Categorie: AUSTRALIE

Water Diviner, The

Posted on

***

recensie  The Water Diviner

Wonderbaarlijke speurtocht naar verloren zoons

door Cor Oliemeulen

Een Australische wichelroedeloper benut zijn fijngevoelige gaven tijdens een vastberaden speurtocht naar zijn gesneuvelde zoons op een Turks slagveld. Vakkundig en bevlogen regiedebuut van Russell Crowe is niet wars van sentimentele trekjes.

In 1981 maakte Peter Weir het historische drama Gallipoli dat kan worden beschouwd als een van de belangrijkste Australische films. Dertien jaar nadat de Engelse kolonie een zelf regerend deel van het Britse Rijk werd, brak in 1914 de Eerste Wereldoorlog uit en gingen Australische soldaten vrijwillig vol avontuurlijke gevoelens naar het Turkse schiereiland Gallipoli om te vechten tegen het Ottomaanse Rijk dat de kant van Duitsland had gekozen. Hoewel de Australiërs verschrikkelijk in de pan werden gehakt en ruim achtduizend soldaten het leven lieten, betekende de Slag om Gallipoli veel voor het jonge Australische zelfbewustzijn. In Gallipoli volgen we twee talentvolle atleten in de loopgraven aan het front en loopt het voor een van hen niet goed af. The Water Diviner begint in feite waar Gallipoli ophoudt.

Recensie The Water Diviner

Wichelroede
Op de droge Australische vlakte probeert Joshua Connor (Russell Crowe) met zijn wichelroede water te detecteren. Door zijn fijngevoeligheid kan hij binnen no-time een put slaan. ’s Avonds leest hij voor uit Arabische Nachten, maar de drie bedden in de slaapkamer zijn leeg. Zijn vrouw Eliza is getraumatiseerd door het verlies van hun drie zoons en verwijt Joshua dat de jongens niet zijn teruggekomen. ‘Je kunt wel water vinden, maar niet eens je eigen kinderen. Jij bent ze kwijtgeraakt.’

Vervolgens zien we een scène waarin Joshua zijn zoons zoekt, terwijl een grote, rode zandstorm nadert – indrukwekkend in beeld gebracht door Andrew Lesnie (The Lord of the Rings, The Hobbit), echter Joshua weet het drietal net op tijd te redden. Nadat Eliza plotseling is overleden, leren we dat de drie zoons niet meer zijn thuisgekomen nadat ze naar Gallipoli waren vertrokken. Omdat zijn vrouw gelovig was, neemt Joshua zich voor om op zoek te gaan naar de overblijfselen van zijn zoons zodat hij hen kan begraven in gewijde grond naast hun moeder.

Oorlogstrauma van twee kanten belicht
Het is 1919 en Joshua arriveert in Istanbul, waar hij een kamer neemt in het hotel van de mooie Ayshe (Olga Kurylenko), die aanvankelijk niets van Joshua moet hebben, omdat haar man ook op Gallipoli heeft gevochten. Met heel veel moeite lukt het Joshua het schiereiland te bereiken. Het 600 jaar oude Ottomaanse Rijk is inmiddels verslagen, maar er is chaos omdat veel landen aanspraak maken op een deel van Anatolië. Ondertussen hebben de triomferende Engelse en verslagen Turkse legerofficieren hun vijandelijkheden aan de kant gezet. Ze verzamelen menselijke resten om die met eerbied hun laatste rustplaats te kunnen geven. Joshua maakt intensief kennis met Majoor Hasan (Yilmaz Erdoğan), die medeverantwoordelijk is voor de dood van zijn zoons.

Recensie The Water Diviner

The Water Diviner slaagt erin begrip voor beide partijen te creëren en het oorlogstrauma van twee kanten te belichten. Ook is er voldoende respect voor de Turkse cultuur. De film is geïnspireerd op de ware geschiedenis van een oude man die zich vanuit Australië toegang tot dit gebied wist te verschaffen om het graf van zijn zoon te ontdekken. De scriptschrijvers voegden aan dit uitgangspunt wezenlijke elementen toe: vergeving, samenwerking en vriendschap, waarbij emotie en sentiment niet worden geschuwd.

Afgeraffeld, maar inspirerend
Russell Crowe maakt met The Water Diviner een achtenswaardig regiedebuut. Zijn spelleiding is strak en de vaart zit er prima in, maar het script is te vol gepropt en soms erg voorspelbaar. Als Connor de hoteleigenares voor het eerst ontmoet, weet je direct dat ze vroeg of laat gevoelens voor elkaar zullen ontwikkelen. Sommige gebeurtenissen zijn niet of nauwelijks uitgewerkt: waarom zijn de Engelsen karikaturaal en bot? Enkele scènes zijn overbodig en zelfs belachelijk: Joshua heeft helemaal vanuit Australië een cricketbat meegenomen zodat hij in een rijdende trein de beginselen van deze sport aan Turkse militairen kan uitleggen.

De gebeurtenissen in het laatste deel gaan zo snel dat het aanvankelijke drama wordt afgeraffeld en uitmondt in een avonturenfilm waarin Joshua’s wonderbaarlijke gave om plaatsen en mensen te lokaliseren aan geloofwaardigheid inboet. Ondanks die tekortkomingen is The Water Diviner een inspirerende film over hoop en liefde.

 

11 april 2015

 

MEER RECENSIES

 

Vijf minder bekende Australische topfilms 

Son of a Gun

Posted on

**

recensie  Son of a Gun

Schaken op twee borden tegelijk

door Cor Oliemeulen

Een ervaren crimineel neemt een groentje onder zijn hoede, maar ontmoet weerstand als er een vrouw in het spel komt.

In speelfilms zie je regelmatig een schaakbord. Vaak staat het bord verkeerd (het veld rechtsonder moet wit zijn) en hebben de witte en zwarte stukken een onlogische positie. Meestal zie je wetenschappers, gepensioneerden of nerds achter het schaakbord, maar het komt ook voor dat gedetineerden het edele schaakspel beoefenen. Als kijker weet je dan direct dat zo’n boef slimmer is dan zijn collega’s die hun recreatietijd liever invullen met het tillen van gewichten, het uitwisselen van ideeën voor tatoeages, of het organiseren van een groepsverkrachting.

Recensie Son of a Gun

Complexe relatie, simpel verhaal
Als één van de beruchtste Australische criminelen Brendan Lynch (Ewan McGregor) achter een schaakbord zit na te denken over zijn volgende zet, deelt groentje JR (Brenton Thwaites) en passant mee dat Lynch zijn tegenstander in drie zetten schaakmat kan zetten. JR dwingt meteen respect af, het begin van een complexe relatie tussen Lynch en hem. In Son of a Gun geldt schaken als metafoor voor het criminele leven: een paar zetten vooruit denken en incalculeren wat je tegenstander kan doen, of iets of iemand opofferen om later voordeel te behalen. Het duurt niet lang voordat JR een pion in Lynch´s schaakspel naast het bord is. Wat volgt is geen koningsdrama, maar een overzichtelijk verhaal, dat ook voor liefhebbers van ganzenborden gemakkelijk is te volgen.

Omdat JR zich ook bemoeit met de structurele groepsverkrachting van zijn celgenoot, dreigt hij zelf het volgende zeepje van de douchevloer te moeten oprapen. Lynch en zijn mannetjesputters grijpen precies op tijd in, wat betekent dat JR na zijn zes maanden detentie Lynch een wederdienst moet bewijzen. Nadat Lynch op spectaculaire wijze uit de gevangenis is bevrijd, wordt JR het criminele circuit ingezogen. Lynch fungeert als een vaderfiguur, die JR kennelijk nooit heeft gehad. Lynch deelt niet alleen zijn idealen, levenservaring en eergevoel met JR, ook introduceert hij hem in een gewelddadige bende die vers gegoten goud wil stelen.

Recensie Son of a Gun

Verboden liefdesavontuur
De Schot Ewan McGregor speelde al vaker in Australische films (o.a. Moulin Rouge!, 2001), maar komt niet spectaculair uit de verf in Son of a Gun van Julius Avery, die naam maakte met korte films en zelf het scenario van zijn eerste speelfilm schreef. Ook zijn relatie met Brenton Thwaites (Maleficent, 2014) is te oppervlakkig, waarbij het vanaf de tweede ontmoeting al duidelijk is dat het onderling niet blijft boteren. Net als alle andere personages zijn ze te eendimensionaal en ontbreekt enige vorm van humor om het geweld te relativeren. Slechts één korte scène levert een glimlach op: iemand die niet wil praten wordt naakt in een vriezer gestopt, waarna twee criminelen er bovenop gaan zitten en een waterijsje eten.

Julius Avery probeert tevergeefs door middel van een verboden liefdesavontuur zijn misdaaddrama meer diepte te geven. Want in zijn nieuwe criminele omgeving speelt JR op twee borden tegelijk. Samen met Lynch wil hij een grote slag slaan, en ondertussen schaakt hij Tasha (Alicia Vikander, A Royal Affair, 2012), het liefje van bendeleider Sam. In deze onderhoudende, maar doorsnee actiefilm is het wachten op de slotconfrontatie tussen JR en Lynch. De finale poets die de een de ander bakt hebben we al vaker op het witte doek gezien.

 

6 april 2015

 

MEER RECENSIES

Rover, The

Posted on

****

recensie  The Rover

Post-apocalyptische roadmovie

door Wouter Spillebeen

‘Wees bang voor de man die niets te verliezen heeft’, luidt de affiche van The Rover, een ijzersterke thriller van David Michôd, die de hardste uithoeken van Australië opnieuw in beeld brengt na Animal Kingdom.  

Guy Pearce bewees in Christopher Nolans Memento dat hij zonder moeite een op wraak beluste ‘badass’ met een troebel verleden kan portretteren. In The Rover is dat Eric, een mysterieuze kerel wiens auto gestolen is door een bende criminelen. Tien jaar na een niet gespecificeerde economische instorting is Australië tot een desolate en onvriendelijke wildernis vervallen. Terwijl Eric uitrust in een wegrestaurant rijden drie criminelen hun 4×4 vast. Gepanikeerd stelen ze dan maar de wagen van Eric, die daar om het zacht uit te drukken niet mee is opgezet.

Recensie The Rover

Hij zet de achtervolging in, maar de tot de tanden bewapende mannen geven de wagen niet af. Eric ontmoet Rey (gespeeld door Robert Pattinson die een nieuw imago lijkt te willen), de zwaar gewonde broer van een van de gangsters. Eerst neemt Eric hem als gijzelaar, maar hij weet de naïeve jongen te overtuigen dat zijn broer hem heeft achtergelaten en niets om hem geeft. Rey zint even veel op wraak als Eric.

Wraakpad
De grootste autoliefhebber ter wereld zou niet zo veel voor zijn wagen doen als Eric voor zijn grijze sedan. Het is meteen duidelijk dat het hem om meer gaat dan enkel de auto, maar de gedeprimeerde, steenkoude man houdt de lippen stijf op elkaar. Rey daarentegen is een flapuit, een onintelligente nietsnut die altijd van het gezag van zijn broer afhing. Of heeft de boerenkinkel toch meer in zich dan hij laat zien? Het wraakpad van het duo brengt hen onder meer langs hoerenkasten voor kleine jongetjes, fluisterende Chinezen, met shotguns zwaaiende winkeluitbaters en een opvliegende dwerg.

The Rover is net zo interessant als de kijker het wil maken. Wie hersenloos voor het scherm zit, ziet gewoon een man die op een verwoestende tocht door een woestijnlandschap is. Maar wie zich vragen stelt bij de gebeurtenissen, gaandeweg theorieën ontwikkelt over de reden achter de wraak, de hoedanigheden van het economische verval en het verleden van Eric, stelt zich open voor verrassingen. Wie zich om de tuin laat leiden, ziet dat er veel meer gaande is dan regisseur David Michôd toont.

Variatie
RPattz liet in interviews meermaals blijken dat hij het acteren in de Twilight-serie beu was. Toen hij in 2011 in Water for Elephants de dierenarts Jacob portretteerde, bewoog hij al richting een carrière met meer inhoud en variatie. In 2014 beitelt hij die diversiteit permanent vast; op het Filmfestival van Cannes was hij in maar liefst twee films te zien: David Cronenbergs Maps to the Stars en The Rover. Daarin speelt hij rollen die bijna niet verder van elkaar kunnen liggen, in Cronenbergs satire is hij namelijk een limousinechauffeur en beginnend acteur. Het acteren in meer diepgaande rollen gaat hem best goed af, hij toont dat hij veel meer in zijn mars heeft.

Recensie The Rover

The Rover is een stevige en mysterieuze thriller in een nachtmerrieachtig landschap: de kale woestijnen van Zuid-Australië waar kilometers niets te zien is en de weg het enige is dat de zandvlaktes van elkaar scheidt. De wreker veracht de gegijzelde idioot, maar beseft dat hij hem nodig heeft, de idioot moet zijn waarde bewijzen als hij niet door zijn nieuwe vaderfiguur wil worden achtergelaten. Dat is de kern van het strakke scenario dat de bij de pinken zijnde kijker constant op het verkeerde been zet.

 

11 juni 2014

 

MEER RECENSIES

Sapphires, The

Posted on

***

recensie  The Sapphires

Vrolijkheid in oorlogstijd

door Wouter Spillebeen

In 1968 trekken vier Aboriginalvrouwen naar Vietnam om de Amerikaanse troepen met hun gezang te entertainen en hopelijk een carrière in de showbusiness te starten. Tony Briggs, de zoon van een van die zangeressen, beschrijft hun verhaal in het script van The Sapphires. 

Drie Aboriginalzussen proberen hun zanggroepje te lanceren, maar stuiten op racisme en oneerlijke talentenjachten. Wanneer ze de alcoholistische Ierse pianist Dave Lovelace (Chris O’Dowd) leren kennen, overtuigen ze hem om hun manager te worden. Met hem en hun lang vervreemde nichtje Kay trekken ze naar Vietnam om daar de Amerikaanse troepen te entertainen met aanstekelijke soulmuziek. Op hun triomftocht door het oorlogsgebied wordt hun vriendschap voortdurend getest. Gail (Deborah Mailman), die zichzelf ziet als de leider van de groep, maakt problemen wanneer haar autoriteit stilaan verdwijnt terwijl The Sapphires steeds meer succes hebben.

Recensie The Sapphires

Soul
Aangezien The Sapphires grotendeels gaat over muziek, is een uitstekende soundtrack een must. Met een breed spectrum aan genres van de typische jaren ’60 rock (Creedence Clearwater Revival) via countrymuziek (Sammi Smith) naar de meer dan dansbare soul van The Sapphires (Sam & Dave, Marvin Gaye, The Staple Singers), weet deze film bijna iedereen te plezieren. Jessica Mauboy, die de jongste Sapphire Julie speelt, zingt de meeste van die soulnummers vol overgave zelf in.

Afwisseling
Het concept van The Sapphires is interessant maar enigszins voorspelbaar. Films over de Vietnamoorlog moeten niet altijd deprimerende verhalen over oorlogshelden zijn, een succesverhaal over een beginnende soulgroep is een welkome afwisseling. De oorlog die constant op de achtergrond woedt, geeft nu en dan een glimp van de harde realiteit en is een perfecte voorbode voor de obligatoire plottwist.

Spekken
De verhaallijn gaat niet erg diep. Verschillende subplots zijn duidelijk aangebracht om die te spekken: Cynthia (Miranda Tapsell) is aan het altaar verlaten en er woeden interne conflicten over wie de beste zangeres van de vier is. Het verhaaltje over het etniciteitprobleem van Kay had zeer ontroerend kunnen zijn, maar voelt onderontwikkeld aan.

The Sapphires is een aangename mix tussen Ray en Good Morning Vietnam. De film heeft een hoge amusementswaarde als je niet op zoek bent naar een diepe en betekenisvolle ervaring.

 

22 juni 2013

 

MEER RECENSIES

Few Best Men, A

Posted on

***

recensie  A Few Best Men

De perfecte bruiloft

door Cor Oliemeulen

De orde verstorende perikelen van een stel losbandige vrienden tijdens een vrijgezellenavond en bruiloft zijn allesbehalve origineel. Toch maken de hilarische verwikkelingen van A Few Best Men een onderhoudende klucht.

De Engelse jongeman David (Xavier Samuel) ontmoet op een tropisch vakantie-eiland het Australische meisje Mia en ze worden verliefd. Eenmaal thuis vertelt hij zijn drie beste vrienden dat ze gaan trouwen. De onvolwassen Tom (Kris Marshall), de door liefdesverdriet overmande Luke (Tim Draxl) en de fatterige zeurkous Graham (Kevin Bishop) vliegen met tegenzin naar Australië om daar de bruiloft bij te wonen en als getuigen namens de bruidegom enkele onvergetelijke bijdragen te leveren. De ellende vangt aan als ze de dag voor de bruiloft een met emoties worstelende drugsdealer bezoeken en per abuis diens tas met cocaïne en een vuurwapen meenemen.

A Few Best Men

Hielen likkende senator
David en zijn vrienden maken kennis met de steenrijke ouders van Mia. Vader Jim blijkt een starre, hielen likkende senator, die indruk wil maken op zijn politieke vrienden door het organiseren van de perfecte bruiloft. Maar al te graag ontvluchten ze de etiquette om tijdens hun vrijgezellenfeestje nog eenmaal uit hun dak gaan. Als ze op de ochtend van de bruiloft wakker worden, zijn ze hun nachtelijke escapades totaal vergeten. Zit het gezelschap in The Hangover (2009) opgezadeld met de tijger van Mike Tyson, in A Few Best Men staat het met lingerie, mascara en lippenstift toegetakelde prijsschaap van de senator opgewonden te blaten.

Tot hier moet je nog wennen aan de karakters en dreigt de film te verzanden in clichés en banaliteiten. Maar tijdens de zich snel opstapelende problemen weet de cast zich goed te ontwikkelen en zijn geloofwaardigheid te behouden. Kris Marshall (al goed op dreef in Love Actually, 2003) krijgt alle ruimte om zijn vrienden tot onstuimige en onsmakelijke activiteiten te bewegen in het script van Dean Craig (Death at a Funeral, 2007). De fotografie is mooi, de soundtrack passend, de montage functioneel en de regie bekwaam.

A Few Best Men

Botsende cultuurverschillen
Australiër Stephan Elliott maakte in 1994 de travestietenkomedie Priscilla, Queen of the Desert en drie jaar geleden Easy Virtue waarin een jonge Engelsman met een rijke Amerikaanse trouwt. Hoewel A Few Best Men minder goed is, wordt hierin ook gretig gebruik gemaakt van botsende culturen. Tijdens een speech vertrouwt één van de vrienden de deftige toehoorders zelfs toe dat alle Australiërs afstammen van het gespuis dat vroeger vanuit Engeland op het eiland werd gedumpt.

Van het soort humor moet je wel houden. De dialogen hebben een hoog onderbroekenlolgehalte, terwijl de handelingen variëren van het onvrijwillig naakt poseren met een SM-masker tot het met de arm anaal penetreren van een schaap om opgeslokte bolletjes cocaïne te kunnen traceren. Een onverwacht genot om naar te kijken is Olivia Newton-John. Wereldberoemd als de stoer in leren broek gestoken, maar preutse Sandy in de musical Grease, steelt ze krap 35 jaar later de show als de aanvankelijk elegante en ingehouden senatorenvrouw die volkomen los gaat na de nodige drank en drugs.

 

9 oktober 2012

 

MEER RECENSIES