Categorie: avonturenfilm

Vacation

Posted on

*

recensie  Vacation

De filmrecensent: ‘the unbearable lightness of being’

door Cor Oliemeulen

De vader van een Amerikaans gezin neemt zijn vrouw en twee zoontjes mee op een trip naar een pretpark. Onderweg beleven ze tal van avonturen en is de lol voor de kijker ver te zoeken.

Als recensent kun je te maken krijgen met films die in drie letters zijn samen te vatten. Zo’n confrontatie kwijt je van een dankbare taak, want het kan heerlijk opluchten om een gedrocht inhoudelijk de grond in te stampen. Het biedt bovendien creatieve kansen om weinig gebruikte woorden te bezigen, zoals kwakkelig, horribel of honteus. Tegelijkertijd is het bespreken van flepse, hulpbehoevende wanproducties ondankbaar, want hoe kun je een sprankje hoop putten uit zoveel indolente, infantiele ellende?

Recensie Vacation

Vrieskast
Het is niet ondenkbaar dat de debuterende scenarioschrijvers van Vacation (we zullen hun namen niet noemen) tijdens hun eigen vakantie zich in laveloze en bedwelmde toestand bij het kampvuur suf lachten, zich niet realiserend dat ze zo genadeloos hun vingers zouden branden aan de kansloze reanimatie van een dertig jaar oude komedie. Vacation was destijds de beste aflevering van de Lampoon-serie: Harold Ramis regisseerde, John Hughes schreef het originele verhaal en Chevy Chase was op zijn best als het hoofd van het gezin Griswold.

Chase, gezegend met zijn typische meligheid en onbeholpen mimiek, wist zich met een niet te versmaden potje slap geouwehoer uit elke situatie te kletsen. De arme Ed Helms (The Hangover), die het hoofd van de nieuwe generatie Griswold in deze zogenoemde sequel speelt, bezit niets van de timing en charme waarmee Chase elke vrieskast kon ontdooien. En met zo’n verschrikkelijk script vol clichés, platvloersheid en genitaliën kan zelfs Al Pacino (ook ooit actief in een *-sterrenfilm, zie onderaan) niets aanvangen.

Onderbroek
De chemie tussen Ed Helms en Christine Applegate (Anchorman) is nul komma nul vergeleken met Chevy Chase en Beverly D’Angelo; de bijrollen van Leslie Mann (17 Again) en Chris Hemsworth (Thor) zijn bedroevend, en niet alleen omdat laatstgenoemde als watergegolfde macho in onderbroek ongemakkelijke poses in de slaapkamer moet uitvoeren. Het meest teleurstellend is dat Chase en D’Angelo zich voor de finale van de jongste Vacation hebben laten strikken.

Als opa en oma zijn ze wel zo aardig om de familieleden na alle onfortuinlijke reisavonturen richting Walley World hun originele Wagon Queen Family Truckster beschikbaar te stellen. De aanblik van de omgebouwde avocadogroene Ford-stationwagen met nephouten panelen en acht koplampen doet direct terug verlangen naar het oorspronkelijke gezin Griswold met hun veel leukere en beschaafdere belevenissen, zoals de hilarische ontmoetingen met Randy Quaid als de onbehouwen neef en John Candy als de zenuwachtige bewaker van Walley World. Die begrepen wat comedy is.

Vacation: slechte comedy's

Dogma
Er is niets tegen grove en politiek incorrecte humor. Echter de slomp hersenloze pulpkomedies die de laatste jaren de bioscopen overspoelt, rechtvaardigt de spoedige oprichting van een comité in de geest van Joseph McCarthy. Studio’s, producenten, scenaristen, regisseurs, acteurs en distributeurs onderwerpen zich aan een nieuw Dogma-manifest waarin het begrip gereproduceerde wansmaak puntsgewijs zal worden gedefinieerd om vervolgens aan de toegangsdeuren van alle Pathé-theaters te worden gespijkerd. Anders blijft het lichtvoetige lot van de recensent om soms de alarmbel te luiden voortbestaan.

Voor lezers die graag hun woordenschat willen uitbreiden, volgen hier wat misbaksels die het beoogde comité vast niet zouden hebben overleefd: Blended * A Good Old Fashioned Orgy * A Haunted House 2 * The Heat * Identity Thief * Jack and Jill * Our Idiot Brother * Pixels * Sex Tape * Ted 2 * This is 40 * We’re the Millers *. Kandidaten voor de ballotagecommissie kunnen zich melden bij de redactie.

 

24 september 2015

 

MEER RECENSIES

Theeb

Posted on

****

recensie  Theeb

Moreel dilemma in fascinerende Arabische western

door Cor Oliemeulen

Alles klopt aan Theeb: verhaal, cinematografie, geluidsband, authenticiteit en niet in de laatste plaats het acteren. Zie hier een heuse western uit Jordanië, met weinig actie maar grote zeggingskracht.

Naji Abu Nowar wilde al lang een bedoeïnen-western maken, het liefst in de geest van de spaghettiwesterns van Sergio Leone. Hij vond zijn eerste script een fiasco. Uiteindelijk schreef de half Jordaans-half Engelse regisseur, die in Oxford studeerde, het buitengewone verhaal over het jongetje Theeb samen met een bedoeïne.

Recensie Theeb

De nomaden moesten zo authentiek mogelijk worden geportretteerd en zeker niet clichématig zoals dat in Arabische soaps vaak het geval is. Het duo verbleef een jaar in een bedoeïnengemeenschap om de gebruiken te leren kennen en vertrouwen te winnen. Dat ging zo goed dat de acteurs werden gerekruteerd uit de lokale bevolking – naar wat zou blijken een voorwaarde voor dit authentieke filmjuweeltje, dat hopelijk zal fungeren als aanjager voor nog meer prachtige Arabische films.

Gevaarlijke missie
Nadat de vader van Theeb (Jacir Eid Al-Hwietat) is overleden, helpt zijn oudere broer Hussein hem onafhankelijk en zelfstandig te maken. Zo leert Theeb water uit de put te halen en schieten met een geweer, maar een schaap slachten met een mes vindt hij voorlopig nog wat te bloederig. De komst van een Britse legerofficier zal zijn weg naar volwassenheid versnellen. De vreemdeling zoekt een gids om hem te begeleiden op een oude pelgrimsroute, die berucht is vanwege de vele bandieten. Een wet van de bedoeïnen schrijft voor dat je een gast altijd moet helpen en beschermen, ongeacht de omstandigheden. Na het vertrek van de Brit, zijn Arabische begeleider en Hussein, volgt Theeb het trio stiekem en zal later met hen de gevaarlijke missie vervolgen.

De tocht loopt door prachtige locaties in Wadi Rum, de Jordaanse woestijn, waar David Lean destijds Lawrence of Arabia opnam. Bijna voortdurend omringd door bergen, waardoor een dreigende, claustrofobische sfeer ontstaat. Aangekomen in een kloof wordt het viertal door een roversbende in een hinderlaag gelokt en lukt het Theeb als enige aan de aanvallen te ontsnappen. Later verschijnt een zwaargewonde bandiet op een kameel en blijken de twee tegenpolen elkaar nodig te hebben om de ellende te doorstaan.

Recensie Theeb

Bedoeïnen zijn gastvrij omdat je in de harde leefomstandigheden van de woestijn altijd op elkaar bent aangewezen. Als klein jongetje ontwikkel je een krachtig karakter, de sterksten worden ‘Wolf’ (Theeb) genoemd. En als je net als onze hoofdpersoon al bij je geboorte Theeb heet, worden er grote daden van je verwacht. Hoe groter de uitdaging, hoe meer aanzien. De lotsverbondenheid met de bandiet, die (mede)verantwoordelijk is voor het trieste lot van zijn broer, stelt Theeb voor een moreel dilemma: moet je je grootste vijand helpen? En zo ja, moet Theeb hierna de eer van zijn familie redden?

Arthouse-hit
Het meeslepende Theeb werd terecht opgemerkt tijdens de filmfestivals van Venetië en Londen en heeft de potentie om een grote arthouse-hit te worden. Dat het verhaal zich afspeelt tijdens de Eerste Wereldoorlog op het moment dat het Ottomaanse Rijk grote scheuren begint te vertonen, is minder relevant dan de trein (“ijzeren ezel”) die Theeb aan het eind (onder de sfeervolle westernklanken van een Arabische Ennio Morricone) in de verte door de woestijn ziet rijden. Een symbool van veranderende tijden waarin Theeb zal moeten beslissen of hij vasthoudt aan de oude tradities.

 

10 augustus 2015

 

MEER RECENSIES

Mission: Impossible – Rogue Nation

Posted on

****

recensie  Mission: Impossible – Rogue Nation

De foppers gefopt 

door Alfred Bos

Wie of wat is de rogue nation (schurkenstaat) in aflevering vijf van de Mission: Impossible-reeks rond Tom Cruise’s actieheld Ethan Hunt? Hoe fout kun je zijn om goed te doen? Of andersom?

Na het succes van Mission: Impossible – Ghost Protocol (2011) verschijnt aflevering vijf van de actiespionage-franchise in een ‘Bond-jaar’.  Het Impossible Missions Force (IMF) rond alfamannetje Ethan Hunt (Tom Cruise) heeft in de voorlaatste film serieuze brokken gemaakt – Kremlin in puin – en is officieel ontbonden. Het team, ditmaal exclusief mannelijk, vecht in Mission: Impossible – Rogue Nation niet alleen tegen een schimmige vijand maar ook voor eerherstel.

Recensie Mission: Impossible - Rogue State

De vijand, dat is The Syndicate, de sinistere club waarop in het slot van M:I – Ghost Protocol werd gehint. Het syndicaat blijkt een internationaal gezelschap van terroristen onder leiding van de kille griezel Solomon Lane (Sean Harris). Het is het spiegelbeeld van IMF, een elite binnen een elite die lak heeft aan regels en doet wat men goed dunkt. De paranoia stijgt tot nieuwe hoogten – of daalt naar ongekende dieptes – en wanneer alle (?) mist is opgetrokken blijken held en schurk verwisselbare rollen te zijn. Goed? Fout? Het verschil tussen speciaal agent en terrorist is niet altijd even duidelijk.

Ultieme zzp-er
Producent Cruise poneert de MI-franchise als een team-tegenhanger van de James Bond-reeks en terug van weggeweest, we zagen hem voor het laatst in Mission: Impossible III uit 2006, is hacker Luther Stickell (Ving Rhames). Gebleven zijn Benji Dunn (Simon Pegg, bij het team sinds M:I-III) en William Brandt (Jeremy Renner, toegevoegd in M:I-GP). Inderdaad, allemaal mannen. Waar is de vrouw dan? Dat is Ilsa Faust (Rebecca Ferguson), die geheel in de paranoïde tijdsgeest van M:I – Rogue Nation binnen, buiten en boven de strijdende partijen de zaak dient. Ze is een mission impossible in zichzelf, de ultieme zzp-er tegen wil en dank.

Actie en ernst zijn verankerd in een vleugje humor, waar de Britse komiek Simon Pegg meer in het bijzonder verantwoordelijk voor is. Aan actie geen gebrek: van de opera in Wenen, via een watertank in Marokko, en nu we daar toch zijn kan er ook nog wel een groepsachtervolging per motor af, tot de ontknoping in de mistige steegjes van het Londense Whitechapel, het vroegere speelveld van Jack the Ripper – het is bijna teveel van het goede. En dan het bedrog-in-bedrog: een sterke scène tijdens de voorstelling van Puccini’s opera Turandot  telt maar liefst drie sluipschutters. M:I – Rogue Nation kan alleen maar gemaakt zijn na de onthullingen over de afluisterpraktijken van de NSA, het Amerikaanse National Security Agency.

Recensie Mission: Impossible - Rogue State

Zwarte coltrui
De film opent heel hip in een Londense platenzaak, waar Hunt wordt geïnformeerd via een ouderwetse vinylschijf: het lijkt de legendarische jaren zestig tv-serie De Wrekers wel. Zou het toeval zijn dat opperschurk Lane à la Steve Jobs een voorkeur heeft voor zwarte coltruien? En hoe veilig is informatie als een stick ongemerkt kan worden gewist door een smartphone? Wie op die manier naar M:I – Rogue Nation kijkt, ziet een wereld waarin digitale technologie risicovol blijkt en het verraad zichzelf in de staart bijt. Het middel is doel geworden en maar goed dat er een IMF (Internationaal Monetair Fonds?) is om die gekte te bezweren.

Regisseur Christopher McQuarrie kreeg een Oscar voor zijn scenario van The Ususal Suspects en schreef de scripts voor de Cruise-vehikels Valkyrie, Edge of Tomorrow en Jack Reacher; de laatste regisseerde hij tevens. Ook voor deze film leverde hij het draaiboek en dat is wellicht de reden dat Mission: Impossible – Rogue Nation meer dan voorgaande afleveringen de nadruk legt op de labyrintische intrige, zonder evenwel de bloedstollende actie te veronachtzamen. McQuarrie’s mengvorm van spionagethriller en actiefilm zorgt ervoor dat de MI-fans tevreden naar huis gaan en, nog belangrijker, kunnen uitzien naar een vervolg. Want de met rook gevulde perspex kubus die de politie aan het slot van M:I-RS  komt ophalen, zit daar het Syndicate-brein echt in?

 

28 juli 2015

 

MEER RECENSIES

Last Wolf, The

Posted on

**

recensie  The Last Wolf

Steppe-soap

door Ralph Evers

Regisseur Jean-Jacques Annaud (vooral bekend van The Name of the Rose en Enemy at the Gates) werkt graag met natuurelementen. Zijn vroege films La guerre du feu en L’ours zijn daar getuigen van. Ook in The Last Wolf (Wolf Totem) kiest hij voor een verhaal tegen het decor van wilde natuur.

De film speelt zich af ten tijde van de Culturele Revolutie onder Mao Zedong in 1967. Universitaire studenten worden de binnenlanden ingestuurd om te gaan werken op het land. Zhen Chen arriveert met zijn vriend Yang Ke in Mongolië, waar ze onderworpen worden aan het harde regime van de aldaar wonende nomaden. Aanvankelijk idyllisch, blijkt de natuur in deze afgelegen plek behoorlijk meedogenloos. Straffe winden, felle buien en extreme kou, of droogte teisteren dit land. De uitgestrektheid van de prairies maakt elke menselijke maat nietig, evenals de gigantische wolkenpartijen. Toch is Zhen Chen vastbesloten de tradities van het nomadische volk over te nemen en te bestuderen. Hiermee wordt al vroeg een documentaire-element aan de film toegevoegd, maar Annaud werkt dit niet verder uit.

Recensie The Last Wolf

Pups massaal afgemaakt
Te midden van deze alledaagse strijd tussen mens en natuur, komt Zhen Chen al snel in contact met de directe concurrent van de mens, de wolf. De nomaden proberen een goede balans te houden met de wolven, want te weinig wolven betekent plaagdierenoverlast, teveel wolven betekent het einde van de schapenkudde. Op orde van Mao moeten er echter meer wolven worden afgemaakt, te beginnen bij de pups. De stamoudste van de groep, A’ba, schudt zijn hoofd: “De wolven zullen wraak nemen.” De pups worden en masse afgemaakt, maar Zhen Chen besluit een pup mee te nemen en zelf op te voeden. “Om meer te weten te komen van de wolf”, zo zegt hij later, wanneer zijn pup ontdekt wordt.

En hiermee is in grote lijnen het verhaal verteld. The Last Wolf (een adaptatie van het gelijknamige boek van Zhang Rong) heeft prachtige beelden van het immer fascinerende landschap van Mongolië. Een poëtisch vergezicht dat door zijn leegte en uitgestrektheid al menigmaal tot prachtige films uit dit Aziatische land leidde (zoals Cave of the Yellow Dog en Khadak), maar hier voornamelijk als decor dienst doet. Hooguit versterken de omgevingsbeelden de wilde natuur van de wolf en hoe de mens zich daartoe verhoudt. Daar doorheen is een zweem van sjamanisme verweven in de ‘gedaante’ van Tengger, de god van de hemelse sferen. Tijdens de barbaarse moord op de wolvenwelpen, wordt hen een eeuwig leven bij Tengger toevertrouwd.

The Last Wolf

Dubieuze verheerlijking
Overigens is de wolf nooit een totemdier geweest in Mongolië. De wolf lijkt eerder symbool te staan voor de Chinese cultuur die het collectief boven het individu stelt. Wolven werken met elkaar samen tijdens de jacht, zo leren we. Deze scènes zijn prachtig in beeld gebracht, mede door gebruik te maken van een heuse wolventemmer. De verdeling van de buit verloopt echter een heel stuk minder communistisch.

De prominente hoofdrol van de wolf voorkomt helaas niet dat deze film als een nachtkaars uitwaait. Daarvoor is het verhaal te mager en zijn de karakters te weinig uitgewerkt. De dubieuze verheerlijking van de Chinese overheersing over de Mongoolse cultuur werkt vervolgens ook niet mee om deze film iets sympathieker te krijgen.

 

28 juni 2015

 

MEER RECENSIES

When Marnie Was There

Posted on

****

recensie  When Marnie Was There

Geestelijke vriendschap

door Ralph Evers

Anna is het buitenbeentje van haar klas. Ze heeft last van astma, vertoeft liever in haar eigen wereld en haar gezondheid is in slechte doen. Bij familie op het platteland klaart ze op en maakt ze en passant nieuwe, dierbare vrienden. Een daarvan, Marnie, blijkt echter meer te zijn dan op het eerste gezicht. 

Vorig jaar stopten twee grootheden van Studio Ghibli, te weten Isao Takahata en Hayao Miyazaki. De stal moet dus opnieuw gevuld worden met talent. Gelukkig is dat er in de persoon van Hiromasa Yonebayashi. Vier jaar geleden debuteerde hij met het ongelooflijk mooie Secret World of Arietty, nadat hij al eerder zijn sporen had verdiend als animator in het eveneens prachtige Spirited Away van bovengenoemde oudgediende Miyazaki. De invloeden van zijn leermeesters zijn wel degelijk terug te vinden in Yonebayashi’s stijl, maar ook Yume van Akiro Kurosawa lijkt een belangrijke inspiratiebron te zijn geweest.

Recensie When Marnie Was There

Eeuwige jeugd
Nu is Yonebayashi terug met zijn tweede film When Marnie Was There (Omoide no Mânî). In veel opzichten gelijkend op zijn eerste film. Bijvoorbeeld qua thematiek: in Arrietty volgen we het minimensje Arrietty, die door haar jeugdige onbezonnenheid en onbezorgdheid opgemerkt wordt door de eveneens jonge jongen Sho. Hij wordt getiranniseerd door een kwaadaardige nanny, evenals Marnie, verwaarloosd door haar ouders, gepest door de dienstmeisjes en kort gehouden door de nanny. Tussen Sho en Arrietty ontstaat een verboden vriendschap. De film gaat over het onvervulde verlangen speciaal voor iemand te zijn. De eerste en puurste ervaringen van liefde. Waar Sho geliefd wordt door zijn moeder, kent Marnie een veel droeviger geschiedenis. Haar ontmoeting met Anna is een geschenk uit de hemel, het geeft haar haar eeuwige jeugd terug.

When Marnie Was There begint echter bij Anna, een weeskind uit Sapporo, die door haar stiefouders naar familie in het noorden (van het eiland Hokkaido) wordt gebracht. Zo kan ze in de schone lucht en natuurlijke omgeving herstellen van haar astma. In de natuur zien we opnieuw een belangrijk thema van Yonebayashi: diens enorme liefde voor de natuur, vergezeld van prachtige wijsheden, die zo uit een zenboek weggelopen zijn. Die natuurlijke omgeving is met erg veel zorg en zeer kleurrijk in beeld gebracht.

Imaginaire vrienden
Tot het moment dat Anna bij haar familie in het noorden aankomt is de film weinig bijzonder. Daar komt verandering in wanneer haar oom vertelt over een oude vuurtoren die behekst zou zijn met geesten. Dat kan ook niet missen, want Ghibli staat meestal garant voor bovennatuurlijke wezens, magie en fantasie. De introductie van de mystiek rondom de vuurtoren, maar zeker ook rondom een verlaten landhuis aan de rand van het moeras bieden een uitweg in Anna’s eenzaamheid. Ze ontwikkelt al gauw een vriendschap met Marnie, een meisje dat wel of niet bestaat. Deze ontwikkeling is niet vreemd.

Recensie When Marnie Was There

Een ruime meerderheid van jonge kinderen houdt er imaginaire vriendjes op na. Volgens pedagogen en ontwikkelingspsychologen zelfs een gezond en normaal verschijnsel. Het helpt kinderen in hun transformatie van kind naar volwassene. Dit gegeven is een uitgangspunt in dit verhaal wat voor Anna ertoe leidt dat ze vriendschappen kan aangaan met leeftijdsgenootjes. Daarnaast ontdekt ze op deze manier meer over haar eigen geschiedenis, in een ontroerende vertelling tijdens het paddenstoelen plukken, waarin de vriendinnen Anna en Marnie elkander zouden willen zijn. Niet voor niets, zo zal later blijken.

Helaas wordt voor de toekomst van Ghibli gevreesd. When Marnie Was There bracht niet in de verste verte zoveel op in Japan als de films van Miyazaki destijds deden: dertig miljoen versus 200 miljoen. Daarnaast is de toekomst van de zeer arbeidsintensieve hand geschilderde werken (waar Ghibli om bekend staat) in het geding. Toch zal deze animatiefilm in Europa een goede kans maken. Mede door de Europese feel die overgenomen is uit het boek waarop Marnie gebaseerd is: een spookvertelling van Joan G. Robinson.

 

20 april 2012

 

MEER RECENSIES

Taking of Tiger Mountain, The

Posted on

*****

recensie  The Taking of Tiger Mountain

Actiekraker uit China

door Alfred Bos

Het klapstuk van het CinemAsia Film Festival 2015 is de meest recente film van de wuxia-meester Tsui Hark. Gebaseerd op een surrealistisch, maar waar gebeurd verhaal in het China van 1947 is het een actiethriller die Steven Spielberg – en elke andere Hollywood-regisseur – het nakijken geeft.

In de Chinese cinema heeft Tsui Hark (1950) een legendarische status. Hij is vooral beroemd geworden met zijn eigenzinnige en invloedrijke actiefilms die het wuxia-genre (met veel acrobatiek uitgevoerde zwaard- en vechtfilms, vaak in een historische setting) vers bloed hebben gegeven. Als producer verschafte hij John Woo het podium om te schitteren en uiteenlopende regisseurs als Ang Lee (Crouching Tiger, Hidden Dragon) en de Wachowski-broers (The Matrix) zijn aan hem schatplichtig.

Recensie The Taking of Tiger Mountain

De afgelopen jaren vermaakte Hark het filmpubliek in China met epische actiefilms rond de historische – en in de loop der eeuwen tot een soort Chinese Robin Hood uitgegroeide – figuur, Rechter Tie (Judge Dee), en Flying Swords of Dragon Gate, een vervolg op zijn succesvolle Dragon Inn uit de jaren negentig, alle in 3D. Zijn laatste werkstuk, The Taking of Tiger Mountain (Zhì qu weihu shan), was dé grote filmhit van het Chinese kerstseizoen.

Siberisch landschap
The Taking of Tiger Mountain is gebaseerd op historische feiten. In 1947 terroriseert een groep bandieten onder aanvoering van Lord Hawk de lokale bevolking. De boeven hebben zich verschanst in een door de Japanners tijdens de oorlog (1937-1945) gebouwd bergfort en maken goede sier met het het achtergelaten wapenarsenaal. Een groepje soldaten van het Chinese volksleger van de communistische rebel Mao Zedong staat voor de schier onmogelijke taak het gebied van geboefte te zuiveren. Zwaar in de minderheid en veel lichter bewapend moeten list en strategie uitkomst bieden.

Het verhaal, in 1970 al eens verfilmd, biedt regisseur Hark alle gelegenheid zijn kwaliteiten als actieregisseur te etaleren. Het besneeuwde, Siberische landschap van Noord China is op zich al dramatisch en het gegeven, op zijn zachts gezegd, opwindend. Met een gehaaid script – waaraan zes man alle details tot een kloppend geheel hebben geschaafd – biedt de film dik twee uur lang spektakel van de bovenste plank. Er is uiteraard een tijger (uit de koker van Jim ‘The Muppets’ Henson), er zijn helden (de infiltrant, de aanvoerder van de soldaten en een vechtjas genaamd Tank) en er zijn kleurrijke, buitengewoon wrede boeven, de een nog lelijker dan de ander.

Recensie The Taking of Tiger Mountain

Huzarenstukje
Wie er politieke ideologie in wil zien, herkent in het verhaal de opofferingsgezindheid en de moed van het collectief tegenover het egoïsme en de decadentie van het individu. Hoewel gestyleerd en romantiserend, wint de film aan overtuigingskracht door de logistiek van een winters beleg (genoeg kogels? genoeg voedsel?) als rode draad te kiezen voor het kat- en muisspel tussen de schurken op de berg en de soldaten in het dal. Die laatsten voeren een huzarenstukje op door het geboefte in hun hol te verrassen, maar niet nadat de schurken in een bloedstollende episode het dorp hebben overvallen. Als klap op de vuurpijl is er nog een totaal over de top climax die Steven Spielberg groen van jaloezie zal maken.

Merkwaardig genoeg is het werk van deze onderhoudende regisseur nauwelijks in Nederland te zien geweest. Zijn laatste film die het Nederlandse filmdoek haalde was Seven Swords uit 2005. Harks Judge Dee-films zijn alleen op dvd leverbaar, al heeft het Imagine Filmfestival in 2012 The Mystery of the Phantom Flame vertoond. Daarom is het een buitenkans dat het CinemAsia Film Festival deze opwindende actiekraker van de gelouterde vakman heeft geprogrammeerd.

 

9 april 2015

 

MEER RECENSIES

Shaun het Schaap

Posted on

****

recensie  Shaun het Schaap: de film

Door de wol geverfd

door Ralph Evers

De nieuwste speelfilm van de Aardman Studio’s: Shaun the Sheep is weer een ouderwets vermakelijk verhaal. Ditmaal met een tamelijk intelligent schaap in de hoofdrol. Diens wens voor ‘just a day off ‘ loopt volledig uit de hand, resulterend in een doldwaas avontuur. Het idyllische boerenleven versus de gestreste grote stad. 

Drie jaar zijn regisseurs Mark Burton en Richard Starzack bezig geweest met de film. Tezamen met een heel team animatoren. De tijd en zorg die in dit proces is gestopt is terug te zien in de film. Naast het hoofdverhaal over onze wollige held Shaun, zijn er talloze zijplots die doen hopen op spin-offs.

Recensie Shaun het Schaap

De universele taal die deze film spreekt, zal een groot publiek weten te betoveren. Die taal bevat overigens geen onvertogen woord, laat staan een woord. Ze zit meer in de herkenbare gezichtsuitdrukkingen en ruim honderd jaar filmgeschiedenis. Een scène bevat al gauw naast beeldgrappen, ook slapstick of verwijzingen naar films en boeken. Een scène met een corrupte eend, doet bijvoorbeeld denken aan Animal Farm.

Er was eens…
Een naïeve boer en zijn neurotisch punctuele hond. Samen runden ze een klein boerderijtje in het prachtige Engelse landschap. Hun dagelijkse routine legden ze ook hun schaapjes op. Eén daarvan, Shaun, werd op een gegeven moment verleid tot een relax-dagje. De andere schaapjes zagen dit ook wel zitten. Ze smeedden een plan, voerden dit uit en een toevalligheidje zorgde niet zozeer voor een rustig dagje op de hei, maar een hels avontuur in de grote stad. Achterna gezeten door een maniakale ongediertebestrijder en geholpen door de Miss Piggy der straathonden, weten de inmiddels door de wol geverfde schapen de grootste gevaren te trotseren. Ondertussen maakt hun boer furore als kapper en rammelt er van alles aan de gezondheidszorg in Engeland.

Leuke vondsten
Het is Aardman-eigen om onalledaagse oplossingen voor aanvankelijk relatief kleine problemen te bedenken. Dat maakt het kijken naar Shaun ook zo leuk. Je ziet een situatie, waarbij je als het ware wordt uitgenodigd de gevaren en oplossingen te zoeken. Als je dan al iets voordehands ziet liggen, dan gebeurt er altijd wel iets, waardoor juist die oplossing afgestreept kan worden. Of er komt iets tussen waardoor die simpele oplossing plotseling voor nog grotere problemen zorgt.

Recensie Shaun het Schaap

Het is genieten voor jong en oud om te zien hoe onverschrokken de personages voortdurend met de nieuwe, veranderende situaties blijven omgaan. Neem bijvoorbeeld Bixter, de hond, die zijn baasje achterna gaat de grote stad in. Zijn baasje belandt in het ziekenhuis en een duidelijk ‘verboden-voor-honden’-sticker zorgt ervoor dat de hond al snel buiten staat. Een moment later staat hij op het punt een spoedeisende operatie uit te voeren, ware het niet dat een skelet, aanwezig in de OK, voor de nodige afleiding zorgt.

Shaun the Sheep is een film met het hart op de juiste plaats en zoveel aaibaarder dan alle varianten met intelligente dieren uit de Pixar- of Dreamworks-stal. Daarnaast is de verhaallijn gewoon net iets gestoorder, en daarmee leuker. Het is te hopen dat deze film genoeg publiek trekt, gezien de plannen van de makers om bij voldoende bekijks een vervolg te maken. Gaat dus zien!

 

24 maart 2015

 

MEER RECENSIES

 

Wild

Posted on

***

recensie  Wild

Spontane ontdekkingstocht door Amerika

door Cor Oliemeulen

Een jonge vrouw doorkruist Amerika met als doel om veel meer zichzelf dan de overweldigende natuur te ontdekken.

Zoals in Europa pelgrims een voettocht maken naar Santiago de Compostella in Noord-Spanje, zo zijn er in de Verenigde Staten wandelaars die zich wagen aan de Pacific Crest Trail, die loopt van het zuidelijkste puntje van Californië tot aan de Canadese grens. In beide gevallen willen deelnemers zichzelf bewijzen of bijvoorbeeld het verleden verwerken. Zo ook Cheryl Strayed (Reese Witherspoon) die iemand tijdens een van haar schaarse ontmoetingen onderweg toevertrouwt: ‘Ik was eenzamer in mijn gewone leven dan hier.’

Recensie Wild

Wild is niet wild
De verfilming van Strayeds bestseller doet in eerste instantie denken aan de filmbiografieën Into the Wild (2007) van Sean Penn waarin de hoofdpersoon huis en haard achterlaat voor een barre tocht naar Alaska, alsook 127 Hours (2010) van Danny Boyle waarin de hoofdpersoon komt vast te zitten in een grot. In Wild van Jean-Marc Vallée gaat het er een stuk minder wild aan toe. Ten eerste zal Cheryl niet doodvriezen in een oude caravan en ten tweede hoeft ze niet haar arm af te snijden om zich te bevrijden. Het ergste leed dat haar treft is het verwijderen van wat teennagels en het likken van dauw van haar tent om niet om te bezwijken aan dorst.

De Pacific Crest Trail doorkruist 25 bosgebieden, zeven nationale parken en diverse beschermde wildernisgebieden. Dat levert uiteraard wonderschone plaatjes op, maar minder confrontaties met de natuur dan je zou mogen verwachten. In plaats van beren op haar pad, ontmoet Cheryl een lief vosje, dat haar nog een tijdje zal volgen. Voordat Cheryl de Bridge of the Gods zal bereiken, ontmoet ze wel andere langeafstandswandelaars én haar eigen demonen: het resultaat van haar mislukte huwelijk, haar drugs- en alcoholverslaving en haar pijn vanwege de ongeneeslijke ziekte van haar moeder.

Recensie Wild

Romantiek voor tienermeisjes
Hoewel Wild van de eerste tot de laatste stap onderhoudend is, heeft de Canadese regisseur Jean-Marc Vallée betere films gemaakt. In C.R.A.Z.Y. (2005) is de familiegeschiedenis niet alleen krankzinniger, maar ook beter uitgewerkt. In Café de Flore (2011) schakelt hij briljanter tussen twee tijdperiodes en in Dallas Buyers Club (2013) was Vallée gezegend met een charismatischere hoofdrolspeler.

Cheryls avontuurlijke tocht neigt wat naar romantiek voor tienermeisjes, terwijl de flashbacks met haar moeder (Laura Dern – let op de identieke kinnen van de dames) volwassen dramatisch tegenwicht bieden. Reese Witherspoon is het sterkst als haar personage mijmert over vroeger. Maar als de met loodzware bepakking uitgeruste wandelaar met iele benen (die na de tocht van elfhonderd mijl nauwelijks geharder lijken), is de actrice, die in 2005 nog verrassend een Oscar won voor haar rol in de Johnny Cash-biografie Walk the Line, niet altijd even geloofwaardig. Misschien heeft ze zich bewust net zo slecht voorbereid op haar rol als op haar spontane ontdekkingstocht door Amerika.

 

23 februari 2015

 

MEER RECENSIES

Menino (O Menino e o Mundo)

Posted on

****

recensie  Menino

Kleurrijke heldenreis

door Ralph Evers

Het jongetje Cuca groeit op in een hemels paradijs op aarde. Liefdevolle ouders, maagdelijke natuur, en een en al verwondering met flora en fauna. Deze utopische wereld komt op zijn kop te staan wanneer de vader van Cuca vertrekt naar de grote stad. Hiermee begint Cuca’s zoektocht naar zijn vader, waarmee hij tevens uit zijn droomwereld ontwaakt. 

Wat hij nog onthouden heeft is de melodie, die zijn vader op zijn fluit speelt. De wereld ontvouwt zich in een veelvoud aan percussieklanken. Aansluitend bij de belevingswereld van jonge kinderen, die meer gericht zijn op klank, kleur en fantasie. Zo ook de trein waarmee zijn vader naar de grote, verre stad gaat om geld te verdienen, die in de ogen van Cuca als een duizendpoot is.

Recensie Menino

Polariteiten
Wat direct opvalt aan Menino (volledige titel O Menino e o Mundo, vertaald als The Boy and the World)  is de volstrekt eigen (teken)stijl. Met potlood en krijt, uitbundige kleuren en een effectieve interactie tussen vormen en kleur, zien we een volwassen verhaal. De film is grotendeels 2D, waarbij via handige trucjes een 3D-gevoel gegenereerd wordt. Daarnaast doet de stijl her en der denken aan het dadaïsme. Voornamelijk de scènes van de grote stad en de industrialisering. Ook popart elementen komen hierin terug. Dit is animatie pur sang. In de betekenis van bezieling.

Het knappe is dat regisseur Alê Abreu ondanks zijn eigen stijl heel herkenbaar blijft. We zien steden als bergen, machines als dieren en steden in de lucht. De moderniteit wordt vanuit de positie van de katoenplukker verteld. Daarmee is de film te zien als metafoor voor de snelle economische verandering in Brazilië (maar eigenlijk elk zich ontwikkelend land). De kloof tussen arm en rijk gaat in een rap tempo, versneld door het WK 2014 en de opkomende Olympische Spelen.

Een ander verrassend gegeven is het feit dat er praktisch niet gesproken wordt (en als dat wel gebeurt is het onverstaanbaar). Als tegenhanger van de uniforme Pixar- en Disney-blockbusters, waarin alles kan praten en uitgelegd wordt… want stel je voor dat je de uitgekauwde Hollywood-waarden niet zou begrijpen!

Recensie Menino

De mythe van het kapitaal
Daarnaast zouden genoemde studio’s nooit de ballen hebben om op een schrijnende manier rijkdom en armoede naast elkaar te plaatsen. Of technologische vooruitgang en ecologische vernietiging. Hierin wordt de film uitgesproken duister. Temeer wanneer de kleurrijke vogel die de vrijheid van het volk symboliseert door een zwarte vogel vernietigd wordt en daarmee de overwinning van het kapitalisme symboliseert. De boodschap is helder: verkies de mythe van het kapitaal, ook al eindig je als arme sloeber of dakloze. Deze mythe is altijd beter dan die van uw voorouders, die nog in harmonie leefden met hun omgeving, namen wat nodig is en de balans respecteerden. Of…?

De atypische verhaallijn is gepuzzel voor volwassenen, maar voor kinderen vooral zinnenprikkelend en verrassend. De contrasten tussen het onbezorgde kinderleven en de boze buitenwereld, zijn krachtig neergezet, doch gedoseerd. Zo blijft de film in haar kinderlijke harmonie. De soundtrack hierbij is perfect afgestemd, waardoor zowel een te grote vrolijkheid als een te zware melancholie nimmer de overhand krijgt.

 

9 februari 2015

 

MEER RECENSIES

Big Hero 6

Posted on

**

recensie  Big Hero 6

Tussen belediging en gemakkelijk vermaak

door Ralph Evers

Wanneer de veelbelovende uitvinding van een jonge robotbouwer wordt gejat door een slechterik lijkt de pleuris uit te breken. Gelukkig kijken we naar een Disneyfilm en is vrijwel de gehele verhaallijn er op gericht om middels veel actie en ontroerende speeches tot een goed einde te komen. 

Big Hero 6 speelt zich af in de moderne stad San Fransokyo. Onze held heet Hiro (what’s in a name) Hamada. De broer van Hiro, Tadashi, studeert aan de prestigieuze universiteit van Fransokyo, waar hij werkt aan een gezondheidszorgrobot: Baymax. Hiro verdient zijn geld met illegale bot-battles. Wanneer hij ternauwernood ontsnapt aan een bad guy  in deze gokwereld, besluit ook hij zich in te schrijven voor de universiteit. Met een geniale uitvinding wordt Hiro aangenomen, maar dan slaat het noodlot toe. In een felle brand komt Tadashi te overlijden en wordt het geniale idee van Hiro door iemand met minder goede bedoelingen meegenomen. Samen met de vrienden van Tadashi en Baymax bindt Hiro de strijd aan tegen de kwade machten in San Fransokyo. 

Recensie Big Hero 6

Gebaseerd op een Marvel-comic doet de film denken aan Wreck-it Ralph (ook van Disney). In het hoge verteltempo lukt de actie goed, de humor blijft jammerlijk achterwege. 

Formulefilms
Disney staat bekend om zijn formulefilms. De held van het verhaal ontsteekt rond twee derde van de film een emotionele speech, die Obama niet zou misstaan. Een speech die echter zelden past bij mensen van vlees en bloed en daarna nog minder zelden tot de beoogde verandering zou leiden. Daarnaast kennen de films als thema’s broederschap, vriendschap, familiebanden en de verplichte lach en de traan. Big Hero 6 voldoet volledig aan dit stramien, maar weet daar pompeuze actie aan toe te voegen. Alsof het team aan adrenaline verslaafd was. 

In de bijna 80 jaar dat Disney films maakt (de eerste film Sneeuwwitje en de zeven dwergen is uit 1937), zou het een fijne afwisseling zijn wanneer er genoeg moed verzameld was om eens werkelijk uit de bocht te vliegen. Helaas. Terwijl tegenstellingen doorgaans zo goed werken. Nou vooruit, de knuffelrobot Baymax offert zichzelf op om de mensen te redden, en daarvoor is een behoorlijke goof nodig, om uiteindelijk toch met een happy end af te sluiten. Want één ding moet je ze wel nageven: Disney en Pixar krijgen alles tot leven, met meelijwekkende karakters, waardoor ze appelleren aan je empathische gevoelens. 

Recensie Big Hero 6

Publiek
Het publiek waarop men zich richt zal tussen de 6 en 18 zijn. De absurde personages zullen bij kinderen wel werken. Ook de voor de hand liggende plottwist bij de ontmaskering van de bad guy, die je als normaal intelligente kijker al mijlenver voelt aankomen, zal wel werken. Zo laveert Big Hero 6 tussen belediging en gemakkelijk vermaak en is het aan het inschattend vermogen van de filmkijker of hij hieraan zijn geld gaat uitgeven.

 

7 februari 2015

 

 

MEER RECENSIES