Categorie: BUITENLAND

Filmfestival Toronto 2019 – Deel 1

Posted on

Filmfestival Toronto 2019 – Deel 1
The Painted Bird maakt vooralsnog meeste indruk 

door Bert Goessen

Het filmfestival van Toronto kent altijd een hoog celebrity-gehalte. Ook dit jaar worden de sterren weer af en aan gevlogen: Meryl Streep, Joaquin Phoenix, Scarlett Johansson, Susan Sarandon, Kate Winslet, Gary Oldman, Antonio Banderas, Matt Damon, Tom Hanks, Nicole Kidman en ga zo maar door. Ook twee Nederlandse sterren stonden in de spotlights: Carice van Houten en Halina Reijn. Zij waren in Toronto ter promotie van Halina’s debuutfilm Instinct.

Carice van Houten en Marwan Kenzari spelen de sterren van de hemel in dit aangrijpende drama. De openingsscène maakt meteen duidelijk waar het in deze film om gaat: macht en seks.

Halina Reijn en Carice van Houten promoten Instinct in Toronto

Halina Reijn en Carice van Houten promoten Instinct in Toronto (foto: Bert Goessen).

Van Houten speelt de rol van Nicoline, een psycholoog die de seksueel gewelddadige Indris (Kenzari) moet behandelen. Na vijf jaar behandeld te zijn, mag hij met verlof zonder toezicht, maar Nicoline is daar fel tegen en concludeert na slechts een paar korte sessies dat hij nog steeds een groot gevaar voor de samenleving vormt. Niet in staat haar collega’s te overtuigen, geeft ze toe, maar begint ook haar eigen onvermogen op te merken om de druk van Idris’ manipulaties te weerstaan. Gaandeweg ontstaat er een manipulatief spel van aantrekken en afstoten waarbij de vraag centraal staat wie het slachtoffer is en wie de dader. Wat is goed en wat is kwaad? Zijn wij niet allemaal beesten met een instinct?

Reijn levert een krachtige debuutfilm met theatrale allure. Een paar mindere scènes en het eendimensionale karakter van Indris zijn haar vergeven. Na vertoningen op het filmfestival van Locarno, Toronto en het Nederlands Film Festival gaat de film op 3 oktober in de bioscopen draaien.

The Painted Bird: gruwelijke levenswandel
Bert Goessen doet verslag vanuit TorontoDe beste film halverwege het festival is zonder twijfel THE PAINTED BIRD van de Tsjechische regisseur Václav Marhoul. De bijna drie uur durende film, gebaseerd op de gelijknamige roman van Jerzy Kosinski uit 1966, is een duik in de donkerste uithoeken van de menselijke ziel. De film vertelt het verhaal van een joods kind dat door Oost-Europa dwaalt tijdens de Tweede Wereldoorlog en onderweg zinloos geweld en onmenselijke marteling tegenkomt. Op een bepalend moment toont een boer de jongen een in gevangenschap levende vogel, die beschilderd wordt en daarna vrijgelaten. De vogel, die er nu anders uitziet dan zijn kameraden, wordt uit elkaar gerukt. Die kritische les belichaamt de eigen ervaringen van de jongen: verschillend zijn kan fatale gevolgen hebben.

De film bestaat uit een reeks tableaus waarin de hulpeloze hoofdpersoon wordt meegevoerd op een brute reis naar een periode van ongerijmde en ongemoeide haat en angst voor de ander. De 35 mm zwart-wit cinematografie van Vladimir Smutny en de krachtige muziek van Pavel Rejholec maken de gruwelijke levenswandel tot een adembenemende belevenis.

Marriage Story: venijnige scheiding
Van geheel andere orde, maar minstens zo indrukwekkend is MARRIAGE STORY van Noah Baumbach. In deze Netflix-productie spelen Adam Driver en Scarlett Johansson een echtpaar dat op het punt staat om te gaan scheiden. Wat begint als een poging om als vrienden uit elkaar te gaan, zonder advocaten en rechtbankzittingen, eindigt in een venijnig spel van verwijten, moddergooien en punten scoren.

WHO IS AFRAID OF VIRGINIA WOOLF?-light zou je kunnen zeggen. Net zoals Richard Burton en Elizabeth Taylor in 1966 elkaar het leven zuur maakten, doen Johansson en Driver dat dunnetjes over. Niet zo subtiel en gemeen misschien, maar op het dieptepunt van hun scheiding net zo krachtig en indringend. Het acteergeweld spat van het doek en grijpt je naar de keel. Zo uit het leven gegrepen.

Kortgeknipte Scarlett Johansson en muzikale Adam Driver in Marriage Story.

Kortgeknipte Scarlett Johansson en muzikale Adam Driver in Marriage Story.

Balloon: Tibetaans verhaal
Tenslotte nog een prachtige film van een in Nederland iets minder bekende Tibetaanse regisseur Pema Tseden. Na THARLO en JINPA is zijn nieuwe film BALLOON een rechttoe rechtaan familiedrama over een gezin bestaande uit vader, moeder, opa en twee kleine kinderen. De vader is vooral bezig met het zwanger maken van zijn schapen (middels een geleende bok) en van zijn vrouw. Echter de vrouw probeert op alle manieren een zwangerschap te voorkomen, terwijl de kleine mannen plezier hebben met het opblazen van de condooms van hun ouders die ze als ballonen gebruiken, en opa plotsklaps het loodje legt. Dat alles opgediend in overbelichte en groezelige beelden.

BALLOON mist misschien een beetje de eigenzinnigheid, het poëtische gehalte en het extravagante karakter van de twee vorige films. Maar het toegankelijke verhaal en de prachtige cinematografie maken de film geschikt voor een breder publiek.

In het tweede gedeelte van het festival draait de film JOKER, die in Venetië bekroond werd met de Gouden Leeuw. Benieuwd of het inderdaad zo’n meesterwerk is als wordt beweerd.

 

10 september 2019

 

Filmfestival Toronto 2019 – Deel 2 (slot)

 

MEER FILMFESTIVAL

Filmfestival Toronto 2019 – Preview

Posted on

Preview Filmfestival Toronto 2019
Publiekstrekkers, wereldcinema, docu’s en ontdekkingen 

door Bert Goessen

Het 44ste filmfestival van Toronto dat donderdag 5 september van start gaat, is weer een bonte verzameling premières van met name Amerikaanse commerciële publiekstrekkers, wereldcinema, debuutfilms, documentaires en speciale ontdekkingen. 

Vanuit commercieel oogpunt is Toronto een redelijk nauwkeurige barometer voor films die gaan scoren bij de Oscars. Winnaars uit het verleden, zoals THE SHAPE OF WATER, LA LA LAND en GREEN BOOK waren allemaal op het festival te zien. In tegenstelling tot het filmfestival van Venetië, dat zich richt op filmprofessionals en strak rondom zijn competities is georganiseerd, is Toronto een publieksfestival zonder competitie en met alleen een publieksprijs.

Once Were Brothers

Opening en afsluiting
Het festival opent dit jaar met de wereldpremière van de muziekfilm ONCE WERE BROTHERS: ROBBIE ROBERTSON AND THE BAND, een documentaire over Robbie Robertson, de leadgitarist en belangrijkste songwriter van The Band. De Iranese regisseuse Marjane Satrapi (PERSEPOLIS) mag het festival afsluiten met haar film RADIOACTIVE, een biopic met Rosamund Pike als Marie Curie (1867-1934), die als eerste vrouw een Nobelprijs voor Natuurkunde won en gestorven is aan haar eigen onderzoek naar radioactiviteit.

Van de overige achttien galapremières zijn er vier waar nu al met veel buzz naar wordt uitgekeken. THE GOLDFINCH van John Crowley, de verfilming van het boek Het Puttertje van Donna Tartt over een jongetje dat zijn moeder verliest bij een aanslag op een museum, met Nicole Kidmann in een Oscarwaardige rol als pleegmoeder. JOKER van Todd Phillips met Joaquin Phoenix als de groezelige clown van de misdaad. HUSTLERS van Lorene Scafaria met Jennifer Lopez, Constance Wu, Keke Palmer en Julia Stiles als strippers in een giftige cocktail van seks, misdaad en geld. En tenslotte A BEAUTIFUL DAY IN THE NEIGHBORHOOD van Marielle Heller met Tom Hanks in de rol van Mr. Rogers, de grote kinder-tv-held.

Bert Goessen doet exclusief verslag vanuit TorontoVeel meer dan commerciële premières
Maar Toronto heeft meer te bieden dan alleen grote commerciële premières. De Zweedse regisseur Roy Andersson, bekend van zijn satirische onderkoelde humor in SONGS FROM THE SECOND FLOOR en YOU, THE LIVING, presenteert ABOUT ENDLESSNESS, een serie korte sketches over mooiheid van het bestaan.

Pablo Larraín, de Chileense regisseur van JACKIE en NERUDA, komt met EMA waarin Mariana Di Girolamo de rol van een schuldbewuste moeder speelt die alles wat ze heeft verloren wil terugwinnen.

THE PERFECT CANDIDATE heet de nieuwe film van de Haifaa al-Mansour, de regisseuse uit Saudi-Arabië die in 2012 een grote hit had met haar eerste film WADJDA. Een vrouwelijke arts moet zich staande houden in een door mannen gedomineerde wereld.

THE PAINTED BIRD is de verfilming van het beroemde boek De Geverfde Vogel van Jerzy Kosinski uit 1965. Een joodse jongen zoekt onderdak in Oost-Europa gedurende de Tweede Wereldoorlog. De film is opgenomen op 35 mm in zwart-wit met Harvey Keitel, Barry Pepper en Stellan Skarsgard in de hoofdrollen.

De Japanse regisseur Hirokazu Kore-eda, vorig jaar nog winnaar van de Gouden Palm in Cannes met zijn film SHOPLIFTERS, komt verrassend uit de hoek met zijn eerste film buiten Japan. LA VERITÉ is een Franse productie met Juliette Binoche en Catherine Deneuve in de hoofdrol.

The Laundromat

Netflix
Toronto heeft ook drie films geprogrammeerd die door Netflix zijn geproduceerd en waarvan het maar de vraag is of die ooit in de bioscoop worden uitgebracht. De nieuwe film van Steven Soderberg THE LAUNDROMAT, met Meryl Streep in de hoofdrol; de nieuwe film van de Argentijnse regisseur Fernando Meirelles THE TWO POPES met Anthony Hopkins en Jonathan Pryce in de rol van paus Benedictus en paus Franciscus; en de nieuwe film van Noah Baumbach MARRIAGE STORY, met Scarlett Johansson en Adam Driver als een stel met scheidingsperikelen.

Dit alles is slechts een greep uit het overstelpende aanbod van circa driehonderd films. Hier zij nog vermeld dat de Nederlandse film INSTINCT, het regiedebuut van Halina Reijn met Carice van Houten in de hoofdrol, ook in Toronto te zien zal zijn. De film ging eerder in première op het filmfestival van Locarno en is in Nederland te bewonderen als openingsfilm van het Nederlands Film Festival en vanaf 3 oktober in de Nederlandse bioscopen.

 

4 september 2019


MEER FILMFESTIVAL

Filmfestival Cannes 2019 – Deel 2

Posted on

Filmfestival Cannes 2019, deel 2 (slot):
Terecht Gouden Palm voor Parasite

door Bert Goessen

Het grote gebeuren in de tweede week van het 72e Filmfestival van Cannes was natuurlijk de wereldpremière van de nieuwe film van Quentin Tarantino Once Upon a Time in Hollywood. Vooraf werd aan iedereen gevraagd zo weinig mogelijk over de film te spoilen. De film gaat pas op 26 juli in Amerika in première en vanaf 15 augustus is hij ook in Nederland te bewonderen. Omdat er zoveel tijd tussen de première in Cannes en de officiële release zit, zijn de producenten bang dat er al teveel prijs wordt gegeven over de film.

De bijna drie uur durende film is een lang uitgesponnen pistache over Tarantino’s jeugdherinneringen uit het jaar 1969 in Los Angeles. Leonardo DiCaprio speelt een mislukte B-acteur die wordt rondgereden door zijn chauffeur Brad Pitt, omdat hij zijn rijbewijs heeft verloren vanwege drankmisbruik. Er wordt veel gepraat over zaken die de mensen in 1969 in Hollywood bezighielden. Pas tegen het einde van de film worden we getrakteerd op de gebruikelijke geweldsuitbarsting. In zekere zin keert Tarantino terug naar de sfeer van JACKIE BROWN. Voor de liefhebbers van zijn laatste films zal dat enigszins teleurstellend zijn. Voor anderen het bewijs van de veelzijdigheid van een van de grootste regisseurs van deze tijd.

Bong Joon-ho met Gouden Palm

Gouden Palm
Een van de beste films zo niet dé beste film van het festival, getuige ook de toekenning van de Gouden Palm, is ongetwijfeld PARASITE van de Zuid-Koreaanse regisseur Bong Joon-ho, bij ons vooral bekend van THE HOST en SNOWPIERCER. Zijn nieuwe film is een vlijmscherpe sociale satire waarin de tegenstelling tussen rijk en arm op de spits wordt gedreven. Vier leden van een arme familie gaan werken bij een rijke familie. Eenmaal binnen volgt een genadeloze afrekening. De spanningsopbouw, de geniepige manier van binnendringen en de gestileerde stijl van filmen roepen herinneringen op aan de films van Michael Haneke, de Oostenrijkse grootmeester van de suspense.

In IL TRADITORE neemt de tachtigjarige Italiaanse regisseur Marco Bellocchio 150 minuten de tijd voor de biopic van maffiabaas Tommaso Buscetta. In de jaren 80 ging hij samenwerken met de Italiaanse justitie en heeft hij ervoor gezorgd dat 366 maffiosi in de loop der jaren tot zware gevangenisstraffen zijn veroordeeld. Vooral met de later vermoorde rechter Falcone had Buscetta een goede band. Een gedegen maffiadrama met een stuk Italiaanse geschiedenis.

Bert GoessenAbsurd
Regisseur Elia Suleiman speelt zelf de hoofdrol in zijn nieuwe film IT MUST BE HEAVEN, waarin hij van Nazareth naar Parijs en New York reist om met producenten te praten over zijn nieuwe film. Zonder zelf een woord te spreken, belandt hij in allerlei absurdistische situaties. Als een soort Jacques Tati geeft hij licht ironische en mild commentaar op alles wat hem verbaast. Dat zorgt voor een voortdurende glimlach. De filmtitel klinkt als een oud Talking Heads-nummer dat een plek beschrijft waar dingen in een droom gebeuren.

De uitgebluste psychotherapeute Sibyl keert in de nieuwe, gelijknamige film (SIBYL) van de Franse regisseuse Justine Triet terug naar haar eerste passie: romans schrijven. Ze neemt afscheid van de meeste van haar patiënten, tot de jonge, gekwelde actrice Margot haar plots om hulp vraagt. Margot werd per ongeluk zwanger van Igor, een acteur met wie ze weldra aan een film moet samenwerken en die bovendien ook een relatie heeft met de regisseuse van de film. Terwijl Margot haar tumultueuze leven uit de doeken doet, raakt Sibyl zeer gefascineerd door de actrice. Ze besluit haar stiekem als inspiratiebron te gebruiken voor haar roman en wordt zo opnieuw geconfronteerd met haar eigen, heftig liefdesverleden. Alles wordt nog complexer als Margot Sibyl vraagt om haar naar het Italiaanse eiland Stromboli te vergezellen voor het einde van de filmopnames. De uitmuntende acteerprestaties van Virginie Efira, Adèle Exarchopoulos en Sandra Hüller tillen de film boven het gemiddelde niveau uit.

Teleurstellingen
Ook in de tweede week van het festival vielen er weer een aantal teleurstellingen te noteren.

De gebroeders Dardenne leveren met LE JEUNE ACHMED dit keer een iets mindere film af dan we van hen gewend zijn. De dertienjarige Ahmed gaat steeds verder radicaliseren aan de hand van de giftige denkbeelden van zijn imam. Kiest hij definitief voor een leven in het teken van de dood? Of laat hij zich met beide benen op de grond zetten door begeleiders, rechters en psychologen? De camera zit dit keer niet zo dicht op de huid van de hoofdpersoon. Daardoor ontstaat de nodige afstand tussen kijker en hoofdpersoon, hetgeen de identificatie niet ten goede komt.

LE JEUNE ACHMED

De Canadese regisseur Xavier Dolan, die in 2014 imponeerde met zijn film MOMMY, weet met zijn nieuwe film MATTHIAS ET MAXIME waarschijnlijk veel mensen voortijdig de zaal uit te jagen. Er wordt flink gekibbeld, hysterisch gekrijst en er zijn ellenlange gesprekken tussen de twee hoofdpersonen en hun vrienden. Want Max gaat naar Australië verhuizen. Alleen stelt hij zijn vertrekt voortdurend uit. Na anderhalf uur heb je de neiging hem toe te schreeuwen: ga nou!! Want dan zijn we verlost van dit onzinnige gekrakeel.

Isabelle Huppert speelt de hoofdrol in FRANKIE, de nietszeggende, humorloze komedie van Ira Sachs. In het Portugese plaatsje Sintra verzamelen zich vrienden en familie van Huppert die er lustig op los kletsen zonder enig doel of richting. Het lijkt wel een late Woody Allen-film gesitueerd in een luxueuze, toeristische omgeving. Ook in deze films valt er weinig meer te lachen, terwijl ze wel als komedie bedoeld zijn.

Prijzen
Gouden Palm: PARASITE van Bong Joon-ho.

Grand Prix: ATLANTIQUE van Mati Diop.

Prix du Jury: LES MISERABLES van Ladj Ly en BACURAU van Filho en Dornelles.

Beste acteur: Antonio Banderas in DOLOR Y GLORIA van Pedro Almodóvar.

Beste actrice: Emily Beecham in LITTLE JOE van Jessica Hausner.

Beste regie: gebroeders Dardenne voor LE JEUNE AHMED.

Beste scenario: Céline Sciamma voor PORTRAIT DE LA JEUNE FILLE EN FEU

 

26 mei 2019

 

Deel 1 Filmfestival Cannes 2019


MEER FILMFESTIVAL

Filmfestival Cannes 2019 – Deel 1

Posted on

Filmfestival Cannes 2019, deel 1:
Mooiste film buiten competitie

door Bert Goessen

Halverwege het 72e Filmfestival van Cannes concluderen we dat de kwaliteit van de competitiefilms ook dit jaar redelijk hoog is. De mooiste en meest intrigerende film tot nu toe komt echter niet uit het competitieprogramma, maar uit het bijprogramma La Quinzaine des Réalisateurs. Het betreft The Lighthouse.

De Amerikaanse regisseur Robbert Eggers maakte een paar jaar geleden faam met zijn film THE WITCH. In zijn nieuwe film, volledig in zwart-wit en in 4:3 formaat, spelen Willem Dafoe en Robert Pattinson de hoofdrollen. Beide mannen zijn aan elkaar overgeleverd op een kleine rotspunt waar ze voor een vuurtoren moeten zorgen. In een soort horrorpoëzie voltrekt zich een tweestrijd om de macht. Vilein, geslepen, bonkig, spugend en scheldend gaan ze elkaar te lijf. De soundtrack met een voortdurend indringende misthoorn, het literaire gehalte van de dialogen en het ongekend hoge acteerniveau van beide acteurs doen je verlangen deze film nog een keer te mogen zien. Van de elf inmiddels vertoond competitiefilms steken er drie met kop en schouder boven de rest uit.

The Lighthouse

Laagje voor laagje
Allereerst PORTRAIT DE LA JEUNE FILLE EN FEU. Een kostuumdrama van Céline Sciamma dat begint als een ingetogen aquarel, maar geleidelijk uitgroeit tot een levendig en krachtig olieverfschilderij over de romantische relatie tussen twee jonge vrouwen. De setting is de kust van Bretagne, 1770. Portretschilder Marianne (Noémie Merlant) heeft de opdracht om een goed gelijkend portret van Héloïse (Adèle Haenel) te schilderen. Een andere schilder slaagde er niet in omdat Héloïse weigerde te poseren. Ze weet namelijk dat het portret door haar moeder zal worden gebruikt om haar te verkopen aan een vreemdeling die ze nog nooit heeft ontmoet in een land dat ze nog nooit heeft bezocht. Dus Marianne moet haar onderwerp heimelijk bestuderen, onder het mom van een betaalde metgezel te zijn. Zoals Marianne rustig en ongehaast te werk gaat, zo bouwt Sciamma ongehaast haar film op. Laagje voor laagje geeft de film zijn geheimen bloot om uiteindelijk tot een dramatisch hoogtepunt te komen. Knap staaltje cinematografie van de regisseuse die in 2014 ook al in Cannes wist te imponeren met GIRLHOOD.

Regisseur kijkt terug op zijn leven
De 22e film van de Spaanse regisseur Pedro Almodóvar, DOLOR Y GLORIA, gaat over een regisseur die terugkijkt op zijn leven. De vraag is: in hoeverre komt het leven van de hoofdpersoon in de film, Salvador Mallo, overeen met dat van de inmiddels 69-jarige Pedro Almodóvar? Feit is dat hij lijdt aan allerlei fysieke ongemakken zoals zware hoofd- en rugpijn. Aandoeningen waarvan Almodóvar zelf ook al jaren last heeft. Net zoals bij Mallo in de film leidden de pijnen van de regisseur ertoe dat hij nauwelijks nog zijn appartement verliet en beetje bij beetje vereenzaamde. Het gevolg is een verhaal over leven en dood, liefde en lijden, creativiteit en angst, en vooral over het verstrijken van de tijd. Als op het einde van de film blijkt dat de flashbacks op zijn jeugdjaren tevens de opnamen zijn een nieuwe film over zijn eerste seksuele verlangens zijn, is het duidelijk dat het creatieve vuur zowel bij Mallo als Almodóvar nog niet is gedoofd. Zonder twijfel een van zijn meest persoonlijke films waarin hij zich andermaal als meesterlijke raamverteller etaleert.

Epos in de Bergen
Een aangename verrassing is A HIDDEN LIFE van Terrence Malick. Klaar met zijn in metafysica gedrenkte vorige films, met als bekroning de Gouden Palm voor THE TREE OF LIFE, komt Malick met  een drie uur durend filmepos over boer Franz die in 1943 wordt opgeroepen in het Duitse leger te dienen. Franz heeft daar geen zin in want hij woont met zijn vrouw en drie dochters in de idyllische bergen. Ze hebben het goed, zijn gelukkig en drijven een gezond boerenbedrijf. Hij kan zich niet voorstellen, als gelovig christen, dat God mensen naar het front stuurt. Hij weigert dan ook dienst, wordt opgepakt en gevangen gezet. Uiteindelijk wordt hij ter dood veroordeeld en geëxecuteerd. Een film over macht en onmacht, schuld en boete, geloof, hoop en liefde. En dat alles gedrenkt in prachtige beelden van een adembenemend berglandschap.

Working class hero
SORRY WE MISSED YOU is het zoveelste eerbetoon van de Britse cineast Ken Loach aan de working class hero. Dit keer worden de slechte arbeidsomstandigheden van de hedendaagse pakketbezorgers onder de loep genomen. Ricky woont met zijn vrouw en twee kinderen in Newcastle. Omdat hij nauwelijks ergens aan werk kan komen, besluit hij op zzp-basis pakketbezorger te worden. Maar dat gaat niet van een leien dakje. De werkdruk is hoog en de arbeidsomstandigheden zijn miserabel. Om een eigen bestelwagen te kunnen kopen, moet de auto van zijn vrouw verkocht worden. Zij offert zich op en gaat met de bus haar cliënten verzorgen. Conflicten thuis met zijn puberende zoon maken de situatie nog schrijnender. Als klap op de vuurpijl wordt Ricky tijdens zijn ronde beroofd en in elkaar geslagen. Een social-realistisch drama pur sang met een duidelijk keurmerk van Ken Loach (I, DANIEL BLAKE).

Occult met poëtische randjes
ATLANTIQUE de eerste lange speelfilm van de Franse actrice en regisseuse Mati Diop, speelt in Dakar, Senegal waar Ada verliefd is op Suleiman, maar gedwongen wordt te trouwen met Omar. Suleiman heeft met een aantal anderen de overtocht per boot naar Spanje gewaagd, maar is volgens haar vrienden gekapseisd op zee. Suleiman wordt beticht van brandstichting. De politie gelooft niet dat Suleiman dood is. Ada krijgt dagen later een bericht op haar telefoon van Suleiman dat hij haar wil ontmoeten. Volgens haar vriendinnen is het een valstrik van de politie. Als Ada toch besluit naar de afgesproken plek te gaan, ontmoet ze een soort reïncarnatie van Suleiman. Geheimzinnige Afrikaanse djinn-elementen dringen dan het verhaal binnen. Geesten die het onverklaarbare moeten verklaren. Wat begint als een onschuldige liefdesromance eindigt in een occulte belevenis met poëtische randjes.

Atlantique

Braziliaanse western
BACURAU, van de Braziliaanse regisseurs Kleber Mendonca Filho en Juliano Dornelles, die een paar jaar geleden Cannes verrasten met hun charmante film AQUARIUS verrassen nu weer maar dan met een soort moderne western. In opdracht van een plaatselijke, corrupte politicus moet het van God verlaten oord Bacurau van de kaart geveegd worden. Beetje bij beetje krijgen de bewoners dat in de gaten als er steeds meer vreemde moorden gebeuren. Maar ze laten zich niet zomaar verjagen. Op Tarrantino-achtige wijze nemen ze het heft in handen en wordt de boosdoener op een ezel het dorp uitgezet.

Bijzondere plant
LITTLE JOE heet de nieuwe film van de Oostenrijkse regisseuse Jessica Hausner die tien jaar geleden furore maakte met haar film LOURDES. Al haar films worden gekenmerkt door een heel eigen stijl van filmen. Strakke kaders, lege beelden, ingetogen acteerprestaties en eigenzinnige muziekscore zijn vaste onderdelen. Ook LITTLE JOE is ontegenzeglijk een ‘echte’ Hausner-film. Alice is een gescheiden moeder die met haar zoon Joe samenleeft. Op het plantenveredelingsbedrijf waar ze werkt, heeft ze een nieuwe plant ontwikkeld die veel liefde en aandacht nodig heeft. Omdat haar zoon vaak alleen thuis is, geeft ze hem er een cadeau. Ze noemen hem Little Joe. Maar de plant bezit bijzondere eigenschappen die van invloed zijn op het karakter van degenen die zijn geur opsnuiven. Minimalistisch en uiterst traag ontrolt zich het verhaal. Voor sommigen een verademing, voor anderen een gruwel. Hausners film kent alleen voor- of tegenstanders. Een middenweg is schier onmogelijk. De Japans aandoende muziekscore versterkt het minimalistische karakter op uiterst subtiele wijze.

Wraak in de banlieu
LES MISÉRABLES van Ladj Ly is een grimmig sociaal drama over een politie-eenheid die dagelijks patrouilleert in de banlieu. Het hoofd van de eenheid is een echte mannetjesputter die denkt de zaakjes goed op orde te hebben. Maar zijn autoritaire aanpak van de problemen in de wijk keert zich uiteindelijk tegen hem als de jonge gastjes die hij voortdurend kleineert op gewelddadige wijze wraak nemen.

Popidool Elton John
Het recente succes van de film BOHEMIAN RHAPSODY over Queen met de extravagante leadzanger Freddie Mercury zal niet snel worden overtroffen. Met ROCKETMAN geeft regisseur Dexter Fletcher een ander popfenomeen, Elton John, een menselijk gezicht. Maar of er net zoveel mensen geïnteresseerd zullen zijn in de levenswandel van Sir Elton John valt te bezien. Als je van zijn muziek houdt, zit je goed met deze film want al zijn hits passeren de revue. Tussendoor wordt zijn leven gepresenteerd als een aaneenschakeling van gemiste aandacht, liefde en affectie, hetgeen resulteert in drugsgebruik en alcoholverslaving. Als het Elton John uiteindelijk lukt om af te kicken in een kliniek neemt zijn leven een positieve wending. Vandaag de dag is hij gelukkig getrouwd en heeft hij samen met zijn man twee kinderen. ROCKETMAN mist helaas de diepgang van een film als AMY. Ondanks alle misère blijft het een net ietwat dik aangezet eerbetoon aan een van Engelands grootste popidolen.

Rocketman

Tegenvaller 1
De openingsfilm, THE DEAD DON’T DIE van Jim Jarmusch, is een zware teleurstelling. Een overbodige genrefilm over zombies die een klein Amerikaans plaatsje terroriseren. Drie politie-inspecteurs, gespeeld door Bill Murray, Adam Driver en Cloë Sevigny, staan voor de onmogelijke taak de bevolking tegen het onheil te beschermen. Afgezien van een paar leuke bijrollen, bijvoorbeeld Iggy Pop als overtuigende zombie, en een paar aardige grappen valt er aan dit Jarmusch-vehikel weinig eer te behalen. Jammer dat een regisseur van meesterwerken als STRANGER THAN PARADISE, DOWN BY LAW, BROKEN FLOWERS en PATERSON tot dit nietszeggende niveau is afgedaald.

Tegenvaller 2
THE WHISTLERS van de Roemeense regisseur Corneliu Porumboiu gaat over Cristi, een politieagent die naar Gomera gaat om een gevangen zakenman, Zsolt, te bevrijden. Maar eerst moet hij een lokale taal leren die volledig uit fluiten bestaat. Zo kan hij communiceren zonder argwaan te wekken bij de verschillende privé- en regeringsdiensten die zijn speurtocht en zijn bewegingen volgen. Cristi’s missie is echter vanaf het begin verdoemd. Niemand vertrouwt nog iemand, iedereen sluit dubieuze deals en maakt bij elke gelegenheid dubbele afspraken. Het labyrintische plot is bijna niet te volgen en eindigt in een ordinair hit-and-runspel. Een haast onherkenbare Porumboiu die eerder het meesterwerk POLICE, ADJECTIVE maakte.

Tegenvaller 3
THE WILD GOOSE LAKE is een totaal overbodige film van Diao Yinan, de regisseur van BLACK COAL, THIN ICE waarmee hij in 2014 de Gouden Beer in Berlijn wist te winnen. Twee rivaliserende motorbendes gaan elkaar te lijf. Een van de moordenaars slaat op de vlucht. Er wordt een hoge som losgeld op zijn hoofd gezet. Een slimme meid gaat er met de hoofdprijs vandoor en that’s it. Boring!

 

21 mei 2019

 

Deel 2 Filmfestival Cannes 2019


MEER FILMFESTIVAL

Filmfestival Cannes 2019 – Preview

Posted on

Preview Filmfestival Cannes 2019
Genot voor de filmliefhebber 

door Bert Goessen

Het 72e Filmfestival van Cannes, dat op dinsdag 14 mei van start gaat, verraste met de onthulling van het officiële festivalaffiche. Het bleek een eerbetoon aan de onlangs op 90-jarige leeftijd overleden grande dame van de Franse cinema, Agnès Varda.

Nooit eerder was er een afbeelding van een regisseur op de officiële poster van het festival. Het beeld stamt uit 1955 toen Varda op 26-jarige leeftijd haar eerste film draaide, LA POINTE COURTE. Een grotere blijk van waardering voor het werk van deze buitengewone cineaste is bijna onmogelijk.

Poster Filmfestival Cannes 2019

Competitie
Verrassing nummer twee volgde kort daarna met de bekendmaking van de 21 films die dit jaar in competitie spelen. Bijna elk jaar lukt het Cannes het werk van de meest gerenommeerde regisseurs te vertonen. Zo ook dit jaar. Bekende namen als Jim Jarmusch, Pedro Almodóvar, Marco Bellocchio, Jean-Pierre en Luc Dardenne, Ken Loach, Terrence Malick en Quentin Tarantino passeren de revue.

Jim Jarmusch mag met zijn Zombie-film THE DEAD DON’T DIE de opening verzorgen. Dat is niet zo verwonderlijk als we kijken naar de imposante sterrencast die de film herbergt. Sterren die allemaal op de rode loper zullen verschijnen en het festival tot een waar mediaspektakel laten uitgroeien. Bill Murray, Adam Driver, Tilda Swinton, Chloë Sevigny, Steve Buscemi, Danny Glover, Selena Gomez, Iggy Pop en Tom Waits staan garant voor een volle Boulevard de la Croisette, de promenade waaraan het festivalpaleis aan is.

Nieuwe Tarantino
Naast de film van Jim Jarmusch zijn er nog drie Amerikaanse films te zien. Uiteraard de langverwachte nieuwe film van Quentin Tarantino, ONCE UPON A TIME IN HOLLYWOOD, waarin Brad Pitt en Leonardo di Caprio de hoofdrollen spelen. 25 jaar na PULP FICTION, waarmee Tarantino de Gouden Palm won, brengt hij een ode aan Hollywood, aan de film in zijn algemeenheid en de muziek uit het jaar 1969. De film is in Nederland vanaf 15 augustus in de bioscopen te zien.

Once Upon a Time in Hollywood

Once Upon a Time in Hollywood

Terrence Malick die we de laatste jaren vooral veel metafysische films hebben zien maken,  THE TREE OF LIFE, TO THE WONDER en KNIGHT OF CUPS, keert met zijn drie uur durende A HIDDEN LIFE wellicht terug naar de kwaliteit van zijn eerste film DAYS OF HEAVEN. Naast Matthias Schoenaerts spelen de onlangs overleden acteurs Bruno Ganz en Mikael Nyqvist een hoofdrol.

Tenslotte is Amerika vertegenwoordigd met de nieuwe film van Ira Sachs, FRANKIE, waarin Isabelle Huppert de mater familias speelt van een gezin in crisis. Dit alles gesitueerd in het pittoreske plaatsje Sintra in Portugal.

Vrouwelijke regisseurs
Helaas zijn de vrouwelijk regisseurs ook dit jaar weer ondervertegenwoordigd. Slecht vier van de 21 films zijn door vrouwen gemaakt. Drie Franse cineasten: Mati Diop met haar debuutfilm ATLANTIQUE, Justine Triet met SIBYL en Céline Sciamma met PORTRAIT DE LA JEUNE FILLE EN FEU. De vorige films van Sciamma, TOMBOY, NAISSANCE DES PIEUVRES en GIRLHOOD, gingen eveneens in Cannes in première. Vooral GIRLHOOD was een juweel van een film over een stel zwarte meiden die in de banlieu van Parijs moeten zien te overleven.

Jessica Hausner uit Oostenrijk completeert het viertal met haar film LITTLE JOE, over een plant met bijzondere eigenschappen die ze aan haar zoon cadeau doet en de naam Little Joe krijgt. Hausner maakte tien jaar geleden indruk met haar film LOURDES.

Bekende regisseurs
Bekende regisseurs die al jaren kwalitatief goed films maken zijn ook dit jaar weer rijk vertegenwoordigd. Pedro Almodóvar weet opnieuw te overtuigen met DOLOR Y GLORIA, waarin Antonio Banderas en Penelope Cruz kleur geven aan een vrij strak gestileerd verhaal.

Elke nieuwe film van de gebroeders Dardenne komt automatisch in de competitie van Cannes. Dat geldt dus ook voor LE JEUNE AHMED, waarin de Jean-Pierre en Luc de radicalisering van een islamitische jongen onderzoeken. Dat doen ze op hun geijkte manier: zonder bekende cast en in een sobere, realistische stijl. Met ROSETTA in 1999 en L’ENFANT in 2005 hebben ze al twee keer eerder de Gouden Palm gewonnen.

Ken Loach, de meester van het sociaal-realistisch drama, vertelt in SORRY WE MISSED YOU het indringende verhaal van een gezin dat het hoofd boven water probeert te houden na de financiële crisis. Ook Loach won eerder al twee keer de Gouden Palm met THE WIND THAT SHAKES THE BARLEY in 2006 en I, DANIEL BLAKE in 2016.

Andere kanshebbers
De Canadese regisseur Xavier Dolan probeert het dit jaar met MATTHIAS AND MAXIME ondanks het feit dat hij in 2014 niet werd beloond voor zijn prachtige film MOMMY.

De 80-jarige Marco Bellocchio die al meer dan veertig films op zijn naam heeft staan waaronder DIAVOLO IN CORPO, LA BALIA, BUONGIORNO NOTTE en VINCERE geeft in IL TRADITORE een beeld van het leven van de maffia-informant Tommaso Buscetta in de jaren tachtig op Sicilië.

De films van de Israëlische regisseur Elia Suleiman worden gekenmerkt door een mengeling van visuele poëzie en fysieke humor waarmee hij de tragiek van het Palestijnse conflict te lijf gaat. In IT MUST BE HEAVEN gaat hij op zoek naar een nieuw thuis. Humor en satire zijn een vast onderdeel in zijn films, zo ook nu.

De Tunesisch/Franse regisseur Abdellatif Kechiche die in 2013 de Gouden Palm won met LA VIE D’ADÈLE is terug met de vier uur durende film MEKTOUB, MY LOVE: INTERMEZZO. Deel II van een trilogie over jongens en meisjes die vrijen, flirten en dansen en waarin de liefde op naturalistische wijze wordt bedreven.

Sorry We Missed You

Sorry We Missed You

Kersen op de taart
Tenslotte bevat het competitieprogramma vier films die wellicht voor de nodige verrassing zouden kunnen zorgen. PARASITE van de Zuid-Koreaan Bong Joon Ho, bekend van SNOWPIERCER en OKJA, gaat over een werkloze jongeman die geobsedeerd raakt door een ander gezin.

In de THE WILD GOOSE LAKE van de Chinese regisseur Diao Yinan zitten de leider van een motorbende en een prostituée op een dood spoor. Beiden gaan wanhopig op zoek naar een uitweg. Diao Yinan won in 2014 de Gouden Beer op het filmfestival van Berlijn voor zijn stijlvolle film BLACK COAL, THIN ICE.

De Roemeen Corneliu Porumboiu maakt voor het eerst deel uit van de hoofdcompetitie met zijn film THE WHISTLERS, een komische film waarin een corrupte politieagent naar de Canarische eilanden gaat om een foute zakenman te bevrijden. Eerst moet hij echter het lokale dialect, een soort geheimtaal met veel gefluister en fluitgeluidjes, aanleren.

De Braziliaanse regisseurs Kleber Mendonça Filho & Juliano Dornelles waren in 2016 in Cannes met AQUARIUS, een bijna drie uur durend achterstandsdrama met actrice Sonia Braga in een indrukwekkende hoofdrol. In hun nieuwe film BACURAU speelt zij ook weer mee. BACURAU is een soort western die zich afspeelt in een dorpje in de sertão, een gortdroog en door God verlaten gebied in het noordoosten van Brazilië.

Als grote kers op de taart wordt het competitieprogramma op zaterdag 25 mei afgesloten met de wereldpremière van THE SPECIALS, een film van Olivier Nakache en Eric Toledano die eerder grote hits hebben gehad met INTOUCHABLES, SAMBA en C’EST LA VIE!. Een betere sluitingsfilm had het festival zich niet kunnen wensen.

 

12 mei  2019


MEER FILMFESTIVAL

Filmfestival Berlijn 2019 – Deel 2

Posted on

Filmfestival Berlijn 2019 deel 2 (slot):
Omstreden winnaar Gouden Beer

door Bert Goessen

Het 69ste Filmfestival van Berlijn 2019 is zaterdagavond 16 februari afgesloten met de uitreiking van de Gouden Beer aan Synonymes van de Israëlische regisseur Nadav Lapid. Zowel bij publiek als critici een omstreden toekenning, omdat de film niet door iedereen even hoog werd gewaardeerd.

De in Israël geboren Lapid heeft begin deze eeuw zijn land verlaten omdat hij Israël een weerzinwekkend, vulgair en obsceen land vindt. Dat zijn slechts enkele synoniemen waarmee de hoofdpersoon in de film zijn geboorteland karakteriseert. De autobiografische satire gaat voornamelijk over de problemen die een jood ondervindt bij de intergratie in zijn nieuwe thuisland Frankrijk. De wijze waarop Lapid het verhaal vertelt, doet denken aan vroegere films van de Franse regisseur Jean-Luc Godard. Bewust provoceren, weerstand oproepen, schuren en choqueren zijn superlatieven die van toepassing zijn op SYNONYMES.

Synonymes wint Berlinale

Chinese film had moeten winnen
De film die in mijn ogen het meeste recht had op een Gouden Beer was het bijna drie uur durende familie epos SO LONG, MY SON van de Chinese regisseur Wang Xiaoshuai. De 54-jarige Wang won in 2001 al eens de Zilveren Beer in Berlijn met zijn film BEIJING BYCICLE.

“We zijn nog steeds bang om dood te gaan.“ Met deze zin vatten Yaoyun en zijn vrouw Liyun op het einde van de film hun leven kort samen. Ze waren ooit een gelukkig gezin. Totdat hun zoon Xingxing verdronk bij een stuwmeer. Ze verlaten hun dorp en duiken onder in de grote stad, waar niemand hen kent en zij het lokale dialect zelfs niet begrijpen. Hun geadopteerde zoon Liu Xing biedt hen niet het geluk waarop ze hadden gehoopt. Hij accepteert zijn ‘buitenlandse’ ouders niet en verdwijnt op een dag. Het echtpaar is herhaaldelijk verstrikt in hun herinneringen.

Uiteindelijk besluiten ze terug te keren naar het dorp van hun verloren hoop. In dit familie-epos dat drie decennia van de Chinese geschiedenis beslaat, raken privé en politieke ontwikkelingen met elkaar verbonden. Bovendien worden individuele keuzes steeds meer bepaald door een maatschappij die voortdurend aan verandering onderhevig is. Deels als melodrama, deels als kritiek op de tijd, geeft de film ons een beeld van de ontreddering van China in de jaren tachtig na de Culturele Revolutie tot het bloeiend turbo-kapitalisme van vandaag. Met prachtige beelden en in een uitgekiend tempo worden de diepe littekens zichtbaar die zich onder het oppervlak van een ogenschijnlijk onafgebroken succesverhaal bevinden.

So long, my son

Een andere Chinese film in competitie, ONE SECOND van Zhang Yimou, werd op het laatste moment teruggetrokken. Officieel vanwege technische problemen, maar doorgaans betekent dit gecensureerd door de Chinese autoriteiten. Niet ondenkbaar want Yimou’s film speelt zich af tijdens de Culturele Revolutie. Een periode in de Chinese geschiedenis waaraan de huidige machtshebbers niet graag herinnerd willen worden. Op die manier werd het festival beroofd van een potentiële winnaar.

Satire tussen woede en melancholie
De overige films in de tweede helft van de competitie maakten een matige indruk. Zo was er voor het eerst een film uit Macedonië te bewonderen met de eigenaardige titel GOD EXSIST, HIS NAME IS PETRUNYA. Petrunya is de 32-jarige hoofdpersoon in een film waarin religieuze tradities op de hak worden genomen en de achtergestelde positie van de vrouw in een traditioneel ingestelde maatschappij aan de kaak wordt gesteld. Tijdens haar zoektocht naar werk stuit Petrunya op een processie. Na het uitspreken van de zegen gooit een priester vanaf een brug een kruis in het water. De traditie wil dat alleen mannen in het water duiken om het kruis op te vangen. Als Petrunya ook in het water springt en toevallig het kruis opvangt zijn de poppen aan het dansen. Dat is het begin van een aantal tragikomische ontwikkelingen, want een vrouw in bezit van het kruis kan natuurlijk niet. Petrunya verdedigt het kruis met hand en tand tegen het traditionele mannenbolwerk. Een satire tussen woede en melancholie die roept om democratische veranderingen bij kerk, staat en media.

REPERTOIRE DES VILLES DISPARUES van de Canadese regisseur Denis Côté is een mistige film over schimmen die opduiken in een klein, afgelegen dorp in het Canadese Quebec. In het dorp wonen slechts 215 mensen. Als de jonge Simon Dubé door een auto-ongeluk om het leven komt, valt er een grauwsluier over de inwoners. Hun functioneren wordt belemmerd door algehele apathie en de vraag of Simon misschien zelfmoord geeft gepleegd. Alles wordt nog geheimzinniger als er mysterieuze gestalten uit de mist opduiken. De film is op 16mm gedraaid. Het grofkorrelige beeld moet bijdragen aan de geheimzinnige sfeer. Helaas is de fantasie van regisseur Denis Côté een beetje op hol geslagen. Het kunstmatig gecreëerde spanningsveld is té bedacht om tot een geloofwaardige film te komen.

Bert GoessenMoeilijk verteerbaar
De Turkse film A TALE OF THREE SISTERS van Emin Alper is een vrij theatraal vormgegeven verhaal over de drie zussen Reyhan (20), Nurhan (16) en Havva (13) die met hun vader samenwonen in een klein dorp op het Turkse platteland. Alle drie hebben ze als dienstmeisje in de stad gewerkt, maar zijn ze om verschillende redenen gedwongen teruggekeerd naar hun geboortedorp. Daar is echter weinig hoop op een betere toekomst. Niet alleen de somberheid van het verhaal maar vooral de zware manier waarop het verhaal verteld wordt, maken de film tot een moeilijk verteerbaar geheel. De theatraal aandoende scènes worden aan elkaar geregen met mooie shots van het prachtige Anatolische berglandschap. Dat schaft af en toe lucht in een verder vrij donkere, hybride film.

De enige Italiaanse film in competitie, LA PARANZA DEI BAMBINI, is het verhaal van tien jonge tieners van rond de vijftien jaar die in de Napolitaanse wijk Sanità een nieuwe bende vormen om de macht over te nemen van de oude garde. Om aan de benodigde wapens te komen, moet de bende samenwerken met een oude maffiabaas. Geld, drugs, wapens en mooie meiden zijn de aloude ingrediënten die dit genre films voortstuwen. Regisseur Claudio Giovannesi doet zijn uiterste best een snelle, spannende en gelikte ‘Gomorra-film’ te maken, maar in feite is het allemaal oude wijn in nieuwe zakken.

ELISA Y MARCELA is een zwaar aangezet drama van de Spaanse regisseuse Isabel Coixet over twee meisjes die elkaar eind 1800 op een gymnasium in Argentinië ontmoeten. Ze worden verliefd op elkaar en besluiten te gaan samen wonen. Maar in de katholieke dorpsgemeenschap leidt dat al snel tot de nodige speculaties. Om verdere problemen te voorkomen, besluit Elisa tijdelijk te vertrekken en als man terug te keren. In 1901 worden Elisa en Marcela in de San Jorge kerk in het Spaanse Coruña in de echt verbonden als man en vrouw. De film is een aanklacht tegen de landen waar het homoseksuele huwelijk vandaag de dag nog steeds strafbaar is. Zoals Elisa en Marcela meer dan een eeuw geleden al moesten vechten voor hun verboden liefde, zo moeten ook nu nog talloze mannen en vrouwen vechten voor hun rechten.

Elisa y Marcela

Nederlandse inbreng
De belangrijkste Nederlandse inbreng op het festival was dit jaar ongetwijfeld de première van de film GOLDIE van de 32-jarige regisseur Sam de Jong. Weliswaar niet in de hoofdcompetitie maar in de sectie Generation 14+ . De Jong debuteerde in 2015 met de verrassend sprankelende film PRINS, over het leven van een aantal jongeren in Amsterdam-Noord. Zijn nieuwe film GOLDIE is een Amerikaanse productie voor 20th Century Fox.

Goldie is een achttienjarige energieke zwarte meid in New York die geconfronteerd wordt met de nodige tegenslag. Eerst wordt ze ontslagen op haar werk, vervolgens krijgt ze ruzie met de man van haar moeder omdat ze geld van hem heeft gestolen. Nadat haar moeder is gearresteerd, gaat ze samen met haar twee kleine zusjes op de vlucht. Haar zoektocht naar nieuw werk en een nieuw onderdak lopen op niets uit. Het troosteloos portret van een teenager aan de rand van de maatschappij blijft een beetje hangen in goede bedoelingen. Het karakter van Goldie is niet diep genoeg uitgewerkt om te kunnen beklijven. De film mist de frisheid en het sprankelende karakter van PRINS. Hij blijft een beetje hangen in de middelmaat en bijt niet echt door. Dat is jammer want actrice Slick Woods speelt Goldie met veel overtuiging. GOLDIE is de openingsfilm van het Movies that Matter-filmfestival dat in maart in Den Haag plaatsvindt.

Het laatste Filmfestival van Berlijn onder leiding van Dieter Kosslick behoort zeker niet tot een van de beste van de afgelopen jaren. Teveel middelmatige films en te weinig  kansen voor debuterende cineasten leiden ertoe dat Berlijn in kwalitatief opzicht zijn twee grote broers Cannes en Venetië nog steeds moet laten voorgaan.

 

17 februari 2019


Deel 1 Berlinale 2019

MEER FILMFESTIVAL

Festival Favorites #3

Posted on

The Man Who Surprised Everyone (Rusland) + Sorry to Bother You (VS)
Festival Favorites #3

door Cor Oliemeulen

In Festival Favorites een pleidooi voor twee filmfestivalfilms die een breder publiek verdienen. Ditmaal een tragisch verhaal over een Siberische man met terminale kanker die de identiteit van een vrouw aanneemt en een originele mix van maatschappijkritiek, sciencefiction en kolder in de wereld van de Amerikaanse telemarketing.

 

The Man Who Surprised Everyone

The Man Who Surprised Everyone (IFFR Rotterdam – 23 jan-3 feb)
Yegor (Evgeniy Tsyganov) is de weinig spraakzame opzichter van een natuurgebied in de Siberische taiga. Op een dag raakt hij in gevecht met twee stropers die het leven laten, maar Yegor wordt niet vervolgd vanwege zelfverdediging. Een arts in een naburig ziekenhuis komt wel met slecht nieuws: Yegor heeft kanker en nog hooguit twee maanden te leven. Niemand hoeft het te weten, ook niet zijn zwangere vrouw Natalia (Natalya Kudryashova), hun zoontje Fedor en zijn inwonende schoonvader.

Man wordt vrouw
Maar als er pijnstillers worden gevonden, moet Yegor zijn familie inlichten. Nadat ook een dure dokter in de stad hem niet kan helpen, verschijnt Fedor hevig snikkend bij zijn vader, die zegt dat zijn zoontje niet moet huilen omdat hij een man is. Yegor bezoekt ook nog een sjamaan, die hem een legende vertelt. Iemand wist De Dood te foppen door zijn identiteit te veranderen.

Hier begint het onalledaagse conflict van The Man Who Surprised Everyone. Yegor gaat naar een damesmodezaak, trekt zich terug in het schuurtje achter het huis, maakt zich op en doet een jurk, panty’s en hakjes aan. Als Natalia hem een keer onbedoeld ziet als vrouw, is ze furieus omdat hij weigert iets te zeggen. Ze kan zijn schokkende metamorfose allerminst waarderen. Zoontje Fedor is vooral verdrietig en durft niet meer naar school. Het drama wordt steeds ongemakkelijker vanaf het moment dat gealarmeerde dorpsbewoners verhaal komen halen en Yegor later op gruwelijke wijze wordt aangevallen.

Onbegrip en onmacht
Mogelijk verkeert Yegor door zijn lichamelijke ziekteverschijnselen in een totaal andere gemoedstoestand, of durft hij nu eindelijk zijn heimelijke verlangen te botvieren. Maar juist omdat alleen Yegor werkelijk weet waarom hij doet zoals hij doet, is de opstelling van de meeste dorpsbewoners extra pijnlijk. Die overstijgt met gemak de homofobe Russische inborst. Men voelt zich geprovoceerd wanneer Yegor boodschappen doet en zomaar aanschuift op een feestje. Afkeurende blikken of een stomp in het gezicht is het minste om je ongemak te uiten. Welke idiote vent gaat zich ineens als vrouw gedragen? En hoe zielig en beschamend is dat voor zijn vrouw en zoontje!

In de sfeervolle cinematografie van Mart Taniel (November), met camerawerk dat soms doet denken aan Andrei Tarkovsky, brengt het regisseursduo Aleksey Chupov/Natalya Merkulova in het kielzog van de hausse van lgbt-films met The Man Who Surprised Everyone een oorspronkelijk verhaal over onbegrip en onmacht. In dit godvergeten boerendorp is geen plaats voor mensen die zich om wat voor reden dan ook afwijkend van de norm gedragen. Soms zijn mensen in een gemeenschap zo achterlijk en verstookt van inlevingsvermogen dat je hun reacties nauwelijks kwalijk kunt nemen. Het is slechts een schrale troost dat Natalia haar doodzieke man na alle tragiek accepteert zoals hij is geworden. Voor zolang het ook mag duren.

The Man Who Surprised Everyone was beste film van o.a. het Honfleur Festival of Russian Cinema en van het Pingyao International Film Festival. Evgeniy Tsyganov was beste acteur van het Russian Guild of Film Critics. Natalya Kudryashova was beste actrice in de Horizon-competitie van het Filmfestival van Venetië en het Russian Guild of Film Critics.

 

Sorry to Bother You

Sorry to Bother You (Sundance Film Festival, VS – 24 jan-3 feb)
Slechts weinigen buiten Amerika kennen Boots Riley. De 47-jarige rapper, tevens politiek activist, maakte met zijn hiphopgroep The Coup een aantal albums met spraakmakende titels als Kill My Landlord, Genocide & Juice, Pick a Bigger Weapon en Sorry to Bother You, dat tevens de titel van zijn filmdebuut is. Wie denkt dat alleen Spike Lee (BlacKkKlansman) racisme ondubbelzinnig aan de kaak stelt, moet snel de absurdistische satire van Boots Riley gaan zien.

Witte stem
Cash Green (Lakeits Stanfield) meldt zich met een fake-diploma en verzonnen cv bij een telemarketingbedrijf. Ondanks dat de baas er niet intrapt, mag hij zich bewijzen. Producten via de telefoon verkopen, blijkt een vak apart. Een collega (Danny Glover) geeft hem een hint: gebruik je ‘white voice’, want als mensen horen dat je blank bent, heb je meer succes. Cash heeft een prachtige witte stem (in de film gedubd) die totaal niet matcht met zijn voorkomen. Het werkt! Hij verkoopt als een tierelier en promoveert naar de eliteafdeling bovenin het gebouw. Terwijl Cash in no-time baadt in weelde, sluit hij zich af van zijn ex-collega’s die een vakbond hebben opgericht omdat ze zwaar worden onderbetaald.

Ondertussen voelt ook zijn feministische liefje Detroit (Tess Thompson) zich door Cash verraden. Aangezien haar hilarische uitingen van conceptuele kunst geen brood op de plank brengen, is ook zij bij het telemarketingbedrijf gaan werken. Zij verloochent haar afkomst niet en sluit zich aan bij de stakers. Het duurt lang voordat de ogen van Cash worden geopend. Als het grootste verkooptalent wordt hij uitgenodigd bij Steve Lift (Armie Hammer, Oliver in Call Me by Your Name) de megalomane baas van WorryFree. Dit bedrijf laat werknemers een levenslang contract tekenen; in plaats van salaris krijgen ze woonruimte en eten.

‘Supermensen’
De ontmoeting tussen Cash en Steve leidt tot een waanzinnige ontknoping waarin we kennismaken met de creatie van ‘supermensen’, maar net als het gros van de telemarketeers zijn ook deze wezens diep ongelukkig. Het eerste – in alle opzichten uit de kluiten gewassen exemplaar – dat we ‘zien’ is Forest Whitaker, die de film mede produceerde. Samen met wat potige leden van een footballteam sluiten zij zich aan bij het verzet en trotseren zij de oproerpolitie.

Sorry to Bother You is in geen enkel hokje te stoppen. De film is een bijna perfect werkende mix van drama, satire, sciencefiction, magisch-realisme en kolder. Op die manier worden prangende sociale thema’s voortdurend gerelativeerd. Hoofdthema is de (vaak kansloze) positie van Afro-Amerikanen in een (overheersende) blanke maatschappij. Tegelijkertijd is de film zowel een harde aanval op het kapitalistische systeem en de consumptiemaatschappij als een pleidooi voor (meer) werknemersrechten. Zoiets zien we tegenwoordig bijna nog maar alleen in films van sociaal-realisten als Ken Loach (I, Daniel Blake). Het debuut van Boots Riley, die zich mogelijk heeft laten inspireren door het enigszins maffe horrormysterie Get Out, zit vol knipogen naar menselijke relaties. Het lijkt alsof hij uiteindelijk wil zeggen dat een betere wereld valt en staat met persoonlijke integriteit.

Sorry to Bother You beleefde zijn Nederlandse première weliswaar tijdens het afgelopen LIFF, maar aan een officiële bioscooprelease heeft (nog) geen enkele filmdistributeur zich gewaagd. Maar goed, we hebben het hier dan ook niet over een veilige zwarte film als Black Panther. Liefhebbers van innovatieve, grensverleggende films wachten met smart op Riley’s volgende rolprent.

Sorry to Bother You won tal van prijzen van Amerikaanse filmcritici en in Amerikaanse publieksverkiezingen.

 

14 februari 2019


MEER FILMFESTIVAL

Filmfestival Berlijn 2019 – Deel 1

Posted on

Filmfestival Berlijn 2019 deel 1:
Van agressief meisje, steppe-avontuur tot seriemoordenaar

door Bert Goessen

Het competitieprogramma van het 69ste Filmfestival van Berlijn heeft de eerste dagen nog geen echte verrassingen gebracht. Zelfs de twee grootste namen op het affiche, regisseur François Ozon en Fatih Akin, konden slechts gedeeltelijk imponeren met hun nieuwe films.

De openingsfilm, THE KINDNESS OF STRANGERS van de Deense regisseuse Lone Scherfig, is zeer matig. Eigenlijk een zwakke Hollywood-film over een moeder die met haar twee zonen op de vlucht slaat voor haar gewelddadige echtgenoot. Ze belanden in New York, met hun auto als voornaamste bezit. Moeder Clara stelt alles in het werk om aan onderdak, eten en werk te komen. Als dat allemaal niet lukt en tot overmaat van ramp ook nog hun auto wordt weggesleept, raakt het gezinnetje steeds verder aan lager wal.

System Crasher

Soms komt het goed en soms niet
Maar zoals het in een goede Hollywood-film hoort, komt alles uiteindelijk goed. De voedselbank, de sociaal ingestelde verpleegster Alice en ex-gedetineerde Marc zijn de reddende engelen en de vriendelijke vreemden waar de titel van de film naar verwijst. Helaas is de werkelijkheid vaak vele malen harder dan Lone Scherfig hier schetst. Het is een nobel streven om de goedheid van sommige mensen te belichten, maar voor een geloofwaardige film is het allemaal iets te simpel.

SYSTEM CRASHER van de Duitse regisseuse Nora Fingscheidt is een heftige film over de negenjarige Benni, een onhandelbaar agressief meisje dat van tehuis naar tehuis wordt gesleept, maar nergens geholpen kan worden. Ze slaat haar helpers in elkaar, gooit deuren en ramen aan diggelen, schreeuwt en krijst alles bij elkaar. De uitzichtloosheid van haar situatie is schrijnend en aangrijpend. Haar roep om liefde en geborgenheid kan door niemand worden beantwoord. De jonge actrice Helena Zengel speelt haar eerste filmrol met verve, waardoor dit uiterst dramatische verhaal nog intensiever overkomt.

Bert GoessenSeksueel misbruik door priesters
De Franse regisseur François Ozon levert met GRACE À DIEU een integere film die vooral waardering oogst voor de manier waarop hij het beladen onderwerp van seksueel misbruik door priesters in de katholieke kerk aan de kaak stelt. De zaak tegen pater Bernard Preynat, die in Frankrijk beticht wordt van het misbruiken van meer dan zeventig jongeren, loopt nog steeds. De slachtoffers hebben zich verenigd in een brede groepering die alles in het werk stelt om tot een veroordeling te komen. Omdat de afgelopen jaren al meerdere schrijnende gevallen van seksueel misbruik naar buiten zijn gekomen, heeft de film niet meer de impact die hij in het verleden zou hebben gehad. Blijft staan dat het onderwerp niet vaak genoeg onder de aandacht gebracht kan worden.

De onmetelijke weidsheid van de Mongoolse steppe is het decor voor een minimalistisch verhaal in de film ÖNDÖG. Het lijk van een naakte vrouw wordt bewaakt door een achttienjarige politieagent. Omdat hij de gevaren van de steppe niet kent, wordt hij bijgestaan door een herderin, de enige bewoonster in de omtrek van honderd kilometer met een geweer. Als het nacht wordt en de alcohol rijkelijk vloeit bij het kampvuur weet de herderin de jonge politieagent te verleiden tot een hartstochtelijke vrijpartij. De volgende ochtend gaan ze ieder weer hun eigen weg. Weidse camerashots, lange rijders en personages die weinig woorden gebruiken, zorgen voor een narratief minimalisme dat je moet ondergaan om te kunnen waarderen.

Carrièrevrouw Lola
DER BODEN UNTER DEN FÜßEN van de Oostenrijkse regisseuse Marie Kreutzer gaat over carrièrevrouw Lola die de zorg heeft over haar suïcidale zuster Conny. Zo geordend als ze haar carrière plant, zo geordend wil ze ook de zorg voor haar zuster regelen. Maar een psychiatrische patiënt verzorgen, vereist andere bekwaamheden dan een carrière najagen in het werk. Lola komt steeds meer in de knel te zitten en raakt uiteindelijk overspannen. Dankzij de integere bedoelingen van de film en de nauwkeurig uitgediepte karakters kan de kijker zich volledig identificeren met de twee hoofdpersonages. Bovendien snijdt de film een actueel thema aan. Steeds meer jonge mensen raken op steeds jongere leeftijd overspannen door de hoge eisen waaraan ze in het werk en in de maatschappij moeten voldoen.

STEALING HORSES van de Noorse regisseur Hans Petter Moland is gebaseerd op de internationale bestseller van schrijver Per Petterson en vertelt het verhaal van de 67-jarige weduwnaar Trond (gespeeld door de bekende acteur Stellan Skarsgard) die terugkijkt op zijn jeugd en goede herinneringen koestert aan de zomervakantie uit 1948, toen hij vijftien jaar oud was. De film is doordrenkt van nostalgie en weemoed. Prachtige beelden van het Noorse en Zweedse landschap ondersteunen het verhaal dat soms iets te zwaar en iets te sentimenteel is.

GOD EXSIST, HIS NAME IS PETRUNYA is een film uit Macedonië waarin religieuze tradities op de hak worden genomen en de achtergestelde positie van vrouwen in een traditioneel ingestelde maatschappij aan de kaak wordt gesteld. Petrunya is de 31-jarige hoofdpersoon. Tijdens haar zoektocht naar werk stuit Petrunya op een processie. Na het uitspreken van de zegen gooit een priester vanaf een brug een kruis in het water. De traditie wil dat alleen mannen in het water duiken om het kruis op te vangen. Als Petrunya ook in het water springt en toevallig het kruis opduikt, zijn de rapen gaar. Dat is het begin van een aantal tragikomische ontwikkelingen, want een vrouw in bezit van het kruis kan natuurlijk niet. De maatschappijkritische elementen in de film tillen hem boven een gemiddeld niveau uit. Maar de humor wordt steeds flauwer, hetgeen uiteindelijk afbreuk doet aan het geheel.

Der goldene Handschuhe

Meest opzienbarende film
De meest opzienbarende film halverwege het festival is DER GOLDENE HANDSCHUH van Fatih Akin. Het op ware feiten gebaseerde verhaal gaat over seriemoordenaar Fritz Honka die in de jaren zeventig in Hamburg-St.Pauli actief is geweest. Akin schildert het portret van sociaal verwaarloosde en gewelddadige crimineel, die gedreven wordt door vrouwenhaat, seksuele frustraties en een hoge dosis sentimentaliteit. Centraal ontmoetingspunt is het café Der Goldene Handschuh op de Reeperbahn waar Honka zijn vrouwelijke slachtoffers oppikt en daarna thuis op drie hoog achter aan stukken zaagt.

De film moet het niet hebben van de inhoud maar vooral van de vorm. Met uiterste precisie weet Akin de sfeer van de jaren zeventig op de Reeperbahn te reconstrueren. Het groezelige café, de aan lager wal geraakte cafébezoekers die zich helemaal lam zuipen en de expliciete geweldsscènes maken een onuitwisbare indruk. En dat alles gedrenkt in een vette schlager-soundtrack. Na het zien van deze film zul je dagen geen zin meer hebben in seks, omdat sommige scènes ontzettend smerig en afstotend zijn. DER GOLDENE HANDSCHUH is een echte genrefilm. En in zijn genre, de ‘betere butcherfilm’, zal hij zeker hoog scoren. Maar ja, je moet wel van het genre houden.

 

11 februari 2019


Deel 2 Berlinale 2019

MEER FILMFESTIVAL

Festival Favorites #2

Posted on

Of Fathers and Sons (Duitsland) + Museo (Mexico)
Festival Favorites #2

door Cor Oliemeulen

In Festival Favorites een pleidooi voor twee filmfestivalfilms die een breder publiek verdienen. Ditmaal een intiem portret van Syrische kinderen die worden klaargestoomd voor de heilige oorlog en een eeuwige student in Mexico-Stad die voor de kick kunstschatten uit het nationale archeologisch museum steelt.

 

Of Fathers and Sons

Of Fathers and Sons (Sundance Film Festival, VS – 18-28 jan)
Abu is naar eigen zeggen gespecialiseerd in het onschadelijk maken van mijnen. Meer dan een detector heeft hij niet nodig. Maar op een dag gaat het mis en verliest hij zijn voet en een stuk van zijn onderbeen. Terwijl hij zwaargewond naar een matras in huis hinkt en kermt van de pijn, maant hij zijn hevig jankende zoontjes tot stilte. Het is Gods wil, en dank aan hem dat hij zijn linker- in plaats van zijn rechtervoet heeft genomen, zodat hij straks nog kan autorijden.

Kalifaat
Geen zwarte komedie maar bittere ernst en een onvervalst staaltje relativeren in Of Fathers and Sons, een documentaire van de 41-jarige Syriër Talal Derki die met zijn camera terugkeert naar zijn geboorteland en daar het leven van een radicale islamitische familie volgt. De oorspronkelijke titel Kinder des Kalifats geeft aan hoe het leven van alledag draait om vooral de belevenissen van kinderen, met name die van Abu’s zoontje Osama, genoemd naar Bin Laden.

Osama en drie van zijn broertjes gaan niet meer naar school, want de leraar en het hoofd zijn varkens. Uit balorigheid gooien ze stenen naar een paar meisjes op het schoolplein. De jongens ravotten en nadat een knokpartij uit de hand is gelopen, wordt de aanstichter door zijn vader kaalgeschoren. Als er camouflagepakken worden bezorgd, weten we het: Osama gaat naar een trainingskamp waar puberjongens worden gedrild, leren schieten en afzien. Op het moment dat Osama met zwarte vlaggen op jihad gaat, bergt de regisseur zijn camera op om terug te keren naar zijn woonplaats Berlijn.

Eyeopener
Talal Derki, oorlogscameraman voor CNN en Reuter, monteerde een indringend beeld van een geïndoctrineerd groepje jongens door zichzelf voor te doen als IS-sympathisant. Zo nu en dan gaat hij voorzichtig in discussie over Abu’s denkbeelden, maar hij voelt precies aan waar de tolerantiegrens ligt. De filmmaker registreert en kiest geen partij, maar tussen de regels door treurt hij om zijn verscheurde en kapotgeschoten land.

Of Fathers and Sons is net als Derki’s vorige documentaire Return to Homs (2013) overladen met filmprijzen. Minder beangstigend dan het nog intiemere portret van een groep vrienden in de gelijknamige West-Syrische stad – die na aanvankelijk vreedzaam protest de wapens opneemt tegen president Bashar al-Assad – maar evengoed een zeldzame en waardevolle beschouwing over een generatie jongeren die wordt getekend door een voortslepende burgeroorlog waarin weinigen weten tegen wie of wat ze precies vechten. Voor de kijker is ook zijn jongste documentaire een regelrechte eyeopener.

Of Fathers and Sons won o.a. de Grand Jury Prize van het Sundance Film Festival, de FIPRESCI Award op het Kraków Film Festival, de publieksprijs van het Thessaloniki Documentary Film Festival en de Silver Star van het El Gouna Film Festival. Regisseur Talal Derki won de Fritz Gerlich Prize van het Filmfest München, een Filmmaker Award tijdens het Full Frame Documentary Film Festival en een Movies That Matter Award tijdens ZagrebDox.

 

Museo

Museo (Black Movie Independent Film Festival, Zwitserland – 18-27 jan)
Juan (Gael García Bernal) wil samen met zijn zachtmoedige vriend Benjamin (Leonardo Ortizgris) iets stelen om de sleur te doorbreken. Niet zomaar iets, maar een deel van het culturele erfgoed van Mexico dat wordt tentoongesteld in het archeologisch museum in de hoofdstad. Het duo slaat zijn slag na een kerstdiner van Juans familie en Benjamins bezoek aan zijn doodzieke vader.

Feeststemming
De beveiligers van het museum zijn in een feeststemming en letten niet goed op, zodat er maar liefst 124 historische objecten kunnen worden ontvreemd, het ene nog zeldzamer dan het ander. Beeldjes, maskers, kettingen, vaak van goud en jade, en klein genoeg om in een rugzak naar buiten te smokkelen.

Daags na het kunststukje noemt de overheid de daders vijanden van de Mexicaanse geschiedenis. Juans vader (Alfredo Costa, El Club), is woedend: “degenen die dit hebben gedaan, zijn zielige eikels zonder verleden of toekomst. Laat ze wegrotten in hun eigen vloek. Ze zijn de donkerste uitwerpselen van het land. Als ze zijn opgepakt, is het onze taak om ze te geselen op het grote plein.”

Juan slikt een paar keer en bedenkt een plan. De hamvraag: aan wie verkoop je de buit, die niet op financiële waarde is te schatten? Dit gegeven leidt tot een roadmovie waarin sommige smokkelattributen verrassende bestemmingen krijgen, de vader van Benjamin plotseling in het ziekenhuis wordt opgenomen en Juan op het strand van Acapulco uitgelaten danst met zijn natte droom van weleer, Sherezada, een afgegleden zangeres.

Kraak van de eeuw
In zijn tweede speelfilm neemt regisseur Alonso Ruizpalacios (Güeros, 2014) de ‘kraak van de eeuw’ op kerstavond 1984 als inspiratiebron. Hij gebruikt die voor de broodnodige opwinding in het leven van een lusteloze dertiger die wil bewijzen dat hij geen mislukkeling is. Juan probeert al negen jaar af te studeren als dierenarts en voelt zich door zijn vader, een mensenarts, niet serieus genomen.

Juan vindt zijn familie dom en heeft geen zin om, in de geest van zijn recent overleden grootvader, kerstman voor zijn kleine neefjes en nichtjes te spelen. In plaats van zich te hullen in een rode mantel en zich te vermommen met een grote witte baard wijst hij waar hun ouders de cadeautjes hebben verstopt, want de kerstman bestaat niet. Een van de voorvallen die eerder grievend dan komisch zijn, net als de scène waarin Juan en Benjamin door zwaarbewapende politie worden aangehouden om de auto te controleren op drugs, terwijl een agent, die de rugzak heeft geopend, zich afvraagt of ze misschien in handgemaakte spullen handelen.

Museo is een originele kraakfilm die in tegenstelling tot de zoveelste Ocean’s vooral aandacht voor de personen achter de roof heeft. Geen voorspelbare spanningsbogen en nerveuze achtervolgingen, maar een meeslepend geheel met filosoferen over het leven, de staat van een Zuid-Amerikaans land en mooie plaatjes van landschappen, architectuur en een Maya-nederzetting.

Museo won de publieksprijs van het Morelia International Film Festival en kreeg tijdens de Berlinale de Zilveren Beer voor het beste scenario. Alonso Ruizpalacios was beste regisseur van het Athens International Film Festival en kreeg een aanmoedigingsprijs van het Palm Springs International Film Festival.

 

8 februari 2019


MEER FILMFESTIVAL

Berlinale 2019 – Preview

Posted on

InDeBioscoop doet verslag van 69ste Berlinale
Uitgesproken Europees karakter 

door Bert Goessen

Terwijl Cannes meestal wordt gezien als een mediaspektakel, is Berlijn een stuk publieksvriendelijker. De glitter en glamour is veel ingetogener en de sfeer gemoedelijker. De openingsfilm van de 69ste Berlinale donderdag 7 februari is THE KINDNESS OF STRANGERS van de Deense regisseuse Lone Scherfig. InDeBioscoop doet weer verslag.

Het is een bijzonder filmfestival voor artistiek directeur Dieter Kosslick. In 2001, achttien jaar geleden, nam hij het stokje over van de legendarische Moritz de Hadeln. Sindsdien is de Berlinale met meer dan 300.000 bezoekers uitgegroeid tot een van de grootste publieksfilmfestivals van de wereld. Iets groter dan het IFFR waar dit jaar 229.000 bezoekers werden geregistreerd.

The Kindness of Strangers

Onder vuur
De afgelopen achttien jaar heeft de samenstelling van het filmprogramma diverse malen onder vuur gelegen. Vorig jaar nog werd beweerd dat met de toekenning van de Gouden Beer aan de esoterische arthousefilm TOUCH ME NOT het festival steeds verder van de smaak van het gewone publiek zou komen te staan. Kosslick heeft zich altijd verweerd met het argument dat de Berlinale de film als kunstvorm moet eren. Zowel avantgarde-films als commerciële kassuccessen kunnen daartoe behoren. Het festival is er niet om het commerciële bioscoopprogramma te promoten.

Benieuwd hoe de nieuwe artistiek directeur Carlo Chatrian (voorheen directeur van Locarno) en zijn zakelijk leider Mariette Rissenbeek, die vanaf volgend jaar het festival gaan programmeren, hierover denken.

Het competitieprogramma bestaat dit jaar uit zeventien films en heeft een meer uitgesproken Europees karakter dan voorgaande jaren. In het competitieprogramma zitten dit jaar geen films uit Latijns-Amerika, geen films uit Afrika, geen films uit Zuidoost-Azië, geen films uit Australië en geen films uit de USA. Het programma omvat films uit Frankrijk, Duitsland, Italië, Spanje, Oostenrijk, Macedonië, Turkije, Polen en Noorwegen, aangevuld met twee films uit China, één uit Mongolië en één uit Canada. Verder valt op dat er nogal wat oudgedienden aanwezig zijn.

Bert GoessenZes oudgediende regisseurs
Zo presenteert de 76-jarige Franse regisseur André Téchiné zijn 31ste film L’ADIEU À LA NUIT, een familieportret met Catherine Deneuve voor de zoveelste keer in de hoofdrol.

De Duitse regisseur Fatih Akin is een oudgediende in die zin dat veel van zijn films in Berlijn zijn gepresenteerd. Al in 2004 werd zijn film GEGEN DIE WAND bekroond met een Gouden Beer. Zijn nieuwe film DER GOLDENE HANDSCHUH gaat over de seriemoordenaar Fritz Honka en is gebaseerd op de roman van Heinz Strunk uit 2016.

Een regisseur wiens werk ook al diverse malen in Berlijn te bewonderen is geweest, is dat van de Fransman François Ozon. GRACE À DIEU is het portret van seksueel misbruikte mannen en de levenslange schade die ze hebben opgelopen. Gebaseerd op de aanklacht tegen pater Bernard Preynat die in 2016 werd beschuldigd van seksueel misbruik van meer dan zeventig jongen mannen.

De 68-jarige Chinese regisseur Zhang Yimou, die al in 1988 met zijn debuutfilm HET RODE KORENVELD de Gouden Beer won, is terug in Berlijn met zijn film ONE SECOND waarin hij teruggaat naar het China tijdens de Culturele Revolutie. Het verhaal speelt zich af op het platteland waar het kijken naar films als een welkome afwisseling van het harde dagelijkse bestaan werd beschouwd.

De vijfde oudgediende is de 71-jarige Poolse regisseuse Agnieska Holland die met MR. JONES teruggaat naar het jaar 1933 waarin de uit Wales afkomstige journalist Gareth Jones van Moskou naar Charkow in de Oekraïne reist om verslag te doen van de gruwelijkheden van het bewind onder Stalin.

De laatste oudgediende is de 64-jarige Noorse regisseur Hans Petter Moland die met zijn film OUT STEALING HORSES teruggaat naar de jeugdjaren van Trond Sander die samen met zijn vader de vakanties doorbracht in het prachtige natuurgebied op de grens van Zweden en Noorwegen. Een film over liefde, teleurstellingen, verlies, levenslange trauma’s en schuldgevoelens.

Der goldene Handschuh

Geen enkele debuutfilm
Interessant zouden verder nog kunnen zijn de Netflix-film ELISA Y MARCEL van de Spaanse regisseuse Isabel Coixet, de drie uur durende film SO LONG, MY SON van de Chinese regisseur Wang Xiaoshuai en de openingsfilm THE KINDNES OF STRANGERS van Lone Scherfig.

De overige films blijven voorlopig een aangename of minder aangename verrassing. Opvallend is tenslotte dat er geen enkele debuutfilm in het competitieprogramma is opgenomen. Dus weinig hoop op echt vernieuwende films, lijkt het.

 

5 februari 2019


MEER FILMFESTIVAL