Bird People

***

recensie  Bird People

Perspectief van een mus

door Cor Oliemeulen

Originele, gedurfde film over twee personen in een hotel die voor levenskeuzes staan. Bird People, dat begint als mysterieus drama en abrupt overgaat in een magisch sprookje, laat pas na afloop de radertjes werken. 

De Franse regisseur Pascale Ferran heeft nog maar een paar films gemaakt. Haar laatste was Lady Chatterley (2006), een breed gewaardeerde, vrouwvriendelijke adaptatie van D.H. Lawrence’s beroemde erotische roman. Hierna richtte ze Le Club des 13 op. Dit selecte gezelschap van regisseurs, producers, distributeurs en bioscoopeigenaren maakt zich sterk voor financiering van arthouse en avant-garde films. In 2011 begon Ferran aan het draaiboek van Bird People. Net als deze film – het eerste deel is drama, het tweede deel fantasie en romantiek – laten de twee hoofdrolspelers zich niet graag in een hokje stoppen.

Recensie Bird People

Hij wil niet meer
Gary (Josh Charles) is een Amerikaanse zakenman die neerstrijkt in een hotel op de Parijse luchthaven Charles de Gaulle. Hij voert onderhandelingen met internationale business partners en heeft als doel de volgende dag door te vliegen naar Dubai om daar contracten te ondertekenen. Echter na een onrustige nacht besluit hij te blijven. Hij wil niet meer. Hij wil niets meer. Stoppen met werken. Hier blijven. Niet terug naar zijn vrouw en kinderen. ‘Ik voel me als een klontje suiker dat langzaam oplost op de bodem van een kopje thee’, zegt hij in een uitgebreide beeld-chat met zijn verbouwereerde echtgenote.

Audrey (Anaïs Demoustier) werkt als kamermeisje in het hotel waar Gary verblijft. Ze ruimt de rommel van de gasten op, verschoont de bedden, beluistert gniffelend flarden van gesprekken en fantaseert stil over een ander leven. Dat vangt aan op het moment dat de stroom in het hotel uitvalt, ze naar het dak loopt en plotseling lijkt te transformeren in een vogel, die wegvliegt. Audrey voelt zich een mus die over de luchthaven en de stad vliegt, op vensterbanken de hotelbewoners gadeslaat en naar binnen hupt om zich te goed te doen aan wat lekkers. Audrey’s avontuur is kunstig gefilmd, we zien de wereld door de ogen van een (goed gedresseerde) mus.

Bird People

Wedergeboorte
Hoewel de overgang tussen het eerste en tweede deel van Bird People erg omschakelen is – het wonderlijke gegeven zal (ook) kinderen aanspreken – wordt de boodschap snel duidelijk: je bent pas echt vrij als een vogel in de lucht. Door haar metafysische ervaring lukt het Audrey zich te bevrijden van haar monotone, door anderen gedicteerde bestaan. Maar kan ook Gary de vleugels uitslaan en zich overgeven aan iets wat op een wedergeboorte lijkt? We kunnen nauwelijks wachten wanneer en hoe hun paden zich zullen kruisen.

Het is uitgerekend D.H. Lawrence die in een van zijn laatste gedichten, Phoenix, de wil en durf tot verandering en reïncarnatie beschrijft:

Are you willing to be sponged out, erased, cancelled, 

made nothing? 

Are you willing to be made nothing? 

dipped into oblivion? 

If not, you will never really change. 

The phoenix renews her youth 

only when she is burnt, burnt alive, burnt down 

to hot and flocculent ash. 

Then the small stirring of a new small bulb in the nest 

with strands of down like floating ash 

shows that she is renewing her youth like the eagle, 

immortal bird.

 

8 augustus 2014

 

MEER RECENSIES

Philosophers, The

*

recensie  The Philosophers

Moord op de logica

door Karina Meerman

Tienerfilm pretendeert filosofievraagstuk te zijn en verzandt in emotioneel gewauwel dat niet eens de illusie van logica heeft. 

Het uitgangspunt van The Philosophers van regisseur John Huddles is niet slecht. Twintig jonge studenten, klaar om naar prestigieuze universiteiten te vertrekken, krijgen in hun laatste filosofieles een vraagstuk voorgelegd. De wereld gaat ten onder aan een nucleaire ramp. Door filosofisch te denken moeten zij bepalen welke tien studenten een jaar lang in een bunker mogen, zodat het menselijk ras kan overleven. Echter, als de post-apocalyptische mensheid moet groeien uit deze twintig, dan gaat het nog lang duren voor het wiel opnieuw wordt uitgevonden.

Recensie The Philosophers

Glanzende typetjes
De school bevindt zich in Jakarta en moet een internationaal karakter hebben, maar dat is niet echt op te maken uit de glanzende hoofdpersonen. Het zijn typetjes uit gemiddelde cosmeticareclames: alle meisjes lang haar, alle jongens sport-fit, iedereen stralend witte tanden. All-American non-Americans. Voor de diversiteit is wat kleur toegevoegd, maar de meeste van hen lijken in de eerste selectie al af te vallen. Het gedachtenexperiment wordt overigens voor de kijker in scène gezet, zodat beelden van het leslokaal worden afgewisseld met wat zogenaamd gebeurt. Een mooi excuus voor grote ontploffingen, meer teakhouten meubilair en een reisje naar een exotisch eiland.

Filosofisch denken is het fijnslijpen van een vraag tot alleen de kern overblijft, om daar vervolgens met logisch denken een antwoord op te vinden. Na een korte introductie van wat filosofische oefeningen, krijgen de twintig leerlingen ieder een kaartje met hun zogenaamde beroep in handen. Een orthopeed, een dichter, een harpspeler, een elektrotechnicus. Dat moet de keus makkelijk maken. Een boer is nuttig, een operazangers niet. Docent Mr. Zimit (James D’Arcy) ontpopt zich tot joker en brengt wat onvoorspelbare elementen in. Mede daardoor heeft het eerste experiment een ongewenste uitkomst en dus spelen ze het opnieuw, nu met extra informatie over gezondheid en andere competenties dan het beroep. Een beetje jammer dat na jaren filosofie te studeren, niemand eerder had bedacht dat een mens meer is dan zijn vakkennis.

recensie The Philosophers

Baby’s maken
Ook begint het idee van voortplanting een hele belangrijke rol te spelen. De studenten zitten een jaar in de bunker en in dat jaar moeten er baby’s worden gemaakt. Maar waarom? De meiden zijn allemaal rond de twintig, ze kunnen nog minstens vijftien jaar aan de slag. De staat van de wereld buiten de bunker is onbekend: waarom überhaupt klakkeloos aannemen dat voortzetting van het menselijk ras al met een jaar wenselijk is? En er wordt heel stellig gezegd dat de bunker precies genoeg zuurstof en eten bevat voor tien mensen voor een jaar. Baby’s verkleinen dus de overlevingskansen voor de volwassenen.

Maar het geeft jongens en meisjes de kans te laten praten over liefde en romantiek en seks. En voor Mr. Zimit om zijn duistere kant nog eens extra uit te spelen, wat impliceert dat er meer zaken spelen dan de kijker aanvankelijk dacht. Het derde deel van de film draait niet langer om logica, maar om het maken van een feelgoodmovie. ‘Slim zijn is niet alles’, zegt hoofdrolspeler Petra (Sophie Lowe) tegen Mr. Zimit, terwijl enig verstand best handig is als de genenvijver opnieuw moet worden aangevuld. Al is het alleen omdat degene met het hoogste IQ altijd de wijn meebrengt. Dat leert The Philosophers ons dan weer wel. 

 

6 juni 2014

 

MEER RECENSIES

Winter’s Tale

**

recensie  Winter’s Tale

Mierzoet liefdesdebacle

door Joan Gebraad

Kleed een Amerikaanse fantasybestseller uit 1983 uit. Zet een Oscar-winnende scriptschrijver op de regisseursstoel en voeg daar een sterrencast aan toe. Overgiet het geheel met een saus van clichés en mierzoete romance en je hebt een recept voor een debacle.  

Winter’s Tale speelt zich af in drie tijdepisodes. In 1895 wordt baby Peter Lake (Colin Farrell), zoon van immigranten, de toegang tot Ellis Island ontzegd. Zijn ouders stoppen het kind in een miniatuurschip en zo drijft Peter à la Mozes Manhattan binnen. Satans maffiamaatje Pearly Soames (Russell Crowe) neemt het grut onder zijn hoede en maakt een meesterdief van hem.

Recensie Winter's Tale

Wanneer Peter twintig jaar later tijdens een rooftocht het huis van een rijke krantenmagnaat binnensluipt, stuit bij op Beverly Penn (Jessica Brown Findlay, Downton Abbey). Peter schuimbekt nog net niet. De jongeling ziet het licht, zweert zijn criminele bestaan af en begint aan een onstuimige romance. Peter gelooft oprecht dat het zijn levensmissie is Beverly te redden. Soames probeert met zijn criminele matties Peter ten val te brengen. Echter, de grote vraag is of Peter zijn lot wel goed heeft voorzien. Aldus begint een eeuwenlange apocalyptische strijd tussen goed en kwaad, die zijn hoogtepunt vindt in 2014. Met New York als decor.

Verwarrende aaneenschakeling van scènes
Regisseur Akiva Goldman (A Beautiful Mind, I,Robot, Batman and Robin) neemt geen tijd om dingen uit te leggen, wat funest is. Hij haast van scène naar scène. Het resultaat is een onbegrijpelijk en vaak ongeloofwaardig verhaal vol clichés. Waar komt die computergeanimeerde pegasus ineens vandaan? En is Peter nu echt zo’n oelewapper dat hij zelfs na honderd jaar niet verder komt dan dit hemelse wezen, dat toch echt Anthenor heet, aan te spreken met ‘Paard’? Nog zoiets. Tijdens Beverly’s begrafenis kijkt Peter tussen de graven toe. Een paar seconden later weet hij plotsklaps niet meer wie hij is. De film verspringt zonder uitleg naar 2014. Peter moet inmiddels over de honderd zijn, maar lijkt geen dag ouder. En wat te denken van Peter die binnen een paar minuten een meisje met een kaal hoofd ziet, beseft dat zij ongeneeslijke kanker heeft, begrijpt dat zij zijn lotsbestemming is, haar enkele seconden later flauw ziet vallen, vlucht, vecht met de slechteriken en haar redt?

Vriendjespolitiek
Wat de casting betreft lijkt Goldman een blik vriendjes te hebben opengetrokken. Dit pakt niet altijd goed uit. Zo werkte de oude rot eerder met Jessica Brown Findley, Colin Farrell en Russell Crowe. En Will Smith. Die opduikt in een nietszeggende scène als opper-demonen-homeboy Lucifer om Soames nog eens aan zijn missie te herinneren. Russell Crow had beter zijn gladiatorenoutfit aan kunnen trekken. Hoewel Crowe duidelijk plezier beleeft in zijn rol als slechterik, boezemt hij weinig angst in. Getooid met een lelijk litteken, een negentiende-eeuwse Britse outfit en een verschrikkelijk slecht geïmiteerd Iers accent, gromt en vecht hij als een slappe wannabe crimineel. Van een levensgevaarlijke demon verwacht je op zijn minst de slechtheid à la Al Pacino in The Devils Advocate.

Recensie Winter's Tale

Debacle vol liefdesclichés
Het meest storende aan deze film is Goldmans veelvuldige beroep op liefdesfilmclichés. Deze verpulveren de aandacht voor personageontwikkeling, magische verhaalelementen en diepere betekenissen van Mark Helprins roman.

De te bombastische en storend aanwezige muziek roept associaties op met allerlei romantische filmepen. Tel daarbij op Colin Farrell als de letterlijke prins op het witte (vliegende) paard, geleuter over lotsbestemmingen en ware liefde én het stereotiepe van de koene ridder die het meisje redt. Winter’s Tale is Batman and Robin onder de magisch-realistische, romantische films. We hebben het allemaal al eens gezien. En beter.

 

16 februari 2014

 

MEER RECENSIES

Hobbit: The Desolation of Smaug, The

****

recensie  The Hobbit: The Desolation of Smaug

Smaug de formidabele

door Karina Meerman 

Solide vervolg op An Unexpected Journey waarin de belofte van de draak meer dan waar wordt gemaakt. Bilbo en de dwergen marcheren naar de Eenzame Berg in een Heel Groot Avontuur.  

Voelde het eerste deel van The Hobbit  nog als een samen geraapte reeks herinneringen aan The Lord of the Rings, onderbroken door overdreven trollenlol, met het tweede deel komt het verhaal echt op stoom. Nog steeds geen perfecte vijf sterren, want nog steeds bevat de film te veel scènes die meer lijken op vulling dan op concrete bijdragen aan Bilbo’s avontuur. De overnachting bij de gedaantewisselaar Beorn (Mikael Persbrandt) bijvoorbeeld en de verwarde aanwezigheid van Radagast (Sylvester McCoy). En is die skateboardtruc van Legolas (Orlando Bloom) nu standaard elvengedrag?  

Recensie The Hobbit: The Desolation of Smaug 3D

Jagen op dwergen
Het is gewoon erg druk in de Woestenij van Smaug. Het wemelt van de personages en hun verhalen. Nieuw in het spectaculaire Tolkien-landschap dat regisseur Peter Jackson ons toont is Lake Town, waar een smoezelige Master (Stephen Fry) de scepter zwaait. Daar maken we kennis met Bard (Luke Evans) die in deel 3 een belangrijke rol zal spelen. De moordlustige ork Azog (Manu Bennett) jaagt nog steeds enthousiast op de dwergen, Gandalf (Ian McKellan) gaat om pad om te ontdekken wie de dodenbezweerder is en Legolas worstelt met vaderissues en gevoelens voor het stoere elvenwijf Tauriel (Evangline Lily).  

Naast al die uitwaaierende lijnen is er meer ontwikkeling in de personages die we al kenden. Zo is Bilbo (Martin Freeman) niet langer het onwillige hulpje, maar een volwaardig lid van het reisgezelschap en tot twee maal toe zelfs redder van dwergen. Ook is er een indrukwekkend moment waarop hij ten volle de kwaadaardige invloed van de ring ervaart. We leren Kili (Aiden Turner) en Bofur (James Nesbitt) beter kennen. En we zien dat Thorins (Richard Armitage) duistere kant bovenkomt, hoe dichter hij zijn doel nadert. Wanneer hij op een gegeven moment openbaart dat hij de koning der dwergen is en iedereen weer rijk zal maken, is het duidelijk dat corruptie plaats gevat heeft in zijn hart.  

Recensie The Hobbit: The Desolation of Smaug 3D

Ultieme draak
Van al die personages is de grootste toch wel Smaug. In het eerste deel was hij slechts een oog en een duistere schaduw, maar in The Desolation of Smaug komt hij grandioos tot leven. Smaug is de ultieme draak, niet alleen in uiterlijk maar ook in karakter zoals we die kennen uit West-Europese legendes: grote hebzucht, welbespraaktheid en tomeloze arrogantie. Zijn stem galmt door de met goud bezaaide grotten en de vleierijen van Bilbo strelen zijn enorme ego genoeg om de hobbit niet direct op te eten. Herinneringen aan Draco (Sean Connery) in Dragonheart zijn op slag vergeten: dit is de beste filmdraak ooit.  

Het is heel knap hoe Peter Jackson van minder materiaal meer film maakt, het omgekeerde van wat hij deed bij The Lord of the Rings. Al die drukte leidt bijna af van de grote lijn: dat Bilbo de Arkensteen moet stelen uit de klauwen van Smaug, zodat Thorin een thuis kan creëren voor zijn dwergenvolk. Niet dat alles wat hierbuiten valt nutteloze franje is, maar het maakt het palet bijzonder veelkleurig en dat is niet voor iedereen prettig. Wie zich echter graag laat overdonderen door een veelheid aan beeld, geluid, personages en verhalen, zal van The Desolation of Smaug meer genieten dan van An Unexptected Journey

 

9 december 2013

 

MEER RECENSIES

Young and Prodigious T.S. Spivet, The

****

recensie  The Young and Prodigious T.S. Spivet

Betoverende roadmovie

door Ralph Evers

Tucsemsah Sparrow Spivet is een jochie met een verbazingwekkende creatieve geest die een perpetuum mobile weet uit te vinden. Voor het in ontvangst nemen van een prestigieuze prijs van het Smithsonian moet hij in Washington D.C. zien te geraken.  

Spivet vormt samen met zijn broer Layton een twee-eiige tweeling. Layton heeft de lengte meegekregen en Spivet de hersens. Layton is de oogappel van hun vader. Spivet wordt niet geliefd door zijn ouders. Hij heeft een zwijgzame vader en een moeder die op zoek is naar een niet bestaande krekel. En naast Layton is er nog Gracie, de zus die alleen bezig lijkt te zijn met het winnen van de Miss America-wedstrijd.

Recensie The Young and Prodigious T.S. Spivet 3D

Spivet zoekt zijn toevlucht in uitvindingen en wetenschap. Een terrein waar Jean-Pierre Jeunet wel raad mee weet. Hij trekt flink wat uit de kast om een onderhoudende film te maken. Een film die het midden houdt tussen een sprookje en een roadmovie met een prachtige soundtrack, kleursetting en aangenaam gebruik van 3D-effecten.

Countryside
De odyssee van Spivet is van een zeldzame schoonheid. De landschappen die hij doorkruist zijn adembenemend mooi in beeld gebracht, ondersteund door de dromerige, folky muziek van Denis Sanacore. De weidsheid doet denken aan de grenzeloze fantasie van de jongen. De natuur herbergt een lyriek, die erotiserend werkt voor de creatieve geest. De kleurstelling geeft een magisch tintje aan de landschapsheroïek.

De film, die is gebaseerd op het boek The Selected Works of T.S. Spivet van Reif Larsen, doet qua tederheid en timbre denken aan The Straight Story van David Lynch. Wanneer Washington D.C. bereikt wordt, is het alsof je als kijker ontwaakt uit een vredige slaap. De stad die met haar geometrische strengheid weinig ruimte voor de fantasie overlaat, is in handen van Jeunet nog altijd lieflijk. De wolkenkrabbers lijken eerder versteende reuzen en de op geld beluste inwoners lijken marionetten in een groteske komedie.

Recensie The Young and Prodigious T.S. Spivet 3D -

Bijzondere karakters, mooie vondsten
Jeunet zou Jeunet niet zijn, wanneer er niet een overdaad aan mooie vondsten in zijn film verstopt zitten. Tijdens de uitbeelding van het leven van Spivet worden we voortdurend getrakteerd op kleine kaders waarin door animaties nadere uitleg wordt gegeven. De wetenschapsdocent van Spivet lijkt op de starre wetenschapsdocent uit Frankenweenie. De vertegenwoordiger van het Smithsonian, mevrouw Jibsen, is vermakelijk met al haar neurotische trekjes. Ze lijkt zo weggelopen te zijn van de set van de Britse sitcom Bottom.

Met de consequente voering van de thematiek en bijpassende soundtrack, herpakt Jeunet de charme die zijn meesterwerk Amélie ook heeft. Al haalt deze film net niet dat niveau.

 

12 november 2013

 

MEER RECENSIES

Thor: The Dark World

****

recensie  Thor: The Dark World

Thor op zijn best

door Karina Meerman

Stel dat Thor, Iron Man en Superman alle drie om je vechten om jouw nieuwe verkering te worden. Wie van de drie kies je dan? Eén voorwaarde: ‘allemaal’ is geen optie.  

Op het eerste gezicht lijkt Tony Stark een aantrekkelijke keuze. Wanneer hij geen superheldenwerk doet, kleedt hij zich uitstekend. Hij is een goed geconserveerde 45-plusser met een Mensawaardig IQ, rijdt coole auto’s, woont in een gigantisch huis aan zee en heeft miljoenen te spenderen. Ook aan jou. Hij houdt van sterke vrouwen en is hartstikke handig in huis: als er iets kapot gaat, kan hij het zelf repareren.

Mode
De man van staal is, alhoewel veel jonger, modetechnisch ontzettend saai. Het is óf een blauw pak met een rode cape óf een spijkerbroek met overhemd. Met zo’n ferme kaaklijn en grote blauwe kijkers heeft hij ook niet veel nodig. Sterker nog, dat supermanlijf doet het eigenlijk veel beter zonder geruit overhemd. Kal-El heeft niets van het flamboyante van Tony, maar zijn haarstijl is veel beter. Als hij tenminste niet ongekamd langs Amerika’s wegen sluipt op zoek naar zijn identiteit. Thor oogt spectaculairder als geheel, maar zijn eeuwige outfit van vikinghaar, cape, harnas en onafscheidelijke hamer doen je vriendinnen in hun broek piesen van het lachen. Voor een man die duizenden jaren oud is zou je denken dat hij wat vaker van kapper en/of modehuis wisselt.

recensie Thor: The Dark World 3D

Maar zoals iedereen weet zit echte schoonheid van binnen. Superman is heel lief voor zijn adoptie-ouders en hij zal het prima begrijpen wanneer jij afzegt omdat je met je moeder moet winkelen. Ook Thor is een respectvolle zoon, die veel van zijn moeder houdt en eerbied heeft voor zijn vader. Het is jammer dat ze niet wat gezelliger zijn, want al dat formele gedoe maakt van de feestdagen een gespannen tijd. Zeker wanneer broer Loki besluit de boel weer eens te verstieren. Het is misschien niet jolig met de familie uit Asgard, maar saai is het zelden.

Angstaanvallen
Het makkelijke aan Tony is dat hij geen familie heeft. Die heeft hij ook niet nodig, want dan houdt hij meer aandacht over voor zichzelf. Een knappe miljonair als vriendje lijkt misschien leuk, maar als hij niet in de spotlights staat, sluit hij zich dagenlang op in de kelder om met zichzelf te spelen. En dan is er nog het vrouwelijk schoon dat zich op hem stort. Je moet sterk in je schoenen staan wil je met Tony om kunnen gaan. Zeker in periodes waarin hij aan zichzelf twijfelt waardoor hij angstaanvallen krijgt. Voor hetzelfde geld zoekt hij bevestiging buiten de deur, alhoewel de kans groter is dat hij zich in zijn werk verstopt.

Vrouwen
Superman heeft geen aandacht voor andere vrouwen en Thor evenmin. Dat ze nog nooit hebben gedate maakt jou heel bijzonder, maar doet ook twijfels rijzen over de geestelijke gesteldheid van beide mannen. Thor heeft tenminste nog een goede vriendin. Superman heeft alleen jou, maar toch kom jij altijd op de tweede plaats. Eerst moet de wereld worden gered. Je weet nooit of Kal-El op tijd zal zijn voor een afspraakje, want als een bus schoolkinderen in een Chinese afgrond dreigt te storten, zal jij toch echt moeten wachten. Daarbij toont hij de laatste tijd wat nare trekjes. Man of Steel voelt zich wel erg comfortabel als de grote redder en hij draait zijn hand niet meer om voor moord. Dat zijn toch signalen waar een meisje rekening mee moet houden, zeker als hij moeilijk over zijn emoties praat.

De wereld redden
Bij Thor is dat hoopvoller. Was hij vroeger nog een arrogant leeghoofd die vond dat hij recht had op de troon, na zijn val naar aarde is hij een stuk sympathieker geworden en geestiger dan ooit tevoren. Oké, zonder zijn hamer voelt hij zich wat onzeker dus dat ding moet altijd mee, maar het is geven en nemen in een relatie. Hij houdt je – via zijn wachter Heimdall – goed in de gaten, zonder dat het stalken wordt. En hij houdt zich aan zijn woord. Als hij zegt dat hij terugkomt, doet hij dat ook. Je moet alleen – ook bij hem – even wachten tot een wereld is gered (en zijn werkgebied is aanzienlijk groter dan dat van Superman). Als jij je echter in een van die negen werelden bevindt, doet hij er werkelijk alles aan om te zorgen dat je veilig bent. Hij vindt je geweldig om wie je bent, heeft thuis een kast vol kleren die je perfect passen en hij kan uitstekend omgaan met je vrienden. Zelfs met je vervelende jongere zusje.

 

30 oktober 2013

 

MEER RECENSIES

This Is the End

***

recensie  This Is the End

Alsof het de laatste dag is

door Wouter Spillebeen

Wat gebeurt er wanneer beroemdheden tijdens een feestje het einde van de wereld meemaken? Het is mogelijk dat er in de hele geschiedenis nooit een film gemaakt is met meer cameo’s van komediereuzen dan in This Is The End.  

Net zoals in Jay and Seth Versus the Apocalypse, hun korte film uit 2007, trotseren Jay Baruchel (Million Dollar Baby ) en Seth Rogen (Pineapple Express) in This Is the End het einde van de wereld. Ditmaal hoeven ze dat niet alleen te doen, want de Apocalyps slaat niet toe terwijl ze in hun appartement zitten, maar tijdens het decadente housewarming feestje van James Franco (127 Hours). Nadat de goeden der aarde ter hemel zijn gestegen en aardbevingen, grondverzakkingen en verkeerschaos de meeste beroemdheden op het feest tot slachtoffer hebben gemaakt, proberen Seth, Jay, James, Jonah Hill (Superbad), Danny McBride (Your Highness) en Craig Robinson (Hot Tub Time Machine) als enige overlevenden toch nog een plekje in de hemel te bemachtigen.

De vierde muur
Elk van de vele bekende acteurs in This Is the End speelt een absurde of overdreven versie van zichzelf. Michael Cera (Superbad ) is in de film verslaafd aan cocaïne (wat volgens zijn collega’s rechtlijnig tegenover zijn echte karakter staat), Jonah Hill is overdreven vriendelijk en Jason Segel praat constant over zijn rol in How I Met Your Mother, om er maar enkele te noemen.

Recensie This Is the End

Rogen, die in de film zowel acteert, schrijft als regisseert, zegt in een interview dat zowat alle belangrijke acteurs op een bepaald punt vonden dat hun rol te ver ging. De zogenaamde vierde muur wordt constant doorbroken met grappen die zowel de spelers zelf als de hele filmindustrie viseren. Rogen wordt verweten in iedere film dezelfde rol te spelen, acteurs in het algemeen worden slap, verwend en egoïstisch genoemd. Zelfspot wordt niet geschuwd.

Unieke karakters
Overdaad kan schaden, maar omdat This Is the End op zich een over de top concept kent, is minder niet meer. Ondanks de hoeveelheid personages op het scherm slaagt iedere acteur erin zich te onderscheiden met een uniek en hilarisch karakter. Elk van de acteurs speelt op zijn eigen manier en het valt op dat ze zich stuk voor stuk goed voelen bij hun rol. Zelfs Emma Watson (Harry Potter, The Perks of Being a Wallflower), die nooit eerder in een komedie verscheen, speelt alsof ze ervoor gemaakt is.

Subtiel is de film helemaal niet, maar grappig door absurditeit des te meer. Afgezien van een hoop kinderachtige grappen is het niveau van This Is the End verrassend hoog. Deze film bevestigt het komische talent van de cast die haar strepen al ruim verdiend heeft, zeker als je beschouwt dat de helft van de film volgens Rogen grotendeels geïmproviseerd is. Bovendien kan een hommage aan The Exorcist nooit kwaad.

 

26 augustus 2013

 

MEER RECENSIES

Mortal Instruments: City of Bones

**

recensie  The Mortal Instruments: City of Bones

Nieuw voer voor tienermeiden

door Simone Vogel

Sinds de Twilight-films zijn weerwolven en vampiers populairder dan ooit. The Mortal Instruments: City of Bones speelt hier handig op in. Clary is een all American girl next door, die zich moet zien te redden tussen heksen, vampiers, weerwolven en halfengelen. Zal het haar lukken om de toekomst van alle halfengelen veilig te stellen?  

The Mortal Instruments: City of Bones is gebaseerd op de gelijknamige boekenreeks van Cassandre Clare. Om het plaatje goed op beeld te krijgen, vormde regisseur Harald Zwart een team met de schrijfster. Zij leveren een film af die zich kan meten met Twilight. In de eerste plaats omdat het verhaal draait om een doodgewoon meisje, Clary (Lily Collins). Daarnaast richt het zich op de strijd tussen goed en kwaad.

Special effects dragen de film
Bij een fantasiefilm zijn special effects erg belangrijk. In dit geval dragen ze de film. Het grootste gedeelte van de verhaallijn speelt zich af in Brooklyn. De gotische gebouwen die zich ontvouwen in de stad, lijken levensecht. Ze zouden voor het menselijke oog verborgen kunnen zijn. We moeten geloven dat deze plekken echt bestaan in de stad, gewoon in ons dagelijks leven.

The Mortal Instruments: City of Bones is doorspekt met romantiek. Zo wordt al snel duidelijk dat Simon, de beste vriend van Clary, een oogje op haar heeft, wat zij natuurlijk niet doorheeft. De aantrekkingskracht tussen Jace (Jamie Campbell Bower) en Clary lijkt haast onvermijdelijk. Twee knappe jonge mensen die zij aan zij strijden en het leven zouden willen geven voor de ander, maakt de film ietwat zoetsappig.

Recensie The Mortal Instruments: City of Bones

Romantische sfeer
Om de halfengelen, ook wel schaduwjagers genoemd, er geloofwaardiger uit te laten zien, schakelde Zwart de hulp in van cinematograaf Geir Hartly Andreassen (Kon-Tiki), een expert in belichting. Hij licht de huiden van de acteurs iets op en schiet de beelden op film in plaats van digitaal. Het resultaat draagt bij aan de romantische sfeer.

Voor tienermeiden zal het romantische karakter herkenbaar zijn en prettig om naar te kijken. Het tempo in The Mortal Instruments: City of Bones ligt hoog, de vechtscènes blijven boeiend en er zit af en toe een onverwachte wending in het plot. Toch kunnen deze elementen niet verhullen dat Lily Collins, die haar eerste hoofdrol speelt, een onervaren en weinig verrassende actrice is. Terwijl ze mooi opgemaakt en onschuldig kijkend door het beeld hupst, is het Jamie Campbell Bower die de show steelt. Zijn krachtige karakter, intelligentie en Engelse accent maken zijn personage Jace boeiend.

Dialogen vlak en emotieloos
The Mortal Instruments: City of Bones is de verfilming van het eerste deel van een populaire boekenreeks met uitgesproken karakters. Helaas heeft de cast deze karakters niet goed tot uiting kunnen brengen. De dialogen blijven vaak vlak en emotieloos. Harald Zwart, die al niet uitblonk in originaliteit met films als The Pink Panther 2 en The Karate Kid, laat ook in deze productie weinig verrassends zien. Het zijn de special effects en hunk Jamie Campbell Bower die de tienermeiden naar de bioscoop zullen lokken voor een vermakelijk maar weinig origineel verhaal.

 

21 augustus 2013

 

MEER RECENSIES

Wolverine, The

**

recensie  The Wolverine

Midlifecrisis

door Karina Meerman

Nietszeggende film met iemand die vaag doet denken aan Wolverine uit de X-Men-films.

Sommige mannen gaan zich anders gedragen wanneer zij een zekere leeftijd bereiken. Zij worden zich bewust van hun voortschrijdende jaren en proberen dit op verschillende manieren te compenseren. Zij veranderen bijvoorbeeld van voertuig, door een sportievere auto te kiezen of op de motor te stappen. Ze gaan gezonder leven: ze stoppen met roken en bezoeken vaker (of opeens) de sportschool. Een strakker lijf betekent ook dat ze zich zekerder voelen om het hemd of T-shirt uit te trekken en met ontbloot bovenlijf de barbecue te bedienen. In een laatste poging de resterende sexappeal te benutten, gaan sommige mannen erg ver en verruilen hun vrouw van jaren voor een jonger model. Of ze behouden wat ze hebben en proberen daarnaast nog een groen blaadje te verschalken. Andere mannen maken opeens verre reizen, zoeken hun oude vrienden op of gaan eindelijk de confrontatie aan met hun eigen psyche. Het is, kortom, de midlifecrisis.

Recensie The Wolverine 3D

Man in verwarring
Het is een weinig bekend feit dat ook mannen met superkrachten een dergelijke crisis doormaken. Gelukkig brengt The Wolverine dit onder de aandacht van het grote publiek. Logan (Hugh Jackman) is een man in verwarring. Moet hij doorgaan op de oude voet – vechtend en grauwend en tegenstanders vermorzelend – of kiest hij voor een vreedzaam leven en laat hij de Wolverine achter zich? Kan dit überhaupt? Een frustrerend dilemma, waar hij in het bos op broedt terwijl hij droomt van zijn grote liefde Jean Grey.

Hij wordt gestoord in zijn gepieker door een jonge Japanse genaamd Yukio (Rila Fukushima), een uitstekend zwaardvechtster met de gave soms te zien hoe en wanneer mensen sterven. Zij neemt Logan onder gesputter mee naar Japan om een oude vriend te bezoeken. De puissant rijke zakenman Yashida (Hal Yamanouchi) ligt op zijn sterfbed en hij wil Logan bedanken omdat hij ooit zijn leven redde. Het bedankje zou de oplossing kunnen zijn voor Logans identiteitscrisis. Maar Logan laat zich afleiden door de perikelen rondom de dochter van Yashida, de timide Mariko (Tao Okamoto). Omdat hij niet oplet, moet hij uiteindelijk toch weer aan het vermorzelen.

Intiem kopje thee
Van een rommelige bosbewoner met lang haar transformeert Logan gedurende de film in een sportschooltype van een zekere leeftijd. Hij laat geen gelegenheid voorbij gaan om zijn bizar brede torso te tonen (ook al lijkt hij wel steeds zijn buik in te houden). De motor is verruild voor een Audi en de sigaren zijn kennelijk in de ban gedaan. En een intiem kopje thee met de dienstbare Mariko blijkt voldoende om zijn issues rondom de formidabele Jean te doen vergeten.

Het is kortom een actiefilm met wat superkrachten en supertechnologie, wat zwaardvechten en een handvol Japanse dialogen, terwijl iemand die ooit The Wolverine was, laat zien dat ook oudere mannen best nog meedraaien in de moderne samenleving. Blijf als het lukt vooral even zitten voor de aftiteling, waarin nog meer oude bekenden verklappen dat ook zij aan een nieuw avontuur willen beginnen. Het houdt niet op, niet vanzelf.

 

24 juli 2013

 

MEER RECENSIES

Byzantium

***

recensie  Byzantium

Te veel thematiek wurgt fijne vampierfilm

door Joan Gebraad

Bijna twintig jaar geleden liet Neil Jordan het menselijke gezicht van vampiers zien met een fijne verfilming van Interview with the Vampire: The Vampire Chronicles (1994). Met Byzantium  lukt dat hem weer. De overvloed aan thematiek wurgt deze film helaas.

Op een dag in de negentiende eeuw gaat de jonge Clara (Gemma Arterton) mee met de charismatische, maar verdorven kapitein Ruthven (John Lee Miller). Hij maakt een prostituee van haar, iets wat ze altijd zal blijven. Wanneer Clara bevalt van haar dochter Eleanor (Saoirse Ronan) brengt ze deze naar het weeshuis. ’s Nachts sluipt ze het bordeel uit om Eleanor te bekijken. Jaren later neemt ze het heft in handen en maakt zichzelf onsterfelijk. Enkele jaren later doet ze hetzelfde met Eleanor. Happy sweet sixteen! Na tweehonderd jaar zwerven door Groot-Brittannië belandt het tweetal in het mistroostige Hastings om zich daar te settelen. Clara maakt het vervallen hotel Byzantium tot een bordeel en Eleanor zoekt zichzelf.

Byzantium

Rapunzelcomplex
Byzantium snijdt allerlei thema’s aan. Zo is het naast een gotisch vampierenverhaal met romantiek en coming-of-age elementen, een verhaal over een dochter die zich als een Rapunzel probeert los te rukken van haar moeder. Hun geringe leeftijdsverschil zorgt voor een moeilijke moeder-dochterrelatie. De twee lijken soms eerder zussen, want ondanks tweehonderd jaar levenservaring gedraagt Clara zich als twintiger. Sexy kleding, torenhoge hakken, niet in staat haar hoerenleven te doorbreken en Eleanor los te laten. Ze voedt zich zonder schuldgevoel met pooiers en andere mannen, om zo wraak te nemen op mannen die vrouwen onfatsoenlijk behandelen. Ze beschermt Eleanor en verbiedt haar over hun geheim te speken.

Eleanor daarentegen is een verlegen grijze muis, die zich voedt met ouderen en ernstig zieken. Ze voelt zich altijd schuldig. Gedurende de film ontwikkelt Eleanor zich. Ze wordt verliefd en vindt de moed haar geheime identiteit, die haar zo kwelt, te onthullen met alle gevolgen van dien.

De vampier als getormenteerde schrijver
Naast de talrijke in het oog springende thema’s, presenteert Byzantium het concept van de vampier als lijdende negentiende-eeuwse auteur. Eleanor, gekweld door het verbergen van haar identiteit, heeft de gewoonte om haar verhaal op te schrijven. De pagina’s laat ze meevoeren door de wind, want niemand mag haar verhaal horen. Een schrijfcollege zet haar echter aan om haar levensverhaal op te schrijven. Ze blijkt een geboren schrijver. Een schrijfcarrière zal Eleanor echter nooit kunnen hebben, of de wereld moet haar accepteren.

Vergezochte titel
De titel Byzantium roept verwarring op. Het hotel waar Clara en Eleanor verblijven, mag dan wel zo heten, maar zegt verder weinig over de film. De eerste associatie is die met de oude stad Byzantium die later als Constantinopel en tegenwoordig Instanbul heet. Jordan verklaart dat de titel verwijst naar de laatste scène van het toneelstuk A vampire story van Moira Buffini. Byzantium is hierin ‘een tijdloze plek die zowel bestaat als niet bestaat. Een plaats voor en van de verbeelding.’ Maar waarom dan Byzantium en niet Carthago of Babylon?

Recensie Byzantium

De beschermgodin van Byzantium is de Griekse godin Hecate, een machtige, duistere godin die veelal wordt geassocieerd met de onderwereld, hekserij, de maan en kruispunten. In dit licht kan hotel Byzantium worden gezien als een wereld waarin verdorvenheid, goddeloosheid en het uitschot van de wereld regeert.

Wat ‘kruispunten’ betreft staat Clara, maar vooral ook Eleanor voor een keuze. Laat Clara haar dochter eindelijk vrij om zo Eleanor haar eigen weg te laten vinden? Durft Eleanor haar geheim te onthullen? Durft ze te kiezen voor haar geliefde en de volwassenheid?

Jordan wil te veel
Jordan snijdt zoveel thema’s aan dat van Byzantium misschien beter een miniserie gemaakt had kunnen worden. Ook met de cinematografie en kostumering probeert hij een verhaal te vertellen. De grauwe beelden en kledij in het naargeestige en spookachtige Hastings (sommige mensen zouden waarschijnlijk spontaan zelfmoord plegen in deze depressieve hel) staan in scherp contrast met de kostuumachtige sfeer en de sporadisch warme beelden. Door de vele thema’s is Byzantium wel origineel en geeft de realistische vampierfilm veel stof tot nadenken.

5 juli 2013

 

MEER RECENSIES