Verslag LIFF 2014: Deel 2

door George Vermij

De creatieve lijdensweg van een narcistische schrijver in Listen Up Philip. Een ontmoeting tussen een cynische suïcidale jonge vrouw en behulpzame Christen in Sequoia. Een ongeplande zwangerschap en onzekere tieners in The Young Kieslowski.

Listen Up Philip (2014, Alex Ross Perry)
Schrijverspijnen

In Listen Up Philip speelt Jason Schwartzman de egocentrische schrijver Philip Lewis Friedman die na het bescheiden succes van zijn eerste romans kampt met een creatieve droogte. De film gebruikt een alwetende verteller die in mooie en ironische woorden de situaties omtrent de personages schetst. Als Philip de kans krijgt om bij de bekende en oude schrijver Ike Zimmerman te verblijven grijpt hij die gelijk aan, zodat hij zijn gestrande relatie met Ashley (Elisabeth Moss, ook te zien op het LIFF in The One I Love) kan ontvluchten.

De band tussen Phillip en Ike doet verdacht veel denken aan Saul Bellows roman Humboldt’s Gift waar een gevestigde schrijver ook een jong talent op sleeptouw neemt. Wat de film vooral goed maakt is de wisselende kijk op het vak. Niet te romantisch of rooskleurig, maar ook niet te realistisch of deprimerend. Ook wisselt de film van perspectief door zich te richten op andere personages en hun problemen. Daaruit blijkt dat mensen gebruik van elkaar maken. Creativiteit is vluchtig en soms heb je mensen als inspiratie nodig, maar soms ook niet.

Regisseur Alex Ross Perry gebruikt daarnaast leuke verwijzingen naar literatuur en andere films. Zijn frisse intieme filmstijl doet denken aan de nouvelle vague zoals die door Eric Rohmer werd geïnterpreteerd, maar Perry is ook schatplichtig aan het werk van John Cassavetes. Ook zijn er links met het werk van de Zuid-Koreaanse Hong Sang-Soo die in zijn films worstelende schrijvers behandelt met hun onhandige relaties en naar bevestiging zoekende ego’s.

Sequoia (2014, Andy Landen)
Tragikomische zelfmoordtrip 

De jonge Riley lijdt aan een ernstige vorm van kanker en besluit om een einde aan haar leven te maken. Wegens haar moeilijke band met haar moeder besluit zij een video te maken voor het vastleggen van haar laatste dagen die zij doorbrengt in het Sequoia nationale park. Onderweg ontmoet ze Ogden die van plan is om missionarissenwerk te doen. Ondanks de verschillen ontstaat er een klik tussen de cynische Riley en de goedzak Ogden. Parallel aan dat verhaal zien we Riley’s gescheiden ouders die erachter komen dat zij zelfmoord gaat plegen en vervolgens afreizen naar het park.

Sequoia doet denken aan de cinema van Alexander Payne en Jason Reitman waar vaak de serieuze thema’s en familieproblemen worden verbloemd door humor. Dat levert gemengde resultaten. Actrice Aly Michalka is okay als Riley en lijkt op een kruising tussen Zooey Deschanel en Emily Blunt. Haar bijdehante en komische cynisme heb je echter al vaker gezien en is daardoor niet verrassend, net als de tegenstelling met de christelijke Ogden. Je voelt natuurlijk al aan dat iets van romantiek zijn intrede zal doen bij dit onwaarschijnlijke paar. De overige cast met gastrollen van Lou Diamond Phillips en Joey Lauren Adams is in orde en zo ook het camerawerk die de majestueuze sequoiabomen toont. Maar het voelt allemaal aan als een dertien in een dozijn indie. Sympathiek en met het hart op de juiste plaats, maar onopmerkelijk.

The Young Kieslowski (2014, Kerem Sanga)
Tieners en zwangerschap 

Amerikaanse films over tieners zijn geobsedeerd door het moment van ontmaagding en zo ook The Young Kieslowski, waar de nerderige Brian wacht op dat schijnbaar magische moment. Hij is echter nog wel onzeker en speelt liever een potje Kolonisten van Catan met zijn medestudenten dan dat hij mingelt met de meisjes. Toch komt hij onverwachts de dronken Leslie tegen; in haar roes krijgt zij hem zo ver om met hem het bed te delen. Missie volbracht, maar wat nu? The Young Kieslowski gaat uiteindelijk over de ongewenste zwangerschap van Leslie die een moeilijke relatie heeft met haar pa en ook nog eens kampt met de twijfels van Brian. Want welke jonge gast zit nu te wachten op een tweeling? Regisseur Kerem Sanga levert een aardige, maar voorspelbare film die het bekende terrein afgaat van vergelijkbare tienerkomedies als Juno en Youth in Revolt. Actrice Haley Lu Richardson weet vooral op te vallen, net als in The Well dat ook in Leiden te zien was. Ze weet de juiste balans te vinden tussen meisjesachtige kwetsbaarheid en vrouwelijke kracht als zij gaandeweg niet meer kan rekenen op de mannen in haar leven. Maar al snel is het eind goed al goed in een film die maar al te graag wil bekoren.

9 november 2014

PREVIEW LIFF 2014

LIFF 2014 DEEL 1

LIFF 2014 DEEL 3

Wat je moet gaan zien in de Sleutelstad

Leiden heeft al een aantal jaren een van de gezelligste en knuste filmfestivals van Nederland. Het festival begon ooit als de liefdesarbeid van film minnende studenten, maar is inmiddels gegroeid en niet meer weg te denken uit de Sleutelstad. InDeBioscoop doet uitgebreid verslag van het Leiden International Film Festival (LIFF), dat van 1 tot en met 9 november zal worden gehouden.

door George Vermij

Sinds een aantal jaar ligt de focus in Leiden op Amerikaanse independent cinema. Op eerdere edities waren er al pareltjes te zien zoals Short Term 12 en Safety not Guaranteed. Dit jaar hebben de programmamakers weer een spannende selectie gemaakt. Listen up Philip belooft een komisch inkijkje te geven in de frustraties en neuroses van een jonge narcistische Amerikaanse schrijver gespeeld door Jason Schwartzman.  Hij is net klaar met zijn tweede boek, maar kan de druk van het schrijversbestaan niet meer aan. Als hij de kans krijgt om bij zijn schrijversidool te verblijven, pakt hij die gelijk aan. Maar soms is het beter als je je idolen niet leert kennen.

Perspectieven
The Disappearance of Eleanor Rigby: Him & Her is een interessant relatiedrama verteld vanuit verschillende perspectieven. Let wel op welke film je kiest want er zijn twee versies. In Her zien wij het verhaal van Jessica Chastain en hoe ze valt op Conor (James McAvoy). Zijn kant van het verhaal wordt weer getoond in Him. De films tonen hoe elke relatie weer anders wordt ervaren ook al is er een gemeenschappelijke band.

Naast de kleinere Amerikaanse films is Interstellar, de nieuwe film van Christopher Nolan, van een heel ander kaliber. Matthew McConaughey speelt een astronaut die met zijn bemanning erop uit wordt gestuurd om de wereld te redden van een kolossale milieuramp. Nolan is natuurlijk niet de minste regisseur in het genre van de kaskrakers, waarmee de verwachtingen omtrent Interstellar op zijn zachtst gezegd hooggespannen zijn.

Reputatie
Naast Amerikaanse cinema heeft het LIFF een sterke reputatie wat betreft de grotere arthousefilms. Al eerder draaiden Amour en La grande bellezza als voorpremières op het festival. Het programma biedt nu de nieuwste film van het cinefiele wonderkind Xavier Dolan, Mommy. Verder is er de biopic Mr. Turner over de Britse schilder Turner te zien die is geregisseerd door Mike Leigh (Naked, Secrets & Lies ). De film won op Cannes de Gouden Palm voor de hoofdrol van Timothy Spall die al jaren met Leigh werkt.

Tot slot is er nog het Israëlische Bethlehem dat het beklemmende verhaal vertelt van een officier in de geheime dienst die contacten onderhoudt met een Palestijnse informant. De film toont de spanningen die er ontstaan als de personages gedwongen worden om keuzes te maken die indruisen tegen hun moraal of groepsloyaliteit.

Naast deze selectie draaien er natuurlijk nog meer nieuwe en oude films. Zo heeft het programma ook veel klassiekers. Kijk hier voor een volledig overzicht van de films.

27 oktober 2014

LIFF 2014 DEEL 1

LIFF 2014 DEEL 2

LIFF 2014 DEEL 3 

Festivalverslag LIFF Deel 3 (slot) 

door George Vermij

In ons laatste festivalverslag reizen wij mee met een gescheiden koppel dat elkaar na een lange tijd weer ziet, volgen we de absurde odyssee van een aan lager wal geraakte folkzanger en worden we door kinderogen geconfronteerd met de harde Britse realiteit. 

Frans en Lisa zijn al jaren gescheiden. Als hun zoon een skiongeluk krijgt besluiten ze samen naar hem toe te reizen. In La Tendresse volgen wij het koppel. De film richt zich vooral op gebeurtenissen die op het eerste gezicht banaal zijn. Lisa sluit zich per ongeluk op in een toilet, terwijl Frans verkeerd rijdt. Er wordt weinig gesproken en af en toe rijzen er vragen op zoals waarom Frans Lisa verlaten heeft.

Debuterende regisseuse Marion Hänsel gaat niet diep in op veel aspecten van de voormalige relatie. Wat overblijft, is een portret waarbij je Frans en Lisa leert kennen alsof je ze een paar dagen intiem zou observeren. Is de blik die Lisa op Frans heeft nog een teken van gevoelens die zij voor hem heeft? Je let op details en de acteurs Marilyne Canto en Olivier Gourmet (bekend geworden door de films van de Dardennes) weten die perfect en levensecht over te brengen. La Tendresse is daarmee een subtiele film die je even de tijd moet geven, maar uiteindelijk een doortastend beeld geeft van menselijke relaties.

Zingen tegen de zinloosheid
De nieuwe film van de gebroeders Coen sluit weer naadloos aan op hun absurde tragikomische oeuvre. Inside Llewyn Davis speelt zich af in het folkcircuit van begin jaren zestig. De folkzanger Llewyn Davis probeert door te breken als muzikant, maar alles zit tegen. Hij pendelt door New York van appartement naar appartement omdat hij geen vaste woonplaats heeft. Hij wordt ook geconfronteerd met zijn foute keuzes en zijn onverantwoordelijke gedrag. Zo heeft hij een affaire gehad met de vriendin van een bevriende folkzanger en maakt verkeerde carrièrekeuzes.

Zijn muziek blijkt niet aan te slaan, terwijl in wat vertolkingen prachtige folksongs doorklinken. Llewyn krijgt goed gestalte door de nonchalante Oscar Isaac die ondanks de tegenslagen gewoon doorgaat. Wie de cinema van de Coen-broers kent, zal aanvoelen wat voor situaties Llewyn op zijn pad tegenkomt. Toch is de herkenbaarheid van stijl en thematiek geruststellend omdat die door de Coens weer meesterlijk wordt verbeeld. Het is die absurde tocht die men het menselijke bestaan noemt. Llewyn had daarom makkelijk een personage uit een verhaal van Franz Kafka kunnen zijn als die een beatnik-schrijver was geweest.

In het koude Britse noorden
Regisseuse Clio Barnard maakte in 2010 het zeer vernieuwende The Arbor, waar zij documentairemateriaal en fictieve elementen op een unieke manier wist te combineren. Die film ging over de opmerkelijke toneelschrijfster Andrea Dunbar die in haar werk schreef over haar ervaringen in een vervallen Britse volkswijk. In The Selfish Giant richt Barnard zich weer op het troosteloze bestaan van de Britse onderklasse, maar op een conventionelere manier. Stijl en inhoud zijn schatplichtig aan Ken Loach en de Dardennes. We volgen twee jongens. De opgefokte en hyperactieve Arbor en de rustige en verlegen Swifty die spijbelen en geld bij elkaar sprokkelen door schrootmetaal te verzamelen.

Barnard toont de schrijnende leefomstandigheden van de jongens en de gevaren van het stelen van koperdraden op industrieterreinen. Het verhaal is enigszins voorspelbaar als je films zoals La Promesse kent. Ook zit er in de band die Swifty opbouwt met een racepaard een knipoog naar de hoofdpersoon in Ken Loachs Kess en zijn valk. The Selfish Giant is niet zo verrassend als Barnards debuut, maar wordt gedragen door de indrukwekkende en levensechte vertolkingen van Arbor en Swifty en hun vriendschap die dient als troost voor hun grimmige bestaan. Barnard weet op momenten het grauwe Britse noorden poëtisch te vangen als in de werken van Engelse landschapsschilders.

10 november 2013

PREVIEW

DEEL 1

DEEL 2

Festivalverslag LIFF Deel 2

door George Vermij

In ons tweede festivalverslag aandacht voor de nieuwsgierige en doortastende blik van een suppoost in Wenen, een ongewone Shakespeare-verfilming en twee gedoemde geliefden in Texas.

Museum Hours van Jem Cohen is een unieke film zoals je die niet vaak tegenkomt. Het is een combinatie van een essayfilm met een fictieve verhaallijn. Hoofdpersoon is de suppoost Johann (een ingetogen Bobby Sommer) die werkt in het prachtige Weense kunsthistorische museum, waar meesterwerken van Breugel, Rembrandt en Titiaan hangen. Daar kijkt hij naar de bezoekers en in intieme voice-overs denkt hij na over kunst en hoe mensen die kunnen ervaren. Dat levert wat prachtige en rake observaties op vooral als het gaat over de waarde van kunst en hoe die door de tijd heen kan veranderen. Als hij een mysterieuze Canadese toerist ziet, die naar Wenen is gekomen om een stervende vriend te bezoeken, ontstaat er een band met haar. De film verplaatst zich dan naar de straten van Wenen waar er ook wordt geobserveerd. Johann gidst de toerist door Wenen en dit contrasteert mooi met de gesloten Ivoren toren van het museum.

Regisseur Jem Cohen is in zijn films gefascineerd door de stad. In zijn mooie essayfilm Lost Book Found werd New York al gezien vanuit het perspectief van een straatverkoper. Ook is Cohen een bewonderaar van de Duitse schrijver Walter Benjamin die in zijn boeken op zoek ging naar de  essentie van de moderne metropool. Deze fascinatie zie je terug in Museum Hours als wij samen met de hoofdpersonen door de stad dwalen en kijken. Cohen spiegelt bepaalde straatscènes met fragmenten van kunstwerken zoals veelzeggende details in het werk van Pieter Breugel. Het is het tijdloze oeuvre van Breugel dat vaker terugkomt in de film zoals in een scène waarin de kijker een gids volgt die vertelt over zijn leven en werk. Enig manco is een verhaallijn die niet altijd even sterk is, maar dat wordt briljant gecompenseerd door Johanns gedachten over de veranderende waarde en betekenis van kunst.

De misverstanden der liefde
William Shakespeares Much Ado About Nothing krijgt in de bewerking van Joss Whedon een modern jasje ondanks dat de teksten grotendeels onveranderd zijn gebleven. Dit zorgt voor een anachronistische spanning. Wat vreemd dat er wordt gesproken over Italiaanse prinsen en verre oorlogen in een relaxte moderne Amerikaanse setting van villa’s en tuinfeesten. Een curieus detail is dat regisseur Joss Whedon zijn eigen huis in Santa Monica gebruikte als de hoofdlocatie voor de film.

Het plot contrasteert twee koppels en hun verliefdheid. Benedick en Beatrice lijken op het eerste gezicht tegenpolen en zijn verwikkeld in een komische woordenstrijd waarin ze elkaar afkraken en op gevatte manier beledigen. Dit wordt gecontrasteerd met de pure verliefdheid van de graaf Claudio voor de maagdelijke Hero. Er is sprake van intrige, list en bedrog. Benedick en Beatrice worden door toedoen van anderen overtuigd dat de een verliefd is op de ander. Hun haat verandert in verliefdheid en daarmee wordt aangetoond dat tegengestelden elkaar aan kunnen trekken. Omgekeerd worden Claudio en Hero door het toedoen van een geniepige intrigant uit elkaar gedreven. De plot balanceert tussen komedie en drama, maar het is de lach die het uiteindelijk wint van de traan. Veel vaste Whedon-acteurs spelen een rol. Zo is er Nathan Fillian (Firefly en Serenity) in een komische rol als onnozele bewaker en Fran Kranz (The Cabin in the Woods) als de verliefde maar nog onrijpe Claudio.

Texaanse pastorale
Ain’t Them Bodies Saints doet in zijn cinematografie denken aan Terrence Malick. De weidse Texaanse lucht en de uitgestrektheid van het landschap zijn vaak gefilmd tijdens magic hour, het tijdstip dat de zon langzaam ondergaat of opkomt. Deze shots maken een deel uit van een oersimpel verhaal. Een crimineel (Casey Affleck) wordt gestraft voor een misdaad die zijn zwangere geliefde (Rooney Mara) heeft gepleegd. Na jaren ontsnapt hij uit de gevangenis om terug te keren naar zijn gezin. De film heeft een langzaam tempo en eenvoudige dialogen die tot de kern willen blijven.

De personages zijn ook eenvoudig en puur en het spel wordt aangevuld door een mooie Texaanse folksoundtrack. Een subplot laat een politieagent, die goed gestalte krijgt door een ingetogen Ben Foster, een band opbouwen met Mara en haar kind. De spanning wordt versterkt als Affleck achterna wordt gezeten door een stel premiejagers. Hiermee is de film ongegeneerd Amerikaans als in een klassieke western waar nobele liefde boven de wet staat. Al met al een mooie film, maar die door zijn eenvoud en onverrassende verloop je ook niet lang zal bijblijven.

8 november 2013

PREVIEW

DEEL 1

DEEL 3

Festivalverslag LIFF Deel 1

door George Vermij

In het eerste deel van ons festivalverslag aandacht voor een intense reconstructie van een controversieel incident, de perikelen van een ongewone puberliefde en een absurde strijd tussen schaakcomputers.

In de American Indie-competitie draait het goede maar conventionele Fruitvale Station van Ryan Coogler. De film is een reconstructie van de laatste dag van Oscar Grant. In 2009 werd hij op het gelijknamige metrostation in San Francisco het slachtoffer van politiegeweld. De openingsscène bestaat uit beelden van het incident die door mobieltjes werden vastgelegd. Grant werd toen samen met vrienden opgepakt nadat ze oud en nieuw hadden gevierd in de stad. In een flashback wordt Grant op de voet gevolgd. Hij wordt geloofwaardig neergezet door Michael B. Jordan. Sympathiek en met charme, maar ook met zijn fouten. Zo maakt hij ruzie met zijn vriendin omdat zij weet dat hij vreemdgaat en dat hij een crimineel verleden heeft. Desondanks maakt Grant er het beste van en probeert zijn leven te beteren.

Qua stijl is Fruitvale Station realistisch. Denk daarbij aan het camerawerk dat je kent van de films van de Dardennes. Het perspectief is humanistisch waarbij er vooral wordt gekeken naar hoe onrecht mogelijk is. Dat maakt van de film een degelijk monument voor Grant en een sterke aanklacht tegen zinloos en onnodig politiegeweld. De film is echter niet zo vernieuwend of rauw als het unieke La Haine of de sterke documentaire The Central Park Five waar een verkeerde inschattingsfout van de politie wordt getoond vanuit meerdere perspectieven en met meer diepgang.

Muurbloem en feestbeest
Een van de aangename verrassingen in het American Indie-programma is de tienerfilm The Spectacular Now van James Ponsoldt. De innemende Sutter is een feestbeest wiens motto is dat je moet leven in het nu. Milles Teller speelt hem met een relaxte charme die doet denken aan een jonge Bill Murray of John Cusack in The Sure Thing. Als Sutters vriendin (Brie Larson uit Short Term 12) het uitmaakt, begint hij te twijfelen aan zijn hedonistische levensfilosofie. Hij leert de op het eerste gezicht verlegen en nerdy  Aimee kennen. Zij wordt perfect neergezet door Shailene Woodley (The Descendants) in een mooie combinatie van kwetsbaarheid en opkomend verlangen. Ze is duidelijk geraakt als Sutter haar het hof maakt en uiteindelijk haar vriendje wordt, maar Sutters twijfels en complexe persoonlijkheid zorgen uiteindelijk voor spanningen. The Spectacular Now is mooi gefilmd en gemonteerd en die elementen vullen de chemie tussen Sutter en Aimee perfect aan. Daarmee is de film een bescheiden pareltje over de genoegens, maar ook emotionele valkuilen van een prille liefde.

De geest in de machine
Andrew Bujalski is al een tijd bezig als regisseur en werd in cinefiele kringen vooral bekend als een van de boegbeelden van de mumblecore  stroming. Zijn films Funny Ha Ha en Mutual Appreciation zijn lowbudget-portretten van twijfelende twintigers die nog geen raad weten met relaties. De films kenmerken zich verder door gemompelde dialogen (vandaar de mumble in mumblecore) die ook nog eens de ongemakkelijke communicatie tussen mensen benadrukt. Zijn nieuwste film Computer Chess lijkt op het eerste gezicht heel anders. De film speelt zich af in de jaren tachtig en is in zijn visuele stijl een ode aan het decennium. Geschoten in zwart-wit video waan je je als kijker al snel in een soort tijdcapsule, vergelijkbaar met het effect dat Pablo Larraín bereikt in NO.

Het verhaal draait om een wedstrijd tussen ontwikkelaars van schaakcomputers. Dit zijn nog primitieve bakbeesten die aan de beginperiode van de technologische vooruitgang staan en een groepje programmeurs nodig hebben om correct te functioneren. Verschillende personages worden gevolgd in het hotel van de wedstrijd. Van wereldvreemde en contactgestoorde types tot aan relaxte wietrokers die zich uitlaten over de toekomst van computers.

Bujalski hanteert verschillende subplots en het hotel zorgt voor absurde situaties, zoals een personage die geen kamer kan krijgen en onrustig door het gebouw dwaalt. Een groepstherapiesessie van een parenclub zorgt ook voor een contrast met de kille en rationele wereld van de computerschakers. De film werkt vooral als een hommage aan een tijdperk waar technologie nog ontoegankelijk was en er werd gezocht naar nieuwe mogelijkheden door ongewone en excentrieke pioniers. De film bevat verder een mooie soundtrack van folkzangeres Collie Ryan, maar zal door zijn eigenaardige mix van stijl en inhoud niet iedereen aanspreken.

5 november 2013

PREVIEW

DEEL 2

DEEL 3

Preview Leiden International Film Festival 2013 

Leiden is naast Nederlands oudste studentenstad stiekem ook altijd een filmstad geweest. Een van de oudste bioscopen van Nederland staat nog steeds trots in de Breestraat en Paul Verhoeven schoot er zijn eerste films met zijn studievrienden. De achtste editie van het Leiden International Film Festival (LIFF) wordt gehouden van 1 tot en met 10 november. Kunsthistoricus George Vermij volgt het festival voor Indebioscoop. 

Het LIFF is een leuk, knus en ambitieus festival dat is uitgegroeid tot een belangrijk cultureel evenement in Leiden. Hier alvast een voorproefje van een festival dat voor alle filmliefhebbers wat te bieden heeft.

Independent films
Dit jaar heeft het festival een programmaonderdeel gewijd aan Amerikaanse independent films. Die selectie bevat onder meer de film Enough Said met de onlangs overleden acteur James Gandolfini (Tony Soprano) in een van zijn laatste rollen. Hij speelt de love interest van alleenstaande moeder Julia Louis-Dreyfus (Seinfeld) die hem gaandeweg beter leert kennen.

Op het programma staat ook Joss Whedons (de cultscriptschrijver achter Buffy, Firefly en The Avengers) bewerking van Shakespeare’s toneelstuk Much ado about nothing. In de VS was er al veel buzz om de film The Spectacular Now over de onwaarschijnlijke romance tussen een feestende tiener en een introvert meisje. Ook deze film strijdt in Leiden mee voor de publieksprijs.

Het festival focust met het World Cinema-programma op films uit bepaalde regio’s zoals Reel China, Window to Russia en Films of Change from the Middle-East. Voor klassiekers is er ook ruimte. Zo opent het festival met Charlie Chaplins zwijgende films The Pilgrim en The Immigrant voorzien van livemuziek van het Residentie Orkest. Ook is er de zwijgende Russische sciencefictionfilm Aelita uit 1924: een modern Mars is nagebouwd in een communistisch Moskou.

Belangrijke voorpremières
Zoals elk jaar heeft het LIFF ook nu een aantal belangrijke voorpremières. Het langverwachte Inside Llewyn Davis van de gebroeders Coen gaat over een denkbeeldige aan lager wal geraakte folkzanger die doet denken aan Bob Dylan en heeft rollen van onder meer Carey Mulligan en Justin Timberlake.

De Italiaanse regisseur Paolo Sorrentino wist al eerder te imponeren met La conseguenza dell’amore en Il Divo waarin hij gebruikmaakt van het beheerste acteertalent van Toni Servillo. Het duo is nu terug met La Grande Bellezza dat door veel critici al wordt gezien als een moderne versie van La Dolce Vita en zich eveneens afspeelt binnen de kringen van de high society in Rome.

Tot slot is er de nieuwe film van Paul Greengrass (Bloody Sunday, The Bourne Supremacy) Captain Phillips over een de gijzeling van een Amerikaans vrachtschip door Somalische piraten en met Tom Hanks in de hoofdrol.

Meer informatie lees je hier  op de website van het LIFF.
Tijdens het festival doen wij verslag van de hoogtepunten. Houd dus deze site goed in de gaten!

28 oktober 2013

DEEL 1

DEEL 2

DEEL 3