Categorie: NIEUWS

LIFF 2017 – Preview

Posted on

Preview: Leiden International Film Festival 2017
LIFF ziet er veelbelovend uit

door Suzan Groothuis

Van 27 oktober tot en met 5 november staat Leiden volop in het teken van cinema. Het programma van de twaalfde editie van het Leiden International Film Festival (LIFF) belooft ook dit jaar veel goeds. InDeBioscoop doet traditioneel uitgebreid verslag.

Leiden onderscheidt zich al jaren met de American Indie Competition: films waarachter geen grote producers en geldstromen zitten. Deze onafhankelijke Amerikaanse cinema levert vaak pareltjes op, zoals Whiplash en Short Term 12 die eerdere edities te zien waren. Ook dit jaar zijn er wat veelbelovende titels, zoals Golden Exits van Alex Ross Perry. In 2015 was hij aanwezig op het LIFF met Listen Up Philip, waarin Jason Schwartzman een geagiteerde, zelfingenomen schrijver speelt.

The Lovers

Familieperikelen
In Golden Exits schept een jonge Australische (Emily Browning) wanorde in het bestaan van twee New Yorkse families. Een film die net als zijn voorganger neuroses en ongemakkelijkheid belooft. In The Lovers zien we hoe een getrouwd koppel, na het besluit te gaan scheiden, onverwacht weer passie in elkaar vindt. Met Debra Winger en Tracy Letts, die behalve acteur ook bekend is als scriptschrijver van August: Osage County en Killer Joe.

Brigsby Bear is zo’n typische American Indie, waarin creativiteit en ontroering samengaan. Het leven van de 35-jarige James komt op zijn kop te staan wanneer zijn favoriete televisieserie abrupt eindigt. Er zit maar één ding op: het verhaal zelf afmaken! En dan hebben we Band Aid, waarin een getrouwd stel dat constant ruzie maakt op het idee komt een band te beginnen en hun ruzies als inspiratie te gebruiken. Een creatieve manier om uit je huwelijkscrisis te komen.

Grote regisseurs
Het Panorama-onderdeel richt zich op de nieuwste films van de grote regisseurs. De nieuwe Michael Haneke bijvoorbeeld, de man die ons ook The Piano Teacher, Caché en The White Ribbon bracht. Hij hanteert een realistische, confronterende stijl en weet de kijker met regelmaat met zijn films te verontrusten. In Happy End siert Isabelle Huppert het doek en haar personage heeft het zwaar te verduren met haar familieleden. Verder met Jean-Louis Trintignant (Haneke castte hem eerder in het aangrijpende Amour) en Matthieu Kassovitz. Een vrolijke film zal het niet zijn, maar wellicht wel een indringende en onvergetelijke.

The Killing of a Sacred Deer

The Killing of a Sacred Deer belooft weer een bijzondere filmervaring. De film is namelijk van de hand van regisseur Yorgos Lanthimos, bekend van Dogtooth, Alps en The Lobster. Cinema die zich kenmerkt door humor, absurdisme en knotsgekke scenario’s. Lanthimos’ films beginnen vaak ijzersterk en verzanden in de tweede helft. Hopelijk is The Killing of a Sacred Deer het meesterwerk dat er in zit. Colin Farrell speelt na The Lobster opnieuw een hoofdrol, evenals Nicole Kidman, recent nog te zien in Sophia Coppola’s The Beguiled.

Het Britse The Party belooft een zwarte, levendige comedy, met een topcast bestaande uit Kristin Scott Thomas, Timothy Spall en Bruno Ganz. Je promotie vieren doe je met een etentje, niet wetende dat die volledig ontspoort. In zwart-wit geschoten en van Sally Potter, bekend van Orlando en Ginger & Rosa.

En dan is er nog Battle of the Sexes, tevens de openingsfilm. De makers van Little Miss Sunshine komen met het waargebeurde verhaal van de tennismatch tussen de vrouwelijke nummer één, Billie Jean King (Emma Stone) en ex-kampioen met groot ego Bobby Riggs (een rol die Steve Carell vast en zeker op het lijf geschreven is!).

Cinema-ervaring
Buiten de American Indie Competition en de grote premièrefilms, biedt LIFF nog veel meer. Grijp je kans om de slechtste film ooit in Trianon 1 te zien: Tommy Wiseau’s The Room uit 2003, uitgegroeid tot cultklassieker, met hilarische oneliners als: I did not hit her, it’s not true! It’s bullshit! I did not hit her!

Voorafgaand aan The Room kan je kijken naar James Franco’s The Disaster Artist, voor een kijkje achter de schermen bij… The Room! Met Franco als Tommy Wiseau.

The Shining

Nog niet voldoende lekker gemaakt? Here’s Johnny, again! ofwel een vertoning van horrormeesterwerk The Shining, inclusief een exclusieve introductie. Zou toch wat zijn als het doek zich opent en er een golf bloed tevoorschijn komt. Ook waagt LIFF zich aan de enige echte Bond-film met George Lazenby in de hoofdrol: On Her Majesty’s Secret Service. In de documentaire Becoming Bond zien we hoe de autoverkoper uit Australië de nieuwe Bond werd en vervolgens de eeuwige roem liet schieten.

LIFF zou LIFF niet zijn om de cinema-ervaring nog eens te versterken met een echt The Big Lebowski-biertje. Bewaar die fles, wordt vast nog een collectors item. Hier lees je het hele LIFF-programma.
 

23 oktober 2017

 
MEER NIEUWS EN ACHTERGROND

Filmfestivals La Notte

Posted on

Filmfestivals La Notte
Twaalf filmfestivals maken samen een filmprogramma: La Notte. Tijdens La Notte worden de meest uiteenlopende films vertoond. Van documentaires tot shorts, van Latijns Amerika tot het Noordzeegebied, van dansfilms tot fantastische films. We zetten de vier La Notte-festivals die de komende maand worden gehouden, op een rijtje.

Allereerst aandacht voor La Notte dat dit jaar voor de tweede keer plaatsheeft. Een filmnacht met de beste, vreemdste en ontroerendste films van die twaalf Nederlandse filmfestivals. Plaatsen van handeling: 24 november 2017 in KINO Rotterdam van 17 tot 5 uur en 1 december 2017 in FC Hyena Amsterdam van 17 tot 5 uur. Ascenseur pour l’échafaud staat alvast, de volledige programmering wordt 1 november bekend.

Filmfestivals La Notte
Mooie natuurdocumentaires tijdens het Wildlife Filmfestival 26-29 oktober 2017 in Cinerama Rotterdam.

Samengaan van twee disciplines: Dans en Film in EYE Amsterdam. Het programma wordt 1 november bekendgemaakt.

Recente films uit Oost- en Zuidoost-Europa tijdens het Eastern Neighbours Film Festival 1-5 november in Filmhuis Den Haag.

Thelma

Films uit landen rond het Noord-en Oostzeegebied tijdens het Noordelijk Film Festival 8-12 november 2017.

Amsterdamned
Drie dagen, tien films (nieuwe die geen Nederlandse release krijgen en oudere die het verdienen weer vertoond te worden op het witte doek), creepy shorts en genre gerelateerde stands in de foyer. Dat is Amsterdamned. De openingsfilm dit jaar is de Nederhorrorklassieker De Lift van Dick Maas, in aanwezigheid van de originele cast & crew. Amsterdamned vindt plaats op 25 tot en met 27 oktober in Kriterion Amsterdam.
 

17 oktober 2017

 
MEER NIEUWS EN ACHTERGROND

Focus op David Lynch

Posted on

Focus op David Lynch
Weinig mensen zo veelzijdig als David Lynch. Deze 71-jarige Amerikaan schrijft, schildert, fotografeert, produceert, acteert en musiceert. Het meest bekend is hij als maker van de Amerikaanse mysterieserie Twin Peaks die begin jaren negentig op tv werd uitgezonden, en nu 25 jaar later een vervolg kent. Met slechts tien speelfilms in zijn oeuvre wordt Lynch beschouwd als een van de grootste filmregisseurs.

EYE brengt vanaf 23 november zijn speelfilmdebuut Eraserhead terug in de bioscoop. Dinsdagavond 31 oktober is de documentaire David Lynch: The Art Life te zien in het Amsterdamse filmmuseum. Alsof dat nog niet genoeg is, opent het Bonnefantenmuseum in Maastricht eind november 2018 de grote David Lynch-overzichtstentoonstelling Someone is in my House. Dit is de eerste museale presentatie van het oeuvre van David Lynch in Nederland. Tijdens de tentoonstelling presenteert Lumière Cinema (ook in Maastricht) een landelijk filmprogramma rond zijn werk.

David Lynch

Eraserhead
Eraserhead is even enigmatisch gebleven als zijn schepper. Lynch’s lange speelfilmdebuut ging 19 maart 1977 in première op het Filmex Film Festival in Los Angeles, trok niet meer dan 25 bezoekers maar groeide in de jaren daarna uit tot cultklassieker. De film was in Nederland pas in 1983 te zien en is op zijn minst gezegd een verontrustende ervaring.

Het verheel gaat over Henry Spencer, een jongeman met een excentrieke bos haar die zijn vriendinnetje heeft bezwangerd en met zijn gezinnetje een afbraakappartement betrekt. Plot, psychologie en storyline waren het raam uitgegooid, wat restte was een surrealistische bespiegeling over leven en dood, seks en het universum, verpakt in zwarte humor, gelardeerd door een macabere industriële soundtrack.

Onder kunst- en horrorliefhebbers geldt de film als een meesterlijke groteske. De beklemmende verbeelding van een stel met een mutant als kind – een wormvormig, nauwelijks menselijk creatuur dat dag en nacht huilt – is zowel aangrijpend als angstaanjagend. ‘A dream of dark and troubling things’, zei Lynch over zijn debuut.

De re-release van Eraserhead betreft een digitale 4K-restauratie, die in 2014 werd voltooid en tot stand kwam onder supervisie van de regisseur in samenwerking met mediaconcern CBS en het Franse filmproductie- en distributiebedrijf MK2 Films. De heruitbreng bevat de originele stereosoundtrack en doet recht aan het experimentele sounddesign van Alan R. Splet en Frederick Elmes’ betoverende zwart-witcamerawerk.

Documentaire
Ongeveer gelijktijdig met de uitbreng van Eraserhead brengt EYE de documentaire David Lynch: The Art Life in de bioscoop. Hierin gaat Lynch, scharrelend in zijn atelier in de heuvels van Hollywood, terug naar de wortels van zijn creativiteit. Hij vertelt over zijn jeugd, zijn ouders, de vroege jaren aan de kunstacademie in Philadelphia en hoe de schilderkunst zijn oeuvre heeft bepaald. Zijn kunstwerken die voorbijkomen sluiten daar in een slimme montage op aan.
 

16 oktober 2017

 
MEER NIEUWS EN ACHTERGROND

AFFR 2017 – Preview

Posted on

AFFR Preview: Films over gebouwen

door Bob van der Sterre

Er is tegenwoordig bijna voor iedere liefhebber van iets wel een filmfestival. Dat is een geweldig gegeven van onze moderne tijd. Het Architecture Film Festival Rotterdam (AFFR) begeeft zich diep in een van de meest obscure filmniches: films over architectuur.

We zien op het AFFR vooral films die de laatste drie jaar zijn uitgekomen. Een interessant filmfestival – dat je eens laat geven om gebouwen, niet om mensen. Vroeger waren er ook diverse speelfilms geprogrammeerd, die zijn er nu bijna niet meer. Misschien jammer, wel begrijpelijk.

AFFR

Het festival duurt van 4 tot en met 8 oktober en vindt plaats in Lantaarn-Venster in Rotterdam. Naast de films zijn er nog talloze events, debatten, enz. maar in deze preview richten we ons puur op het programma. De meeste films vallen in drie categorieën te stoppen: films over steden, films over architecten (en andere beroemdheden) en films over bijzondere plaatsen.

Films over steden
Addis-Abeba – Chinese New Flower (30 min.)
Hoofdstad van Ethiopië. Een proces van verandering aldaar in dertig minuten geschetst. Dat klinkt als een uitdaging.

City for sale (82 min.)
Wie wel eens Berlijn heeft bezocht – en de gekte van de Amsterdamse huizenmarkt kent – raakt best bezorgd wanneer die gekte in de leukste stad van Europa gaat toeslaan. Kennelijk is dat moment aangebroken. Een andere Berlijn-film op dit festival is Whose City.

The Road (95 min.)
Hunan, China. Zo wordt in China een weg gebouwd. Nietsontziend. Tips & Trucs voor hoe het niet moet. Klinkt als een boeiend relaas, mooie cinema. Over modern China gaan ook de films Green Island en Dream Empire.

The Novgorod Spaceship (46 min.)
Cultuur moest er komen in de jaren zestig, in Novgorod. Toen kwam dit enorme, kolossale Dostojewski-theater. Een extreem gewaagde vorm van architectuur. De bewoners snappen er nog steeds niet veel van.

Istanbul Echoes (100 min.)
Istanbuls eigenheid staat onder druk. Wie Ekümenopolis heeft gezien, kent dit thema. Dat benadrukte de dichtslibbende aderen van de stad. Dit gaat over de traditionele straatverkopers, die nu met de grootschalige verbouwingen geen kant op kunnen.

El Cholet (64 min.)
Een film om een goed humeur van te krijgen. In Bolivia volgen we in El Alto selfmade-architect Freddy Mamani met zijn uitzinnige, naar kitsch neigende gebouwen. Toch is het ook iets nieuws en dat is altijd iets om te koesteren. El Cholet is de openingsfilms van het AFFR 2017.

Wild Plants (108 min.)
Detroit. Guerilla tuinbouwers. Aparte mensen. Dat moet een leuke, inspirerende docu opleveren.

What We Have Made (71 min.)
Frankrijk. Een film die eens gaat over de andere kant van het bouwen: de bouwvakkers en hun beroep. Stilistische film, belooft vooral veel werk.

Sea Tomorrow (82 min.)
Het Aralmeer. Dat is de plek waar ooit een meer was en dorpen en steden aan dat meer. Maar zonder meer slaan de dorpen en steden nergens meer op. Of toch wel? Schrijnende docu over de achterblijvers.

 

Films over architecten en andere beroemdheden
Eero Saarinen: The architect who saw the future (60 min.)
Architect van veel van de ‘optimistische’ architectuur uit de VS. Zijn zoon gaat op onderzoek uit.

Five seasons: the gardens of Piet Oudolf (75 min.)
Beroemd Nederlands architect legt zijn stijl en werk uit. Docu oogt enigszins traag op basis van de trailer maar goed voer voor mensen die houden van mensen die terugblikken.

Troublemakers: The story of Land Art (72 min.)
De makers van Land Art & landschapsarchitectuur werden troublemakers genoemd. Dat alleen al is voldoende om ze lief te hebben. Wie houdt van Land Art, kan deze documentaire niet overslaan.

Citizen Jane: Battle for the city (92 min.)
Deze dame ageerde tegen Robert Moses, toen hij New York ‘sloopte’. Ze vond dat de opbouw en dynamiek van de stad anders benaderd moest worden. Niet werkelijk toen, maar misschien wel toepasbaar, nu.

Life & Death of an architect (52 min.)
José Ferragut, beroemd architect in Mallorca, wordt in 1968 gedood. Was er sprake van een of ander complot? Miguel Eek zoekt het uit.

Lutah: A passion for architecture: a life in design (65 min.)
Lutah Maria Riggs was een van de weinige vrouwelijke architecten in de jaren veertig en vijftig. Ze werkte in Californië.

Roger Dastous (103 min.)
Een van de belangrijkste architecten die Quebec heeft voortgebracht. Een onvervalste biopic waar je mogelijk wel het een en ander van het mysterieuze Quebec kunt opsteken.

It’s All A Plan (74 min.)
Paolo Mendes da Rocha. Grote naam in de architectuur in Brazilië. Zijn dochter neemt hem op stap langs een aantal van zijn werken. Familie, Brazilië en kunst: klinkt als een entertainend uurtje en nog wat minuten.

Samurai Architect: Tadao Ando (74 min.)
Tadao Ando is al decennia een van de toparchitecten ter wereld. Deze documentaire beschrijft zijn leven en ideeën. Voor de mensen die graag de vedette aan het woord horen.

Mundo Salamone. The Pampa reinvented (80 min.)
Wat als je als architect samenwerkte met fascistische regimes? Lastig uit moreel oogpunt. Salamone liet wel een bijzonder erfgoed na: enigszins bombastische, maar wel unieke architectuur, waar nu steeds meer waardering voor komt.

L’Amatore (90 min.)
Film die ook al draaide op IDFA over de Italiaanse architect Piero Portaluppi, die net carrière begon te maken toen het fascisme opkwam. Belooft een mooie geschiedenisles en biopic ineen te zijn aangezien hij zelf veel films over zijn eigen leven schoot.

The Man Who Build Cambodia (38 min.)
Portret van de Cambodjaanse architect Van Molyvann, die zijn oude meesterwerken van voor 1970 bezoekt (daarna moest hij vluchten).

Films over bijzondere plaatsen
Bath People (85 min.)
Laatste badhuis van Turijn. Portret van de vaste bezoekers. Klinkt veelbelovend.

Bloki (57 min.)
Interessante Poolse docu die eens de makers van de communistische blokkenbouw aan het woord laat. Hoe ging dat er eigenlijk aan toe, in die tijd?

The Hotel (82 min.)
Interessant gegeven voor filmliefhebbers en architectuurliefhebbers ineen: deze Zweedse film schetst de hotels die diverse films inspireerden.

Relics of the future (62 min.)
Documentaire over fotograaf Toni Hafkenscheid die de bizarre architectuur van de toekomst van gisteren fotografeert.

The art of recovery (85 min.)
De stad Christchurch in Nieuw-Zeeland had zes jaar geleden te maken met een aardbeving. Nu wordt de stad zachtjes aan opgebouwd. Dat ongeluk biedt ook ruimte voor creativiteit. Een softe, uplifting docu, met uitspraken als ‘People create the community’.

The Pier (45 min.)
Er is natuurlijk maar een echte pier. Die van Scheveningen. Maar het is al jaren zieltogend. Planken liggen los, commercie is niet je van het en ja, staat het eigenlijk niet in de weg? Zo was het niet bedoeld. Wereldpremière (let op: zonder Engels ondertiteling).

Togliattigrad (96 min.)
Een van de meest mysterieuze docu’s van het festival. Een bizarre samenwerking tussen Italië en de Sovjet-Unie bracht eind jaren zestig een enorme fabriek naar Siberië. Spannend verhaal. Stad werd naar goed communistisch gebruik genoemd naar Italiaanse communistenleider Togliatti, dus Togliattigrad.

Slumbering Concrete (50 min.)
Nog zo’n raar verlaten oord. De uit de grond getrokken betonnen vakantieoorden in Kroatië, voor het toerisme van de jaren zestig en zeventig, die nu zieltogend en verlaten zijn. Boeiend filmmateriaal.

En last but not least: op dit festival is ook de klassieker Koyaanisqatsi te zien.

Voor wie meer inspiratie en meer titels wil, hier staan de vorige edities van AFFR beschreven.

 

4 oktober 2017

 
DEEL 1: Zwendel, machines en fascistische architectuur

DEEL 2: Kan lelijk mooi worden?
 
 
MEER FILMFESTIVALS

De negen levens van Martin Scorsese

Posted on

Toonaangevende Amerikaanse regisseur heel juli in de spotlights
De negen levens van Martin Scorsese

door Cor Oliemeulen

Als je van Martin Scorsese houdt doe je er verstandig aan om de komende maand regelmatig deze website te bezoeken. Onze redactie heeft zich vol overgave gestort op het oeuvre van deze toonaangevende Amerikaanse regisseur.

Het resultaat is een verrassende verzameling van recensies, essays en andere persoonlijke stukken. De terugkerende lezer mag zich vanaf eind juli kenner van het werk van Martin Scorsese (uitspraak: sko:r·ses·sie) noemen. En mocht je zijn films nog niet (goed) kennen, is er alle gelegenheid om de schade in te halen.

Martin Scorsese heel juli bij ons in de spotlights

Gerestaureerde klassiekers opnieuw in de bioscoop
Als de naam van Martin Scorsese (New York, 17 november 1942) valt, zal menig liefhebber onmiddellijk drie films noemen: Taxi Driver, Raging Bull en Goodfellas. Ter gelegenheid van de grote tentoonstelling over deze gelauwerde filmmaker in EYE Amsterdam (nog te zien tot en met 3 september) zullen deze geweldige films vanaf 6 juli in gerestaureerde versies in het hele land worden vertoond.

InDeBioscoop zal de themamaand over Martin Scorsese dan ook starten met recensies van Taxi Driver, Raging Bull en Goodfellas. Niet zonder toeval drie films met Robert De Niro in de hoofdrol, want de acteur speelt maar liefst acht keer in een film van Scorsese. Ook de namen van Harvey Keitel, Joe Pesci en Leonardo DiCaprio zullen in de verschillende bijdragen voorbijkomen. Net als de muziek van The Rolling Stones, in het bijzonder ‘Jumpin Jack Flash’. In de films van Martin Scorsese vallen personages en muziek namelijk vaak samen.

Persoonlijke thema’s
Natuurlijk komen in onze bloemlezing over Martin Scorsese ook andere handelsmerken en persoonlijke thema’s van de regisseur aan bod, zoals de strijd van de eenzame held, de rol van het katholieke geloof en verraad. Zijn misdaadfilms en biografische verhalen zijn zeer bekend, maar wie weet eigenlijk dat Scorsese ook een vijftal romantische drama’s, tal van documentaires en een heuse tv-serie maakte?

Mean Streets (1973) betekende de start van een fantastische loopbaan, The Last Waltz (1978) laat zien hoe je een muziekdocumentaire maakt. After Hours (1985) blinkt uit in Hitchkafkaïaanse waanzin, hebzucht zien we niet alleen in Goodfellas (1990), maar ook in Casino (1995) en The Wolf of Wall Street (2013). Vaak is de scheidslijn tussen goed en kwaad dun. Martin Scorsese neemt zelden een standpunt in, de kijker kan zelf een mening vormen.

Unieke beeldtaal
In bijna vijftig jaar – van experiment tot en met obsessie – heeft Martin Scorsese zich ontpopt als een unieke cineast, die een belangrijke plaats in de filmgeschiedenis heeft ingenomen. Geen filmauteur in de pure zin des woords omdat hij zelf zelden de scenario’s schrijft, maar absoluut iemand die een eigen beeldtaal heeft ontwikkeld. Dat proces ging niet zonder slag of stoot. Vaak was het knokken om projecten van de grond te krijgen en dreigden persoonlijke omstandigheden zijn carrière voortijdig te beëindigen.

In veel films over film duikt Martin Scorsese op als deskundige. Naast zijn onuitputtelijke filmkennis zijn er maar weinigen die zo enthousiast en bevlogen over films praten. Het zal dus niemand verbazen dat die onvoorwaardelijke hartstocht tot zoveel moois op het witte doek heeft geleid.
 

25 juni 2017

 
MEER NIEUWS EN ACHTERGROND

Bert Goessen verslaat Cannes

Posted on

Tilburger Bert Goessen doet verslag vanuit Cannes
Altijd op zoek naar filmjuweeltjes

door Cor Oliemeulen

Filmkenner, filmdistributeur en oud-bioscoopeigenaar Bert Goessen doet in mei exclusief voor InDeBioscoop verslag van het filmfestival van Cannes. Oftewel, waartoe een bezoek aan je oude studentenstad kan leiden.

Tijdens mijn rondtocht langs filmhuizen en filmdistributeurs spreek ik af met Bert Goessen in Tilburg. Eerst ’s morgens een filmpje in de plaatselijke Pathé en dan een wandeling door het centrum, 32 jaar na mijn laatste bezoek bijna onherkenbaar. De oude textielfabriek in de IJzerstraat waar ik destijds woonde, is gelukkig nog nagenoeg hetzelfde studentenhuis en roept direct herinneringen op, bruut verstoord door het zicht van een oerlelijke gsm-toren achter jazzcafé Paradox aan het eind van de straat. Het naburige winkelcentrum op het mij onbekende Pieter Vreedeplein stemt evenmin vrolijk.

Cinecitta
Even later zit ik met Bert Goessen aan een tafel in het café van Cinecitta vlak om de hoek aan de Willem II Straat, een pand met een rijke historie. Het werd in 1877 gebouwd als koffiehuis annex concertzaal en sindsdien is het een belangrijk sociaal-cultureel centrum waar ooit de legendarische pianist Vladimir Horowitz concerteerde.

Ik heb met Bert Goessen afgesproken, omdat hij het niet kan laten om zijn nek uit te steken voor bijzondere films die anders waarschijnlijk niet in onze bioscopen te zien zouden zijn. Dat zien we graag. De eerste film die hij namens de Belgische distributeur MOOOV in Nederland verdeelde, is het verstilde Georgische drama Corn Island, waarover collega Ralph Evers zich lyrisch betoonde, en deze week was het de beurt aan Oscuro Animal, een Colombiaanse film waarin geen woord wordt gesproken.

Cinecitta

Cinecitta (foto: Vincent Nabbe)

Wat ik dan nog niet weet, is dat deze Limburger, die na zijn studie sociologie in de Brabantse textielstad bleef hangen, de oude eigenaar van dit deels monumentale pand is. In 1982 kocht hij de toenmalige Ambassade samen met studievriend Frans van Beek en noemde de bioscoop Cinecitta, naar het beroemde filmcomplex in Rome. En verdomd als het niet waar is: hun openingsfilm was Jean Luc Godard’s Prénom Carmen die ik destijds op de bonnefooi zag samen met huisgenoot Guus, een jongen van de sportacademie die werkelijk geen idee had in wat voor vage film hij verzeild was geraakt – en niet alleen omdat de Nederlandse actrice Maruschka Detmers er de halve tijd met blote borsten in rond paradeert.

Bert Goessen (foto: Ilona van Genderen Stort)

Bert Goessen (foto: Ilona van Genderen Stort)

Filmfestivals
Dertig jaar lang vertoonden Bert Goessen en zijn studiemaatje in Cinecitta vooral artistieke films. Zonder ooit een beroep te doen op subsidie en ondanks de opkomst van de video in hun beginjaren wisten ze het hoofd boven water te houden, terwijl de ene na de andere bioscoop uit het Tilburgse straatbeeld verdween. Nadat het duo het pand in 2012 verkocht, werd het deels verbouwd en uitgebreid met enkele zalen. Bert Goessen verzorgde nog twee jaar de programmering voor Cinecitta, echter zijn zoektocht naar de minder voor de hand liggende kwaliteitsfilm blijft een onuitputtelijke bron.

Al meer dan dertig jaar speurt hij naar die onbekende filmjuweeltjes tijdens de filmfestivals van Toronto, Venetië, Berlijn en Cannes. Met Bert’s spontane toezegging om vanaf 17 mei verslag te doen vanuit de Franse badplaats onder de arm, verlaat ik aan het eind van de middag mijn oude studentenstad Tilburg. Medio jaren tachtig gekroond tot ‘saaiste stad van Nederland’, maar toen had men vast Cinecitta over het hoofd gezien.
 

1 mei 2017

 
MEER NIEUWS EN ACHTERGROND

Skins: Freaks

Posted on

Bizarre Spaanse film Skins kan cultstatus tegemoet zien
Freaks zijn ook mensen met gevoelens en verlangens

door Cor Oliemeulen

De Spaanse film Skins is één van de opvallendste verschijningen tijdens het toch al zo fantasierijke Imagine Filmfestival in Amsterdam. Het is een tragikomische beproeving waarin bizarre, afstotelijke en smakeloze personages het hart van de toeschouwer proberen te winnen. Een mozaïek dat laveert tussen melodrama en kolder. Gedurfd en origineel voor de één, vulgair en weerzinwekkend voor de ander.

Het begrip freak is onderhevig aan de tijd. Volgens woordenboeken is een freak: een apart persoon, een enthousiast liefhebber of een rare knakker. Soms wordt de persoon in kwestie geassocieerd met ongewenst sociaal of seksueel gedrag, drugsgebruik en homofilie. Frank Zappa hanteerde bij het uitbrengen van zijn dubbelalbum ‘Freaking Out’ in 1966 misschien wel de mooiste definitie: ‘Iemand die afwijkt van de voorgeschreven standaard van denken, kleding en sociaal gedrag om zich creatief te kunnen uiten.’

Freaks als circusattractie
Er was een tijd dat misvormde en mismaakte mensen freaks werden genoemd en een circusattractie waren. Het bekendste voorbeeld is de film Freaks uit 1932 van Tod Browning, die een jaar eerder Dracula had gedraaid. Freaks op het witte doek bleken een andere uitwerking te hebben op het publiek dan freaks in een rondreizend circus. Het was volstrekt nieuw dat lichamelijk gehandicapten zélf de rollen speelden. Nadat filmmaatschappij MGM voor de première het testpubliek had gechoqueerd, werd de film drastisch ingekort en werd het bedrijf zelfs voor de rechter gesleept door een vrouw die beweerde dat ze door het kijken naar Freaks een miskraam had gekregen.

Naast degenslikkers en vuurspuwers bestaat de cast van Freaks uit dwergen, pinheads, interseksuelen, een Siamese tweeling, mensen met handicaps of zonder ledematen, alsook figuranten met afwijkingen en ziektes die we tegenwoordig nog nauwelijks zien, of willen zien. Freaks is een combinatie van drama, documentaire, arthouse en horror. Het verhaal gaat over een ‘normale’ trapezeartieste die het heeft gemunt op het fortuin van een dwerg. Ze wil met hem trouwen, hem vermoorden en dan het geld delen met Hercules, de sterke man van het circus op wie ze echt verliefd is.

Freaks is door het aanzienlijke gedrochtengehalte jarenlang in veel landen verboden geweest, maar na de hernieuwde première op het filmfestival van Cannes in 1962 uitgegroeid tot een echte cultfilm. Misschien omdat de freaks in latere tijd minder als onvolwaardige mensen werden beschouwd en meer identificatie opleverden, omdat zij meedogenloos wraak nemen op de trapezeartieste, die daardoor in de film overigens zelf eindigt als….freak. Onvoorwaardelijke compassie voor een freak krijg je zeker in The Elephant Man (1980) van David Lynch met John Hurt als de misvormde Joseph Merrick.

Mededogen met mismaakte personen
Skins (originele titel is Pieles) is verre van biografisch en uit heel ander hout gesneden, maar wil eveneens mededogen met mismaakte personages opwekken. De Spaanse cultregisseur Álex de la Iglesia, die de film produceerde, strikte Eduardo Casanova als regisseur. De producer zegt het volgende over de grilligheid van zijn pas 26-jarige landgenoot, in eigen land vooral bekend als tv-acteur: “Eduardo is een mix van een heleboel mensen in één persoon. Hij is een mengeling van haat, wraak, woede en zoetheid. Een porseleinen pop in een horrorfilm. Hij is Chucky en The Bride of Chucky tegelijkertijd. Hij is zélf een filmkarakter.”

Desalniettemin speelt Casanova zelf niet in zijn speelfilmdebuut. Wel het uiterst buitenissige personage Samantha, die eerder was te zien in zijn ruim drie minuten durende Eat My Shit (2015). Zij is geboren met een omgekeerd digestief systeem: op de plaats waar normaal je mond zit, zit bij haar de anus. En waar je anus behoort te zitten, zit bij Samantha haar mond. Het is een idee dat je misschien eerder bij de heerlijke nonsens van South Park zou aantreffen, maar in Casanova’s wereld staat Samantha voor de ultieme lichamelijke misvorming. Zo goor als Eat My Shit eindigt, wordt het gelukkig niet in Skins, maar zij is wel het personage dat de meeste walging oproept.

Tegelijkertijd fascineert Samantha enkele personen die flink opgewonden raken van haar verschijning. Maar dat ze door de maatschappij als afstotelijk wordt beschouwd, blijkt als ze een selfie op Instagram plaatst. Binnen no-time krijgt ze een berichtje met de mededeling dat haar post is verwijderd, omdat die ’tegen de richtlijnen’ is. Eduardo Casanova relativeert raak met de nodige humor. Zo leren we bijvoorbeeld hoe Samantha kippensoep moet eten. En hoe het bij haar werkt als ze op haar verjaardag kaarsjes mag uitblazen. Menig kijker zal na een tijdje ook compassie voor Samantha voelen. Want zij is immers, hoe afstotelijk dan ook, een mens. Een mens met een innerlijk, met gedachten en gevoelens, net als alle andere personages in Skins.

Hoer zonder ogen
Zo passeert Laura het rariteitenkabinet. Laura is mooi, kan mooi zingen, maar ze heeft geen ogen. Ze werkt als prostituee voor klanten die blij zijn dat zij hen niet kan zien. Het zijn de freaks die bij Laura seksueel aan hun trekken proberen te komen.

De zwangere dwerg Vanessa is pas populair vanaf het moment dat zij in een pak wordt gehesen en furore maakt als het roze beertje Pinkoo in een tv-show voor kinderen.

Christian snijdt met een mes in zijn benen, want die benen zijn niet van hem. Hij wil het liefst een zeemeermin worden, want ‘zeemeerminnen hebben geen benen, maar zijn toch gelukkig’.

En wat de denken van Ana, die een grote tumor op de helft van haar gezicht heeft. “Je valt alleen op mijn uiterlijk”, verwijt zij Ernesto, die slechts opgewonden kan raken van misvormde vrouwen. Het is een prachtig voorbeeld van de ironie in Skins.

Alle personages maken van Skins een ongemakkelijke film. Bizar, maar tegelijkertijd ontroerend en vertederend. Soms met onverwachte wendingen. Zo kan een melodramatische scène – vaak ondersteund door melige popdeuntjes uit de jaren 70 – zomaar uitmonden in tragikomische kolder. Het doet meer dan eens denken aan het werk van The Pope of Trash, John Waters, die opviel door een combinatie van kitsch, goorheid en excentrieke taferelen met meer dan eens corpulente, halfblote vrouwen.

Inspiratiebronnen
De kleuren en gestileerde kaders van Skins zouden zomaar kunnen zijn afgekeken van Wes Anderson’s The Grand Budapest Hotel. De vormgeving lijkt ook direct geïnspireerd op het Franse duo Pierre et Gilles, bekend van barokke fotografische creaties met levendige kleuren. Uiterst gestileerde combinaties van foto’s en schilderijen die zich bewegen tussen fantasie en werkelijkheid, kunst en kitsch, en omstreden vanwege de naakte, provocatieve poses.

Niet alleen het typisch Spaanse melodrama van Pedro Almodóvar zien we terug in Skins, maar vooral de veelal kitschachtige kleuren in diens vroegere werk. Eduardo Casanova gebruikt vooral pastelkleuren. We zien voornamelijk roze en paars, wat fungeert als een functioneel, zoet contrast met de schokkende verschijningen van de personages.

Qua narratieve structuur is Skins te vergelijken met de ensemblefilm Happiness (1998): veel personages in meerdere verhaallijnen die uiteindelijk allemaal met elkaar te maken hebben. Ook in deze inktzwarte satire van Todd Solondz zien we voornamelijk verdrietige mensen. Echter hier vind je geen spoor van fysiek gehandicapten, maar van losers, nerds en perverse lieden. Zoals de pedofiele vader die twee vriendjes van zijn zoontje verkracht en het personage van Philip Seymour Hoffman dat zo verlegen én gefrustreerd is, dat hij vrouwen in zijn omgeving belt om ze onder een lading seksuele grofheid te bedekken.

Ook in Skins zijn de mensen diep van binnen eenzaam en hunkeren zij naar aandacht. En tegelijkertijd kun je soms enorm lachen om die ongelooflijke triestheid van het bestaan, het relativeren en de zelfspot. Ondanks de controversiële aanpak vertelt deze krankzinnige film een coherent verhaal over verlangens, idealen en dromen. Boodschap: hoe we er van de buitenkant ook uit mogen zien, onder die huid zijn we misschien wel allemaal freaks. Vooral de mensen die er van de buitenkant ‘normaal’ uitzien.
 

16 april 2017

 

 

Skins

 
MEER NIEUWS EN ACHTERGROND

Imagine 2017 – Preview

Posted on

Imagine: hét festival van de fantastische film

door Suzan Groothuis

Het is bijna zover: woensdag 12 april begint het Imagine Film Festival in Eye aan het Amsterdamse IJ. Wat te verwachten? Prikkelende, bloedstollende, gewelddadige, bizarre en fantasierijke films natuurlijk, want Imagine is hét festival van de fantastische film. InDeBioscoop is er weer bij en maakt vast een selectie. Welke films moet je zeker gaan zien?

Een grote verandering is het definitief verdwijnen van Night of Terror. Imagine, ooit ontstaan uit deze jaarlijkse horrornacht, vond niet langer een locatie die het evenement, berucht vanwege het schreeuwen van ‘homo’, ‘hoer’ en racistische uitingen, wilde hosten. Nu is er Fright Night, eveneens een nacht met vier horrorfilms, een heuse Scream Queen Contest en een filmquiz. Schreeuwen kan nog steeds, maar zonder scheldkanonnen en racistische uitingen.

Fascinatie voor vlees
Het Franse Raw had al een vertoning op het IFFR en Imagine doet het dunnetjes over. Horrorkannibalisme onder diergeneeskundestudenten. Grimmig en kaal in beeld gebracht, waarbij het eten van rauwe konijnenniertjes nog het minst schokkend is. Raw is zo’n film met een sterke maag als vereiste. Veelbelovend debuut, dat doet denken aan Marina de Van’s In My Skin. Ook zo’n film met een fascinatie voor vlees en Laurent Lucas (bekend van Calvaire en nu dus ook in Raw te zien) in een bijrol.

The Greasy Strangler

The Greasy Strangler is een mix van horror en komedie en belooft lekker vunzig te zijn. Over een vader en zoon, die een Disco-stadswandeling runnen. Wanneer een sexy vrouw mee doet aan de tour, gaan vader en zoon de competitie aan. En dan is er nog een “greasy strangler” die de stad onveilig maakt. En heel smerig, vet eten en melige oneliners. Nieuwsgierig? Van Rook Films, dat ook alle Ben Wheatley-films produceerde.

Publieksopening
Komiek Jordan Peele komt met Get Out. Allesbehalve een komedie, want zijn debuut krijgt een naargeestige wending als Rose haar vriend meeneemt naar het mysterieuze landgoed van haar familie. O ja, hij is zwart en zij blank, maar dat zou voor haar liberale, tolerante familie geen probleem moeten zijn. Of toch wel? Terwijl de spanning opbouwt, draait de film richting eigentijdse horror. Lovend ontvangen in de pers en tevens Imagine’s publieksopening.

Een scène die bij menig horrorfan op het netvlies gebrand zal staan is het slechts drie minuten durende hoogstandje uit Hitchcocks Psycho. Ofwel, de beroemdste moordscène uit de filmgeschiedenis! Na het zien van 78/52 weet je er alles over. De 78 staat voor de camera-instellingen, de 52 voor de cuts. Deze documentaire staat niet alleen stil bij die legendarische douchescène, maar heeft ook aandacht voor de tijd waarin de film ontstond. Plus interviews met betrokkenen, waaronder de body double van Janet Leigh.

Suspiria

Horrorklassieker in 4K
Niet te missen is Suspiria van horror-grootmeester Dario Argento. De horrorklassieker uit 1977 krijgt een vertoning in 4K. Voor Argento betekende deze film, die dit jaar zijn veertigste verjaardag viert, zijn doorbraak. Prachtige decors en psychedelische kleuren tillen de film naar een hoger niveau. Het intens rode bloed vloeit rijkelijk. Een giallo die je gezien moet hebben, nu messcherp in beeld gebracht en met de onovertroffen soundtrack van progrockers Goblin. Argento loopt overigens ook zelf rond op Imagine voor een avondvullend programma over zijn carrière.

Natuurlijk is er nog meer: een double bill met Australische horror, waarbij de outback het toneel is van bruut geweld en moordzucht. En het beklemmende The Girl With All The Gifts, eerder ook op het IFFR te zien. Een zombie-outbreak en overlevingsdrang verenigen zich in een onherkenbaar Londen. En we zien Glenn Close weer eens in een rol, maar het is de jonge Sennia Nanua die de show steelt. Voor wie even film-moe is (de diehard kan zes films op een dag pakken) is er een masterclass slashing zombies. Handig om je voor te bereiden op het nieuwe seizoen van The Walking Dead.

Het Imagine Film Festival zal worden gehouden van 12 tot en met 22 april. Hier vind je het hele programma.
 

10 april 2017

 
MEER FILMFESTIVAL

What Ever Happened to Bette and Joan?

Posted on

Amerikaanse tv-serie Feud toont roemruchte vete rond klassieker
What Ever Happened to Bette and Joan?

door Cor Oliemeulen

Actrices boven de vijftig hebben het moeilijk in Hollywood. Dat was in 1962 niet anders toen eeuwige rivalen Bette Davis en Joan Crawford tot elkaar waren veroordeeld om voor het eerst samen in een film te spelen. What Ever Happened to Baby Jane? werd een groot succes – juist omdat deze twee bijna vergeten filmsterren elkaars bloed wel konden drinken. In het eerste seizoen van de Amerikaanse tv-serie Feud ontdekken we waarom.

Het is geen slecht idee om eerst het spraakmakende horrordrama What Ever Happened to Baby Jane? van regisseur Robert Aldrich te kijken alvorens je te storten op de achtdelige reeks Feud: Bette and Joan, dat 5 maart in première ging en wekelijks is te zien op het Amerikaanse tv-station FX. Je ervaart dan hoe realistisch de sets zijn, hoe het leven achter de schermen de gebeurtenissen op het witte doek beïnvloeden, en vooral hoe treffend en grandioos beide kemphanen zijn neergezet: Susan Sarandon als Bette Davis en Jessica Lange als Joan Crawford. Twee actrices die zelf ook wel weer een succesje kunnen gebruiken.

Feud

Vete
In de eerste twee afleveringen van Feud wordt nog niet duidelijk hoe de vete tussen Bette Davis en Joan Crawford begon. Daarom een stukje geschiedenis vooraf. Davis stond onder contract bij Warner Bros. en moest jarenlang knokken om in de wat betere drama’s te kunnen spelen, terwijl danseres Crawford zonder bovenmatige acteerinspanningen uitgroeide tot de glamour girl van MGM. Vooral Crawford stond bekend als mannenverslindster, terwijl Davis waarschijnlijk ‘pas’ voor het eerst in 1935, tijdens de opnames van Dangerous, in een buitenechtelijke verhouding belandde met haar tegenspeler Franchot Tone. Inderdaad, de toenmalige verloofde van Joan Crawford.

Desondanks had Crawford bewondering voor haar rivale, vanwege haar talent en krachtige karakters, maar smeekte ze bijna om Davis’ respect. Het is dan ook Crawford die het initiatief neemt om samen met Davis in een film te spelen. Davis moet tot haar afgrijzen zien rond te komen van bijrollen op Broadway (eigenzinnig als ze is weet ze op het toneel toch altijd de aandacht te trekken), terwijl Crawford weliswaar in een riant onderkomen leeft, maar blijkt te zijn opgezadeld met de schulden van haar ex-man, de inmiddels overleden CEO van Pepsi Cola.

In Feud stapt Joan Crawford met het boek ‘What Ever Happened to Baby Jane?’ onder de arm de kleedkamer van Bette Davis binnen en probeert haar duidelijk te maken dat ze elkaar nodig hebben, want in Hollywood is alleen nog maar plaats voor ‘vrouwen met grote borsten en een klein brein’.

Horror
Ambitieus als ze zijn gebleven, snakken de twee grote filmsterren van weleer naar nieuw succes. Beiden maakten op latere leeftijd een grandioze comeback: Joan Crawford won een Oscar in en als Mildred Pierce (1945), Bette Davis had gekroond moeten worden als beste actrice voor All About Eve (1950). Maar ook regisseur Robert Aldrich (Alfred Molina), die het tijdens de opnames van Autumn Leaves (1956) op de set (en kennelijk ook in bed) uitstekend met Joan Crawford kon vinden, is weer toe aan een geslaagde film. Hij is ervan overtuigd dat horror – na Hitchcock’s mokerslag Psycho (1960) – de toekomst is. Aldrich klopt met What Ever Happened to Baby Jane? tevergeefs aan bij de baas van Warner Bros., Jack Warner (Stanley Tucci). Die flipt: “Het was een levende hel toen die twee voor mij werkten. Ik heb er een maagzweer en aambeien aan overgehouden, wil je ze zien?”

Met een financiering van een kleine producent en een tweede hypotheek op zijn huis kan Robert Aldrich dan eindelijk met de opnames beginnen. Al op de eerste dag begint het gedonder en getreiter, maar Davis en Crawford zijn wel zo slim dat ze soms samen optrekken tegen Aldrich. Zo moet het sexy buurmeisje uit de film vertrekken en bespelen ze voortdurend de regisseur om hun zin door te drijven. Daarentegen verdenken ze elkaar ervan met Aldrich de koffer in te duiken, immers alles lijkt geoorloofd om de meeste tekst, de beste belichting en de meeste vertroeteling te krijgen. De vete wordt versterkt door Hedda Hopper (Judy Davis), dé roddeljournalist van Hollywood. Nog meer sappige details over Bette Davis en Joan Crawford krijgen we te horen in een interview met actrices Olivia de Havilland (Catherine Zeta-Jones) en Joan Blondell (Kathy Bates).

What Ever Happened to Baby Jane?

Verbluffend
Voor de kijker die What Ever Happened to Baby Jane? niet heeft gezien. De film begint met het zingende en dansende kindsterretje Baby Jane Hudson. Zij is zo beroemd dat levensechte poppen van haar als zoetje broodjes over de toonbank gaan. Maar van die lieflijke uitstraling blijft naast het podium weinig over: de achtjarige Jane is een verwend nest. Haar zusje Blanche voelt zich achtergesteld. Nadat de jeugdige magie bij Jane is verdwenen, maakt Blanche furore als actrice. We ontmoeten beide zussen enkele tientallen jaren later in hun familiehuis. Jane (Bette Davis) is een verbitterde alcoholist, terwijl zij de aan een rolstoel gekluisterde Blanche (Joan Crawford) van de buitenwereld heeft afgesloten.

De vertolkingen van Susan Sarandon en Jessica Lange zijn verbluffend. Een voorbeeld. In die Hollywood-jaren verzorgden de filmsterren nog vaak hun eigen kleding en make-up. In de eerste aflevering van Feud zien we de scène waarin Davis tot aanvankelijke verbijstering van allen de set op loopt met een blonde pruik, een wit geschminkt gezicht, zwaar opgemaakte ogen, vuurrode lippen en op haar wang een moedervlek in de vorm van een hartje. Nadat Robert Aldrich luid begint te applaudisseren, veroorlooft Bette Davis zich een sneer naar Joan Crawford. Bette hoeft het immers niet alleen van haar uiterlijk te hebben, maar van haar acteren.

We zien uit naar de volgende afleveringen van Feud met de scène waarin Davis iets harder tegen Crawford schopt dan in het script staat en Crawfords wraakactie, een kilo’s zware riem onder haar jurk, op het moment dat Davis haar helemaal door de kamer moet slepen.

Charles en Diana
De maker van Feud: Bette and Joan, Ryan Murphy (American Horror Story, Glee), heeft het voordeel dat de legendarische vete tussen Bette Davis en Joan Crawford al bij voorbaat garant staat voor vuurwerk. Twee vrouwen die elkaar, mede door de opportunistische wereld van Hollywood, hardvochtig haten. Een gegeven dat van What Ever Happened to Baby Jane? een weergaloze film en van de tv-serie een waardige making of maakt. Dat brengt ons bij de vraag of het tweede seizoen van Feud – over de relatie tussen Charles en Diana – de klasse van Bette and Joan weet te benaderen.
 

20 maart 2017

 
MEER NIEUWS EN ACHTERGROND

Paul Verhoeven op papier

Posted on

Paul Verhoeven op papier

door Alfred Bos

In 1991 schreef Rob van Scheers een ‘eenvoudig briefje’ aan Paul Verhoeven. Vijfentwintig jaar later ligt de derde, herziene en aangevulde editie van zijn vuistdikke Verhoeven-biografie in de winkel.

Paul Verhoeven is een bètaman in een alfawereld, meent Rob van Scheers. Hij pakt de nieuwe editie van zijn biografie over Hollands meest vermaarde cineast van de stapel in de boekhandel en drukt die in mijn handen. Paul Verhoeven, een filmersleven is een kloek boek: dik 600 pagina’s levensverhaal, plus 30 pagina’s filmografie, bibliografie en index. Zijn levenswerk?, vraag ik Van Scheers. Nee, zijn oeuvre is een boom en dit is de stam. Het dozijn overige boeken van de man die voor Elsevier en De Volkskrant over film, muziek en cultuur schrijft, zijn de takken.

Paul Verhoeven

Paul Verhoeven, een filmersleven is de derde editie van zijn Verhoeven-biografie. De eerste verscheen in 1996 bij Erven J. Bijleveld. Die kwam als Paul Verhoeven: The Biography in vertaling uit bij de gerenommeerde Londense uitgeverij Faber & Faber. Na Verhoevens terugkeer uit Hollywood en zijn Nederlandse ‘comeback’ film Zwartboek kwam in 2008 via Meulenhoff een aangevulde editie. Deze derde versie, die loopt tot de triomfantelijke ontvangst van Elle tijdens het Cannes filmfestival van mei 2016, verschijnt via Podium. De biografie is in die twintig jaar uitgegroeid tot een baksteen van een boek.

Jongensboek
Paul Verhoeven op papier is net zo’n roetsjbaan als Paul Verhoeven in de bioscoop; of Paul Verhoeven op de filmset, als we het boek van Van Scheers mogen geloven. De ondertitel is veelzeggend: we leren veel over de man en diens werkwijze, waarom zijn films zijn zoals ze zijn—satire en spirituele vragen vermomd als actiefilms of psychologische thrillers. Het boek geeft veel, heel veel informatie over achtergronden en productieproces van de films. De auteur sprak met zo’n honderd direct betrokkenen; acteurs, producenten, scenaristen, auteurs (Wolkers, Reve), cameramensen, technici. En Verhoeven zelf, uiteraard.

Biografie Paul Verhoeven

Verhoeven privé blijft nagenoeg buiten beeld, al wordt tussen de regels wel duidelijk hoe belangrijk zijn echtgenote Martine voor hem is. Ze gidste hem in 1967 door een moment van psychose, toen onder extreme stress zijn geest leek te desintegreren. Van Scheers ziet daarin de bron van Verhoevens rauw-realistische aanpak als regisseur. Hij heeft die onverbloemde kijk op de werkelijkheid nodig als tegenwicht voor de hang naar het hogere.

Verhoeven is een afgestudeerd fysicus die als tiener door film werd gegrepen en besloot om zijn leven aan film te wijden, toen Nederland nauwelijks een filmcultuur kende en het beroep van filmregisseur hier niet bestond. Het is een verhaal van noodzaak en persoonlijke moed. Verhoeven was de troepen vaak ver vooruit. Dit is het verslag van zijn veldtocht. Paul Verhoeven, een filmersleven leest als – hoe kan het anders? – een jongensboek. In blessuretijd scoort hij de winnende goal.
 
Paul Verhoeven, een filmersleven (Podium) – met een voorwoord van Martin Koolhoven – 652 pagina’s, € 20,=

 
Binnenkort op InDeBioscoop een uitgebreid interview met Rob van Scheers over zijn Verhoeven-biografie.
 

6 februari 2017

 
 
MEER NIEUWS EN ACHTERGROND