Movies that Matter 2021 – Quo Vadis, Aida?

*****
Movies that Matter 2021 – Quo Vadis, Aida?:
Wat zou je zelf doen?

door Jochum de Graaf

Het Movies that Matter Festival wordt dit jaar online gehouden (lees hier hoe alles werkt) van 16 tot en met 25 april met dertig premières en een aantal verdiepingsprogramma’s. Quo Vadis, Aida? was kandidaat voor de Gouden Leeuw in Venetië, had een dubbele nominatie voor de Oscar, was publiekswinnaar op het IFFR en is onmiskenbaar de belangrijkste productie van Movies that Matter dit jaar. De film is losjes gebaseerd op het boek De tolk van Srebrenica van Hasan Nuhanović, die zijn moeder, broer en vader verloor.

Valt er nog iets toe te voegen aan de enorme hoeveelheid beelden en documenten, boeken en documentaires, rapporten en rechtszaken over de val van Srebrenica in 1995? De belegering van de zogenaamde safe haven door het leger van Bosnische Serviërs, het uitblijven van de luchtsteun door de VN, de confrontatie van kolonel Thom Karremans – I’m only the piano player – met oorlogsmisdadiger generaal Mladić, de bussen die de mannelijke bevolking wegvoerden, de feestende Dutchbatters, de val van het kabinet-Kok, het NIOD-rapport, de rechtszaken van nabestaanden tegen de Nederlandse staat, de jaarlijkse herdenking. De titel van Coen Verbraaks indrukwekkende driedelige tv-documentaire, juni vorig jaar, De machteloze missie van Dutchbat, vat het wel zo ongeveer compleet samen. Maar de Bosnisch-Nederlandse speelfilm Quo Vadis, Aida? voegt zeer zeker wat toe.

Quo Vadis, Aida

Psychologische thriller
Quo Vadis, Aida? is een psychologische thriller over het leven van lerares Aida (intense rol Jasna Duričić) die lange tijd gelooft dat ze onder de vleugels van de VN haar man en zonen in veiligheid kan brengen. Regisseur Jasmila Žbanić – met haar debuut Grbavica over de diepe wonden van de Bosnische oorlog won ze in 2006 de Gouden Beer in Berlijn – voert het drama langzaam maar zeker aangrijpend en indringend op.

Aida komt voor de voor de VN te werken en wordt daarmee de perfecte spil tussen de moslimbevolking op de vlucht voor Mladić en zijn niets ontziende leger en de Nederlandse blauwhelmen die tamelijk naïef de inwoners van Srebrenica zeggen te willen beschermen.

De overige rollen zijn gebaseerd op de historische karakters in het drama van Srebrenica: de onbuigzame majoor Franken, de hulpeloze kolonel Karremans, de wreed cynische generaal Mladić, stuk voor stuk indrukwekkende vertolkingen van respectievelijk Raymond Thiry, Vlaming Johan Heldenbergh en Boris Isaković. De vele honderden figuranten, veelal nabestaanden en overlevenden uit de omgeving, brengen het drama nog veel indringender bij de werkelijkheid.

Belegering van de moslimenclave
We zijn getuige van de belegering van de moslimenclave, het oprukkende leger van Mladić, de Nederlandse VN-militairen die zeggen de plaatselijke bevolking te zullen beschermen, Karremans die keer op keer verzekert dat VN-vliegtuigen in gereedheid worden gebracht om aan te vallen, de tanks van de Bosnische Serviërs die door de straten van Srebrenica rollen en de burgers, waaronder echtgenoot en zonen van Aida die hun huizen ontvluchten en met vele duizenden hun toevlucht zoeken op de compound van Dutchbat, een oude fabriek aan de rand van de stad.

Quo Vadis, Aida

De hartverscheurende beelden van de vluchtelingen die in de brandende zon buiten het hek moeten wachten, de doodsangst in de ogen. En de hulp die uitblijft. Srebrenica wordt betrekkelijk eenvoudig onder de voet gelopen, de vernederende scène waar Karremans moet toasten met Mladić, de aankomst van de bussen die de burgerbevolking wegvoeren, mannen en vrouwen gescheiden, de wetenschap dat ruim 8.000 moslimmannen vermoord zijn. Het zijn wrange en ontluisterende gebeurtenissen, door Žbanić subtiel, terughoudend, en daardoor des te harder aankomend in beeld gebracht.

Karremans is niet de badguy waarvoor hij door sommigen wordt gehouden, eerder een weinig competente militair, die niet was opgewassen tegen zijn taak. De enkele Dutchbatter die wel bereid is Aida te helpen, de andere domblonde blauwhelm die de Bosnische Serviërs helpt met de selectie (‘Dat is een man, geen vrouw!’), de geweerschoten die je hoort buiten de fabrieksruimte waar de mannen bijeengedreven worden.

En de schrijnende slotscène waarin Aida na een aantal jaren terugkeert naar het appartement waar ze voor de oorlog woonde en waar nu een ander gezin woont. Hoe ze door de gang loopt, op een stoel plaatsneemt, haar ogen die het interieur aftasten, over de wanden gaan en hoe ze verzinkt in herinneringen en gedachten, waarmee ze ook ons tot diep nadenken aanzet. Hoe heeft het zover kunnen komen, waarom is er zo weggekeken, zou het zo weer kunnen gebeuren en, vooral ook, wat zou je zelf doen?

Online te zien zaterdag 17 april 17.00 uur en 20.00 uur, woensdag 21 april 04.00 uur.

 

16 april 2021

 

Movies that Matter 2021 – Quo Vadis, Aida
Movies that Matter 2021 – Advocaten zelf slachtoffer
Movies that Matter 2021 – Kunst in gevangenschap
Movies that Matter 2021 – De nos frères blessés
Movies that Matter 2021 – Finale

 
MEER FILMFESTIVAL

QT8: The First Eight

***
recensie QT8: The First Eight

Quentin Tarantino: stem van zijn generatie

door Cor Oliemeulen

Mag je wel lachen als een hippe gangster per ongeluk iemands hoofd aan gort schiet en je wordt bedolven onder een lading bloed en hersenen? Quentin Tarantino introduceerde begin jaren negentig met Reservoir Dogs en Pulp Fiction een nieuwe filmtaal vol krankzinnige gebeurtenissen en opmerkelijke dialogen en werd daarmee de stem van zijn generatie. In de documentaire QT8: The First Eight vertelt een aantal getrouwen over Tarantino’s bevlogenheid.

Geïnspireerd door oude cultfilms en tv-series creëerde de in 1963 in Knoxville, Tennessee geboren Tarantino een geheel eigen universum waarin cartoonesk geweld nooit ver weg is, met ruim baan voor wraakexercities, bijvoorbeeld in Inglourious Basterds (2009) en Django Unchained (2012), misschien wel zijn grootste succes. Huisacteurs als Samuel L. Jackson, Michael Madsen, Tim Roth, Christoph Waltz en Kurt Russell nemen de kijker middels anekdotes in vogelvlucht mee door de stormachtige carrière van het Amerikaanse filmgenie, die in de documentaire van Tara Wood wordt afgeschilderd als een perfectionist en wandelende filmencyclopedie, maar bovenal een prettig mens met een onmiskenbaar talent.

QT8: The First Eight

Anekdotes en fragmenten
Storyboards gebruikt Tarantino niet, elke scène zit in zijn hoofd en speelt hij desnoods zelf voor. Zijn scripts lezen als enerverende romans waarin je altijd zit te wachten totdat er weer iets heftigs gebeurt. Ondanks het veelvuldige geweld vindt menigeen hem een romanticus – met de nodige originele zwarte humor. Dat blijkt al in het door Tarantino geschreven misdaaddrama True Romance (1993) van Tony Scott waarin een geniale dialoog zit: het personage van Dennis Hopper, die weet dat zijn einde aanstaande is, legt het personage van Christopher Walken, een trotse Siciliaanse maffiabaas, fijntjes uit dat hij afstamt van ‘negers’.

Ook leuk zijn de anekdotes over Tarantino’s lowbudgetdebuut Reservoir Dogs (1992) waarin de overval op een juwelier hopeloos uit de hand loopt en uiteindelijk iedereen elkaar neerschiet. De onafhankelijke filmmaker verzocht de acteurs in een zwart pak op de set te verschijnen, maar sommigen hadden slechts een zwarte spijkerbroek (Steve Buscemi) of zwarte laarzen (Michael Madsen). Iedereen moest wennen aan Tarantino’s aanpak en keuzes. “Ik wilde best gedood worden door Harvey Keitel, maar zeker niet door Tim Roth”, blikt Madsen terug. “Bovendien moest ik van Tarantino dansen, iets wat ik helemaal niet kan.” Kijkend naar de bewuste scène maakt zijn personage desalniettemin coole moves op Stuck in the Middle with You van Stealers Wheel. Tarantino’s soundtracks spelen een essentiële, sfeerbepalende rol in zijn oeuvre.

QT8: The First Eight

Comebacks
Zoals gedateerde songs een nieuwe betekenis kregen en scènes een extra dimensie gaven, wist Tarantino ook acteurs en actrices aan de vergetelheid te onttrekken en naar een grandioze comeback op te stuwen, denk aan babyfluisteraar John Travolta als Vincent Vega in Pulp Fiction (1994) en voormalige Blaxploitation-actieheldin Pam Grier als ‘badass leading lady’ in Jackie Brown (1997). En nog slechts weinigen kenden Uma Thurman, die als Mia Wallace in Pulp Fiction op wonderbaarlijke wijze een heroïne-overdosis overleeft en onsterfelijk zou worden als wraakengel The Bride in Kill Bill (2003) door een gros tegenstanders met een zwaard een kopje kleiner te maken.

QT8: The First Eight is de eerste film over het fenomeen Quentin Tarantino, die zelf niet aan het woord komt. De documentaire biedt een leuke introductie voor filmliefhebbers die nog niet zo bekend zijn met diens oeuvre, terwijl de meeste anekdotes gesneden koek zijn voor de fans, maar ook zij kunnen zich natuurlijk laven aan een groot aantal memorabele scènes, tot en met zijn jongste films The Hateful Eight (2015) en Once Upon a Time in Hollywood (2019).

QT8: The First Eight

Smet op het succes
Hoe origineel en vernieuwend de filmmaker ook moge zijn, jammer genoeg rust er een smet op zijn blazoen: Harvey Weinstein. De machtige Hollywood-producer was voor Tarantino een vaderfiguur, die bijna al zijn films produceerde en distribueerde, en dus mede verantwoordelijk is voor Tarantino’s succes. Weinstein wordt op de valreep van QT8: The First Eight nog even afgeschilderd als een bullebak die velen angst en afschuw inboezemde. Veel actrices durfden geen melding van Weinsteins (seksuele) wangedrag te maken omdat ze bang waren nooit meer in een film te kunnen spelen.

Had Quentin Tarantino zich misschien teveel gefocust op zijn films? In een interview met The New York Times in oktober 2017 verklaarde Tarantino dat hij de geruchten destijds helaas niet serieus genoeg nam, zelfs niet nadat zijn voormalige vriendin, actrice Mira Sorvino, hem vertelde dat Weinstein onwelkome avances had gemaakt en niet met zijn handen van haar kon afblijven. “Ik wist wel van een paar gevallen”, aldus Tarantino. “Ik wou dat ik meer verantwoordelijkheid had genomen. Als ik had gedaan wat ik had moeten doen, had ik niet meer met hem moeten werken. Ik heb de incidenten gemarginaliseerd, maar alles wat ik nu zeg, klinkt als een zwak excuus.”

Gelukkig hebben we de films nog.

 

28 september 2020

 

ALLE RECENSIES

Quietud, La

**
recensie La Quietud

Zo inwisselbaar zijn ze niet

door Paul Rübsaam

Omdat haar vader plotseling een beroerte heeft gekregen, moet de Argentijnse Eugenia vanuit Parijs terug naar huis keren. Daar wordt ze herenigd met haar zus Mia, op wie ze als twee druppels water lijkt. Na de hereniging beginnen de verschillen tussen de zussen zich af te tekenen. Ook hun ouders zijn anders dan je op het eerste gezicht zou denken.

De Argentijnse regisseur Pablo Trapero (1971) kwam in 2011 op het idee een film te gaan maken waarin de Argentijns-Franse actrice Bérénice Bejo en de Argentijnse actrice Martina Gusman als twee zussen moesten gaan schitteren. In dat jaar eiste Bejo de vrouwelijke hoofdrol op in The Artist, geregisseerd door haar echtgenoot Michel Hazanavicius. Het viel Trapero op dat ze sprekend lijkt op zijn eigen vrouw Gusman, die onder andere te zien is in zijn films Leonera (2008) en Carancho (2010).

La Quietud

De koppels Trapero-Gusman en Hazanavicius-Bejo raakten bevriend en Trapero’s aanvankelijk maar half serieus bedoelde plannetje is inmiddels werkelijkheid geworden. Dat Gusman en Bejo inderdaad veel van elkaar weg hebben, kan iedereen na het zien van La Quietud (The Quietude) bevestigen. In het begin van de film ben je zelfs geneigd ze door elkaar te halen, wat Trapero naar eigen zeggen ook beoogd heeft.

Intieme band
Eugenia (Bejo) en Mia (Gusman) zijn niet alleen moeilijk uit elkaar te houden, ze zijn ook dol op elkaar. Zo lijkt het in ieder geval. Als kinderen deelden ze al geheimpjes en als pubers masturbeerden ze samen, waarbij ze seksuele fantasieën over dezelfde stoere loodgieter met elkaar uitwisselden.

Maar die intimiteit en lotsverbondenheid hebben ook een keerzijde. Nog steeds hebben de zussen de neiging om zich tot dezelfde heren aangetrokken te voelen, wat tot jaloezie, spanningen en verwikkelingen aanleiding geeft. Daarnaast hebben ze een nogal verschillende betrekking met hun moeder. Deze beschouwt Eugenia als haar lieveling, maar overlaadt Mia voortdurend met kritiek.

Het Spaanse woord ‘quietud’ betekent ‘rust’ en ‘vrede’. Het schitterende landgoed dat de riante, niet ver van Buenos Aires gelegen ranch La Quietud omgeeft, waar Eugenia en Mia zijn opgegroeid en waar de film zich goeddeels afspeelt, oogt dan ook paradijselijk. Wilde paarde grazen er in uitgestrekte weiden en in de meertjes daartussen strijken flamingo’s neer. Maar ‘quietud’ kan ook verwijzen naar een verzwegen, onthutsende werkelijkheid. Want onder de schijnbare rust van het luxueuze ouderlijk huis liggen tal van onderhuidse spanningen, die zich steeds nadrukkelijker openbaren.

La Quietud

Afschrapen
Trapero weet zijn thema en decors goed te kiezen en heeft dus ook met het bedenken van een aardige filmtitel geen moeite. Helaas zijn de enige sterke punten van La Quietud. De gebeurtenissen en ontwikkelingen volgen elkaar op volgens een onnatuurlijke, te typisch cinematografische wetmatigheid. Steeds vormt een dramatisch voorval in het heden, bijvoorbeeld het invliegen, onwel worden of verongelukken van een personage, de aanleiding voor het afschrapen van weer een laagje van het verzwegen, maar belaste (familie)verleden. Dit leidt in toenemende mate tot verveling.

De openbaring dat de ouders van Mia en Eugenia vuile handen hebben gemaakt tijdens het voormalige militaire bewind in Argentinië, zal iemand die eerdere films van Trapero als El Clan (2015) heeft gezien misschien niet direct verbazen. Maar in La Quietud komt die verwijzing naar het tijdperk van de junta nagenoeg uit het niets. Hetzelfde geldt voor de nogal problematische betrekking tussen de ouders.

Naarmate de film vordert, valt op dat Martina Gusman niet alleen een langwerpiger gezicht en een grotere neus heeft dan Bérénice Bejo, maar vooral dat ze van de twee actrices het meest sprekende personage weet neer te zetten. Ze kan bijvoorbeeld jaloezie die dat personage juist niet wil tonen toch zichtbaar laten worden in haar ogen. Of een dierbare die iets verschrikkelijks tegen haar (Mia) zegt verbijsterd, maar niettemin liefdevol aankijken. Het personage Eugenia kan daarentegen alleen maar guitig, of ondeugend, dan wel strak voor zich uitkijken. Met haar ééndimensionale mimiek (en wat danspassen) werkte Bejo zich eerder ook door The Artist, die teveel gelauwerde, zwijgende film uit 2011.

17 augustus 2019

 

ALLE RECENSIES

Que Dios Nos Perdone

****

recensie Que Dios Nos Perdone

Ambigue rechtvaardiging

door Suzan Groothuis

In een zinderend Madrid speelt een moordzaak, waarop twee detectives worden gezet. Twee uitersten, maar beiden complex. Een grimmige kijk op de Spaanse recherchewereld, waarin rechtvaardigheid een relatief begrip is als je eigen demonen je in de weg zitten.

2011, Madrid in een loeihete zomer. De film opent met straten die worden schoon gespoten, begeleid door een dreigend klinkende soundtrack. Het vuil en de viezigheid van de straat gespoeld, maar daarmee is de Spaanse hoofdstad niet rein. Er is namelijk net een oude vrouw dood in haar portiek gevonden. Een val, lijkt het. Maar bij nader onderzoek blijkt ze verkracht en vermoord.

Que Dios Nos Perdone

Detectives Velarde en Alfaro worden op de zaak gezet, beiden twee uitersten, zoals we dat wel vaker in politiefilms zien. Alfaro is een opgewonden standje, die twee maanden uit de roulatie is geweest dankzij een geweldsincident op het werk. Twee maanden therapie moeten hem tot een mak lammetje maken, maar de kijker voelt allang dat dit een typische good cop/ bad cop is. Alfaro gaat af op zijn gevoel van rechtvaardigheid en schuwt niet zijn mond open te trekken of zijn vuisten te gebruiken als dat nodig is. Zijn partner Velarde lijkt zijn tegenpool, altijd strak in het pak, timide en stotterend, maar met een ingehouden agressie.

Brute moorden en pauselijk bezoek
De twee ontdekken dat er zes maanden eerder een vergelijkbare moord was. Er is een seriemoordenaar actief en de verwachting is dat hij snel weer zal toeslaan. Terwijl de hitte toeneemt en de stad in afwachting is van de komst van de paus, tast het rechercheteam in het duister over de identiteit van de moordenaar. Daarbij geschiedt het onderzoek in volledige discretie, want de gruwelijke waarheid omtrent de dodelijke ongevallen mag niet naar buiten worden gebracht. De media zijn gericht op het bezoek van de paus, niet op bejaarde dames die bruut en onwaardig om het leven zijn gebracht.

Het is niet de seriemoordenaar die centraal staat in Que Dios Nos Perdone; regisseur Rodrigo Sorogoyen (vooral bekend van tv-series) focust op de twee partners en de bureaucratie van de recherche. Er zijn wetten en regels en die zijn er ook weer om te omzeilen of zelfs te breken. En Alfaro en Velarde, beiden outsiders binnen hun team, hebben ook zo hun eigen innerlijke demonen.

Onconventionele aanpak
Que Dios Nos Perdone roept qua sfeer het Zuid-Koreaanse Memories of Murder op, waarin een rechercheteam belast is met de zoektocht naar een seriemoordenaar. Een onderzoek dat onconventioneel en chaotisch verloopt en emotioneel zijn tol eist van de rechercheurs, die ook niet zonder gebreken zijn. Het impulsieve en lompe komt ook terug in Que Dios Nos Perdone. Wanneer de zoon van een van de slachtoffers ondervraagd wordt door Alfaro en Velarde en zijn ergernis over de gang van zaken laat blijken, laat Velarde zich ineens ontvallen dat ze alleen maar de verkrachter van zijn moeder willen vinden. De man ontgoocheld achterlatend.

Que Dios Nos Perdone

En wanneer er dan uiteindelijk zicht op de meedogenloze moordenaar is, volgt een woeste achtervolging die gepaard gaat met dwingende, staccato soundtrack. In de verhitte stad, waar mensen samenstromen om de paus te zien, beuken Alfaro en Velarde zich een weg door de menigte om de dader te vinden. Hij is als een speld in een hooiberg, maar de honger om hem te pakken is zo groot dat de twee alles op alles zetten. Dat ze tijdens de achtervolging een spoor van vernieling achterlaten, deert hen niet.

Rauwe dierlijkheid
De rauwe dierlijkheid van de twee rechercheurs is geloofwaardig in beeld gebracht. Bij Alfaro (een intense rol van Roberto Álamo, The Skin I Live In) is die expliciet en explosief, bij Velarde (Antonio de la Torre, die ook in het vergelijkbare La Isla Mínima te zien was) kil en onderhuids. Naarmate het onderzoek vordert voel je de spanning bij de twee oplopen, zeker wanneer hun privéleven steeds meer wankelt.

Que Dios Nos Perdone is een film die niet typisch hoopvol eindigt, maar die de vraag oproept wat zuiver en rechtvaardig is. Er ligt net zo’n schaduw op communiejongens als op de woeste honden van de recherche. Een grimmige, ambigue wereld waarin kwaad en dwalingen niet eenduidig zijn en iedereen zijn zonden heeft. Niets en niemand is onbevlekt.
 

10 juli 2018

 
MEER RECENSIES

Quartet

****

recensie  Quartet

Wij zijn oud, let’s get’s loud!

door Joan Gebraad

Op 75-jarige leeftijd debuteert acteur Dustin Hoffman (Kramer vs Kramer, Rain Man)  als regisseur met een geestige komedie over een viertal gepensioneerde operazangers.

Het is een drukke bedoening in Beecham House – genoemd naar een grootverdiener aan laxeermiddelen – want de jaarlijkse Verdi-gala-avond komt eraan. De egoïstische en nooit tevreden Cedric (Michael Gambon) coördineert het gebeuren en gaat met de zweep erover. Het niveau van de stukken en zangers is beneden peil. Dit jaar is de noodzaak voor een goed programma groter dan ooit. Als Beecham geen nieuwe financiële weldoeners aantrekt, kan het wel eens finito zijn voor het luxe bejaardenverblijf.

Quartet

Hoop op een geweldig programma voor de gala-avond en flink wat drama vieren hoogtij met de onverwachte komst van Jean (Maggie Smith). Deze voormalige operaster is veranderd in een gevallen, onzekere, doch trotse diva. Cedric spoort Cissy (Pauline Collins) en Wilf Bond (Billy Connolly), haar voormalige vrienden, en Reginald Paget (Tom Courtenay), nota bene de gekwetste ex-echtgenoot van Jean, aan Maggie over te halen om als kwartet Verdi’s Rigoletto te zingen. In hun hoogtijdagen was hun gezamenlijke uitvoering een hit. Kan Jean haar trots en onzekerheid voor de uitvoering opzij zetten? Kunnen zij en Reggie elkaar vergeven?

Lekker gebekt
De operavedettes zijn bepaald geen kleurloze knorrepotten die verveeld voor de tv hangen. Ze flirten, musiceren, zingen, salsadansen en bekvechten erop los. Hun taalgebruik doet opvallend jong en verrassend aan en werkt vaak op de lachspieren. ‘Steek een vork in je reet’ tijdens een lunchruzie. Of Wilf die de baas van het verzorgingstehuis dr. Cogan (Sheridan Smith) probeert te versieren: ‘Niemand heeft zulke mooie tieten als jij.’ Of Jean als zij op de aanwezigheid van een traplift wordt gewezen. ‘En wat als ik naar beneden wil skiën?’

De plot van Quartet is eenvoudig en enigszins voorspelbaar, maar dat geeft niks. Dustin Hoffman heeft namelijk een blik aan Engelse topacteurs opengetrokken. Maggie Smith geeft met verve gestalte aan de diva in Jean, maar toont ook haar kwetsbare kanten. Zij laat zien hoe vergankelijk succes is en hoe afhankelijk zangers van hun stem zijn. Courtenay is vertederend als de zachtaardige, gekwetste Reggie. Ook vertederend zijn de scènes waarin hij een klas kinderen gepassioneerd uitlegt wat de overeenkomst is tussen opera en rap, en zijn confrontatie met Jean in een kerk.

Conolly werkt op de lachspieren als scherpgebekte casanova en Collins herinnert het publiek als de zachtaardige Cissy aan de tragiek van de vergetelheid die gepaard gaat met Alzheimer. En hoewel zonder baard en toverstaf, doen de fladdergewaden van de knorrige Cedric (het is Cédric, niet Cèdric!) toch herinneren aan Albus Dumbledore.

Quartet

Muzikale ondersteuning
Naast de acteurs maken de cinematografie en muziek de film de moeite waard. Het omringende landschap van Beecham is wonderschoon en mooi in beeld gebracht. Passend bij de karakters wordt het verhaal van Quartet ondersteund met onder meer bekende (Italiaanse) aria’s, jazz en rap.

Hoffman besluit zijn acteurs niet zelf te laten zingen, maar muziek gezongen door operagrootheden onder de film te monteren. Waarschijnlijk een verstandige keuze: de filmgeschiedenis heeft geleerd dat niet alle acteurs beschikken over een gouden stemgeluid. Zeker operazang is een vak apart. De aftiteling is daarom zeker het bekijken waard: alle namen van muziekgrootheden komen voorbij.

Al met al is het debuut van Hoffman een geestige komedie over een groep kleurrijke ouden van dagen in een zeer esthetisch Brits decor met sterke acteurs. Maar de film is meer. Tussen de vrolijkheid door is Quartet een ode aan operamuziek en -zangers en een confrontatie met de menselijke vergankelijkheid.

 

8 mei 2013

 

MEER RECENSIES

 

Vijf acteurs die slechts één film regisseerden.