Categorie: OOST-EUROPA

November

Posted on

****

recensie November

Wonderlijk overwinteren

door Suzan Groothuis

Eén van de opmerkelijkste films van het afgelopen Imagine Film Festival in Amsterdam: November uit Estland, waarin magie, kwaad en liefde samenkomen in prachtig gefilmd zwart-wit. De Estische cultuur van bijgeloof en het leven na de dood er duidelijk in doorschemerend, waan je je in een donker, wonderlijk sprookje waarin ook de nodige humor niet ontbreekt.

Een wolf rent door een fraai winterlandschap, gefilmd in contrasterend diepzwart en helderwit. Hij wentelt zich door de sneeuw, om vervolgens zijn pad te vervolgen. Maar in het Estische November is niets wat het lijkt. Dat blijkt wel uit de volgende absurdistische scène, waarin een koe ontvoerd wordt door aan elkaar gebundelde stokken met een dierenschedel erop. Wanneer het beest bij zijn onrechtmatige eigenaar is beland, spreekt het bizarre stokkenschepsel met zijn baas. Het wil meer werk en krijgt vervolgens de opdracht om van brood een ladder te maken. Een eigenzinnige kennismaking met een wonderlijke wereld, waarin kratts (krakkemikkige constructies van gereedschappen en andere gebruiksvoorwerpen) werk verrichten voor de arme, luie boerengemeenschap.

November

Leven en dood vermengen zich in Novembers wereld. Zo zijn kratts schepsels met een ziel, verkocht door de duivel in ruil voor mensenbloed. Ze nemen werk uit handen, maar kunnen zich ook tegen hun eigenaar keren als ze te weinig werk krijgen. En op Allerzielen zoeken de doden hun dierbaren op, om zich tegoed te doen aan een lekkere maaltijd en een goed bed. Een wrang gegeven, want de boerenbevolking moet het zelf doen met bomenschors en vleermuizen. De doden hebben het beter dan de levenden, zo blijkt.

Donker liefdessprookje
Hoewel November in eerste instantie wat gefragmenteerd oogt, zit er wel degelijk een lijn in het verhaal. Het draait namelijk om de jonge Liina en Hans. Zij is verliefd op hem, maar hij valt als een blok voor de dochter van de baron, die iets verderop in een groot, maar vervallen landhuis woont. Een onbeantwoorde liefde dus, van beide kanten. Maar dan is er nog magie, waarmee de twee hopen te krijgen waarnaar ze verlangen. Liina doet een beroep op een heks om Hans’ liefde voor zich te winnen. En Hans koopt bij de duivel een ziel voor zijn kratt, een gefabriceerde sneeuwpop. Zijn kratt draagt de wijsheid van alle wateren in zich en legt in poëtische bewoordingen uit hoe de liefde werkt.

November is een donker liefdesverhaal in een middeleeuwse wereld, doordrenkt van Estische mythologie en volksgeloven. Thema’s als bijgeloof, magie, kwaad, zonden en liefde komen allen voorbij. En er is ook kritiek, dan weer onverbloemd en dan weer subtiel: op de rol van religie, op landbezit en eigendomsrecht en op de Letten (wier mond met een kont vergeleken wordt). Alles en iedereen is te misleiden. Zoals de pest die zich als schone blonde dame het water over laat dragen en als geit haar intrede doet in het dorp om haar virus te verspreiden.

Maar zoals de pest kan misleiden kunnen de dorpelingen dat ook: trek een broek over je hoofd en de pest denkt dat je twee konten hebt en zal weer weg gaan. Zelfs de duivel is om de tuin te leiden door hem sap van fijngeknepen bessen te geven in plaats van bloed. En de dorpelingen zijn ook niet vrij van verdorvenheid, door van elkaar te stelen en elkaar te bedriegen. Een van hen zegt het dan ook treffend: “Ik heb geen ziel”. 

November

Een surreëel spel van contrasten
Regisseur Rainer Sarnet weet een fraai, fantasierijk decor neer te zetten dat filmisch een lust voor het oog is. Onberispelijk wit gaat samen met diepzwart en levert adembenemende plaatjes. Zoals de doden die in smetteloze witte kleding vanuit het bos hun dierbaren opzoeken. Of het rustieke sneeuwlandschap waar wolven – of weerwolven, schijn bedriegt – de dienst uitmaken. De contrasterende zwart-wit kleuren spelen met de tegenstellingen die de film rijk is: smerigheid tegenover schoonheid, armoede tegenover rijkdom en kwaad versus goedheid.

Als deze onnavolgbaar originele film dan toch vergeleken moet worden, denk dan aan werk van stop-motion animator Jan Švankmajer, of aan Oost-Europese cinema als het sprookjesachtige Valerie and her Week of Wonders en het eveneens in zwart-wit geschoten, grimmige Marketa Lazarová. November weet de kijker bijna twee uur lang onder te dompelen in een surreële wereld die niet de onze is, maar die toch herkenbaar is met al het menselijk gekonkel dat wij rijk zijn. Immers, geluk en liefde wil iedereen en met magie in het spel kan dat op zijn minst tot bijzondere taferelen leiden.
 

21 mei 2018

 
MEER RECENSIES

Homecoming (1945)

Posted on

***

recensie Homecoming (1945)

Verwrongen erfenis

door Tim Bouwhuis

In de nazomer van 1945 arriveren twee orthodoxe Joden in een klein Hongaars dorpje. De nieuwkomers handelen bedachtzaam, gereserveerd: het leed dat ze meedragen vraagt om een gepast stilzwijgen. Voor de bewoners vertelt het plotse bezoek een heel ander verhaal. Terwijl de Joden met paard en wagen de omgeving intrekken, pakken donkere wolken zich samen boven een verzwegen dorpsgeschiedenis.

Voor Homecoming (1945) werkte regisseur Ferenc Török (Moscow Square) intensief samen met Gabor T. Szanto, de romanschrijver wiens kortverhaal aan de basis van de film stond. Szanto’s retrospectief (Hazatérés, 2004) op de Hongaarse verwerking van WO II verkent de grenzen van collectieve schuld: waar vervaagt de rol van het individu, en wordt een complete gemeenschap verantwoordelijk? Is verzoening überhaupt mogelijk als er zoveel afwijkende perspectieven op een verwrongen verleden zijn? Török toont de recente geschiedenis nooit direct. Wat we meekrijgen over het oorlogsverleden wordt bemiddeld door de dorpsbewoners. Stuk voor stuk geven ze hun eigen betekenis aan het bezoek van de Joden. De waarheid is het domein van de herinnering – nu al.

Homecoming (1945)

Er zijn er al twee
In stijlvol zwart-wit oogt de film een stuk gewichtiger dan hij inhoudelijk is. In het eerste kwartier is er nog een bruiloft op komst, op het platteland spreken arbeiders over het vooruitzicht van een nieuwe wereld. Na de oorlog mag er gedroomd worden. Het verloop van Homecoming (1945) schetst een weemoediger beeld. Op ideologisch vlak is er niets veranderd: antisemitisme sluimert, het vuur van het patriottisme woekert.

Een vlugge inventarisatie van het collectieve wantrouwen leert dat de twee Joden een voorbode zijn van ongeluk, misschien zelfs van meer Joden. Je herkent ze van verre, want een hoed dragen ze allemaal en een baard ontbreekt nooit. In de film zijn het opmerkingen in de marge, in context zijn het verhalen op zichzelf. Terwijl de angst van de dorpsbewoners verder gevoed wordt, onthaalt de vaderlandslievende Szentes (Bence Tasnádi) een oorlogsveteraan op een anders besloten feest.

Collectieve psyche
Vlekkeloos worden deze onderliggende sentimenten niet uitgespeeld. Török en Szanto geven hun dorpse personages eigenschappen en handelsmerken die om een bredere psychologische uitwerking vragen. Uitingen van hypocrisie, egoïsme en ongeremd patriottisme missen hun emotionele draagkracht door de generieke manier waarop de individuen zijn geschetst. Gezegd moet wel dat ook de korte speelduur en de beperkte reikwijdte van het narratief hier een rol spelen.

Homecoming (1945)

Homecoming (1945) overspant de loop van een enkele dag, en leent zich daardoor beperkter voor (karakter)ontwikkelingen op de lange termijn. Dat neemt niet weg dat een minder eenzijdige benadering de film goed had gedaan. De twee Joden dienen te nadrukkelijk als katalysators voor het collectieve reactievermogen van het dorp. De tragiek van hun eigen geschiedenis schemert constant door maar wordt nergens écht tastbaar.

Het weer als waarheid
De manco’s op vertellend vlak ten spijt is Homecoming (1945) een stijlvol gefilmd drama, dat tegelijk beklemt en betovert. De elegante zwart-wit fotografie van Elemér Ragalyi doet onder andere denken aan het bekroonde Ida (2013). Ook in die film komt het verleden tot leven omdat er sprake is van onverwerkt leed. Personages zoeken naar waarheid; persoonlijke waarheid (de Poolse Anna in Ida) of de collectieve waarheid van de dorpsbewoners. Als die al bestaat: na de broeierige en bloedhete namiddag op het Hongaarse platteland hangt de passende dreiging van een onweersbui in de lucht.
 

7 mei 2018

 
MEER RECENSIES

Baltische cinema: Litouwen

Posted on

Cinema van de Baltische staten, deel 3: LITOUWEN
Meest volwassen van de drie

door Ralph Evers

Na eerder de Estse en Letse cinema tegen het licht gehouden te hebben, volgt tot slot de Litouwse cinema, de meest volwassen van de drie. Waar ze in Estland hoge met middelmatige kwaliteit afwisselen en in Letland nog in de kinderschoenen staan, laat men in Litouwen een duidelijk hoger niveau zien. En dat in meerdere genres.

Van intelligente sciencefiction tot klein coming of age-drama. Van platteland tot stedelijke drama’s. In de persoon van Sharunas Bartas heeft Litouwen ook een heuse filmauteur. Aan de hand van enkele films volgt hier een schets van de Litouwse cinema.

Aurora – Vanishing Waves

Sci-fi
Ronduit sterk is het sciencefictiondrama Aurora – Vanishing Waves (2012). Hierin volgen we onderzoeker Lukas, die middels baanbrekende technologie in de geest van Aurora stapt. Een vrouw die door een ongeluk in een diepe coma is weggezakt. Van Lukas leren we dat zijn huwelijk zich in een crisis bevindt. Wanneer hij Aurora voor het eerst ontmoet in de door de techniek geconstrueerde realiteit ervaart hij erotische gevoelens. Dit onvoorziene effect dreigt het onderzoek negatief te beïnvloeden. Ondertussen raakt Lukas meer en meer geobsedeerd door de fragiele en sensuele Aurora (gespeeld door Jurga Jutaite, die we zo ook in You am I tegenkomen).

De kille wetenschappelijke omgeving met z’n laboratorium, witte jassen, koud licht en een gedrevenheid naar harde resultaten contrasteert als dag en nacht met de serene wereld tussen Lukas en Aurora. Wanneer zich in haar onderbewuste echter ook problemen voordoen in een echtgenoot (gespeeld door Sharunas Bartas) die ten tonele verschijnt, wordt er een groot beroep gedaan op de oplossingsvermogens en stressbestendigheid van Lukas. De soms bizarre coma-wereld van Aurora is vernuftig en creatief verbeeld.

Ondersteund door een team neurowetenschappers is er veel aandacht gestoken in de wetenschappelijke kant van de film. Dit is terug te zien in de goed uitgewerkte technische details en de meeslepende narratief.

Off the grid
In de film You am I (As esi tu, 2006) volgen we de excentrieke architect Baronas, die zijn roeping naleeft door ‘off the grid’ te gaan. Hij is klaar met het leven in de stad en kiest voor een leven in de natuur, zelfvoorzienend. Hij bouwt zijn moderne, gezellige boomhut in de eindeloos lijkende bossen van Litouwen. Ondertussen trekt hij er overdag wat op uit in de omgeving.

Op een feestje leert hij Dominyka (Jurga Jutaite) kennen, een ook wat eigenzinnig meisje. Een romance lijkt op te bloeien, waarbij de focus meer op de idylle dan op de personen ligt. Een modern sprookje, dat hinkt op twee richtingen: een romantische film en een persoonlijke zoektocht. Het verhaal staat voorop, waardoor het licht experimentele karakter een eigen draai geeft aan het genre.

Christmas. Uncensored

Litouws Festen
Christmas. Uncensored (2012) is een meedogenloze film over een familiedrama, dat zich rond de kerstdis afspeelt. Een echtgenote, een vader en gebroken beloftes rond de huwelijken zijn belangrijke ingrediënten in dit zwartgallige kerstdrama. Gelijkend op Festen trekken de personages de registers van het lelijke flink open. De Pater Familias kenmerkt zich door een aaneenschakeling van racistische, conservatieve, traditionele opvattingen over de huidige tijd. Het vroeger-was-alles-beter discours waar de jongere familieleden en waarschijnlijk de kijker al gauw genoeg van krijgen.

De film gaat in een hoog tempo. De snijdende dialogen vliegen als dartpijlen over en weer en niemand wordt gespaard. De kwaadheid wordt met overtuiging gespeeld en het drama wordt tegen het toelaatbare opgestuwd, waardoor temidden van alle ellende een fijnzinnig soort humor ontstaat. Word ik als kijker nou in de maling genomen, of betreft het hier een volstrekt ontspoord gezin? De beschuldigingen en onthullingen zijn zo naar, zo op het bot dat de zwaarte ondraaglijk zou zijn. Zou zijn, want er zit iets in de manier van ruziemaken en overdrijving, dat het wellicht uiteindelijk inderdaad een klucht kan zijn. Een gitzwarte dat wel, maar voor wie die klucht oppakt, kent de film een verrassende dubbele bodem. Indien je de humor er niet van in kan zien, heb je een zware avond. 

Sangailes Vasara

Niet zomaar een zomer
Het poëtische coming of age-verhaal Sangailes Vasara (2015), ook wel The Summer of Sangaile, volgt de verlegen, eigenzinnige Sangaile tijdens een levensveranderende zomer. Met haar hobby stuntvliegen (naar het schijnt een nationale hobby in Litouwen) en een grote sociale onhandigheid, weet ze de aandacht van Auste naar zich toe te trekken. Auste is een vrije vogel die droomt van een leven als fotograaf en haar eigen mode ontwerpt. In Sangaile vindt ze een muze die haar werk nieuw elan inblaast.

Het spel is naturel en goed op elkaar ingespeeld en de cinematografie is verbluffend. Vooral de beelden met het stuntvliegen, alsmede de sfeervolle shots in het kleine stadje waar dit verhaal zich afspeelt. Uiteraard draagt Sangaile een geheim met zich mee, wat zich teder in de film ontvouwt, tegen een achtergrond van onzekere tieners die elk hun eigen manier vinden hier mee om te gaan. 

Sharunas Bartas
In het bijzonder wil ik tot slot de regisseur Sharunas Bartas nog toelichten. Een heuse filmauteur, te herkennen aan z’n eigen beeldtaal. Een taal die traag is en oog heeft voor kleine details, een focus op lichtval en vaak zwijgende mensen, getormenteerd door teleurstellingen of tegenslagen opnieuw op zoek gaan naar een zich verhouden met de wereld. Ook metaforen zijn hem niet vreemd, zoals in het prachtige A Casa (1997). Deze film speelt zich af in en rondom een statig landhuis. De kamers lijken allemaal een eigen verhaal te vertellen, waarbij de hoofdpersoon zich traag van de ene naar de andere kamer beweegt. Het huis zelf fungeert ook als ‘personage’. Een film waar je nog lang over na kunt praten, mits je niet na 10 minuten al in slaap bent gesukkeld. De stijl van Bartas is een ‘acquired taste’.

Few of Us

Wat voor A Casa geldt, geldt in nog grotere mate voor Few of Us (1996). Een film die het moet hebben van z’n sfeer en hypnotische beleving. Het uitgangspunt is namelijk dat een vrouw voor een tijd temidden van een nomadenstam zal verblijven. Echter, ze tolereren haar, maar meer ook niet, de vrouw op haar beurt heeft niet zo’n behoefte aan contact. Wat overblijft zijn die typisch zwijgende mensen, maar bovenal, die scherpzinnige kijk op het verstrijken van de tijd in een tamelijk ongerept deel van onze planeet. De film beweegt de kijker subtiel richting overgave, waarbij dat hypnotiserende een welhaast religieuze ervaring kan geven. Een soort flow ervaring.

Om dan nog één film eruit te pikken, zijn een-na-laatste, Peace to Us in Our Dreams (2015). Met Bartas zelf in een van de hoofdrollen. Met zijn dochter en vriendin trekt hij zich terug op het platteland. De vriendin, een violiste, twijfelt sterk aan haar kunnen en vindt haar uitvlucht mede in de drank. De dochter is onzeker over de relatie tussen haar ouders en voelt zich vergeten.

Dit thema – twijfel – vormt de rode draad, hetgeen zich wederom vertaalt in lange, verstilde takes, waarbij de vallende regen en het kalme meer een ongekende esthetiek kennen. Een nauwelijks opgemerkte schoonheid, die aan de mooifilmerij van Terrence Malick voorbij zou gaan, omdat het tegelijkertijd zo gewoontjes is. Voor een Bartas-film heeft Peace to us… aardig wat plotontwikkeling, wanneer een jachtgeweer ontvreemd wordt om een familievete te beslechten.
 

21 december 2017

 
Cinema van de Baltische staten, deel 1: ESTLAND
Cinema van de Baltische staten, deel 2: LETLAND
 
 
MEER ESSAYS

On Body and Soul

Posted on

****

recensie On Body and Soul

Droomgeliefden in het slachthuis

door Suzan Groothuis

In dit onconventionele Hongaarse drama gaat het over de ontluikende liefde tussen twee mensen. Een film met surreële trekjes, zich afspelend op een bijzondere set: een slachthuis. Een originele en warme film, waarin alles perfect gedoseerd is.

On Body and Soul opent met een prachtig gefilmd winters landschap. Twee herten struinen er rond en zoeken voorzichtig toenadering tot elkaar.

On Body and Soul

Vervolgens springt de film over naar een grauw, kil uitziend slachthuis. Endre werkt er als financieel directeur. Terwijl hij met zijn collega aan een even kleurloze maaltijd zit, valt hun oog op nieuwkomer Mária. Stil en onopvallend beweegt ze zich door de kantine. Een ijskoude tante, vertelt Endres collega. Desondanks besluit Endre toch contact te zoeken, maar hij komt van een koude kermis thuis. De eerste kennismaking is geen succes.

Mária’s baan lijkt haar op het lijf geschreven: kwaliteitscontroleur. Met argwaan wordt ze door haar collega’s aanschouwd. Met nauwkeurige precisie voert ze haar werkzaamheden uit, zich strikt houdend aan de richtlijnen. Ze zoekt geen contact en luncht alleen in stilte. Een vrouw die zichtbaar problemen heeft met sociale interactie.

Delen van dromen
En dan komen Endre en Mária er per toeval achter dat ze dezelfde droom delen. De droom van de openingsscène, met de herten in het vreedzame natuurschoon. Allebei afzonderlijke, terughoudende types, tasten ze elkaar af en zoeken ze middels hun dromen toenadering.

On Body and Soul begeeft zich op het draagvlak van drama en komedie en doet in zijn stijl wat denken aan films van Aki Kaurismäki of Jim Jarmusch. Humor is subtiel aanwezig , zoals de droge, ongemakkelijke conversaties tussen Endre en Mária. Hun gesprekken speelt zij thuis na met lego, ieder gesproken woord herhalend, zo precies als de harde schijf van een computer. En net zoals Mária gesprekken inzichtelijk moet maken voor zichzelf, heeft zij ook voorbeelden van anderen nodig: bijvoorbeeld de hilarische scène waarin de oude schoonmaakster van het slachthuis haar tips geeft hoe zij zich aan een man kan binden: “People underestimate the power of movement, honey.”

Ontluikende liefde
Zowel Endre als Mária dragen bagage met zich mee: hij een kreupele hand en teleurgesteld in de liefde, zij sociaal op zichzelf geworpen en onervaren met liefdesrelaties. Het onwaarschijnlijke gegeven dat zij dezelfde dromen hebben, wekt voorzichtig een ontluikende liefde op. Voorzichtig – want de natuurlijke angsten en remmingen om zich bloot te stellen aan elkaar zijn groot. Ook groot is het contrast tussen de droomintermezzo’s van de herten in een sereen winterlandschap tegenover de brute praktijken in het slachthuis. Romantisch en poëtisch versus kil en bloederig.

On Body and Soul

De droomverbeelding staat voor Endre en Mária wellicht symbool voor een nobel leven in vrijheid, dat in hun dagelijkse werk met de slachting van koeien zo teniet wordt gedaan. De slacht van een koe krijgen we overigens onomwonden op het scherm te zien – beelden die de maag even doen omdraaien.

Hartverwarmende en originele terugkeer
Regisseur Ildikó Enyedi verrast met een hartverwarmende terugkeer op het witte doek, want haar laatste film Simon, The Magician dateert al van 1999. In On Body and Soul laat zij surreëel romantisch drama en de werkelijkheid die niet vlekkeloos is mooi met elkaar versmelten. Haar film overtuigt met kristalhelder geschoten beelden, een origineel scenario met wat verrassende wendingen en een ingetogen soundtrack, waaronder het prachtige What He Wrote van Laura Marling, dat een dramatische scène perfect ondersteunt.

Bovendien is er een goede chemie tussen de twee hoofdpersonen, sterk neergezet door acteurs Géza Morcsányi en Alexandra Borbély (European Film Award beste actrice 2017). Beiden introvert, kwetsbaar en eigenaardig, verlangend naar dat wat in hun dromen zo expliciet aanwezig is: liefde en begeerte.
 

11 december 2017

 
MEER RECENSIES

Jupiter’s Moon

Posted on

***

recensie Jupiter’s Moon

Ontaarde kunstmaan

door Ralph Evers

Met Jupiter’s Moon heeft de Hongaarse regisseur Kornél Mundruczó een eigenzinnig portret van de vluchtelingencrisis in Hongarije willen geven, waarbij hij het magische niet schuwt.

Hongarije is waarschijnlijk het meest vluchteling onvriendelijke land van Europa. Met een groot hek van prikkeldraad probeert de rechtse populistische regering de vluchtelingen buiten de landsgrenzen te houden. Niet alleen fysiek wordt een barrière opgeworpen, het draadstaal communiceert ook een ijzig koud ‘opsodemieteren’. De illusie dat muren de wanhopige mens buiten de deur houden.

Jupiter's Moon

Europa
Jupiter’s Moon opent met een groep Syrische vluchtelingen die hun heil in Europa zoeken. Vlak daarvoor is de verwijzing gemaakt naar één van de vier manen van Jupiter die reeds door Galilei zijn ontdekt. Er zou vermoedelijk leven op die ene maan van Jupiter kunnen voorkomen. De naam van die maan? Europa. Vanuit de Semitische etymologie zij opgemerkt dat Europa, afgeleid van erebu, zonsondergang betekent. Zo laat Jupiter’s Moon zich ook wel duiden, als een zonsondergang van de hoop voor hen die vanuit een oorlogssituatie op zoek gaan naar een beter bestaan en eindigen in de hel die Europa meer en meer voor hen wordt.

Aan activisme is in de Hongaarse filmwereld sowieso geen gebrek. Landgenoot Béla Tarr heeft eerder dit jaar in het Eye-filmmuseum op tastbare wijze vorm gegeven aan de onmenselijke houding jegens vluchtelingen in Hongarije. Mundruczó is zichtbaar beïnvloed door de films van zijn landgenoot, maar geeft er een geheel eigen draai aan. Hij behoort tot het groepje regisseurs in Hongarije (met o.a. Tarr, Fliegauf en Pálfi) dat voortdurend in staat blijkt de cinema te vernieuwen en de Hongaarse cinema tot een hoger plan te tillen. Zie bijvoorbeeld zijn eerdere film Fehér Isten (White God), waarin 250 wilde honden de show stelen of Johanna, waar de dialogen als een opera gezongen worden en een verpleegkundige een onalledaagse methode heeft om de zieken te genezen. Het heilige speelt vaker een rol in Mundruczó’s werk.

Beeldtaal
De kracht van Jupiter’s Moon zit hem niet eens zozeer in het verhaal zelf. Dit is vooral een drama met een vluchteling in de hoofdrol en de belangen van degene die hem in bescherming neemt, Gabor Stern en de overtuigend spelende immigratie-politieagent Lászlo als antagonist. Wat storend kan zijn is het feit dat Gabor gespeeld wordt door een Georgiër en hij nagesynchroniseerd is in het Hongaars. Daarnaast is de Syriër Aryan, om wie het allemaal draait, gespeeld door een Hongaar, wiens geworstel met het Engels niet altijd overtuigend overkomt. De kracht van de film zit hem in de cinematografie: hoe het vliegen van Aryan tot onze verbeelding spreekt (en mogelijk tot een leuk nagesprek leidt).

Jupiter's Moon

Wanneer Gabor, die werkt als arts in een opvangcentrum, ontdekt dat Aryan kan vliegen, stelt hij alles in het werk hem zo snel mogelijk uit dit opvangcentrum te krijgen. De gave van Aryan wil hij inzetten om rijke, terminale mensen te doen geloven dat engelen bestaan, wat geld in het laatje brengt. Het is in deze shots, wanneer Aryan vliegt, dat de film boven zichzelf uitstijgt. De cameraman weet in de verschillende omgevingen duizelingwekkende plaatjes te schieten en de muziek sluit er mooi bij aan. Aryan is op zijn beurt op zoek naar zijn vader, die hij tijdens zijn reis vanuit Homs naar Hongarije is kwijtgeraakt.

Overdaad schaadt
De film volgt de drie personen koortsachtig, waarbij de film vergeet te aarden. Er zijn teveel dingen gaande in de plot: achtervolgingen, een terroristische bomaanslag en een heuse shoot-out in een hotel. Terwijl de beeldtaal zo sterk begint. Met gekooide kippen en een dood koolmeesje wordt de fantasie onttoverd. Want in de barre, niet-uitnodigende harde realiteit van de opvangkampen, zou iedere vluchteling wel willen ontsnappen. Boven de prikkeldraadhekken uit willen stijgen, om dan ergens ooit te kunnen landen. Het lijkt wel alsof dat niet meer in Europa kan. Landen lukt ook deze film niet, al worden we wel getrakteerd op een gedurfd en cinematografisch overtuigend kunstwerk.
 

1 november 2017

 
MEER RECENSIES

Lily Lane

Posted on

***

recensie Lily Lane

Afwezige kaders in naargeestig sprookje

door Ralph Evers

Lily Lane is een zoektocht naar identiteit van zowel de moeder (Rebeka) als haar zoon (Dani) in een omgeving waar niets vaststaat. De situatie wordt urgent wanneer de moeder van Rebeka sterft aan kanker. Daarnaast is de getroebleerde relatie met haar man slechts nog zakelijk en digitaal. 

De Hongaarse filmmaker Benedek Fliegauf valt op door zijn eigenzinnige en unieke beeldtaal. Vanaf zijn eerste lange film, of liever documentaire Van élet a halál elött? tot zijn eerste speelfilm Rengeteg (Forest), via Dealer, Milky Way (Tejút), Womb en Csak a szél (Just the wind), iedere keer val je in een nieuwe wereld.

Lily Lane

Geen concessies
Geïnspireerd door onder andere zijn dromen, het zenboeddhisme en zijn liefde voor symmetrie komt hij telkens tot een eigenzinnig werk. Forest doet denken aan Dogme, Dealer roept in stijlvorm, tempo en thematiek landgenoot Béla Tarr op, Milky Way blinkt uit in verstild absurdisme, Womb is een verrassend intelligente sci-fi en Just the wind een sociaal geëngageerd drama. Geen enkele keer tot dusver heeft Fliegauf zichzelf herhaald. Geen enkele keer heeft hij concessies gedaan aan het genre of thema waar hij zijn film aan ophangt. 

In Lily Lane (Liliom Ösvény) maakt Fliegauf gebruik van handheld camerabeelden die een spookachtige, unheimische sfeer oproepen en waarmee hij zijn narratief deels woordeloos vertelt. Verwacht bij Fliegauf geen compromissen. De inhoud van de openingsbeelden, een indrukwekkend Lego-kasteel, verraadt de getroebleerde kindertijd van Dani. Enerzijds een tastbaar object van weelde en kinderverlangen, anderzijds verkondigt de kilheid van de beelden de afwezigheid van vader, de verkilde relatie tussen zijn ouders en het onvermogen hier als kind woorden aan te geven. Moeder ontfermt zich over het lot van haar zoon en vertelt aan de hand van een sprookje over een jager, een fee en hun zoon Honey. Naarmate de film vordert wordt het sprookje steeds naargeestiger.

Lily Lane

Afwezige vaders
Ondertussen is de vader slechts aanwezig als een schim, ergens anders. Iemand die communiceert via een chatsite en aanstuurt om de scheiding af te ronden. Of tastbaar in het Lego-kasteel dat aandoet als een herinnering van eens, een vervlogen tijd met vader, met gezinsleven, zoals het sprookje ook over een toen-en-daar spreekt.

De ontvouwing van het sprookje belooft dan ook weinig goeds voor Dani. Temeer daar er een herhaling van zetten blijkt. Ook de vader van Rebeka is een grote afwezige, een mysterie gebleken. En wanneer haar moeder plots komt te overlijden vervalt ook haar wereldbeeld in een vacuüm. Ze besluit met haar zoon op zoek te gaan naar haar vader. Dit leidt via een zoektocht door de bossen (waar haar moeder woonde).

Hoewel Fliegauf zonder meer wederom een eigenzinnig en artistiek werk heeft afgeleverd, toont hij weinig mededogen met zijn kijkers. De film biedt te weinig houvast om meegevoerd te worden en is te afstandelijk om mee te voelen met misschien wel de zoveelste dolende vrouw in Oost Europa.
 

28 augustus 2017

 
MEER RECENSIES

Body

Posted on

***

recensie Body

Kritiek op Poolse maatschappij in mozaïek rond lichaamsbeleving

door Ralph Evers

Body laat zich vertellen als een mozaïek rond lichaamsbeleving, opgehangen aan het rouwproces van vader en dochter en haar onalledaagse therapeut Anna.

Vader Janusz werkt als forensisch advocaat en is vanwege de vele gruwelijke taferelen die hij in zijn werk ziet afstandelijk. De openingsscène toont hoe Janusz de dood vaststelt bij een man die zich verhangen heeft in het bos. De geprevelde feitelijkheden geven het tafereel die bij Janusz’ karakter passende afstandelijkheid. De wodka die hij later drinkt completeert het plaatje.

Body

Zijn dochter Olga is een emotioneel wrak. Zij lijdt aan anorexia (hoewel haar uitingsvormen meer op boulimia lijken) sinds het verlies van haar moeder en wordt door haar vader na een wanhoops-suïcidepoging bij een psychiatrisch ziekenhuis afgeleverd. Daar komt ze onder de hoede van therapeut Anna, die zelf ook met een verlies kampt. Anna houdt er eigenzinnige methoden op na. Zo is ze medium.

Lichaam
In de huidige tijd krijgt het lichaam weinig aandacht, los van de schoonheidsidealen bij (jonge) mannen en vrouwen, hetgeen eerder als tunnelvisie jegens het lichaam is. De vele lichamen die we in magazines voorbij zien komen, zijn gemanipuleerd en op tv komt men niet voordat men langs de schmink is geweest. Over het lichaam valt al met al veel te zeggen.

Er zijn meerdere films die het lichaam en problemen rondom lichaamsbeleving als uitgangspunt nemen. Zoiets voor de hand liggends als lichaamstaal, zwijgende lichamen, of een fascinatie voor het lichaam blijft uit. Dan opent Nocturnal Animals een stuk lichamelijker of de onalledaagse blootscène uit Chetyre van Ilya Khrzhanovskiy.

Voor regisseur Małgorzata Szumowska is het lichaam een fascinatie die in meerdere van haar films terugkomt. De drie-eenheid van het verhaal van Body (Cialo) heeft een gemankeerde relatie tot het lichaam. Anorexiapatiënte Olga haat haar lichaam. Haar corpulente vader verwaarloost zijn lichaam. Anna verhoudt zich vooral tot het niet-lichamelijke; lichamen aan gene zijde. Toch voelt de focus op het lichaam gekunsteld aan. De titel verwijst er in directe zin naar en contrasteert met de lichamen van vader en dochter. Het verhaal eromheen doet alledaagser aan.

Body

Subtiele maatschappijkritiek
De film leent zich ondertussen in tal van situaties voor terloopse kritiek op de hedendaagse Poolse maatschappij. Een gruwelijke moord van een jong kind in een metrostation wordt in verband gebracht met de moeilijke toegang tot abortus: ‘dat krijg je, wanneer abortus illegaal is’, verzucht Anna. En in de openingsscène, waarbij iemand die zich heeft opgehangen, na dood verklaard te zijn, los geknipt wordt en vervolgens wegloopt, zie je misschien een verlosser die het huidige Polen niet zo ziet zitten.

Anna’s geloof in een wereld naast de onze, botst voortdurend zowel subtiel als openlijk met de conservatieve katholieke wind die door Polen waait. Haar tegenhanger is de sceptische Janusz, en tussen hen staat de gespleten Olga. Hoewel de film in het nu speelt, heeft Szumowska de sfeer van de ontwikkelingen van de afgelopen twintig jaar willen vangen. Een verhaal waar de kerk haar grip op het land en de politiek ziet afnemen, een land vol snelle, moderne ontwikkelingen, waarbij menigeen salaris achterblijft en het gevoel van vervreemding, zonder dat daar op korte termijn een passend antwoord op is. Interessante maatschappelijke bewegingen die zich lenen voor (arthouse)film. Echter Body vertilt zich hierin, door haar narratief en karakters te weinig ‘body’ mee te geven.
 

13 augustus 2017

 
MEER RECENSIES

Baltische cinema: Letland

Posted on

Cinema van de Baltische staten, deel 2: LETLAND
De menselijke conditie alleen is niet genoeg

door Ralph Evers

Nadat ik eerder de Estse cinema nader bekeek, ben ik nu in de Letse cinema gedoken. Een voor mij relatief onbekende filmwereld. Ik heb me gericht op de hedendaagse film, vanaf 2000. In dit stuk beschrijf ik mijn bevindingen van de films die ik heb kunnen vinden: Cilveki Tur / Lyudi Tam (People out there) – Mammu, es Tevi mīlu (Mother, I love you) – Vecas Pagastmajas Misterija (The mystery of old parish house) – Kolka Cool – Rocks in my pocket.

Als er een thema terugkeert in deze films is het wel de sociale condition humaine in Letland. Vergeleken met haar buurlanden staat de Letse cinema in de kinderschoenen en is hij minder productief, zeker in vergelijking met Litouwen.

Cilveki Tur

Zelfkant van de maatschappij zonder mededogen
Cilveki Tur en Mama es Tevi milu spelen zich allebei af in Riga, de hoofdstad van Letland. Ze laten een minder mooie kant van de stad zien. Cilveki Tur gaat over twee vrienden, Jan en Cracker, die met kleine criminaliteit hun gedroomde toekomst trachten te realiseren. Cracker hoopt in Engeland een beter leven voor zichzelf op te bouwen, Jan is op zoek naar zijn moeder, die in Minsk zou wonen, aldus zijn opa, bij wie hij nu verblijft. De film begint met een kraak van een auto, waarbij Jan achterna gezeten wordt door de eigenaar. Op het nippertje ontsnapt hij. Wanneer hij later met andere criminelen in zwaar water terechtkomt, weet hij opnieuw te ontsnappen, ditmaal ten koste van een jeugdvriend. Hij ontsnapt weliswaar aan de dood, maar ook aan de kans op een ander leven, wellicht een beter leven.

Wanneer Jan in aanraking komt met de bourgeoisie, lijkt zijn leven een wending te kunnen nemen. Het najagen van een vrouw brengt hem bij een evangelisch genootschap. De verkondiger van de boodschap, blijkt de man wiens auto hij gekraakt heeft. In diens ‘goedheid’ geeft hij Jan de gelegenheid zijn zonde onder ogen te komen. Echter, met de mate van ellende en uitzichtloosheid verwacht je als kijker niet dat de oplossing zo gemakkelijk gaat. En dat klopt. De algehele boodschap van de film is dat je je ‘hemel’ niet met crimineel gedrag bereikt. De catharsis blijft echter uit. Een weinig hoopvolle film, die de zelfkant van de Letse maatschappij zonder mededogen toont. 

Mammu, es tevi mīlu

Mededogen vinden we wel bij Mammu, es tevi mīlu. Raimond groeit op bij zijn moeder, die dag- en avonddiensten draait om financieel rond te komen. Raimond kent wat gedragsproblemen, maar weet deze goed te verbloemen naar zijn moeder. Aan de vooravond van het concert dat Raimond met zijn klas ten gehore zal brengen wordt zijn saxofoon gestolen.

Vastberaden zelf zijn problemen op te lossen raakt hij van de regen in de drup. Regisseur Janis Nords weet zijn drama klein en invoelbaar te houden. Deze film werd in 2013 ingezonden voor de Oscar. Van de speelfilms die ik zag, de meest ‘volwassen’ film.

Uitzichtloos
Zich buiten Riga afspelend, maar wederom de ‘gewone man’ is Kolka Cool. Een groepje vrienden in een ruraal dorpje ergens aan de Baltische kust verdoet zijn tijd door te drinken, te knokken met mannen van een naburig dorpje en te lanterfanten. De enige die zich uit de verveling probeert te worstelen is Andzha. Hij wil zijn vriendin ervan overtuigen met hem te trouwen en een beter leven elders op te bouwen.

Wanneer Andzha’s oudere broer Guido op het toneel verschijnt lijkt er iets meer leven in de brouwerij te komen, maar helaas voor de jongens (en de film) is de omgeving meedogenloos, ontsnappen is een schier onmogelijke taak temidden van zo weinig perspectief. Een urgent thema dat voor vele jongeren opgaat in Europa. Echter de regisseur schiet door in zijn registratie van de uitzichtloosheid en de conversaties zijn te leeg om als kijker geïnteresseerd te blijven in de levens van de personages.

Een filmisch dieptepunt is Vecas Pagastmajas Misterija. Met een aantrekkelijke Engelse titel: The mystery of old parish house, en een typering dat het zou gaan om drama / mystery zijn de verwachtingen hooggespannen. In plaats daarvan krijgen we een film in een film, verdeeld in drie hoofdstukken, die niet met elkaar in verband staan. Geen verwijzing naar een oud parochiehuis waar het een en ander spookt, maar flauwe humor, matig en overdreven acteerwerk en nauwelijks interessante verhalen.

Rocks in my pockets

De animatiefilm Rocks in my pockets speelde in 2015 op het Holland Animatie Film Festival in Utrecht. Filmmaakster Signe Baumane gaat in deze film terug naar de oorsprong van haar gezin en tracht de gekte in haar familie te ontrafelen. Zelfmoord, jaloezie, geslotenheid, onderdrukking van de nazi’s en de Soviets, het loopt als een rode draad door hun geschiedenis heen en Signe kan haar eigen depressies plaatsen in dit grotere verhaal. De animatie doet soms aan als een grimmig sprookje, waar doorheen een prettige ironische ondertoon stroomt en een mooi spel vormt tussen beeld en psychologische onderzoekingen.

Teveel condition humaine
De algehele grondtoon van de Letse cinema is gericht op de ‘gewone’ Let in strijd met de alledaagse menselijke tegenslag. Hierbij mist men de verbeelding, waardoor de focus teveel op de condition humaine komt te liggen met een typisch arthouse (lees: traag) sausje. Dat Letland hierbij inmiddels links en rechts ingehaald wordt, zou een wake-up call moeten zijn om zich eens op een new wave te bezinnen.

Wat ook kan, is dat ik de pech heb gehad de minder tot de verbeelding sprekende films gevonden te hebben. Ik zal het land de komende tijd in de gaten houden. Tot die tijd kan er wellicht meer genoten worden van de Letse componist Peteris Vasks, die in het straatje van Arvo Pärt thuishoort.

 

8 augustus 2017

 

Cinema van de Baltische staten, deel 1: ESTLAND
Cinema van de Baltische staten, deel 3: LITOUWEN

MEER ESSAYS

Koza

Posted on

***

recensie Koza

Terneergeslagen boksgeschiedenis

door Ralph Evers

Koza biedt een inkijkje in een arm gezin dat geconfronteerd wordt met een ongewenste zwangerschap en de wens tot abortus. Het geld dat hiervoor nodig is, leidt tot een destructieve odyssee van voormalig bokser Peter Baláž, bijnaam Koza. 

Het Eye brengt deze zomer een aantal niet eerder uitgebrachte films, veelal van Oost Europese makelij, uit. De eerste in deze reeks is de Slowaakse film Koza, die reeds in 2015 in Slowakije uitkwam en de Slowaakse Oscar-inzending van 2016 was. 

Koza

Koza speelt zich af aan de onderkant van de Slowaakse samenleving. Een voormalige bokser houdt zijn leven en gezin net staande met tal van slecht betaalde baantjes. Wanneer zijn vriendin zwanger blijkt oppert ze dan ook een abortus. Een kind erbij kunnen ze niet onderhouden. Daarnaast heeft ze weinig fiducie in de opvoedkwaliteiten van Koza. Bij zijn werkgever probeert hij de benodigde 400 euro te regelen, maar deze weigert. Zijn werkgever is overigens niet bepaald een behulpzaam iemand, al neemt hij Koza wel mee op toer door Europa voor een aantal illegale bokswedstrijden. Dat is namelijk wat Koza bedenkt om aan het benodigde geld te komen; opnieuw de ring in. Dat zijn conditie het al tijden laat afweten wordt voor de urgentie maar even vergeten. 

Ondergangsparabel
De eerste wedstrijd loopt direct al verkeerd af en de aanwezige dokter raadt Koza af ooit weer de ring in te stappen. Dit weerhoudt Koza echter niet. We volgen hem langs een aantal mislukkingen, waarop een trainer wordt ingehuurd. Passend bij de reeds ingezette neergaande spiraal is dit het type trainer dat je liever kwijt dan rijk bent.

In veelzeggende zwijgende beelden (de film had wel in de jaren 20 gemaakt kunnen zijn, zo weinig wordt er gesproken) zien we de wanhoop en uitzichtloosheid enerzijds en de koppigheid door te gaan anderzijds. Acteur Peter Baláž weet de tegenstrijdige belangen van Koza invoelbaar neer te zetten. Het ene moment heb je medelijden met zijn lot, om hem vervolgens voor zijn stommiteiten en eigenwijsheid te verafschuwen.

Zijn coach Zvonka roept vooral antipathie op. Al lijkt hij de enige, in de kleine kosmos waarin de film zich afspeelt, die zich bekommert om Koza. Als twee tegenpolen interacteren ze op elkaar. Als de een zich laat uitbuiten, buit de ander hem uit. Da’s allemaal niet zo fraai, maar wel reëel. 

Koza

Fictie is realiteit
Over reëel gesproken. Realiteit en fictie liggen soms dichtbij elkaar. Peter Baláž speelt namelijk zichzelf. Hij ís Koza, met een nagenoeg gelijke geschiedenis. De vriendschap tussen Peter en regisseur Ivan Ostrochovskí en het lot van Peter dat Ivan aanging, heeft geleid tot deze film. 

Naast de veelal zwijgende personen, zien we veel lege landschappen. Achteraf dorpjes, besneeuwde in uni-colour gehulde heuvelgebieden en grauwe cafés. Plots afgewisseld met moderne monorail en een tamelijk kleurrijk eindshot aan het strand. Alsof na die hele lijdensweg er enige hoop gloort aan de horizon. Fictie wordt realiteit.
 

11 juli 2017

 
MEER RECENSIES

Baltische cinema: Estland

Posted on

Cinema van de Baltische staten, deel 1: ESTLAND
Verstild menselijk leed en eigenzinnige animatie

door Ralph Evers

Naar aanleiding van Risttuules vond ik een mooie gelegenheid om de lezers van InDeBioscoop wat meer over Estse cinema te vertellen. Grasduinen in mijn filmverleden en het ontdekken van nieuwe pareltjes levert het volgende verslag op: een kennismaking met de Estse cinema.

Hoewel Estland voor de 1,25 miljoen inwoners nog best een aardige filmproductie heeft, zal het land bij de meeste van onze lezers qua film niet heel bekend zijn. Waarschijnlijk is de Estse componist Arvo Pärt op cultureel gebied een van de meest bekende ‘exportproducten’. Zijn score, Spiegel im Spiegel, onder Gus van Sants Gerry, valt op door het contemplatieve, stemmige timbre.

Kertu

Voor wie de smaak van Risttuules te pakken heeft en wat meer Estse cinema wil ontdekken, bieden we een menu. De speelfilms die ik zag, hebben alledaags menselijk leed als thema, kennen sterk vertolkte rollen en zijn niet zelden ondersteund met prachtig camerawerk en dito muziek. Een ander thema is de historische vertelling. Estland heeft, evenals de andere Baltische landen, erg geleden onder de Russen. Die verschrikkingen worden deels verwerkt in de films.

Wanneer we echter kijken naar hun animatiefilms, waar Estland erg productief in is, dan zien we een op het eerste oog absurde, surrealistische wereld. Nadere kennismaking vraagt een gegronde kennis van de cultuur en recente geschiedenis van het land. Overeind blijft de spot die de Esten drijven met de grote machten om hen heen, de Russen, Amerikanen en de EU.

Ilmar Raag
Kertu is een uitermate verlegen en wereldvreemd meisje dat als dorpsgek wordt beschouwd. Binnen haar zeer beschermende omgeving, met name vader, is het voor Kertu het makkelijkst om zich maar naar deze typering te gedragen. Op een zekere dag, er is een dorpsfeest gaande, wordt Kertu verliefd op een andere randfiguur van het dorp, de alcoholist Villu. Verrast door de klik die ze bij elkaar ervaren slaan de vonken over. Kertu is de enige die Villu als een persoon ziet naast diens alcoholgebruik en Villu op zijn beurt ziet Kertu als een vrouw met een eigen wil en dromen.

Dat doet de gemoederen flink opschudden in het kleine dorpje. Hoe kan een onnozel meisje een innerlijk leven hebben? Tegelijkertijd ontdekt Villu emoties als tederheid en zorgen voor, emoties waar hij zich nauwelijks raad mee weet en die leiden tot enkele zelfdestructieve gedragingen. De ouders van Kertu bemoeien zich ondertussen met de relatie van hun wereldvreemde dochter en dit leidt tot een schokkende climax. De film is effectief gevangen in verstilde beelden van het Estse platteland en een naturelle vertolking van de verschillende rollen. 

Ilmar Raag maakte in 2007 de op Colombine geïnspireerde film Klass. In de lijn van Van Sants Elephant en het fenomeen van school shoot-outs cirkelt hij rond een aantal leerlingen tot de climax plaatsvindt. Opnieuw valt op dat Raag goed in staat is om de psychologie te vangen en dit dramatisch weet in te zetten in zijn vertelstijl. Niet zozeer het pesten en het geweld, maar meer de onderzoeking van de duistere kant van onze ziel staat centraal. Overigens speelt Pärt Uusberg, die de soundtrack voor Risttuules verzorgt, hier één van de centrale rollen. 

Sulev Keedus
Over een heel andere boeg gooit landgenoot Sulev Keedus het. Zijn films vallen op door verstilling en leegte. Zo kennen zowel Georgica als Somnambuul (uit respectievelijk 1998 en 2003) een contemplatieve insteek. Georgica gebruikt daarbij kleurtinten als sepia en blauw om de sfeer aan te zetten. De film handelt over de missionaris Jakub Luukas, die na een lange missie in Afrika terugkeert naar zijn geboortegrond. Een klein eilandje voor de Estse kust, wat nu gebruikt wordt voor het testen van bommen. Dit desolate landschap bevolkt hij met enkele bijenkorven en een paard, terwijl hij zich buigt over het vertalen van Vergilius’ Pastorale in het Swahili. Verandering in dit ritme komt wanneer een doofstom jongetje op het eiland arriveert.

Diezelfde kleurfilters komen terug in Somnambuul. Deze film speelt zich af in de herfst van 1944. De Esten wordt verzocht te vluchten voor het naderende front. Eetla besluit niet te vluchten en terug te keren naar de vuurtoren, waar haar vader verrast haar terugkeer gadeslaat. Haar angst poogt ze te stillen in een gedroomde realiteit, waarbij de scheidslijn tussen gek of gezond steeds vager wordt.

Kadri Kõusaar
Vertroosting in esthetiek is ook wat de film Magnus van Kadri Kõusaar toont. De getroebleerde relatie tussen vader en zoon staat centraal. De ziekelijke zoon tracht zich te suïcideren, maar zijn ziekte keert ten goede. De vader runt een porno-business en houdt zich met heel andere zaken bezig. Door een tweede mislukte suïcidepoging van zoon worden beide levens overhoop gegooid. Na jaren van verwaarlozing wordt vader wakker. De vader-zoon interacties worden afgewisseld met verstilde beelden van een bijna gladde Baltische zee, gevangen in goud- en sepiatinten met her en der een klank muziek.

In Estland heeft deze film veel stof op doen waaien en menigeen veroordeelt Magnus dan ook als één van de slechtste films ooit gemaakt. Daarbij wordt de acteur die Magnus speelt, een jonge popster, niet ontzien. Hem wordt slecht acteerwerk verweten.  

Animatie
Een niche waarin Estland veel actief is en haar eigenzinnigheid laat zien, is de animatiefilm. Bekende namen hierin zijn Priit Pärn en Priit Tender. Films als Frank ja Wendy, Alateadvuse maja (House of Unconsciousness) en Rebasenaine (Fox Woman) zijn enkele bezienswaardige films van hun hand.

Over een andere boeg gooit landgenoot Mait Laas het met zijn Lisa Limone ja Maroc Orange: Tormakas armulugu (Lisa Limone and Maroc Orange: a Rapid Love Story). Een stopmotion opera vol absurditeiten die tegelijkertijd de penibele situatie van Afrikaanse migranten in Europa aan de kaak stelt. Plus de onmogelijke liefde tussen een citroenmeisje en een sinaasappeljongen. Zij droomt van liefde en spaart zingende zeeschelpen, hij is een door vooroordeel en armoede veroordeelde stoere jongen, die zijn lot als slaaf heeft te aanvaarden in de ketchupplantage van Lisa’s vader. Romeo en Julia in een eigentijds jasje.
 

11 juni 2017

 
Cinema van de Baltische staten, deel 2: LETLAND
Cinema van de Baltische staten, deel 3: LITOUWEN
 
 
MEER ESSAYS