Categorie: V

Vincent van Gogh – a New Way of Seeing

Posted on

**

recensie  Vincent van Gogh – a New Way of Seeing

Saaie voorlichtingsfilm over het Van Gogh-museum

door Bob van der Sterre

Vincent van Gogh – a New Way of Seeing. Enorm ambitieuze titel. Maar de film maakt het niet waar. Deze documentaire is een voorspelbare film die niet tot nauwelijks pleziert. 

Van Gogh is en blijft een apart karakter in de kunstwereld. Mentale problemen, een manie om de wereld te verbeteren, een over-ernstige, temperamentvolle persoonlijkheid, en een eigenwijsheid waar velen gek van werden. Al met al is het redelijk uniek dat een Hollander met zijn nieuwe schilderstijl de kunstwereld een tijdlang op zijn kop zette. Ook al was hij commercieel gezien een ramp, kunstzinnig aanzien genoot hij volop.

Recensie Vincent van Gogh – a New Way of Seeing

Getormenteerde kunstenaar
Maar het portretteren van zo’n gedreven man is nog niet zo makkelijk. De meeste films kunnen het niet laten om hem als getormenteerde kunstenaar neer te zetten. Kirk Douglas was nogal getormenteerd in Lust for Life (1956). Tim Roth was getormenteerd in Altmans Vincent & Theo (1990). En getormenteerd tegen een horrorfilm aanzittend was Alexander Barnett in zijn eigen film, The Eyes of Van Gogh (2005). Ten slotte is er nog de interpretatie van Maurice Pialat: Van Gogh (1991).

Het is begrijpelijk dat het verleidelijker is deze versie van hem te verfilmen, maar met de werkelijkheid heeft het weinig te maken. Van Gogh als schrijver, als denker, als knopendoorhakker (hij leek wel geobsedeerd door keuzes), als uitvinder, als religieus mens. Warrig was hij bepaald niet. Uit zijn brieven komt veel meer een opgeruimd karakter naar voren.

Je kunt door de mythes de kunstenaar niet meer zien en dus is het idee van deze film te prijzen. Maar hij overtuigt geen seconde. Het geheel oogt als een voorlichtingsfilm over de nieuwe opzet van het Van Gogh-museum (gericht op context). Je moet je door drie pratende hoofden heen werken voordat er ook maar iets over de man in beeld komt. En dan is het een komen en gaan van andere pratende hoofden, een stuk of tien, allemaal  curatoren van het museum, waar kennelijk de economische crisis aan voorbij is gegaan.

Karakterloos
Het resultaat is saai, karakterloos, passieloos. We volgen netjes alle stappen die Van Gogh heeft gezet in zijn leven. Ja, er zijn wel wat opnamen tussendoor van een (sprekend) op Van Gogh lijkende acteur. Daar staat ie dan in het zonlicht te staren. Het lijkt als twee druppels water op het optreden van Andy Serkis in The power of Art, Simon Schama’s serie over kunstenaars uit 2005.

Recensie Vincent van Gogh – a New Way of Seeing

Je krijgt hier en daar wel wat meer toelichting (‘Van Rappard had veel kritiek op de Aardappeleters’), maar het blijft oppervlakkig. Juist dankzij die brieven (staan allemaal online, leuk leesvoer) kun je over iedere episode veel meer  vertellen. Neem bijvoorbeeld hoe hij in Den Haag woonde in een armzalig huisje in de polder. De ruzie met zijn leraar, de burgerlijke Anton Mauve. Staat met geuren en kleuren geschetst in de brieven. Zoiets schetst een licht op de gedrevenheid van de man. Maar hier is een saaie zin voldoende.

Vincent
Het probleem is vooral dat Vincent van Gogh – a New Way of Seeing zo braaf  is. Je kunt zo’n film op honderd manieren maken, dit is de meeste doorsnee variant. Deze versie kun je tijdens een les CKV vertonen; als een permanente voorstelling ergens in een hoekje van het museum; en zou ook niet misstaan als relatiegeschenk aan een of andere sponsor uit Dubai. Maar in de cinema heeft het niets te zoeken.

En dat is bepaald niet  in de geest van Van Gogh. Die film, die moet nog steeds gemaakt worden. De beste film over Van Gogh blijft nu nog Vincent (1987). Die laat simpelweg alleen de schilderijen en Van Gogh zelf spreken, via de stem van John Hurt, die zijn brieven voorleest. Film van een Nederlander, Paul Cox, die ergens in de achterhoede van de cinema helemaal niet onaardig zijn deuntje mee blaast.

 

18 april 2015

 

MEER RECENSIES

Violet

Posted on

**

recensie  Violet

Nauwelijks zichtbaar

door Ralph Evers

Violet bevindt zich als kleur aan de rand van het zichtbare spectrum. De grens tussen zien en niet zien. Een film die zich focust rondom wat getoond wordt en wat niet, wat zich tussen de regels bevindt en wat gezegd wordt. Een film over geweld, want violet en violent liggen dicht bij elkaar. 

De film opent met een close-up van bewakingscamera’s. Jesse en Jonas, twee vrienden zijn in een winkelcentrum. Uit het niets wordt Jonas belaagd en doodgestoken. De 15-jarige Jesse is de enige getuige. Terwijl de omgeving op zoek is naar antwoorden, poogt Jesse zijn verdriet een plek te geven. Ook binnen hun vriendengroep zoekt men naar troost en steun. Dit valt hen allen zwaar.

Recensie Violet

Beeldtaal
Regisseur Bas Devos kiest bewust voor een stijl waarin beelden meer zeggen dan tekst. Hij laat zijn personages weinig spreken en wil vooral gebeurtenissen op een eigenzinnige manier tonen. Eigenzinnig in de betekenis van artistiek. Dit levert soms prachtige beelden op, zoals de camera die de BMX-crossers walsend achtervolgt.

Naarmate de film vordert volgen op deze mooi gevonden beelden verstilde shots. Huizen in een boven modale wijk. Huizen in het donker. Huizen. Tussen sommige scènes is er ineens iets van video-art. Met felle kleuren lijk je iets te ontwaren van een kernexplosie, een huis wordt weggevaagd, gevolgd door troebele beelden. Wat gebeurt daar? Refereert meest waarschijnlijk aan de weggeslagen vriend in Jesse’s leven. Het zijn deze creatieve vondsten die de film de eerste helft interessant maken.

De opvallende afwezige is de soundtrack. Voornamelijk zijn omgevingsgeluiden uitvergroot. Dit geeft een frisse feel. De enige muziek is tijdens een live-concert van blackmetalband Deafheaven. Ook weer een vondst die sprankelt. Geen gemakkelijke muziek, welk met een behoorlijk volume door de bioszaal knalt.

Recensie Violet

Verzanden
Maar na het concert, zo halverwege de film, komt er zand in de ketting. Niet alleen Jesse is op zoek naar betekenisgeving van het vreselijke geweld. Ook de film lijkt op zoek naar een vorm.

In een interview zegt de regisseur meer geïnteresseerd te zijn in hóe de beelden je raken, dan in wát er getoond wordt. De beeldtaal zou een diepere laag aan de kijker moeten brengen. Het thema van Violet zit aldus in elke scène doordrenkt. Dat begint al met de kille observatie van de moord. We zien dit gebeuren op een cctv-monitor, zonder geluid. We zien het in de handelingen en weinige woorden van alle nabestaanden. De ouders van Jonas die verstommen in een conflict.

Hierachter schuilt een idee van de regisseur: door Jesse en zijn omgeving te observeren toont hij wat zich lastiger laat zien, maar een sterkere kracht kent dan het geweld. Een geloof wellicht, dat mensen zich verbinden in wat ze niet doen, in plaats van wat ze begrijpen. Een idee wat Bas Devos de grote prijs op het Generation14plus van het filmfestival Berlijn opleverde, maar waar een nietsvermoedende bioscoopganger wellicht in verzandt.

 

2 november 2014

 

MEER RECENSIES

Vlucht regenwulpen, Een

Posted on

**

recensie  Een vlucht regenwulpen 

Verfilming doet romanklassieker Maarten ’t Hart geen recht 

door Joan Gebraad

Tijdens de campagne Nederland Leest 2014 ontvangen leden van de openbare bibliotheek en scholieren gratis een exemplaar van Een vlucht regenwulpen. Maar kan de film uit 1981 zich meten met de befaamde roman? 

Een vlucht regenwulpen is een Nederlandse klassieker geschreven door de gevierde auteur Maarten ’t Hart. Hoewel verschenen in 1978, schreef ’t Hart de roman, in zijn tienerjaren, al omstreeks 1971. In 1981 zag de boekverfilming het levenslicht.

Geile droeftoeter zoekt vrouw
Droeftoeter Maarten (Jeroen Krabbé) is een celbioloog die nog nooit in zijn leven seks heeft gehad. Hoewel succesvol als professor die zich met het klonen van organismes bezighoudt, is hij een nerdy, contactgestoorde dertiger met een Oedipuscomplex die nog bij zijn moeder woont. Of beter gezegd: zijn zieke moeder verzorgt. Bijna de hele film ligt ze met een doek over haar hoofd, terwijl de kijker zijn harses mag kraken over de vraag wat haar nu in hemelsnaam scheelt.

Recensie Een Vlucht Regenwulpen

Wanneer Maarten bijna een auto-ongeluk krijgt, krijgt hij doodsangsten. Hij heeft nog maar zeven dagen te leven. Nog maar een week om met een vrouw te seksen, anders is het einde oefening en zal hij branden in het hete hellevuur. Aldus Maartens imaginaire alter ego. Hierna gaat hij op missie, waarbij hij onder meer een hoertje, labassistente Jannie en zijn moeders verpleegster overweegt. Echter, het liefst zou hij het bed delen met zijn saaie jeugdliefde Martha (Willeke van Ammelrooy).

Simpele en platte insteek
De insteek van de film wijkt hierdoor voor een belangrijk deel af van de roman. Waar Maarten in de film aan een zevendaagse ontmaagdingsqueeste begint en vooral een verslag van zijn ‘avonturen’ is, legt de roman meer nadruk op Maartens eenzaamheid, hoe hij hiermee dealt, het verband met zijn opvoeding, de band met zijn moeder en de afvalligheid van zijn geloof.

De film legt ook weinig uit. Waarom is Maartens moeder van haar geloof gevallen? Waarom Maarten? Waarom groeit hij geïsoleerd op? Ook komen bijvoorbeeld Maartens voyeurisme (in de roman achtervolgt hij Martha) en de belangrijke rol van de natuur niet erg duidelijk naar voren in de film. Evenals het gegeven dat Maarten pleinvrees ontwikkelt, nadat zijn amandelen per verrassing getrokken worden. De film geeft aanwijzingen, maar de kijker mag lekker in het duister tasten.

Daarnaast is het einde een grote sof. Maarten ’t Hart koos voor een open einde. Hierdoor laat hij ruimte aan de lezer om Maartens lot zelf in te vullen. De verfilming eindigt echter op zijn Hollywoods. Dit doet verder afbreuk aan de verhaallijn. Gelukkig vergeet de film niet één van de sleutelscènes van de roman. Op het moment dat Maartens moeder sterft, vliegt een zwerm regenwulpen door de lucht. Zijn moeder ziet het. Zo’n aangezicht is zeer zeldzaam. Maarten beseft dat dit een speciaal moment is. Misschien is dit voor hem een teken dat God toch bestaat. Of juist de bevestiging dat de streng gereformeerde doemleer van zijn jeugd onzin is. Verder ervaart Maarten (in de roman tenminste) het gezang van regenwulpen altijd als vertroostend. Tot slot kan gesteld worden dat de zwerm regenwulpen symbool staat voor loslaten. Maarten laat zijn oude liefdes (zijn moeder en Martha) en problemen los.

Karikatuur
Maarten wordt neergezet als een negatief stereotiepe van een nerd. Contactgestoord, onsociaal, onhandig, saai, gekleed in een saai pak en natuurlijk een bril met dikke jampotglazen op het hoofd. Hij is intelligent, goed in zijn werk en kan eigenlijk alleen maar over zijn vakgebied praten, wat mensen soms als saai ervaren.

Recensie Een Vlucht Regenwulpen

Na de jaren tachtig kwam echter de ‘wraak van de nerds’. Silicone Valley-nerds, als Bill Gates, Steve Jobs en Mark Zuckerberg zijn excentriek, maar worden in films, reportages en documentaires niet meer neergezet als karikaturen van contactgestoorde losers. Ook de opkomst van populair wetenschappelijke zenders als Discovery Channel en National Geographic lijkt ertoe te hebben bijgedragen dat natuurwetenschappen minder als een onbegrijpelijke bezigheid voor wereldvreemde mensen wordt gezien. Kortom: de ‘wetenschapper’ en de ‘nerd’ worden positiever en menselijker geportretteerd.

Bekeken vanuit een eigentijds perspectief verveelt en irriteert het personage Maarten. Hij had een round character  kunnen zijn door te focussen op zijn psychologische ontwikkeling van zijn eenzaamheid, geloofsafval of relatie met zijn moeder.

Al met al doet deze verfilming Maarten t’ Harts roman geen recht. De film bevat een gedateerd perspectief en mist de nuance van de roman. Grijp in dit geval dus ouderwets lekker naar een boek.

 

24 oktober 2014

 

MEER RECENSIES

Videodrome

Posted on

***

recensie  Videodrome

Lang leve het nieuwe vlees

door Wouter Spillebeen

EYE in Amsterdam houdt een expositie over David Cronenberg, de ideale gelegenheid om zijn cultklassieker Videodrome weer te vertonen. De dertig jaar oude film toont zijn leeftijd, maar is nog steeds een relevante parel uit de filmgeschiedenis.  

In 2012 kondigde Universal aan dat de tot nog toe onbekende regisseur Adam Berg een remake van Videodrome zal verzorgen. Kankerverwekkende golven worden vervangen door nanotechnologie en de visuele effecten zullen een update krijgen, veel meer weten we nog niet. Maar is een remake wel aan de orde, of doorstaat het origineel de tand des tijds?

Recensie Videodrome

De regisseur zelf heeft in ieder geval nog geen vaart verloren, zijn Maps to the Stars was in Cannes goed voor een Gouden Palmnominatie, Julianne Moore won Beste Actrice voor haar portrettering van een actrice die wanhopig is om door te breken. Het ontegensprekelijke talent van de visionair Cronenberg is misschien wel op een hoogtepunt in Videodrome, dat naar hedendaagse standaarden nog altijd een zeer sterk staaltje filmen tentoonspreidt.

Statement
Videodrome gaat over seks en geweld in de media, over manipulatie en brainwashing, over hallucinatie, over sadomasochisme en over de moraalridders die de hele wereld naar hun idealen willen zuiveren. De film was een statement en lokte zeer gemengde reacties uit. Velen prezen Cronenberg voor zijn gedurfde standpunten en expliciete beelden, anderen vonden de film gratuit en walgelijk. De filmindustrie heeft het voorbeeld gevolgd, de zogenaamde body horror, waaraan Cronenberg onder meer met The Fly en Videodrome enkele toevoegingen deed, is intussen bijna mainstream geworden (denk maar aan films als The Human Centipede).

De discussie over gewelddadige en seksueel getinte films en televisieprogramma’s woedt dertig jaar later vrolijk voort. Zijn de meesten het er intussen over eens dat kijken naar Natural Born Killers je niet in een seriemoordenaar verandert, dan bedenken conservatieven theorieën over kinderen die Grand Theft Auto spelen. Cronenberg was niet de eerste die zijn mening over geweld liet blijken – met de opkomst van de New Violence (cfr. Scorseses Taxi Driver) stak de discussie de kop op – maar Cronenberg is misschien de meest specifieke stem van zijn tijd. In het huidige klimaat is die stem nog steeds relevant en actueel, maar helemaal niet meer nieuw.

Recensie Videodrome

Revolutionair
Over het gebruik van special effects zegt Cronenberg: “Ik presenteer dingen die buitensporig en onmogelijk zijn, maar ik probeer die zo realistisch mogelijk over te brengen.” Hoe revolutionair zijn openbarstende lichamen en explosies van bebloede organen destijds ook mogen zijn geweest, vandaag de dag zijn ze meer lachwekkend en cheesy dan gruwelijk. Hoewel meer realistische CGI-effecten nu makkelijk voorhanden zijn, keert een kleine schare regisseurs toch terug naar de klassieke practical effects, zoals Wes Anderson in zijn The Grand Budapest Hotel. De duidelijk verouderde technieken hebben nog steeds een enorme charme die meer is dan alleen nostalgie, maar dan als stijlfiguur, niet als realistische weergave van horrortaferelen.

Videodrome is een monument, ooit een controversiële nichefilm, nu een tot cultstatus verheven relikwie van klassieke special effects, met een boodschap die doorheen de jaren geen kracht verloor. De hallucinante nostalgietrip is niet te missen voor wie geïnteresseerd is in de geschiedenis van de cinema.

 

25 juni 2014

 

MEER RECENSIES

Vonnis, Het

Posted on

****

recensie Het Vonnis

Courtroom drama op zijn Vlaams

door Wouter Spillebeen

Antwerps regisseur Jan Verheyen slaat een nieuwe weg in. Na lichthartige komedies als Zot van A., Team Spirit en Buitenspel tackelt hij het gerechtsdrama met een Vlaamse flair.  

Modelburger Luc Segers (Koen De Bouw) kan zichzelf terecht gelukkig noemen. Hij staat op het punt benoemd te worden als CEO, heeft een prachtige vrouw Ella (Joke Devynck) en een intelligente dochter. Maar wanneer Ella even om een brood gaat en haar gezin in de auto laat wachten, wordt ze aangevallen door Kenny De Groot (Hendrik Aerts). Ze wil haar handtas niet afgeven en Kenny gaat over tot bruut geweld, met Ella’s dood tot gevolg. Luc, die komt kijken waarom zijn vrouw zo lang wegblijft, loopt tegen de vuist van Kenny. Hij is net lang genoeg bij bewustzijn om te zien hoe zijn dochter de straat op rent en wordt aangereden. Na een drie weken durende coma, stelt Luc vast dat hij alles kwijt is. Kenny wordt door een procedurefout vrijgelaten en Luc wraakt niet alleen de dood van zijn vrouw en kind, hij probeert ook het hele Belgische gerechtssysteem onderuit te halen.

Recensie Het Vonnis

Vingerdikke boodschap
In Het Vonnis neemt een gewone man wiens gerechtigheid hem is ontnomen het recht in eigen handen. Als Kenny door het net van het systeem kan glippen, dan kan hij dat ook. De boodschap van Jan Verheyen ligt er vingerdik op, die staat uiteindelijk zelfs op het scherm te lezen: In België ontlopen teveel criminelen hun straf omwille van procedurefouten. Verheyen wil net als zijn hoofdpersonage een spreekwoordelijke bom onder de rechtstaat leggen.

Wanneer Luc zelf terecht staat voor zijn daden speelt een interessant moraliteitsdilemma mee. Je wilt voor hem supporteren want zijn wraak is verantwoord, maar hij heeft Kenny met voorbedachten rade neergeschoten. In een juridisch systeem moet hij dan ook voor dat feit berecht worden. Er is geen juist of fout, enkel wat de wet voorschrijft. Net als de jury in de assisenzaak, is de kijker verscheurd tussen het veroordelen en het vrijspreken van Luc.

Belgisch recht
Het Vonnis is een Vlaamse film met internationale allures. Acteurs als Koen De Bouw, Veerle Baetens, Jo De Meyere en Wouter Hendrickx (om er maar enkele te noemen) zijn vaste waarden in de Vlaamse cinema. De nieuwsuitzendingen worden gelezen door echte ankers van de nationale omroep VRT en de commerciële zender VTM. Hoewel vooral het Belgische gerechtssysteem centraal staat, zullen de gerechtelijke procedures niet afschrikken over de grens. Het proces is met zoveel spektakel doorspekt dat het bijna Amerikaans genoemd kan worden.

Recensie Het Vonnis

Verheyen speelt het nog steeds wat op veilig. Hij gebruikt bijna uitsluitend acteurs die in Vlaanderen al lang hun strepen hebben verdiend en zijn verhaal is rechtuit, zonder al teveel in het experimentele af te dwalen. De afwijkingen die Verheyen wel aandurft lonen hem, Het Vonnis is zijn beste film tot nu toe.

 

24 maart 2014

 

MEER RECENSIES

Voyage extraordinaire, Le

Posted on

***

recensie  Le voyage extraordinaire

‘Dit is geen film, dit is een gedicht’

door Cor Oliemeulen

Bijna iedereen kent Le Voyage dans la Lune, de verfilming van de reis naar de maan van Georges Méliès. Deze allereerste filmklassieker is magistraal gerestaureerd. De lange en kostbare weg hier naartoe is vastgelegd in de documentaire Le voyage extraordinaire.

Enkele mannen in een capsule worden met een gigantisch kanon afgeschoten, landen in een oog van de maan, worden gevangen genomen door maanwezens, weten te ontsnappen en keren veilig terug op aarde. Deze slechts veertien minuten durende sciencefictiontrip uit 1902 geldt als het eerste commerciële filmsucces. De effecten en de montage voor die tijd waren sensationeel. Om deze belangwekkende film voor het nageslacht te bewaren en te moderniseren, was Le Voyage dans la Lune een eeuw later toe aan grondige restauratie.

Montagetrucages
De documentaire Le voyage extraordinaire van Serge Bromberg en Éric Lange is opgebouwd uit drie delen. Allereerst maken we kennis met de Franse filmpionier Georges Méliès, die geen boodschap had aan de schaarse filmpjes eind negentiende eeuw. De enige gebeurtenissen die aan het celluloid werden toevertrouwd, beperkten zich tot militaire defilés en curiositeiten als schaatsende mensen, een man die zijn vrouw leert fietsen en een kussengevecht waarbij de veren in het rond vliegen. Méliès ging liever experimenteren en maakte ontelbare korte filmpjes die worden gekenmerkt door een theatrale stijl en montagetrucages.

De hoofdrol speelt hij meestal zelf, letterlijk en figuurlijk. Zo neemt hij in Un homme de tête (1898) zijn hoofd van zijn romp en zet het op een tafel, pakt het later weer op, gooit het in de lucht en vangt het op met zijn romp. Voor die tijd technisch hoogstaand, geniaal gemonteerd, artistiek en grappig. Huidige regisseurs als Costa-Gavras, Jean-Pierre Jeunet, Michel Gondry en Michel Hazanavicius spreken lovende woorden over Georges Méliès. Allen hebben een mening over de voortrekkersrol die hij vervulde en de ongekende schoonheid van Le Voyage dans la Lune.

Recensie Le voyage extraordinaire

Méliès had een kanon, de Apollo was een raket
In het tweede deel van de documentaire zien we hoe de film destijds tot stand kwam. Geïnspireerd door boeken van Jules Verne en H.G. Welles moest en zou Méliès een film over een reis naar de maan maken. Hoe spectaculairder hoe beter. Hij bouwde de allereerste filmstudio, optimaal gebruikmakend van het daglicht. Hij liet grote tableaus vervaardigen, zodat het tweedimensionale effect kon worden benadrukt. En hij verzon het verhaal. In de documentaire vertelt Tom Hanks dat Méliès direct is gelieerd aan de vaders van de Apollo-missies en hun fantasieën. ‘Méliès bouwde een groot kanon, zij bouwden een raket. Dat is het enige verschil.’

Pas na veertig minuten komt het echte werk aan bod: de restauratie van de film. De originele Le Voyage dans la Lune is in zwart wit, pas in 1993 ontdekte men een band waarvan de beeldjes één voor één met de hand zijn ingekleurd. Nu zijn we getuige van de moeizame, omvangrijke en zorgvuldige totstandkoming van de ultieme digitale versie. Niet minder dan 3680 beeldjes moesten worden gefotografeerd en gescand. De restaurateurs ontdekten beschadigingen en incomplete fragmenten. Het vervolmaken van een enkel beeld kostte soms uren, soms dagen. ‘Je kunt beter spreken van een wederopstanding dan van een restauratie’, merkt een medewerker op. Zijn collega is lyrisch over het eindresultaat: ‘Dit is geen film, dit is een gedicht.’

Authenticiteit bewaard gebleven
Hoewel de documentaire een aardig kijkje biedt op het leven van Georges Méliès, zijn er voor degenen die Hugo (2011) van Martin Scorsese hebben gezien weinig verrassingen. Het restauratieproces is interessant, maar niet sprankelend in beeld gebracht. Gelukkig is direct na afloop van Le voyage extraordinaire de gerestaureerde versie van Le Voyage dans la Lune te bewonderen, met elektronische muziek van het Franse duo Air. Ondanks en dankzij het gebruik van moderne technieken is de authenticiteit bewaard gebleven. Sterker nog: pas 109 jaar later zie je alle briljante details van dit onvervalste meesterwerk.

 

14 september 2012

 

MEER RECENSIES

Vida de los peces, La

Posted on

***

recensie  La vida de los peces

Theater op het witte doek 

door Cor Oliemeulen

De nieuwe generatie Chileense regisseurs maakt films in een rustig tempo en beschouwt vooral persoonlijke relaties. Naast Sebastián Silva (La Nana) en Pablo Larraín (Tony Manero) wordt twintiger Matías Bize gelauwerd als talent. In La vida de los peces confronteert hij twee ex-geliefden op indringende wijze met hun verleden. Maar hebben zij ook een toekomst samen?

In En la cama werkte Bize al samen met scenarist Julio Rojas en componist Diego Fontecilla. Een hoofdrol was ook in die film voor Blanca Lewin – in Chili beroemd als Lola in de gelijknamige tv-serie. In La vida de los peces kruipt ze in de huid van Beatriz. Haar oude vlam Andrés wordt gespeeld door Santiago Cabrera. Ook hij verdient zijn brood met tv-series, net als bijna de héle cast. Desondanks wordt er bij vlagen erg goed geacteerd.

Reünie
De 33-jarige Andrés is schrijver voor reisgidsen. Tien jaar geleden emigreerde hij. Nu woont hij in Berlijn. Voor het eerst keert hij terug naar Santiago voor zaken. Op de laatste avond voor zijn vertrek bezoekt hij een verjaardagsfeest van een oude kameraad. De film begint met een reünie met zijn toenmalige vrienden Pablo, Ignacio, Roberto en Guille. Ze halen herinneringen op en vertellen dat ook Beatriz op het feest komt. Andrés aarzelt maar blijft nog even.

La vida de los peces

In iedere ruimte van het kolossale familiehuis komt hij mensen van vroeger tegen. Geleidelijk ontdekken we de echte Andrés. Voor de buitenwereld succesvol, levend in een glamourwereld, maar in werkelijkheid een eenzame man vol melancholie en spijt. Bijna elk gesprek is gefilmd met op de voorgrond het licht van een lamp, een gordijn of een ander voorwerp. Alsof de personages privacy wordt gegund. Het knappe is dat geen enkele emotie in de gezichten je ontgaat.

Ontknoping
Tijdens zijn gang door het huis ontmoet hij Beatriz drie keer kort, maar tot een afscheid komt het niet. Als ze zich uiteindelijk terugtrekken in een kamer confronteren ze elkaar met hun tijd samen en de gevoelens die ze nog voor elkaar hebben. In een groot aquarium zwemmen de vissen met een leven zonder confrontaties in (relatieve) vrijheid rond. Een contrast met het duo dat gevangen zit in het verleden en onvermijdelijk aanstuurt op een dramatische ontknoping.

La vide de los peces is theater op het witte doek, in krap anderhalf uur real time. Lange gesprekken, betekenisvolle stiltes en een goed ondersteunende soundtrack. Verder gebeurt er niets. In Spanje werd deze karakterstudie beloond met een Goya voor beste buitenlandse film. Voor de één is het een verhaal dat zich als een thriller lijkt te ontpoppen, voor de ander langdradig en hopeloos slaapverwekkend.

 

12 mei 2011

 

MEER RECENSIES