Festivalverslag IFFR 2015: Deel 4

door George Vermij

Naast speelfilms draaien er op het IFFR documentaires. In dit verslag aandacht voor de ondergang van de stad Flint, het verhaal achter een beruchte b-filmstudio, het portret van criticus Roger Ebert en de tragische carrière van ’s werelds kleinste actieheld.

Roger and Me was het eerste wapenfeit van Michael Moore en is zo’n twintig jaar na dato nog steeds sterk in tegenstelling tot Moore’s latere prekerige docu’s. In de film probeert Moore General Motors topman Roger Smith te spreken over de economische situatie in Flint, Michigan. Moore groeide zelf op in de stad en hij laat zien hoe de auto-industrie zorgde voor welvaart en een gevoel van saamhorigheid. Daar komt een eind aan als de fabrieken moeten sluiten en de productie zich verplaatst naar lagelonenlanden.

Sarcastisch commentaar
Moore filmt de gevolgen voor de stad en haar bewoners, terwijl hij tevergeefs een interview probeert te scoren met Smith. Moore is zoals in zijn latere docu’s zelf ook het onderwerp in zijn film. Hij stelt absurde vragen of levert sarcastisch commentaar op de zinloze plannen om Flint te redden van de ondergang. Zo komt de stad op het idee om een pretpark te bouwen om weer banen te creëren. Een lachwekkende onderneming die al snel mislukt. Ondertussen sluiten de fabrieken en groeit de werkloosheid. Moore filmt gezinnen die hun huis uit moeten en contrasteert dat met de welgestelde burgers van Flint die nog steeds geloven in het optimisme van The American Dream.

Moore laat echter zien dat de misstanden uit de klauwen lopen en dat er aan de top niemand is die zich bekommert om het lot van de arbeiders of Flint. Het gevolg is de complete verloedering van de stad die al snel een broedplaats wordt voor criminaliteit. En het is een ontwikkeling die Flint helaas nog niet van zich af heeft geschud als je de laatste Amerikaanse misdaadstatistieken moet geloven.

Tieten en explosies
Electric Boogaloo: The Untold Story of Cannon Films is het vermakelijke verhaal achter de legendarische b-filmstudio Cannon Films. Iedereen die in de jaren tachtig en negentig wel eens een videotheek bezocht zal wel bekend zijn met de ´pareltjes´ die deze studio heeft geproduceerd zoals American Ninja, The Delta Force, Missing in Action en Kickboxer. Allen goedkope actiefilms met geen gebrek aan seks en geweld.

Het begint allemaal met het duo Menahem Golan en Yoram Globus die in Israël dol waren op film en met hun Cannon Studio wilden doorbreken in de VS. In veel talking heads komen leuke en minder leuke anekdotes over dit ondernemende tweetal naar boven. Zo blijkt dat ze niet altijd even goed wisten wat nu de wensen van het publiek waren. Seks bleek al snel een geliefd ingrediënt om films van slechte kwaliteit te verkopen. Vroege producties zoals Lady Chatterly’s Lover met Sylvia Kristel en Bolero met Bo Derek getuigen daarvan.

Daarnaast draaide Cannon op een goedkoop verdienmodel waar films snel en voor weinig geld werden geproduceerd met uitgerangeerde sterren of nieuw en onervaren ´talent´. Charles Bronson werkte zo met tegenzin, maar voor een hoog honorarium mee aan een hele reeks Death Wish-films die allen hetzelfde platgetrapte wraakverhaal als basis hebben. Cannon had ook een heel arsenaal van actiehelden voor de arme man zoals Chuck Norris, Michael Dudikoff en Dolph Lundgren. Ondanks het succes van deze formule streefden Golan en Globus ook naar artistiekere films. Dat leidde echter tot hilarische flops en dramatische producties zoals hun samenwerking met Jean-Luc Godard voor de film King Lear.

Regisseur Mark Hartley schotelt het allemaal smakelijk voor in al zijn gekke onwaarschijnlijkheid. Net zoals in zijn voorgaande docu’s over Australische en Filipijnse genrecinema is het vooral een enthousiaste trip, gemaakt door een fan. Zeker geen droge filmhistorische verhandeling, maar met genoeg leuke feitjes waar menig filmfreak van zal smullen.

Leven en film
Life Itself van Steve James is een mooie docu over het leven en de tragische dood van filmcriticus Rogert Ebert. James volgt Ebert nadat hij aan het bijkomen is van een hele reeks intensieve behandelingen die zijn kanker maar niet kunnen genezen. Ebert heeft door een medische ingreep voor zijn schildklierkanker al zijn onderkaak verloren en kan niet praten. Hij is echter nog steeds energiek en spreekt door middel van een stemcomputer over film en zijn leven. James toont de levensloop van Ebert die begon als gewone journalist, totdat hij voor de Chicago Sun-Times filmrecensies mocht schrijven.

Hij startte in een tijd waarin de filmkritiek in de VS volwassen begon te worden door het werk van Andrew Sarris en Pauline Kael. Ebert profileerde zich als een wat populistische criticus door voor een breed publiek te schrijven over film. Zijn roem werd groter door het programma Siskel and Ebert waar hij samen met criticus Gene Siskel de nieuwste releases recenseerde. Ondanks de heftige gesprekken die ontstonden wegens onenigheid tijdens het programma, werd Eberts methode van duimpje omhoog of duimpje omlaag door veel andere critici gezien als te simplistisch. Filmkritiek degradeerde tot een eenvoudig waarderingssysteem.

In James’ docu komen toonaangevende critici zoals Jonathan Rosenbaum en Richard Corliss aan het woord over hun problemen met Eberts kritiek. Daarnaast zijn er echter ook genoeg filmmakers die Ebert prijzen als strenge doch rechtvaardige filmrecensent, zoals Martin Scorsese. Ook biedt de film een boeiend inkijkje in de rivaliteit tussen Siskel en Ebert die elkaar gaandeweg gingen haten. Dit sloeg echter om in een bijzondere vriendschap toen Siskel ook ongeneeslijk ziek bleek te zijn. Life Itself is een mooie docu over een bewogen leven dat op momenten verder gaat dan cinema en, zoals de titel belooft, het leven zelf toont.

De kleinste actieheld
De docu The search of Weng Weng ontstond als de liefdesarbeid van Andrew Leavold. Deze extreme film geek runde een grote cultvideotheek in Australië en is verslaafd aan de vreemdste en meest obscure films die je maar kan voorstellen. Leavold heeft in al die jaren altijd een zwak gehad voor Weng Weng. Deze Filipijnse dwerg speelde in de c-film For Y’ur Height Only een kleine geheime agent die het opneemt tegen een bende criminelen. De film werd destijds een internationale culthit, maar nadat het succes wegebde was de filmcarrière van Weng Weng voorbij. Weng Weng bleef echter wel een mysterie wiens echte naam onbekend was. Leavold gaat in de Filipijnen op onderzoek uit en hij belandt op de vreemdste plekken. Het gaat zelfs zo ver dat hij op audiëntie mag komen bij Imelda Marcos die op een volksfestival geëerd wordt. Ondertussen geeft Leavold een korte en interessante geschiedenis van Filipijnse cinema.

Voor het Marcos-regime was cinema een belangrijk medium om de Filipijnen op de kaart te zetten. Ook werden er ontzettend veel genrefilms geproduceerd die door heel Azië werden verspreid. Leavold spreekt acteurs en filmmensen in zijn zoektocht naar de kleine ster en zij kijken met enige nostalgie terug op die succesvolle periode. Al snel blijkt wel dat bepaalde producenten al het geld opstrijkten en dat zij slecht omgingen met nieuwe sterren. Het verhaal achter Weng Wengs tragische carrière dat Leavold geleidelijk ontrafelt, is daar een treffend voorbeeld van. Deze op momenten wat conventionele docu is een mooie ode aan een obscure voetnoot van de cinema die laat zien hoe vluchtig roem kan zijn. Maar ondanks die vluchtigheid blijven bepaalde films om onverklaarbare redenen tijdloos.

30 januari 2015

DEEL 1

DEEL 2

DEEL 3

DEEL 5

Festivalverslag IFFR 2015: Deel 3

door George Vermij

Tijd voor ons derde verslag van het IFFR met slow cinema uit de Italiaanse bergen, een verveelde meesteres en haar gewillige slaafje, de harde pikorde in een doveninstituut in Oekraïne en een mysterieus zelfmoorddorp in Wales.

In de Apuaanse Alpen leeft Pacifico afgelegen, maar dichtbij de natuurlijke elementen. Regisseur Simone Rapisarda Casanova filmt hem in de docu La Creazione di Significato die de rustige en rauwe sfeer van de streek probeert over te brengen. De film valt in de categorie slow cinema en neemt je mee in zijn eigen contemplatieve  tempo, waar je voor in de stemming moet zijn. Vernieuwend is het niet en het valt in een lange traditie van observatiedocu’s die uitgaan van een ‘less is more’ aanpak. Denk aan lange shots die het simpele landelijke leefritme willen vangen, beelden van de natuur en meditatieve plaatjes van het landschap.

Het moderne Italië komt indirect ter sprake in radioprogramma’s waar Pacifico naar luistert en in een lang gesprek dat hij heeft met de nieuwe eigenaar van zijn hut. Een Duitser die verbaasd is dat ze het zo lang met Berlusconi hebben uitgehouden. Op die manier geeft Casanova zijn film nog wat actualiteit en maatschappijkritiek mee. Het geheel blijft echter vrijblijvend ondanks zijn onopgesmukte schoonheid.

Het spel der begeerte en onderwerping
Peter Strickland bewees al met Berberian Sound Studio dat hij een gepassioneerde cinefiel is die filmliefde als inspiratie gebruikt voor zijn eigen projecten. In Berberian Sound Studio  krijgt Italiaanse culthorror en het Giallo-genre een gepast hommage waarop Strickland ondanks referenties zijn stempel wist te drukken. In zijn nieuwste film The Duke of Burgundy  zijn er ook knipogen naar Italiaanse genrecinema en andere stromingen en films.

In een prachtig buitenverblijf spelen twee vrouwen machtsspelletjes met elkaar. De oudere Cynthia laat de jonge Evelyn klusjes doen en straft haar als zij op fouten wordt betrapt. Daarna bedrijven zij de liefde in shots die doen denken aan de hoogtijdagen van chique en artistieke erotica. Toch is er iets mis. Cynthia heeft er wat minder zin in en moet soms door Evelyn gepusht worden om in haar rol van meesteres te overtuigen. Een grappig gegeven waarmee Strickland de gecontroleerde erotiek en opwinding van sadomasochisme onderuit haalt. Het is maar een spelletje, dat ophoudt als de overtuiging weg is.

Visueel en muzikaal is er weinig op de film aan te merken. Een rijke beeldtaal die soms verwijst naar het surrealisme van Jan Svankmajer en dan weer met referenties naar Franse cinema zoals de erotisch en sm beladen films van schrijver Alain Robbe Grillet of de rollenspellen in Jacques Rivettes Céline et Julie vont en bateau. De muziek van de groep Cat’s Eyes doet denken aan de soundtrack van het psychedelische Valerie and Her Week of Wonders. Het is uiteindelijk wel stijl boven inhoud in deze trip van een film. En al snel zie je door de gestileerde bomen het narratieve bos niet meer.

Ellende heeft geen stemmen nodig
Myroslav Slaboshpytskiy’s The Tribe heeft voor bepaalde critici al radicaal de taal van de cinema veranderd. Dat is niet helemaal terecht. De film waarin jongeren op een doveninternaat worden gevolgd heeft geen dialogen. De acteurs communiceren met elkaar in gebarentaal die verder niet vertaald wordt naar de kijker. Toch is het verhaal gelijk al te duiden. Een nieuweling moet zich bewijzen binnen de strenge hiërarchie van een gesloten groep. Het internaat is een broedplaats voor criminaliteit waar niemand zich bekommert om de jongeren en waar de sterksten het voor het zeggen hebben. Meisje worden als prostitués aan vrachtwagenchauffeurs aangeboden en als er geld nodig is vinden er gewelddadige berovingen plaats. In dat opzicht is het hard sociaalrealisme dat al vaker is verbeeld.

Slaboshpytskiy lijkt vooral schatplichtig aan de cinema van de Brit Alan Clarke. Vergelijk het met Clarkes Scum en Made in Britain waar we individuen in instellingen volgen en waar een gevecht ontstaat tussen individu en groep. Daarnaast hanteert Slaboshpytskiy dezelfde lange tracking steadicam shots waarmee Clarke bekend werd en die vervolgens gemeengoed zijn geworden in veel sociaal-realistische films. Die shots hadden bij Clarke vaak ook geen geluid nodig om te imponeren zoals in zijn minimale film Elephant. Slaboshpytskiy’s stijl is dus vooral niet nieuw, maar hij weet die wel overtuigend en zelfverzekerd te hanteren in zijn speelfilmdebuut.

Geef je over aan de dood
Het plaatsje Bridgend in Wales kwam in het nieuws wegens een ongekend hoog zelfmoordpercentage onder jongeren. Een gegeven dat de Deense regisseur Jeppe Rønde gebruikte als basis voor de gelijknamige fictiefilm die hij in het dorpje opnam. Het resultaat is echter mager. Het meisje Sara (Hannah Murray, bekend van haar rol als Gilly in Game of Thrones) komt met haar alleenstaande vader aan in het dorp en raakt al snel in de ban van jongeren die leven alsof elke dag hun laatste is. Haar strenge pa die ook nog eens als smeris de suïcides onderzoekt moet niets van Sara’s fascinaties weten. Je ziet al aankomen dat een conflict tussen beiden in het verschiet ligt in dit standaard coming of age drama.

Deze voorspelbare verhaallijn geeft Rønde nog een poëtisch realistische stijl die gebruik maakt van de rauwe schoonheid van Wales. Die mooie visuele aanpak geeft de doodswensen van de pubers een diepere lading die helaas niet overtuigend terugkomt in het verhaal. Het boeiende gegeven van pubers in existentiële crisis kan betere cinema opleveren, zoals het sterkere Simon Werner a disparu… In Bridgend  lijkt ondanks de melancholieke beelden de motivatie achter het gedrag vooral YOLO te zijn.

26 januari 2015

DEEL 1

DEEL 2

DEEL 4

DEEL 5

Festivalverslag IFFR 2015: Deel 2

door George Vermij

In ons tweede festivalverslag een imkerfamilie op het Italiaanse platteland, de bittere werkelijkheid van eerwraak, een komisch surrealistische droomtrip en een hippe vampier uit Iran.

Het mooie Le Meraviglie is een portret van een gezin dat op het Italiaanse platteland leeft. De wazige en strenge vader (een mooie gedreven rol van Sam Louwyck) heeft echter alleen aandacht voor zijn bijen, waardoor de oudste dochter Gesolmina alle verantwoordelijkheid op zich neemt. Het gezin doet op momenten denken aan een chaotische commune waarin de kinderen ook meewerken met het oogsten van de honing. Gesolmina ziet uiteindelijk een kans om mee te doen aan een landbouwwedstrijd waar lokale producten in de geest van de oude Etrusken worden geprezen. Haar vader moet echter niets van die commercie en kunstmatigheid hebben, waardoor er een breuk ontstaat binnen het gezin.

Waar je vaak een romantisch beeld van Italiaanse landelijke ambacht krijgt voorgeschoteld is Le Meraviglie eerlijk in het tonen van het harde werk op het land en de tol die het platteland eist op het gezin. Regisseuse Alice Rohrwachter heeft ook oog voor poëtische momenten die vooral versterkt worden door de beleving van de verlegen, maar verantwoordelijke Gesolmina. Een prachtrol van debutante Maria Alexandra Lungu die ondanks de last die zij op haar schouders draagt nog kwetsbaar kinderlijk kan zijn.

Liefde kent geen uitweg
Catch Me Daddy begint gelijk al in de Engelse ellende die we kennen uit al die Britse sociaal-realistische films. Lange shots van een rauw en troosteloos landschap, grijze arbeiderswijken en af en toe een shot van iemand die naar het niets zit te staren met een halve literblik bier in zijn hand. We kennen dat natuurlijk al en Catch Me Daddy  wisselt die dertien in een dozijn stijl af met een eerwraakverhaal. Laila en Aaron leven afgezonderd in een caravan op de Yorkshire Moors. Lailia’s Pakistaanse vader is echter woedend dat zij er met een Brit vandoor is gegaan. Wegens de geschonden eer stuurt hij er een groep criminelen er op af. In zijn combinatie van realisme en misdaadthriller doet de film denken aan London to Brighton waar een prostitué ook achterna wordt gezeten door onderwereldfiguren. Catch Me Daddy heeft echter wat onwaarschijnlijke plotwendingen en zaken die onuitgewerkt blijven. Voor regisseur Daniel Wolfe is het vooral cinema zonder troost of vermaak en dat blijkt wel uit de bittere conclusie van de film die geen doekje windt om de pijnlijke werkelijkheid van eerwraak.

De perfecte doodsschreeuw
Volgens programmeurs op het IFFR is surrealisme weer helemaal hot. De vraag is natuurlijk of het ooit is weggeweest. Realité van Quentin Dupieux doet denken aan een soort hipster Luis Buñuel waar de ernst is ingeruild voor humor. Het is een film over dromen, maar ook over cinema als een manier van dromen en associëren. Voor velen is surrealisme een verzameling gekkigheden die flauw, vreemd en kunstmatig overkomen. Maar het beste surrealisme heeft een logica van patronen, herhalingen en motieven die je soms niet kan verklaren en op hun eigen vreemde en onverklaarbare wijze logisch zijn.

Zo ook in het briljante Reality. Een meisje denkt dat zwijnen vhs-banden kunnen opeten. Een man in een rattenkostuum presenteert een kookprogramma en krijgt een jeukaanval, terwijl de cameraman droomt over zijn filmproject: Een horrorfilm waar kwaadaardige tv-toestellen met stralen mensen ombrengen en waar hij de perfecte doodsschreeuw wil opnemen. Deze verhaalelementen lopen door elkaar en hebben onwaarschijnlijke verbanden die op een heerlijke absurde manier in beeld zijn gebracht in strakke shots. Dupieux weet dat surrealisme speels moet zijn om de kijker geboeid te houden en dat is deze komische film die je uniek kunt noemen, maar ook valt in een lange traditie. Dit soort surrealisme mag wel weer terugkomen.

Vinylvampier ontmoet Perzische James Dean
In Bad City gebeuren vreemde dingen. Een aso-crimineel heeft het voorzien op de oldtimer van Arash die lijkt op de James Dean van het Midden-Oosten. Ondertussen maakt een meisje in haar hoofddoek de straten onveilig in haar zoektocht naar bloed. De twee komen elkaar toevallig tegen waarna een outsider romance opbloeit te midden van het grimmige Bad City. A Girl Walks Home Alone at Night is stilistisch prachtig geschoten in zwart-wit. De film werd al vergeleken met Sin City, maar heeft net zoveel weg van Coppola’s Rumble Fish en Leos Carax’ Boy Meets Girl.

Sommige shots lijken hommages aan Carax’s film die natuurlijk een zwak heeft voor romantische buitenbeentjes. Het vampiermeisje is daarnaast lekker hip met haar vinylverzameling en haar T-shirt met Bretonse strepen (dikke knipoog naar Jean Seberg in À bout de souffle). Naast die verwijzingen gooit regisseuse Ana Lili Amirpour er ook wat horror in, wat haar film een verslavende mix maakt van genres en stijlen, bijgestaan door een goede soundtrack. In zijn zelfbewuste hipheid vergelijkbaar met die andere alternatieve vampierenfilm Only Lovers Left Alive en daarmee gegarandeerd van een cultstatus.

24 januari 2015

DEEL 1

DEEL 3

DEEL 4

DEEL 5

Festivalverslag IFFR 2015: Deel 1

door George Vermij

Het grootste filmfestival van Nederland is weer begonnen! In ons eerste exclusieve festivalverslag aandacht voor: toeristische frustraties in de Alpen, een verboden film over de gevolgen van een kernoorlog, een excentrieke zanger verpakt in een nephoofd en Keira Knightley die maar niet volwassen wil worden in Seattle.

Regisseur Ruben Östlund is in zijn stijl een soort tragikomische Michael Haneke die ongemakkelijke en herkenbare situaties treffend weet te vangen in mooie maar onwerkelijke statische observatieshots. In Turist volgen wij een Zweeds gezin dat eindelijk wat tijd met elkaar door kan brengen in de Franse Alpen. Östlund toont deze sneeuwidylle echter gelijk als een kil resort waar zelfs de natuur ondergeschikt is gemaakt aan de ski-wensen van toeristen. Dat het niet lang goed kan gaan blijkt wel uit een indrukwekkend en lang shot waarin het gezin op een terras zit te genieten van het berglandschap. Een lawine knapt de veilige toeristische luchtbel waarin ze gevangen zitten.  Het incident vormt de aanleiding voor een pijnlijk herkenbaar en op momenten komisch gênant portret van de desintegratie van een gezin.

Östlund weet met zijn strak geschoten film genoeg vragen op te roepen over de verwachte rolpatronen van mannen en vrouwen, de valkuilen van sociaal wenselijk gedrag en de schijnbare maar valse rust die een vakantie zou moeten brengen. Het zijn thema’s die deels al eerder terugkwamen in zijn films Involuntary en Play. Met Turist bewijst Östlund weer dat hij een meester is in het vangen van situaties die banaal lijken, maar vaak de ongemakkelijke kern van ons bestaan weten te raken.

De verboden visie van Peter Watkins
Peter Watkins is een groot maar bij het mainstream publiek nog relatief onbekende filmmaker. Dat kan deels verklaard worden door zijn compromisloze en zeer politieke films die vooral gaan over macht en strijd. Al eerder draaide in Rotterdam zijn monumentale en experimentele film over de Parijse commune van 1871.

Op het IDFA was vorig jaar zijn nog steeds actuele meesterwerk Punishment Park uit 1971 te zien. Op deze editie van het IFFR draait de schokkende tv-film uit 1965 waarmee Watkins zijn reputatie heeft opgebouwd, The War Game. De BBC had Watkins gevraagd om een film te maken over de gevolgen van een mogelijke kernaanval op Engeland. Het resultaat is een film waar hij met ongekend realisme de vernietiging, zinloosheid en uiteindelijke wanhoop van een kernoorlog toont. Dat ging te ver voor de BBC en de film werd niet op de buis vertoond, maar kreeg wel een beperkte bioscooprelease. The War Game  is nog steeds een sterke en schokkende film die feitelijk en zonder opsmuk laat zien wat je kan verwachten als de bom valt. In zijn documentair-achtige aanpak is Watkins ook zeer invloedrijk gebleken en je ziet het terug in de intense maar ook commerciële cinema van Paul Greengrass.

Ik hoor bij de band!
Frank van Lenny Abrahamson was vorig jaar al een culthitje in het buitenland. Niet vreemd als je een film hebt waar Michael Fassbender voor het grootste gedeelte een groot papier-maché hoofd draagt. Hij is Frank, de leadzanger van de band Soronprfbs. Tijdens een intens optreden raakt de beginnende muzikant Jon in de ban van deze excentrieke band. Komt dat even goed uit dat hij de rol van de zieke toetsenist kan overnemen! Gefascineerd door Frank en zijn pure manier van muziek maken volgt hij de band naar een afgelegen plek in Ierland waar ze aan hun nieuwe album gaan werken. Daar ontstaan echter spanningen tussen Jon en de andere leden van de Soronprfbs.

Regisseur Abrahamson levert met Frank een leuke film over de mystiek en hype van popmuziek. Hij baseerde Frank op de excentrieke Brit Frank Siddebottom die een vergelijkbaar hoofd droeg voor zijn absurde muziekperformances. De film doet denken aan een alto-versie van Almost Famous waar de oppervlakkigheden van pop tegenover de creatieve drang om muziek maken worden gezet, terwijl wij alles volgen vanuit de blik van een buitenstaander. Frank  biedt daarnaast een mooi eindnummer waar Fassbender zijn zangtalenten laat horen.

De vrouw die niet wil opgroeien
Lynn Shelton viel op met haar lowbudgetfilms Humpday en Your Sister’s Sister. Ze hanteerde daarbij een rommelige maar charmante mumblecore stijl om komische relatieperikelen in beeld te brengen. Zoals zo vaak in Amerikaanse indie -films richt Shelton zich op twintigers en dertigers die hun balans nog niet helemaal gevonden hebben. Ze zijn nog niet helemaal volwassen of weten nog niet wat ze willen met hun leven.

Zo ook Megan (Keira Knightley) in Laggies. In vergelijking met haar oud-highschool vriendinnen is haar leven nog een puinhoop. Dat gevoel wordt versterkt als een irritante vriendin, die alles al op orde lijkt te hebben, gaat trouwen. Megan’s lieve, maar saaie vriend ziet met de bruiloft een perfecte kans om haar ook voor de huwelijkswagen te spannen. Maar wil Megan dat wel? Gelukkig komt zij op dat moment de tiener Annika (Chloë Grace Moretz) tegen die haar nog even het gevoel geeft dat zij jong is.

Laggies is vooral door Keira Knightley’s weifelende Megan een vermakelijke film. Het eindresultaat doet denken aan de films van Nicole Holofcener (Enough Said) en aan Craig Johnsons The Skeleton Twins, maar dan lichter van toon. Shelton doet helaas naar het einde toe wat concessies aan het verhaal, waardoor de film al snel aanvoelt als een dertien in een dozijn romantische komedie. De grappige onhandige sfeer van haar vroege films waar de eindes nog realistisch open bleven zijn bij Laggies ingeruild voor de voorspelbare feelgood conclusie van de formulefilm.

23 januari 2015

DEEL 1

DEEL 2

DEEL 3

DEEL 4

DEEL 5

Preview IFFR 2015

Het internationale filmfestival in Rotterdam IFFR biedt ook tijdens zijn vierenveertigste editie een prikkelende mix van arthouse, genrecinema en documentaires. George Vermij, die het IFFR weer zal verslaan, maakte alvast een selectie van de films die hem het meest opvallen.

Frank is al een lange tijd uit en is dankzij het IFFR nu eindelijk in Nederland te zien. De film is een grappig portret van een beginnende muzikant die toevallig deel gaat uitmaken van de bizarre cultband Soronprfbs. De leadzanger wordt gespeeld door Michael Fassbender die gedurende de hele film een groot masker van papier-maché draagt. Frank  biedt humoristische kritiek op de vluchtigheid van hype en roem en het belang van het volgen van je eigen creatieve pad.

De hel van de Filipijnen
De Japanse regisseur Shin’ya Tsukamoto schroomt niet om te choqueren met geweld. Hij begon zijn carrière met de bodyhorror van de Tetsuo-films, maar maakte ook een intens psychologisch portret met het zenuwslopende Kotoko. Het is daarom niet verrassend dat deze extreme auteur zich nu waagt aan een oorlogsfilm. Fires on the Plain volgt het murw gevochten Japanse leger op de Filipijnen tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog. Gebaseerd op de roman van Shohei Ooka die ook in 1959 treffend door Kon Ichikawa werd verfilmd, is Fires on the Plain zeker geen film voor mensen met een zwakke maag. Verwacht de gruwelen van de strijd in Azië die rauw verbeeld worden en tonen dat oorlog de ultieme hel is.

Visionaire documentairemaker en het leven van de criticus
De Brit Adam Curtis maakt al vanaf de jaren negentig ambitieuze en lange documentaires die een beeld geven van de soms radicale gevolgen van politieke en technologische veranderingen. Stilistisch is hij ook een vernieuwend filmmaker die door een beklemmende stortvloed van archiefbeelden, interviews en ander materiaal je aan het denken weet te zetten. Het IFFR heeft nu een primeur met de vertoning van zijn nieuwe film Bitter Lake. Curtis behandelt daarin de oorlog in Afghanistan aan de hand van ongebruikt beeldmateriaal dat door de BBC werd geschoten tijdens het conflict.

Life Itself is verplichte kost voor cinefielen en mensen die het leuk vinden om over film te schrijven. De documentaire is een portret van de bekende en geliefde recensent Roger Ebert die voor velen het gezicht van de filmkritiek is geworden. De film toont zijn door film gedomineerde leven en laat bekende regisseurs aan het woord over Ebert en zijn rol als criticus.

Belangrijke voorpremières
De grotere films op het IFFR kan je natuurlijk na verloop van tijd ook buiten het festival bekijken. Dit jaar valt Inherent Vice van Paul Thomas Anderson in die categorie. De film kan het best omschreven worden als een psychedelische thriller met absurde komische momenten. Regisseuse Mia Hansen–Løve’s nieuwe film Eden is een nostalgische terugblik op de beginperiode van de Parijse dance-scene in de jaren negentig. De film bevat een pompende soundtrack met dansvloerklassiekers van Daft Punk.

IFFR-coryfee Christian Petzold is ook weer present, nu met Phoenix. Deze eigentijdse meester van vervreemdende en minimale cinema levert met die film een psychologisch drama over een vrouw die in het door de oorlog vernietigde Berlijn op zoek is naar haar man en de persoon die haar heeft verraden aan de nazi’s.

En tot slot…
Het IFFR eert dit jaar de Zuid-Koreaanse regisseur en scenarist Jang Jing die bekend is wegens zijn toegankelijke films met diepere satirische lading. Het Cinema Regained-programma biedt unieke documentaires over cinema zoals Electric Boogaloo over de b-filmstudio Cannon en The Search for Weng Weng over een Filipijnse dwerg die een actieheld werd. Verder is het Scopitone-café in de Schouwburg nog een leuke tip als je even geen pieken hebt. Daar worden gratis bijzondere muziekdocu’s vertoond.

Kijk voor meer informatie op www.iffr.com en houd Indebioscoop in de gaten voor exclusieve festivalverslagen. Het festival zal worden gehouden van 21 januari tot en met 1 februari 2015.

17 januari 2015

DEEL 1

DEEL 2

DEEL 3

DEEL 4

DEEL 5