denken van Peter die binnen een paar minuten een meisje met een kaal hoofd ziet, beseft dat zij ongeneeslijke kanker heeft, begrijpt dat zij zijn lotsbestemming is, haar enkele seconden later flauw ziet vallen, vlucht, vecht met de slechteriken en haar redt?
Vriendjespolitiek
Wat de casting betreft lijkt Goldman een blik vriendjes te hebben opengetrokken. Dit pakt niet altijd goed uit. Zo werkte de oude rot eerder met Jessica Brown Findley, Colin Farrell en Russell Crowe. En Will Smith. Die opduikt in een nietszeggende scène als opper-demonen-homeboy Lucifer om Soames nog eens aan zijn missie te herinneren. Russell Crow had beter zijn gladiatorenoutfit aan kunnen trekken. Hoewel Crowe duidelijk plezier beleeft in zijn rol als slechterik, boezemt hij weinig angst in. Getooid met een lelijk litteken, een negentiende-eeuwse Britse outfit en een verschrikkelijk slecht geïmiteerd Iers accent, gromt en vecht hij als een slappe wannabe crimineel. Van een levensgevaarlijke demon verwacht je op zijn minst de slechtheid à la Al Pacino in The Devils Advocate.
Debacle vol liefdesclichés
Het meest storende aan deze film is Goldmans veelvuldige beroep op liefdesfilmclichés. Deze verpulveren de aandacht voor personageontwikkeling, magische verhaalelementen en diepere betekenissen van Mark Helprins roman.
De te bombastische en storend aanwezige muziek roept associaties op met allerlei romantische filmepen. Tel daarbij op Colin Farrell als de letterlijke prins op het witte (vliegende) paard, geleuter over lotsbestemmingen en ware liefde én het stereotiepe van de koene ridder die het meisje redt. Winter’s Tale is Batman and Robin onder de magisch-realistische, romantische films. We hebben het allemaal al eens gezien. En beter.
16 februari 2014