IDFA 2022 – Deel 7:
Een zee van experimenten

door Bob van der Sterre

Altijd interessant: experimentele films. Maar ze zijn wel hit and miss… Bij IDFA vallen veel experimentele films in het Paradocs-programma. En dan is er nog DocLab. Laatste bijdrage over IDFA 2022.

 

Danse Macabre – Een schokkende Thaise geschiedenis
De Thaise geschiedenis van de laatste honderd jaar is een tamelijk bloederige aangelegenheid en vol onopgehelderde zaken. Zaken waarin staatsgeweld een rol speelde.

Zwaar onderwerp maar je hoeft dat niet als een standaard pratende hoofden-drama te vertellen, dachten de makers. Danse Macabre begint met een homo-erotische dans tussen twee halfnaakte mannen, gaat over in een verhaal over diverse bizarre moordverhalen, vervolgt met een verhaal over de mysterieuze dood van een koning, beschrijft dan het geweld van de Thaise staat tegen zijn burgers: drie bloedbaden en acties tegen recente protesten. ‘Hebt u spijt dat u akkoord gaf om met scherp tegen demonstranten te schieten?’ ‘Hoe moet je je anders verdedigen tegen mensen die je aanvallen?’

Daarmee heb ik alleen de feiten opgesomd. De manier van vertellen is compleet eigenzinnig. De film toont serieuze archiefbeelden à la een true crime documentaire, wisselt dat af met nogal homo-erotische videoclips, nagespeelde stukken, een stukje videogame, en – welja – een stukje pornografie.

De proloog geeft al aan dat de film alle regels probeert te overtreden die de Thaise overheid voor films heeft opgesteld. En dat is wat hij doet. Waar de meeste documentaires subtiel omgaan met schokkende beelden, zie je hier alle details. Behoorlijk ranzig af en toe. Gelukkig keek ik de film thuis en kon ik snel vooruit skippen maar in een zaal heb je die luxe niet.

Danse Macabre is zo’n film die vol gas gaat, geen remmingen heeft. Dat dwingt respect af voor het lef maar leidt wel enorm af van wat de film nu wil vertellen: een boodschap over de politieke geschiedenis van Thailand. De filmmakers Thunska Pansittivorakul en Phassarawin Kulsomboon kun je in elk geval niet betrappen op gebrek aan durf.

 

Private Footage – Met een browser door de Zuid-Afrikaanse geschiedenis
Regisseur en kunstenaar Janaína Nagata kocht een filmspoel op een veilingsite. 19 minuten found footage van een reis naar Zuid-Afrika zit in de spoel. Dieren, inheemse volken, blank en zwart.

Daarna worden de beelden teruggespoeld en kijken we er nog eens naar, maar nu met context. Via een  splitscreen zien we hoe een browser wordt geopend en zoekt de surfer het verleden van Zuid-Afrika erbij, via foto’s, Wikipedia en video’s. Een blikken stem leest voor. Het Krugerpark, opnamen van Durban en Transkei (kathedraal, strand, vlag, riksja): in bijna al die details zit iets van de rassenscheiding.

Een fraai experiment: de geluiden bij de beelden maakt het nog even iets unheimischer. Als de maker een relatie blootlegt tussen een medicijnman in Transkei en de blanke overheersers wordt het echt mysterieus. Je moet een passie voor geschiedenis hebben maar er zijn weinig betere middelen om dat te krijgen dan deze film. Die oogt als een feilloze researchsessie maar ik vermoed dat de timing van ieder beeld goed doordacht is.

Een beetje herkenbaar voor ondergetekende, aangezien ik soortgelijke research online heb gedaan voor de Camera Obscura Specials. Dit gaat dus ook een keer over het internet als ongelooflijke bron van informatie en hoe je dat kunt gebruiken.

 

A History of the World According to Getty Images – Publiek of commercieel domein?
A History of the World According to Getty Images sluit naadloos aan bij Private Footage; de browser in de vorige film bezoekt zelfs eventjes de site van Getty Images. Alleen gaat het hier niet om de geschiedenis maar om de rechten van de beelden van die geschiedenis.

We zien allerlei klassieke films langskomen met het watermerk Getty Images. Daarna nog een keer. Dan vertelt regisseur Richard Misek meer over de oorsprong van de beelden, die niet zelden uit het open domein kwamen. Het is vreemd dat de beelden ooit wel gratis waren en bedoeld waren om belangrijke momenten in onze geschiedenissen te laten zien. Ze zijn nu alleen nog te koop. ‘Een houdgreep van de commercie’, noemt IDFA dat.

Misek vindt dat niet fair maar vond een loophole: je kunt deze film gratis downloaden en dan alsnog alle beelden bekijken. Interessante film van slechts 20 minuten vertelt meer dan menig documentaire van anderhalf uur.

 

A Stretch of Time – Game vs. Film vs. Kunstwerk
Gezicht geeft een opdracht. Een man met alleen zichtbare handen (bekend concept van de game Half-Life) moet in de kelder iets doen. Hij komt daar in een kolossaal en levend archief.

IDFA legt het ons uit: ‘A Stretch of Time is een nieuw hoofdstuk in het doorlopende project False Mirror van kunstenaar Ali Eslami.’ Eslami woont in Amsterdam.

Deze game die je niet kunt spelen (mensen kijken ook vaak naar gamers via livestreams) duurt slechts 22 minuten. Het is eigenlijk game noch film noch kunstwerk, maar een fusie van die dingen. Het is vooral aardig als je met alle drie de vormen bekend bent; zoals dat geklungel met auto’s in een tunnel absoluut herkenbaar is als je bijvoorbeeld een game als Grand Theft Auto hebt gespeeld. En het enorme archief prikkelt de fantasie.

Niet perfect maar ik hou wel van zulke experimenten. Drang naar experimenten en gebruik van fantasie zoals in deze film zorgen ervoor dat de familie van de documentaire blijft groeien.

 

Striking Land – Een uur staren naar natuur
Een uur lang kijken we naar landbouwers in Portugal. Vooral mensen op leeftijd die oldskool aan landbouw doen. En die respectvol met de natuur omgaan.

Er zijn geen interviews – alleen beelden. Broek schoon pulken. Tractor die rondrijdt. Aardappels in een zakje doen. Schoffelen in het bos. Grond begieten met water. Paard knippert met zijn ogen. Blootvoets door de maïs/gerst lopen (te weinig kennis van zaken om dat verschil te zien). Paal in de grond duwen. Dode takken ergens heen smijten.

Genoeg van alle stressvolle, dramatische documentaires? Dan is Striking Land een goede om te gaan kijken. ‘De geluiden van de vaak repetitieve, bijna meditatieve verrichtingen vormen een soort hartslag van de natuur’, schrijft IDFA eigenlijk wel heel goed. Dat is precies hoe ik het ervaarde.

Misschien is Striking Land de minst opvallende film van het festival maar stiekem toch wel de beste. Geen dialoog, geen verhaal, gewoon beelden, die je wel tien keer achter elkaar kunt zien (ik heb het twee keer gedaan, maar moet bekennen dat ik bij de eerste keer in slaap viel). Ik vond het geslaagd in veel opzichten – ook omdat deze mooie beelden je simpelweg gelukkig maken. In elk geval wint Striking Land de prijs voor de meest Kossakovsky-achtige film die IDB ieder jaar officieus uitreikt.

 

DocLab – Kunstdocumentaires via een VR-bril
Aangezien de meeste documentairegangers – inclusief de pers – DocLab in de Brakke Grond overslaan, wil ik hier nog wel even iets vertellen over het meest experimentele hoekje van het festival.

Ik denk zelf dat virtual reality (VR) op een punt staat om toegankelijker te worden. Dan kan het net als een tv in iedere huiskamer te vinden zijn (met alle gevolgen van dien, zoals mensen die hun nek breken omdat ze struikelen over een stoel). In potentie kan VR (onder andere) de wereld van documentaires compleet veranderen. Zoals er nu ook al games zijn alleen voor VR. Alleen gewenning en kosten staan ons in de weg.

Bekijk de trailer van Plastisapiens om een idee te krijgen van een VR-film.

Het punt is dat VR nieuwe zintuigelijke ervaringen ontsluit. Je ogen zien 360 graden film op je ogen. Je kunt virtueel dingen pakken of aanraken. Geluid krijg je via koptelefoons. Bij de film/ervaring van The Anticipation of Rain (zie: foto) kreeg ik ook geuren te ruiken.

Er is dus ontzettend veel mogelijk in wat in feite een fusie tussen game, kunst en documentaire is. Als fan van alle drie ben ik dus heel nieuwsgierig naar deze ontwikkelingen. Ik heb eerder over experimentele kunst in deze vorm geschreven. En VR is ook weer niet zo kakelvers: de geschiedenis ervan gaat terug naar 1970. En wist je dat Fassbinders Welt am Draht met VR te maken heeft? Uit 1973!

Er is alleen een ding… Bij bezoek aan DocLab Gallery (je reserveert een blok van een uur en kan kiezen tussen zes films) bleek het telkens terugkerende probleem van VR: de techniek is hoogdrempelig. Voor welke vorm van documentaires kijken heb je een assistent nodig om te kunnen kijken? Het is een gedoe om de VR-bril op te zetten en te gebruiken. Knoppen indrukken en dingen pakken etc. gaan niet altijd zo makkelijk als je er niet mee bekend bent. Daarnaast kun je moeilijk meer communiceren in het echt als je niets meer ziet, hoort of voelt. Dus ook niet als het misgaat. 

The Antipication of Rain heb ik bijvoorbeeld – bleek later – niet gezien. Ik keek wel naar een mooi bewegend plaatje van een landschap en wachtte tot een regenbui langzaam zou verschijnen. Ik dacht dat de film ook ging over onthaasting (dat krijg je ervan als je je nooit inleest). Toen de film afgelopen had moeten zijn, was er bij mij nog niets gebeurd. (Waar het nu misging, weet ik niet. Ik vroeg nog nadrukkelijk of ik nog ergens op moest klikken en dat hoefde niet.)

En bij Kristine is not Well van Seeyam Quine moest ik bij een hysterische uil op een knop drukken maar ik had geen idee waar de knop zat of hoe ik eraan moest komen en bleef daar vijf minuten hangen, tot ik het opgaf en de bril maar probeerde af te doen. Gelukkig kwam er snel assistentie.

Bij alle grote uitvindingen zijn er kinderziekten. Ik blijf heel nieuwsgierig naar nieuwe ontwikkelingen op dit punt. De documentairewereld staat op een punt dat het deze experimenten meer moet gaan omarmen, wil het niet een eeuwige recyclemachine worden van veel praktisch dezelfde soort verhalen. Wellicht dat je in de toekomst ‘oldskool’ documentaires kunt zien in een zaaltje in de Brakke Grond en je voor interessante VR-voorstellingen naar Tuschinski 1 gaat.

 

20 november 2022

 

IDFA 2022 – Deel 1: Openingsfilms
IDFA 2022 – Deel 2: Azië, anders
IDFA 2022 – Deel 3: Muziekdocumentaires
IDFA 2022 – Deel 4: Mensen aan het werk
IDFA 2022 – Deel 5: Oekraïne
IDFA 2022 – Deel 6: Pioniers

 

MEER FILMFESTIVAL

IDFA 2022 – Deel 6:
Pioniers

door Bob van der Sterre

Sommige mensen leiden ongewone levens waar je niet snel aan zou denken. Ze zijn vaak pioniers in het een of ander. IDFA 2022 biedt veel films die deze ongewone levens gretig vastleggen.

 

Wildcat – Ocelottherapie voor gevorderden
Britse soldaat Harry raakt depressief na zijn tour in Afghanistan. Zijn oplossing: vliegen naar zo ver mogelijk, de jungle in Peru. In de jungle ontmoet hij Samantha, die er een dierenopvang runt. Ze krijgen een relatie.

Harry krijgt de lastige taak om een predator, een ocelot, zelfstandig te laten worden. Dat betekent dat hij het beestje moet leren jagen, wat nog nooit eerder gedaan zou zijn in een reïntroductieprogramma. ‘Pak die muis! Doe wat je moet doen als jager!’

Dat jagen gaat met vallen en opstaan. Dan is er een bijna dodelijke spin, of jagers, of illegale houtkappers. Persoonlijk gaat Harry ook door duistere tijden.

Een fors applaus na afloop gaf aan dat de vlotte film er in ging als koek. De film van Melissa Lesh en Trevor Beck Frost (die zelf ook vertelde dat hij kampte met een depressie) is dan ook vaardig in elkaar gezet. De liefde van Harry voor zijn ocelots is immens en herkenbaar als je zelf dieren hebt. Daarnaast is de liefde van zijn familie, die hem bezoekt in de jungle, ook ‘wholesome’ te noemen.

Sterkste punt van Wildcat is dat het niet alleen over natuur, maar vooral over psychologie gaat. Harry legt zijn hele persoonlijkheid in het zelfstandig maken van het dier. Hij projecteert al zijn liefde op dat ene wezen. Als het dan minder gaat, gaat het ook met hem minder. Hij begint zichzelf te snijden. ‘Ik ga naar het meest afgelegen plekje van de planeet en ik zit nog steeds met dit hoofd!’ Ook bij Samantha zit iets: zij had een alcoholische vader. Maar haar problemen zitten minder diep dan bij Harry.

De film blijft boeien door de combinatie van drie punten: hun complexe verhouding, Harry’s ongelooflijke kracht om door te gaan en de buitengewone beelden als hij ‘s nachts de jungle in trekt om de ocelot te leren jagen. Een minpuntje vond ik het te gladde einde, waarmee de docu iets te goed past bij kijkers van streamingdiensten.

 

Girl Gang – Een puberende influencer
Leonie is 14 en influencer. Ze heeft 500.000, nee 600.000, nee 700.000 volgers op Instagram. Ze Tiktokt, YouTubet en verdient veel geld als ze cheeseburgers van McDonald’s aanprijst en duizenden andere producten. En niet alleen zij verdient veel geld, maar ook haar ouders, die vervolgens ook beginnen te influencen.

Deze film van Susanne Regina Meures (productie Christian Frei) verraste me omdat het redelijk objectief het leven van een influencer vastlegt. De influencer zelf, natuurlijk nog maar een tiener, die moet werken voor de kost. ‘Stop nou met zeuren, ik regel het wel hoor!’ De ouders, die proberen ouder te zijn en tegelijkertijd manager van hun ster. En bij wie de aandacht toch ook kriebelt. De fans, die soms last krijgen van parasociaal gedrag.

Wil je discussies na afloop, ga dan naar deze film. Deze biedt genoeg stof om over te kletsen bij een goed Belgisch biertje. Is dit nog ‘een normale familie’? Welk effect heeft beroemd zijn voor je persoonlijke ontwikkeling als je nog kind bent? Wat is eigenlijk de precieze verantwoordelijkheid van de ouders? Mag ze eigenlijk wel zo jong zoveel werken? Komt er bij dat influencen talent kijken of ben je een toevallige optelsom van je publiek? Is verslaving aan social media geen groot probleem? De film is simpelweg te kort om meer te kunnen doen dan alleen aanstippen.

Het is niet de eerste film over dit onderwerp. Zo heb je ook al de Poolse speelfilm Sweat. Er zijn er ook een paar op streamingdiensten te zien maar die zoeken vooral het sensationele op (Fake Famous en Bad Influencer). Deze film ging letterlijk over het leven van een influencer.

De film is vlot gemonteerd – hier en daar met niet zo storende voice-overs van de hoofdpersonen – en laat genoeg hilariteit achter de schermen zien: gedoe met ballonnen als ze weer een mijlpaal heeft bereikt, vader die niets begrijpt van filters op Instagram, Zwitsers die niet over de brug willen komen met geld, moeder die te ijverig haar mailbox opruimt. Soms is het ook wrang: zoals dat de dochter alsmaar nieuwe content moet maken in plaats van gewoon een beetje dollen met haar vrienden. Het meest aandoenlijk was het meisje dat het account van de fanclub beheert en eigenlijk gewoon vrienden wil hebben; een terechte keuze van de regisseurs om die in het verhaal te betrekken.

Ondertussen denken de kat en de hond: het zal allemaal wel.

 

Uncanny Me – Je eigen avatar voor modeshows
De coronatijd was een groot probleem onder andere voor de modewereld. Het zette model Lale aan het denken: wat als ik een eigen mode-avatar heb? Nooit meer moeten reizen, nooit meer shoots doen, kortom: je virtuele jou werkt voor jou, terwijl je lekker in je huis solitaire aan het spelen bent.

Met je eigen avatar ben je ook op de toekomst voorbereid want de hele industrie wil graag kosten besparen. Een echte pionier dus.

Documentairemaakster Katharina Pethke leek het aardig om dit experiment vast te leggen. We zien hoe Lale’s lichaam wordt vastgelegd in computers. Een boeiend proces om jezelf terug te laten brengen tot een bestandje. Het heeft alleen wel veel juridische haken en ogen, zoals Lale merkt. Pethke vertelde in de Q&A dat het experiment voorlopig is stopgezet.

Goed verzorgde productie met prettige neutrale houding (dus geen focus op alle gevaren). De film heeft in tegenstelling tot veel andere docu’s ook een prima lengte (45 minuten). Daarnaast is het einde ook echt een mooi einde – dat is ook vaak nogal anders. En dat de film geen antwoorden geeft, is voor Pethke geen issue: ‘Ik stel alleen vragen, dat is mijn filmfilosofie.’

 

The Land – Letse Boeren hebben lol
Steeds meer Letten keren terug naar het platteland. Een stuk of tien nieuwe boeren in een bepaalde regio komen in deze film aan het woord over hun vak. Waar Letse boeren vroeger in Sovjettijden het grotere doel moesten nastreven, kunnen ze nu met hun eigen passies bezig. En daar worden ze blij van.

De alternatieve boer stopt aardappelen in het hooi in plaats van in de grond (‘Ik zie mezelf niet als veehouder, maar als een grasboer’). Een boer met gevoel voor marketing geeft proeverijen van zijn shmakovka. Een andere boer verkoopt zijn kazen op de markt (‘Het maakt niet uit of ik ze verkoop. Anders zet ik ze op de plank. Ze blijven houdbaar’). Een dame maakt kinderboeken over het boerenleven. Een oudere vrouw heeft nog één koe (‘Ze geeft me wat te doen’). En dan is er nog een jongen van twintig die scheuren met de auto leuker vindt dan het boerenwerk.

Boeren zijn net zo divers als mensen. Dat is wat regisseur Ivars Seleckis hier wil laten zien. De film draagt duidelijk zijn handtekening. Seleckis (nu 88) maakte in de jaren zeventig een film over veranderingen in de landbouw van toen nog Sovjet-Letland. En nu is de toon aanmerkelijk positiever omdat de boeren hun eigen keuzes kunnen maken.

Seleckis praat hij de hele film aan elkaar (wat in ieder handboek staat om niet te doen, maar hij doet het lekker toch). Een laconieke vertelstem à la Werner Herzog. ‘Ze deed een cursus in tractor- en bulldozer besturen. Maar kook- en psychologie-skills bleken toch bruikbaarder.’

Dit is een laidbackwereld met veel gelukkige mensen. En dat is ook wel mijn kritiek: het is wel heel erg laidback, ontspannen, en het oogt soms zelfs wat kinderachtig (door die voice-over van Seleckis en de sprookjesmuziek). Het boerenbedrijf is hier totaal anders dan de film Les Fils de la Terre die ik ooit ook zag op IDFA, over de toename van zelfmoorden onder Franse boeren. Zoals gebruikelijk zal de waarheid wel weer in het midden liggen.

 

19 november 2022

 

IDFA 2022 – Deel 1: Openingsfilms
IDFA 2022 – Deel 2: Azië, anders
IDFA 2022 – Deel 3: Muziekdocumentaires
IDFA 2022 – Deel 4: Mensen aan het werk
IDFA 2022 – Deel 5: Oekraïne
IDFA 2022 – Deel 7: Een zee van experimenten

 

MEER FILMFESTIVAL

IDFA 2022 – Deel 4:
Mensen aan het werk

door Bob van der Sterre

Mensen werken overal ter wereld, in allerlei beroepen. Genoeg documentaires staan stil bij dit wonderlijke fenomeen. Dit artikel over IDFA gaat over al die mensen die elke dag ergens ter wereld opstaan om iets te gaan doen.

 

The Pawnshop – Bieden op een mammoettand
In Bytom – een oude industriestad vlakbij Katowice – proberen Wiesiek en Jola een pandhuis te runnen. Een soort commerciële kringloopwinkel. Mensen verkopen spullen en de winkel verkoopt ze weer door met een kleine winst.

Vanuit het centrum van Bytom zijn ze verhuisd naar een grote loods in een vervallen buurt. Het valt niet mee als je inkomsten tegenvallen en je maar 12 euro per week krijgt betaald. Een lentefeest maakt het enigszins draaglijker. Daarnaast is er veel armoede en leed in de buurt, dus delen ze soms soep uit en geven ze een jas aan een dakloos meisje.

De film heeft een paar prachtige uit-het-hart ontboezemingen van ongelukkige klanten. Die treffen je als kijker toch meer dan welk geacteer in een dramatische speelfilm. De ruzies tussen Jola en Wiesiek als hij het karige geld opnieuw liever spendeert aan de zaak. Klanten die bizarre dingen proberen te slijten, zoals de man die ‘een originele mammoettand’ verkoopt. Een lekkage die wordt gefikst door een man die alles met een brander oplost. ‘Je verbrandt de kabel van de boiler!’ ‘Dat is niet mijn schuld!’

Een luchtige film maar wat een hoop leed schuilt er achter die luchtigheid. Geweld, drank, alcoholisme: ze spelen een rol bij vrijwel iedereen, zowel klanten als personeel. Een gezellige familie maar overleven is niet eenvoudig.

Prettig wegkijkende documentaire maar dat is misschien ook het probleem: soms voelt het (zoals vaker in moderne documentaires) te gescript aan. Het is logisch dat documentaires ook scripts maken om een verhaal te vertellen. Soms gaat het allemaal wel érg soepel. Zoals de twee dames die even gaan zitten voor een goed gesprek over mishandelende mannen. Documentaire of speelfilm? Die discussie is al zo oud als Nanook of the North.

 

Gigi le Legge – Mysterieus portret van een wijkagent
Gigi is wijkagent bij een politiebureau in een klein stadje in Noord-Italië. Op een dag vinden ze een lichaam bij het spoor, waar mensen soms zelfmoord plegen.

Hij vindt een man op de fiets verdacht maar kan niets doen. Dat hoort niet bij zijn werk als straatagent. Wel bij zijn werk horen flirten met de nieuwe medewerkster, doelloos rondrijden en ruzie maken met zijn buurman.

Gigi le Legge oogt met de trailer als een grappige, vermakelijke documentaire. Dat is het niet helemaal. Het heeft wel grappige momenten maar het is vooral een film met veel mysterie. En dat verraste me.

Achter het karakter Gigi zitten diverse onopgeloste zaken. Hoe zit het met de overleden persoon en wat is zijn obsessie met de fietser? En wie is die Gigi nou eigenlijk over wie deze film gaat?  ‘Doe met haar niet je Gigi-dingen’, waarschuwt een collega. Alleen via een paar fragmenten krijgen we een beeld van hem: vriendelijk, eigenwijs en liberaal met regels. De droomscène in zijn tuin – hij zoekt een indringer – maakt de film nog vreemder.

Veel kijkers willen een portret dat ergens toe leidt, met een duidelijk verhaal vol drama, etc.. Dit is een ander soort film: een film die oogt heeft voor het gewone, simpele en menselijke van het bestaan zonder de pretentie te hebben om het hele leven van een persoon terug te kunnen brengen tot anderhalf uur cinema.

 

Petit Taxi – Babbelen in Casablanca
Oussama is taxichauffeur in Casablanca. Hij rijdt verschillende mensen rond en voert prettige, openhartige gesprekken.

Een studente wil graag jongensdingen doen, want een meisjesleven is saai, een man vertelt over zijn droom en een andere passagier vertelt hoe het is als je naar het buitenland gaat, want daar is Oussama nog nooit geweest.

28 prettige minuten biedt deze film. Echt vernieuwend is het niet. Maarten Spanjer maakte immers al het programma Taxi bij NCRV halverwege de jaren negentig. En dat is daarna nog heel vaak herhaald. In de kern is dit ook zo – net als Panahi’s Taxi Teheran – maar met een belangrijk verschil: Oussama is een échte taxichauffeur.

Film van Samu Sidali geeft een aardig inzicht in de bewoners van de grote stad maar ook niet veel meer dan dat.

 

A Provincial Hospital – Corona in de Bulgaarse provincie
In een klein provinciaal ziekenhuis is het alle hens aan dek voor afdeling waar coronavirusslachtoffers worden verzameld. Een patiënt ziet het niet meer zitten (‘Waar liggen de handboeien ook alweer?’), een ander wil fetakaas op brood, een derde mag naar huis en de laatste eindigt in een bodybag.

Typische fly-on-the-wall documentaire. Aardig wat keren is de maker stiekem aan het luistervinken. We horen grappen over de Bulgaarse volksaard. We zien een probleem met de zuurstof (‘Waar dienen deze knoppen voor?’). De vrouw die naar huis mag en van grote blijheid in een keer overgaat in grote tranen. De tafeltennisser die moedeloos wordt van zijn besmetting. Geklooi met hesjes en plastic maskers. ‘Waarom doe ik het nu uit als ik weer naar die patiënt moet?’

De film bewijst dat je als mens op moeilijke momenten bijna vanzelf móet lachen. Vandaar de vele flauwe grappen in deze film. De verpleegsters en de arts kunnen hun zwarte humor gelukkig niet voor hen houden: ‘Pas op, laat het lichaam niet vallen met de camera achter ons!’ Het zal voor verpleegkundigen en artsen wel herkenbaar zijn.

Het is natuurlijk niet alleen jolig en luchtig want er sterven ook aardig wat patiënten. Het doet je als kijker zelf ook wel weer terugdenken aan die vreemde periode waarbij je in het nieuws las hoe overal mensen bij bosjes stierven door het coronavirus. Deze film documenteerde deze periode uitvoerig en is alleen al daarom een waardevol document. Een minpuntje is dat de film met twee uur wat traag wordt. Nog een kritisch rondje in de editing had de film geen kwaad gedaan.

 

17 november 2022

 

IDFA 2022 – Deel 1: Openingsfilm
IDFA 2022 – Deel 2: Azië, anders
IDFA 2022 – Deel 3: Muziekdocumentaires
IDFA 2022 – Deel 5: Oekraïne 
IDFA 2022 – Deel 6: Pioniers
IDFA 2022 – Deel 7: Een zee van experimenten

 

MEER FILMFESTIVAL

IDFA 2022 – Deel 2: 
Azië, anders

door Bob van der Sterre

Een van de aardige dingen van IDFA zijn toevallige thema’s, zoals tijdens deze editie films uit Aziatische landen opvallen. Ze schetsen allemaal een ander beeld van het gevarieerde continent. Afghanistan, Bhutan, Thailand, Siberië en China tonen plaatsen en mensen die we zelden zien buiten de wereld van documentaires.

 

The Etilaat Roz – Krant maken met meelezende Taliban
De Etilaat Roz is de grootste kwaliteitskrant van Kabul. Dat is tenminste voordat de Taliban het land en de stad Kabul verovert. Filmpjes stromen binnen, getuigen vertellen over de stand van zaken. Een moeilijke dag voor iedereen die er werkt: vrouwen en mannen.

Wat doe je dan als journalist? Ga je vluchten, want de Taliban heeft het niet zo op persvrijheid? Of ga je undercover en wacht je alles af? De hoofdredacteuren en de redacteuren worden net zo verrast door het nieuws als de rest van de wereld het was. ‘De enige reden om te blijven, is om mijn collega’s te helpen om te vertrekken.’

De dagen erna is het duidelijk dat vertrekken de beste optie is. Het is alleen fysiek niet mogelijk door de chaos op het vliegveld. De dagen erna wordt het bijna een raadspelletje: wie is waarheen vertrokken? Sommigen zijn naar Oekraïne, Polen en Frankrijk gegaan. Qatar en India worden genoemd. Een journalist pakt zijn documenten in een tas. ‘Dit is mijn hele leven.’

En dan is het nog gevaarlijk ook: bommen gaan af op het vliegveld. En als journalist is het dubbel lastig te verkroppen: er is ook nog groot nieuws gaande.

Het wordt griezeliger als een aantal journalisten worden gearresteerd en mishandeld. Daarna weer vrijgelaten. En dan gedoogt de Taliban de The Etilaat Roz een tijdje om te laten zien hoe goed ze omgaan met kritische media. De hoofdredacteur neemt een besluit: we sluiten de tent. ‘Nu ben je hulpeloos en heb je niemand meer.’

Fascinerend portret van Abbas Rezaie van een redactie die voor moeilijke keuzes staat. Soms is er wel erg veel geklets maar de bizarre situatie is duidelijk. Zelfs die doorgaans zo cynische en sarcastische journalisten weten zich eigenlijk geen raad met wat er gebeurt. Ze waren nog niet klaar met schrijven over misstanden bij de vorige regering en worden net zo verrast als de rest van de wereld door wat er om hen heen gebeurt. ‘Het is niet te begrijpen na tien jaar dit werk te hebben gedaan.’ En: ‘Voor ik begon, had ik geen idee dat journalisten geslagen werden.’

De film dooft langzaam als een nachtkaars. Je mist nog wel een dramatisch ontknoping, een moment van heldhaftigheid, een inzicht? De film eindigt gewoon met het sluiten van de deur. Dat is ook symbolisch: buiten de deur is filmen gewoon niet meer mogelijk.

 

Just an Alien – Een vrolijke dakloze in Chongqing
Zhighuo Sun is een hardop filosoferende dakloze en hij besteedt zijn dagen vooral in een kleurrijk pretpark genaamd de Buitenlandersstraat. Dat is een in 2008 geopend attractiepark net buiten Chongqing. Met een namaak Rialtobrug van Venetië, een miniskyline van Manhattan, UFO’s, een kermis en een optreden van ‘Thaise ladyboys’.

Van de flair in 2008 is tien jaar na dato weinig meer over. Volgens Sun: ‘De laatste glinstering van een primitieve maatschappij in hedendaags China. (…) Een groot contrast met de genadeloze mars voorwaarts van Chongqing naar een ijskoude abstractie.’ Hij noemt dat ‘het principe van zero’. Het pretpark maakt plaats voor een nieuwe woonwijk.

Sun bivakkeert aldoor in het park en kraamt her en der onzin uit. Mentaal (en door drugsgebruik) misschien niet 100% maar zijn hart zit op de goede plaats. Een soort pretparksjamaan, zoals de IDFA zelf zegt. Af en toe zegt hij iets origineels: ‘Ik ben helemaal aangepast op mijn eigen universum.’

Sun blijft wel sprankelen maar de film is echt veel te lang. De film doolt zich een beetje naar het einde toe. Ik denk dat een film van een half uur veel beter was geweest. Dan was de kwaliteit van regisseur/fotograaf Weicheng Hua ook nog beter naar voren gekomen. Het is slim om je kracht als fotograaf niet te vergeten zodra je films gaat maken.

 

Mountain Man – IJsdiktes meten in Bhutaanse bergen
De landelijke gletsjerspecialist gaat zijn werk doen in de bergen van Bhutan. Hij is de enige expert die in de heilige omgeving mag werken. Dat is relatief rustig werk: je komt niemand tegen en je hoeft alleen maar dingen te meten. Wel op ruim 5.000 meter hoogte. Via video door zijn eigen ogen – en door video’s van zijn dochter thuis – leven we met zijn trip mee.

Een eenvoudige korte film van 20 minuten die niet veel meer zegt over klimaatverandering dan ‘Hier was vroeger nog sneeuw’. Misschien zegt dat toch meer dan een vuistdik rapport waar je niets van snapt.

De film bevat in elk geval prachtige beelden van de bergen in Bhutan zonder alpinisten! Vind maar eens zo’n film. De nietigheid van de mens in deze bergomgeving is wel indrukwekkend om te zien op een groot scherm. Daarnaast is elke film over Bhutan toe te juichen want het is een bijzonder land waar we helaas te weinig van horen, en zien.

 

Scala – Thaise bioscoop gestript van geschiedenis
In Bangkok worden alle spullen uit de bioscoop Scala gehaald. Terugloop bezoekers, coronapandemie, concurrentie van thuiscinema: na zestig jaar moet de bioscoop ermee ophouden. Deze film vertelt de geschiedenissen van een enorme zaal die ooit 1200 plaatsen herbergde.

Afgezien van wat interviews hier en daar is de film vooral een portret van een ontmanteling. De lampen, gordijnen, planken, stoelen, alles gaat weg. De ontmanteling zorgt er ook voor dat de geschiedenis naar voren komt. Zoals dat het pas in 1979 verboden werd om te roken in bioscopen. Of hoe personeelsleden er leefden. Dat er altijd katten rondliepen.

Terloops komen ook een paar belangrijke momenten in de politieke geschiedenis van Thailand langs. En horen we de geschiedenissen van andere klassieke bioscopen uit de jaren zestig, zoals Lido en Siam, die het evenmin hebben gered.

De film is een persoonlijk project, want regisseur Ananta Thitanat groeide op in de Scala. Haar vader werkte er ook en haar tante werkte in een andere bioscoop. Via verhalen van oud-medewerkers hoort ze over haar biologische moeder die ze nooit ontmoet heeft. Ze groeide op bij haar tante. De film gaat hier verder nauwelijks op in – het is allemaal heel terloops. De film had misschien wat persoonlijker kunnen worden maar tegelijk zijn er ook al genoeg films die het thema ‘wie ben ik’ uitmelken.

Scala is een sympathieke film maar een uur lengte had beter uitgepakt.

 

Paradise – Oranjekleurende bossen in Siberië
Grote bosbranden teisteren Siberië. Een lucht tussen geel en oranje in, bomen die kraken, een wind die de brand opjaagt.

Jakoetië in Siberië bestaat voor 80% uit ‘control zones’. Dat zijn gebieden waar vuur niet wordt bestreden omdat het te duur is om te doen. Het stadje Shologon ligt tegen de vuurlinie aan. De lokale bewoners staan er alleen voor. ‘Het is alsof het vuur een eigen leven heeft. Daarom noemen we het de draak.’

Gekleed met petten, doeken en lasbrillen gaan mannen kijken hoe ze de vuurzee kunnen stoppen voor hij Shologon bereikt. Dat vereist teamwerk en planning. Ze hebben eerder figuurlijk én letterlijk met het bijltje gehakt. ‘De temperatuur neemt toe, dus het vuur gaat opwaarts.’

Deze echte badasses rijden dwars door de brand heen om ergens te komen, graven met het vuur op een meter of tien van hen vandaan, en dat zonder maskers. ‘We drinken melk. Het houdt de longen schoon.’ Ook de vrouwen graven. Het gaat dan ook wel om iets belangrijks: zonder de boerderijen en huizen, verliezen de bewoners van het stadje hun economische levens.

De film van Alexander Abaturov ontvouwt zich als een suspensefilm. Een bosbrand van deze orde is erg dreigend maar levert ook bijzondere cinematografie op. Gekraak en gesuis – gele luchten waar je ook kijkt. Een man die een pad maakt over een bevroren meer. Shots van bovenaf hoe paden met vuur worden gemaakt (om de brand tegen te houden). De cinematografie is een lust voor het oog, speelfilmwaardig zou ik zelf zeggen. Je voelt je bijna schuldig als kijker.

De film gaat natuurlijk niet echt alleen over een lokale brand maar juist over de wereldwijde klimaatverandering. Het gaat hier maar om een stukje maar het aantal hectaren waar de brand plaatsvindt, loopt in de miljoenen. En dat maal vele honderden plaatsen in de wereld.

De Jakoetiërs komen vaker in de cinema voor dan vroeger. Ik denk bijvoorbeeld aan The Stoker van Aleksej Balabanov, de documentaire Genesis 2.0 en de horrorfilm Ich-Chi.

 

Devil’s Peak – Abstract Hongkong
Hongkong in een bizarre montage en met unheimische muziek. Straten, pleinen, demonstraties. Maar ook winkels, gebouwen en achterafstraatjes. Paraplu’s en camera’s komen vaak in beeld (met reden).

IDFA vergelijkt de film met de sfeer van de klassieker Berlin – Die Sinfonie der Großstadt uit 1927 en zegt dat de film ‘met een dynamische montage deze hogedrukpan laat zien’.

De korte film Devil’s Peak van videokunstenaar Simon Liu is sowieso wel een van de meest experimentele films van het festival. Eindelijk een film die bewijst dat je niet altijd een film van anderhalf uur nodig hebt om iets te vertellen. En dat juich ik toe! Want er is echt veel te weinig gewaagd beeldexperiment in de wereld van de documentaires.

Zoals altijd: be careful what you wish for… De film is écht een draaitol met beelden die in kleur en afbeelding alle kanten uitgaan. Zenuwlijders houden dit nog geen minuut vol. De desoriënterende muziek en de blikken horrorstem maken het ook wel erg artsy. Ik heb al medelijden voor de nietsvermoedende laatkomers die alleen nog een kaartje op de eerste rij konden krijgen.

Lees tot slot onze recensie over de documentaire All that Breathes die zich afspeelt in Delhi, India.

 

15 november 2022

 

IDFA 2022 – Deel 1: Openingsfilm
IDFA 2022 – Deel 3: Muziekdocumentaires
IDFA 2022 – Deel 4: Mensen aan het werk
IDFA 2022 – Deel 5: Oekraïne 
IDFA 2022 – Deel 6: Pioniers
IDFA 2022 – Deel 7: Een zee van experimenten

 

MEER FILMFESTIVAL

International Documentary Festival Amsterdam 9-20 november
33 tips voor IDFA 2022 

door Bob van der Sterre

IDFA 2022 is in aantocht en dat betekent dat alle documentaireliefhebbers weer in Amsterdam terecht kunnen. Het programma raapt het stokje van vorig jaar op en blijft zich vooral focussen op films over mensen. Lees hier onze 33 tips voor IDFA 2022.

Een eerste blik op dit IDFA-programma laat zien dat het programma nog steeds drijft op evergreens als coming of age, gender/seksualiteit, vrouwen, oorlog en traumaverwerking. Je kunt zelf de filters op de website van IDFA aanzetten en dan zie je de totalen, zie hieronder. Eerst de featurefilms en daarna inclusief de kortere films:

• Mens en maatschappij 62 (97)
• Land 60 (76)
• Kunst en cultuur 40 (54)
• Natuur en duurzaamheid 7 (20)
• Technologie 1 (19)

Zelf vind ik het wel jammer dat er weinig ‘old-school’ journalistieke documentaires zijn (ik vond er maar één). En ook geen films over technologie en wetenschap. Er is maar een lange featurefilm en die gaat dan over het milieu (van Nikolaus Geyrhalter). Misdaaddocumentaires heb ik niet gezien – die moeten we maar op Netflix kijken. En luchtige docu’s zijn ondanks de ruim 200 films op een hand te tellen.

Pluspunten zijn er ook: er zijn meer experimentele films. En er zijn ook veel meer documentaires over kunst. En sowieso zijn er altijd genoeg films om blij van te worden.

Speciale programma’s
Laura Poitras is de IDFA-gast waar een retrospectief voor is opgesteld. Ze werd bekend bij het grote publiek met Citizenfour uit 2014, maar maakte al films sinds 2006.

IDFA heeft ook twee focusprogramma’s:

• Around masculinity (het begrip mannelijkheid)
• Playing Reality (films maken met gebruik van theater)

Voor vernieuwende, artistieke documentaires moet je naar DocLabs.

Een ‘normaal’ festival
De ergste coronastress is voorbij (wat betreft regels in elk geval) en dat betekent dat filmfestivals weer op volle toeren mogen draaien. Geen coronaregels voorlopig bij dit festival. Je kunt op de website van de Rijksoverheid bekijken wat de stand van zaken is rondom corona.

Top 33
Deze 33 films (hier per thema) raden we aan. Dat wil niet zeggen dat je er blind heen moet of er verder geen andere films de moeite waard zijn. Er zijn gewoon ontzaglijk veel films en elke selectie helpt met meer dan 200 films. De redactie van InDeBioscoop wenst alle IDFA-gangers veel plezier!

Biografie
Werner Herzog: Radical Dreamer
Altijd interessant, Werner Herzog. Dit keer maakt hij de film niet, is hij zelf het onderwerp.

 

Coming of Age
Alis
Tienermeiden in Colombia in een opvanghuis. Vast een mooi en rauw portret over het leven op een gevoelige leeftijd. In dit genre zijn Dreaming Arizona en That’s Wild misschien ook interessant.

 

Corona
A Provincial Hospital
Hoe de coronacrisis toesloeg in een stadje in Bulgarije. Mooie miniatuurversie van een mondiaal probleem. Ook over corona gaat Journey Through Our World.

 

Dieren
All that Breathes
Lief portret van een roofdierenopvang in India. Ook heel aandoenlijk (denk ik): Wild Cat.

 

Drama
How to save a dead friend
Weinig films zijn denk ik meer depressief stemmend dan een film over twee suïcidale jongeren in Rusland die elkaar een paar jaar volgden met een camera. Reken maar op hartverscheurende beelden. In de categorie Drama is zoveel aanbod dat we ook nog even deze films tippen: Camouflage (slachtoffers dictatuur Argentinië), My Name is Happy (geweld tegen vrouwen in Turkije), A House Made of Splinters (Oekraïens kindertehuis in de buurt van het front) en The River is not a Border (oorlog tussen Senegal en Mauritanië in 1989).

 

Experiment
Arcadia Live
Vermoedelijk is deze voorstelling met muziek van leden van de bands Portishead en Goldfrapp snel uitverkocht. Toch lijkt dit een interessant experimentele film, ook al zie je die niet live. Omdat we de experimentele films een warm hart toedragen hier nog wat andere tips: Danse Macabre, Aftersun, Everything will be OK en Private Footage. Kijken zoals altijd op eigen risico!

 

Feelgood
Gigi la Legge
Gigi is een wijkagent in een stad waar zelden iets gebeurt. Hoewel de film grimmig begint met een zelfmoord, is de film verder vrolijk van toon en positief stemmend dankzij het karakter Gigi.

 

Gender & seksualiteit
Le Favolose
Gender is toch wel een van de meest populaire thema’s van IDFA van de laatste jaren. Le Favolose lijkt de meest luchtige over het onderwerp. Ook over deze onderwerpen: Silent Love en Pornomelancolia.

 

Geschiedenis
The Kiev Trial
In deze categorie kun je moeilijk om Sergej Losnitza heen, die al heel wat interessante archiefbeelden heeft veranderd in documentairefilms (en op IDFA ook nog te zien is met The Natural History of Destruction). Andere mogelijk interessante geschiedenisfilm zijn Aurora’s Sunrise, The March on Rome, A Symphony for a Common Man, L’argent, la liberté, une histoire du Franc CFA en Blue Files. Die bewijzen dat de passie voor geschiedenis van de twintigste eeuw erg levendig is op dit moment.

 

Gezondheid
Fragile Memory
Heel wrang en vermoedelijk ook gevoelig is de film Fragile Memory, over de vader van de regisseur (ook filmer) die aan alzheimer lijdt. Een gevonden tas met oude beelden is de basis voor een speurtocht naar het verleden.

 

IDFA-eregast: Laura Poitras
All the Beauty and the Bloodshed
Nieuwe film van IDFA-gast Laura Poitras gaat over de fotografe Nan Goldin, die zich behalve voor de kunst ook inzet voor verslaafden aan pijnstillers. Bekijk ook Poitras’ top tien.

 

Industrie
The Golden Thread
Hoe zit het eigenlijk met de jute-industrie? Mogelijk denken veel mensen nu so what. Toch blijkt het een boeiende en opvallend duurzame industrie in India.

 

Inheemse volken
Beyond extinction: Sinixt Resurgence
Een fantoomvolk… De Sinixt bestaan officieel niet meer. Ze zijn een inheems volk in Canada en hopen op erkenning. Voor de liefhebber van films over inheemse volken biedt IDFA genoeg: Goodbye Capitan (over de Gavião), Waters of Pastaza (de Achuar) en Mamá (de Tzotzil).

 

Journalistiek
Nothing Lasts forever
Onthullende documentaire over de diamantenwereld. Van Jason Kohn, die lang met Errol Morris samenwerkte.

 

Klassieker
Shoah
Weinig documentaires kunnen op tegen deze intense ervaring. De beroemde film van Claude Lanzmann uit 1985 over Jodenvervolging is wel een flinke zit: 566 minuten.

 

Kunst
Self Portrait as a Coffee Pot
Kentridge (een Zuid-Afrikaanse kunstenaar) interviewt Kentridge. Ik hoop op een interessante ego-documentaire met veel variatie.

 

Lichaam
De Humani Corporis Fabrica
Deze documentaire gaat op luchtige wijze om met het lichaam. Als je niet graag naar binnenkanten van lichamen kijkt, sla dan deze trailer over.

 

Luchtig
The Pawnshop
Kringloopwinkel in Polen. De toon van de trailer is vrij luchtig, hopelijk maakt de film dat ook waar.

 

Media
The Etilaat Roz
The Etilaat Roz is een grote krant in Afghanistan. Lastig nog normaal te werken als Kabul ineens wordt ingenomen door de taliban. Ze filmden die periode van binnenuit. Nog zo’n type portret: While We Watched over nieuwszender NDTV in India.

 

Mensen
Dreaming Walls
Vermoedelijk ontzettend leuk, dit portret van het beroemdste hotel van New York: Chelsea Hotel. Er is nog film over een excentriek karakter: Much ado about Dying.

 

Milieu
Matter out of place
Nikolaus Geyrhalter maakte een film over afval en plastic. Films van Geyhalter vallen eigenlijk nooit tegen. Ook in dit genre: The Oil Machine.

 

Muziek
Music for Black Pigeons
Aardige film over de kern van muziek: wat is muziek en wat doet het met de bespelers van een instrument.

Muziekdocu’s zijn altijd een populair onderdeel van IDFA. Tijdens deze IDFA vind je films over het protestliedje Bella Ciao, de muziekscene in New York (Meet Me at the Bottom), zangeres Césaria Évora (Césaria Évora), zangeres Miúcha (Miúcha, The Voice of Bossa Nova), zangeres Sinead ‘O Conner (Nothing Compares), zanger David Johansen/Buster Poindexter (Personality Crisis One Night Only, van Martin Scorsese) en krautrockband Embryo, waarbij de dochter de plek van de overleden vader inneemt (A sound of My Own).

 

Natuur
Black Mamba’s
Deze drie vrouwen doen nuttig werk tegen stropers in het Zuid-Afrikaanse Krugerpark.

 

Oekraïne
Mariupolis 2
Het wordt niet snel wranger dan deze film. Een vervolg in 2022 van het portret over de stad Marioepol uit 2016. Gemaakt door filmmaker Kvedaravičius die deze film in feite met zijn leven moest bekopen. Deel 1 is ook te zien tijdens deze IDFA. Wie meer Oekraïne-oorlog wil: When Spring Came to Bucha, Liturgy of Anti-Tank Obstacles, Away en A House Made of Splinters.

 

Oorlog
Ciné-Guerrillas
Niet alle verhalen over de oorlog zijn even deprimerend. In Ciné-Guerrilla’s kijken we naar het bijzondere verhaal van de Joegoslavische filmer Stevan Labudovic die de oorlog in Algerije van hun kant vastlegde. En nu een held is in dat land. Tijdens deze IDFA draait nog een andere film van Labudovic: Non-Aligned, Scenes from the Labudovic Reels. Labudovic was de cameraman van Tito, de oprichter van de Non-Aligned Movement (Beweging van Niet-Gebonden Landen), waardoor hij in Algerije terechtkwam.

 

Platteland
The Land
Het wordt niet veel plattelandser dan deze film over het platteland in Letland.

 

Politiek
Bobi Wine: The People’s President
Popsterren en politiek zijn soms niet zo ver van elkaar verwijderd, bewees zanger Bobi Wine toen hij in 2021 de enige tegenkandidaat was in Oeganda. Andere documentaire over politiek: Merkel.

 

Religie
In Viaggio
Beroemde documentairemaker Gianfranco Rosi volgde de paus bij zijn reizen, waaronder naar het onderwerp van Rosi’s film Fire at Sea (Lampedusa).

 

Roadmovie
Steel Life
De combinatie trein en Peru moet wel het aanzien waard zijn. Andere film in dit genre: American Journal.

 

Social media
Girl Gang
Je bent een meisje van veertien. Vroeger was je dan een puber, nu ben je een influencer. Dat overkomt ook de Duitse Leonie. Ook over social media en kinderen: Manifesto.

 

Stad
Dry Ground Burning
Met de motor door een Braziliaanse sloppenwijk. Een groep stoere sterke vrouwen in Brazilië. Misschien ook aardig in dit genre: A little love package (over Wenen).

 

Vluchtelingen
Europe
Portret over een vrouw die illegaal leeft in Châtellerault. De titel slaat over de naam van een bushalte. Veel films over vluchtelingen tijdens IDFA: My Paper Life (Syrische familie in Brussel), The Night That My Brother Disappeared (mensenrechtenactivist zoekt mensen die zijn broer uit Eritrea hebben gekend, die overleed tijdens een boottocht naar Italië) en Notes on Displacement (Palestijnse familie op de vlucht in Europa).

 

Vrouwen
Drei Frauen und der Krieg
Margaret Bourke-White, Martha Gellhorn en Lee Miller schreven reportages over de Tweede Wereldoorlog. Van Gellhorns reportages is ondergetekende een fan. Ook interessant, misschien, is de openingsfilm van IDFA: All You See. Niki Padidar praat met drie andere vrouwen die net als zij uit andere landen naar Nederland zijn gekomen.

 

1 november 2022

 

Programma IDFA 2022 in 12 vragen en antwoorden

 

MEER FILMFESTIVAL

International Documentary Festival Amsterdam 9-20 november
Programma IDFA 2022 in 12 vragen en antwoorden

door Bob van der Sterre

Het IDFA (International Documentary Festival Amsterdam) 2022 in 12 vragen en antwoorden. Info over locaties, programma IDFA, tickets, specials, eregast, verslagen en FAQ’s. Ook dit jaar doet InDeBioscoop verslag van het grootste documentairefestival ter wereld.

Wanneer is IDFA?

IDFA is van 9 tot en met 20 november.

Waar is IDFA?

• Artis Planetarium
• De Balie
• De Brakke Grond
• Carré
• DeLaMar
• Eye
• Felix Meritis
• Frascati
• Internationaal Theater Amsterdam (Leidseplein)
• Ketelhuis
• Kleine Komedie
• Kriterion
• Pathé City
• Pathé De Munt
• Pathé Tuschinski
• Podium Mozaïek
• Rialto
• De Vlugt

Lees alle details over de locaties op de website van IDFA. Bekijk de kaart op Google Maps.

Waar vind ik het programma IDFA 2021?

• Het blokkenschema
• Het programma A-Z

Hoe zijn de bioscopen toegankelijk?

Een coronabewijs is niet nodig. Als er nieuwe informatie komt, kun je dat vinden op de website van IDFA.

Lees verder over de verschillende eisen over toegankelijkheid bij iedere locatie.

Kan ik online films kijken?

Elke dag is er een andere film ‘on demand’ te bestellen. Die vind je als volgt: scroll omlaag bij het blokkenschema op een bepaalde dag. Kijk onder de locaties. Daar vind je de knop: Online kijken. Dat is de ‘on demand’ film voor die avond.

• Alle on demand-films in een overzicht
• De FAQ over online films
• De gratis films die je nu al online kunt zien

Wat zijn de belangrijkste programma’s?

• Around Masculinity: Over het manbeeld in de documentaire
• Playing Reality: Documentaires die met theater en opstellingen zijn gemaakt
• Best of Fests: Prijswinnende documentaires uit de hele wereld
• Frontlight: Journalistieke ‘urgente’ films over thema’s van vandaag de dag
• Luminous: Meer stijlvolle en persoonlijke documentaires
• Masters: Documentaires van meer ervaren regisseurs

Hoe koop ik tickets?

Dat staat via de link hieronder uitgelegd:

• De FAQ over tickets kopen tijdens dit festival

Zijn er nog Specials, zoals de Volkskrantdag?

Ja die zijn er. Lees het op de website van IDFA.

Wie is de IDFA-eregast van dit jaar?

Dat is Laura Poitras, de bekende Amerikaanse documentairemaakster.

Zij is verantwoordelijk voor de keuze van de Top 10. Dat zijn de favoriete 10 films van de IDFA-gast. Lees meer over haar keuzes op de website van IDFA.

Wat gaat InDeBioscoop doen aan IDFA?

Dit is wat we willen gaan doen:

• Deze FAQ
• Een tiplijst van 33 films met 1 aanrader per genre
• Persoonlijke bijdragen van redacteuren Jochum de Graaf en Bob van der Sterre

Bekijk alle IDFA-content op de website van InDeBioscoop van afgelopen jaren om alvast in de stemming te komen.

Is er nog iets bijzonders te vermelden?

DocLab is altijd wel interessant om te bezoeken. Die is nu ook weer fysiek te bekijken.

Ik ben dol op FAQ’s. Zijn er nog meer te vinden op de website van IDFA?

• Algemene FAQ over IDFA
• Alle FAQ’s die er zijn

 

30 oktober 2022

 

MEER FILMFESTIVAL