Categorie: familiefilm

Annie

Posted on

***

recensie  Annie

Zingende wijsneus zoekt ouders

door Cor Oliemeulen

Het beroemde weesmeisje Annie weet ditmaal het hart van een stugge politicus te raken. Een geboren ster in een eigentijds kerstverhaal.

In de originele film van John Huston uit 1982 vertolkt Aileen Quinn de rol van het weesmeisje Annie. Zij speelde hierna nog in enkele films om in de vergetelheid te geraken. Anders zal het Quvenzhané Wallis vergaan. Twee jaar geleden sensationeel doorgebroken in het curieuze drama Beasts of the Southern Wild wacht het nu pas elfjarige talent een grootse toekomst. In de remake van Annie, geregisseerd door Will Gluck, is het guitige meisje met de rode krullenbol (een pruik) vervangen door een even vlot Afro-Amerikaans dametje met bruine haren. Ook de arrangementen van de beroemde liedjes (It’s a Hard Knock Life, Tomorrow en Opportunity) zijn in een modern jasje gestoken. Het is een kwestie van smaak of Wallis beter of met meer ontroering zingt dan Quinn, maar het acteren gaat haar beter af.

Recensie Annie

Een week op proef
Het verhaal van Annie is gebaseerd op de strikboekenreeks Little Orphan Annie uit de jaren ’20 van de vorige eeuw. In 1977 verscheen een musical, daarna een boek en toen de film. De kleine Annie woont in een weeshuis dat wordt geleid door de alcoholistische Miss Hanigan. In het origineel belandt Annie bij miljardair Oliver Warbucks (Albert Finney) die een wees wil adopteren en Annie een week op proef neemt; in de remake komt ze in het kader van public relations terecht bij burgemeesterskandidaat Will Stacks (Jamie Foxx). In beide gevallen lukt het Annie uiteindelijk het ijs in het stoere mannenhart te laten smelten.

Het is geen onaardig idee om het enigszins gedateerde origineel in de huidige tijd te plaatsen. Annie opent met een knipoog: voor het schoolbord staat een meisje met het uiterlijk van de oorspronkelijke Annie. Dan verplaatsen we ons snel naar het kleine weeshuis in Harlem, New York waar Annie met vijf andere meiden de boel op stelten zet, wachtend op adoptieouders, terwijl de door Cameron Diaz gespeelde huisbazin zich onderdompelt in alcoholistische versnaperingen en frustraties over een mislukte carrière als popzangeres (In de film blijkt ze in ieder geval geen groot zangtalent). Ze is dan ook ronduit jaloers als Annie een week mag logeren bij Will Stacks.

Recensie Annie

Luxe en avontuur
Als haar huisgenootjes aan Annie vragen of Stacks aardig is, antwoordt Annie: “Ja, maar dat weet hij zelf nog niet.” De meiden mogen een dagje ruiken aan de luxe en mee op avontuur met Annie en de burgemeesterskandidaat, die goede sier moet maken nadat hij publiekelijk blunderde bij een voedselbank. Media en publiek zijn zeer gecharmeerd van de ontwapenende Annie (die in een mum van tijd 1,3 miljoen Twitter-volgers heeft) en Stacks plukt in de polls de vruchten van de ‘samenwerking’. Maar als Annie door Stacks’ publiciteitsmanager wordt geforceerd een speech op autocue te houden, haakt het weesmeisje verdrietig af.

Annie is een familiefilm bij uitstek die in de kerstvakantie volle zalen zal trekken, ondanks het feit dat de film op het internet uitlekte nadat (Noord-Koreaanse?) hackers een computer van Sony Pictures hadden gekraakt. Een muzikale film met een lach en een traan die net als het origineel spannend en voorspelbaar eindigt nadat onverlaten zich met de adoptiekwestie gaan bemoeien. De remake van Annie is amusant, maar we missen wat chemie tussen het weesmeisje en de rijkaard, alsook de choreografie en musicalsetting van het origineel.

12 december 2014

 

Vijf remakes die je beter kunt mijden

 

MEER RECENSIES

 

Wiplala

Posted on

***

recensie  Wiplala

Kinder-kersthit vol actie

door Nanda Aris

Wiplala is een fijne kinderfilm, die een groot beroep doet op de fantasie. Het kleine mannetje Wiplala brengt de familie Blom zowel problemen als avontuur. 

Wiplala is de vijfde bioscoopfilm van Tim Oliehoek sinds hij in 2005 debuteerde met Vet Hard. Spectaculaire films maakt Oliehoek, hij is niet van het zachtzinnige werk. Geschikt blijkt hij dus ook als maker van een fantasievolle kinderfilm, de boekverfilming van Annie M.G. Schmidts Wiplala. Het drukt ook gelijk een Oliehoek-stempel op de film, want bijvoorbeeld de achtervolging door de stad typeert hem als filmmaker.

Recensie Wiplala

Géza Weisz speelt de kleine Wiplala, zijn tweede hoofdrol sinds Alleen maar nette mensen  in 2012. Soms speelt hij net iets te dik aangezet, maar soms is hij ook erg grappig. Zoals wanneer hij in de pot pindakaas rolt en uitroept: ‘Wat is dit voor oppersmurrie!’ Weisz is zelf met zijn 1.65 meter een kleine verschijning, en lijkt daarmee geknipt voor de vertolking van de kleine Wiplala. Toch zijn alle hoofdpersonages grotendeels van de tijd zelfs maar tien centimeters groot. Door de ontwikkelingen op special effects gebied, was het mogelijk de film anno nu wel te maken, en was dat een tiental jaren geleden nog vrijwel (financieel) onmogelijk.

Tinkelen
De film vertelt het verhaal van de kleine Wiplala, een klein mannetje uit een land waarin iedereen kan toveren. ‘Tinkelen’ noemen ze het daar, maar Wiplala was er niet heel goed in. Door het tinkelen van Wiplala ontstaan er lastige situaties. Zo tinkelt hij de dromerige poëet Arthur Hollidee (Paul R. Kooij) naar een metershoog standbeeld, maar krijgt hij hem niet meer terug getinkeld.

Door een lange gang komt Wiplala bij de jonge Johannes (Sacha Mylanus) terecht. De nadruk in het begin ligt op de introductie van de personages, de actie speelt later in de film. De race door de stad in een speelgoedauto is spectaculair, niet altijd geloofwaardig, maar voor kinderen vast heel spannend.

Door de introductie van de personages valt het acteren meer op – soms ietwat houterig. De verklaring zou kunnen zijn dat de film chronologisch opgenomen is, doordat de jonge acteurs zich dan beter emotioneel in kunnen leven in de film. Peter Paul Muller als verstrooide vader Blom is goed gecast. Hij straalt de warmte en bezorgdheid van een vader uit, maar is als alleenstaande vader af en toe ook behoorlijk verstrooid.

Recensie Wiplala

Fantasie
De film is geïnspireerd op films als ET, Honey, I Shrunk the Kids en Jumanji. De vergelijking met Honey, I Shrunk the Kids behoeft geen verdere uitleg, en eigenlijk de andere twee films ook niet. Jumanji is een heerlijk fantasierijke kinderfilm (met Robin Williams in de hoofdrol), waarin de actie snel opvolgt. Niet heel geloofwaardig allemaal, maar voor kinderen hoeft dit ook niet. Dit geldt ook voor Wiplala. ET ertelt over de vriendschap tussen een klein jongetje en een buitenaards wezen. Wiplala is geen alien, maar wel van een ander denkbeeldig land. In beide films werkt de verboden vriendschap goed als spanningsboog.

Wiplala  peelt vanaf 19 november in de bioscoop en zou wel eens een kersthit kunnen worden. Een fijne film voor ouders met kinderen in de vakantie.

 

14 november 2014

 

MEER RECENSIES

Kleine Anna & Lange Oom

Posted on

***

recensie  Kleine Anna & Lange Oom

Speels en avontuurlijk

door Ralph Evers 

Deze zomer is er voor de hele kleintjes klein vermaak in de Zweedse sketch-film Kleine Anna & Lange Oom. Zes verhaaltjes volgen we van het duo, waarbij wonderlijke taferelen zich voordoen. Zoals een walvis in een vijver of een vliegtuigje van wrakhout.  

Kleine Anna is een jong meisje, klein van stuk, maar een durfal. Lange Oom is haar beste vriend, een oudere man met een enorme lengte die haar altijd bijstaat, maar niet zo dapper is als hij er uit ziet. Samen beleven ze zes verschillende avonturen. En zoals dat hoort bij kinderfilms, lopen de avonturen nogal anders dan je aanvankelijk als volwassene denkt.  

Recensie Kleine Anna & Lange Oom

De filmpjes spelen op een leuke en frisse manier in op de fantasie van kleine kinderen en de Vlaamse stemmen daarbij maken het geheel extra guitig. De vertaling is helaas aan de zwakke kant, met name in de liedjes, die slechts zelden in rijm zijn, waar je dat verwacht in een kinderfilm.  

Moraal
De filmpjes kennen allemaal een gelijke, nieuwsgierig makende inleiding. Elk avontuur lijkt een moraal bij te brengen. Zo gaat het eerste avontuur over het helpen van anderen en leren we en passant dat roken niet gezond is.  

In het avontuur van de ‘boomhut’, leren we dat Lange Oom, ondanks zijn lengte, toch hoogtevrees heeft. In ‘rommel’ maakt hij uit wat oud hout een vliegtuigje, en ’taart’ legt het proces van taart bakken op eigenzinnige wijze uit.  

Recensie Kleine Anna & Lange Oom

Magisch
‘Vissen’ is wel de meest magisch realistische van de zes. Het begint met een heuse walvis in de vijver en tenslotte gaan ze skiën op een plek waar geen piste te zwart is. Zo worden de jonge kijkertjes getrakteerd op zes kleine tekenfilmpjes over een grappig duo.

 

12 augustus 2014

 

MEER RECENSIES

Minuscule

Posted on

****

recensie  Minuscule

Een episch kleinood

door Ralph Evers

Schaarste leidt niet zelden tot conflicten, dat weten we als mens maar al te goed. Menig oorlog is reeds gevoerd voor de laatste druppels goedkope olie. In de insectenwereld gaat het er weinig vredelievender aan toe. Wanneer een zwarte mier een blik suiker ontdekt en een andere kolonie hier lucht van krijgt, dreigt er een heuse oorlog tussen de mieren. 

Minuscule

De film begint fluweelzoet. Prachtige Franse landschappen met geanimeerde hoofdrolspelers (insecten) tonen zich paradijselijk aan de kijker. We zoomen in op de geboorte van lieveheersbeestjes en hun eerste pogingen om te leren vliegen. Een van de jongelingen faalt hierin en blijft achter. Hij wordt nog belachelijk gemaakt door een stel bravoure bromvliegen ook.

Ondertussen heeft een regenbui een picknickend stel weggejaagd en in alle haast zijn ze hun etenswaar vergeten. Talloze insecten weten wel raad met al dat lekkers en al gauw heeft ‘de natuur’ de rotzooi alweer opgeruimd. Behalve een mysterieus blik. Een dappere mier gaat op onderzoek uit naar dit voorwerp dat oogt als een monoliet. De inhoud blijkt een waar El Dorado voor mieren. En dit blijft niet onopgemerkt.

Heldenverhalen
Afgelopen jaren hebben we vaker naar het wel en wee van insecten in animatiefilms kunnen kijken. Niet zelden krijgen de insecten hierin menselijke trekken toegewezen en zit het creatieve van de animatie hem in dit saaie gegeven. Zoals in A Bugs Life en Antz. Wat voorheen mensen waren, zijn nu insecten, die vervolgens dezelfde (oppervlakkige) problemen hebben als de mensen in een doorsnee Hollywood-productie.

Een verademing is het dan om de vaak toch veel eigenzinnigere Europese producties te zien. Minuscule is daarvan een voorbeeld. De insecten zijn in proportie gehouden, zonder al te grote ogen en ze communiceren allen op hun eigen wijze. Dit geeft een fris komische saus aan deze film en laat de kijker vrij om zelf in te vullen wat er gaande is.

Minuscule

Hommages
De film weet ingenieus verwijzingen naar andere films te integreren. Met de nodige fantasie zijn hints naar de The Good, The Bad and The Ugly terug te vinden, de slagvelden uit menig spektakelfilm als Lord of the Rings en Star Wars. Daarnaast zit er voor Hitchcock-liefhebbers een vermakelijke hommage aan diens Psycho in, wanneer we met wat omwegen bij een spin ’thuis’ komen.

De film ontvouwt zich en laat zich vertellen op eenzelfde, haast nonchalante en in werkelijkheid perfect getimede Tati- en Chaplin-esque manier. Je wordt als kijker uitgenodigd in een andere wereld, meegenomen op verschillende avonturen, op en top vermaakt en weer veilig thuisgebracht.

 

21 april 2014

 

MEER RECENSIES

Amazonia

Posted on

**

recensie  Amazonia

Verrassend saai apendrama

door Karina Meerman 

Het had zo mooi kunnen zijn, het avontuur van een hulpeloos jong kapucijnaapje dat leert zich staande te houden in het Amazonegebied. Het werd een bewegend fotoalbum.  

Braziliaans circusaapje Shaï reist mee in een vliegtuigje dat neerstort in het Amazonegebied. Piloot stapt ongeschonden uit, maar laat aapje achter in zijn kooi. Neusberen peuteren het slot los en aapje begint aan een avontuur door de jungle. Huilend in het gebladerte of jammerend op een vlot ziet hij een reeks onwaarschijnlijke dieren, die vooral geselecteerd lijken op kleur en vormgeving.

recensie Amazonia 3D

Op het hoogtepunt van zijn eenzaamheid ontmoet aapje andere aapjes, trekt met hen op, overweegt nog even terug te gaan naar de mensheid en kiest uiteindelijk voor de liefde. Want mensen zijn slecht en het oerwoud is goed en moet in stand gehouden worden. Dat we die boodschap wel even meekrijgen.

Wondere wereld voelt geënsceneerd
Amazonia 3D is een visueel en auditief kunststukje, dat staat vast. Regisseur Thierry Ragobert had een set van zes miljoen vierkante kilometer om in te werken. Gedurende achttien maanden filmde hij met zijn team de wondere wereld van het regenwoud. De majestueuze grootheid van de jungle glijdt voorbij, van bovenaf gefilmd lijkt het bladerdak zich over de hele wereld uit te strekken.

Op de grond en in de bomen zit de camera bovenop de dieren. Het geluid is haarfijn vastgelegd, het klikken van mierenpoten, het kloppen van toekans, het geschuifel van slangen. Ragoberts camera’s zitten zó dicht op het leven in de Amazone, dat het allemaal geënsceneerd voelt. Misschien is het vanwege de technische hoogstandjes, dat het brein voortdurend bezig is zich af te vragen hoe de film is gemaakt, in plaats van mee te leven met het aapje.

Dierentuin
Er zit nauwelijks verhaal in de beelden terwijl de film zich presenteert als een kruising tussen een documentaire en een avontuur. Het lijkt meer een reeks videoclipjes van bijzondere dieren die we uit de dierentuin kennen, terwijl dierentrainers net buiten beeld staan te wachten om iedereen weer in zijn hok te doen. Blauwe ara: check. Zee-arend: check. Jaguar: check. Amazonedolfijn: check. Toegegeven, de luiaard was een blijde verrassing voor wie van luiaards houdt en een zwemmend gordeldier zien we ook niet iedere dag. Ja, het zijn prachtige beelden, begeleid door de oorstrelende muziek van Bruno Coulais, maar is het een onderhoudende film?

Recensie Amazonia 3D

Nee. Amazonia is verrassend saai. Ondanks 3D. Aapjes zijn geen acteurs, ze hebben beperkte gezichtsuitdrukkingen, en laten we wel zijn: ze maken rotgeluiden. Ze piepen, krijsen, jammeren, fluiten, loeien en schreeuwen. Shaï ziet er vaak uit of hij doodsbang is of ongelukkig; dat is waarschijnlijk ook het idee, maar dat voelt toch ook als dierenleed. Wat uiteindelijk overblijft is vooral bewondering voor de technische kwaliteiten van de filmmaker en een milde bezorgdheid over het geluk van een kapucijnaapje.

13 december 2013

MEER RECENSIES

 

Midden in de Winternacht

Posted on

***

recensie  Midden in de Winternacht

Eland met chocomelk-boeren

door Simone Vogel

Een week voor Kerst valt eland Moos bij de kleine Max door het dak van zijn schuur. In samenwerking met de Kerstman, een pittige oma, een enge buurman en bergen sneeuw ontspint zich een echt kerstavontuur.  

Max (Dennis Reinsma) is een gewone jongen die samen met zijn moeder en zus Kiki een rustig leven leidt. Tot hij eland Moos (Jeroen van Koningsbrugge) tegenkomt. Moos is niet zomaar een eland, hij werkt voor de Kerstman en kan ook nog praten! Daarnaast drinkt hij bergen chocomelk en boert hij er lustig op los. De gekke eland is de Kerstman (Derek de Lint) kwijtgeraakt toen hij neerstortte tijdens één van de testritten voor Kerst. Max helpt hem om weer op de been te komen en zijn baas te vinden.

Recensie Midden in de Winternacht

Verloren sterrenstof
De negen rendieren van de Kerstman doen alleen de echte Kerstrit. Apollo, zoals Moos zich eigenlijk noemt, is bang om zijn baan te verliezen nu hij de Kerstman is kwijtgeraakt. Wanneer Max aan zijn moeder (Jelka van Houten) en zus Kiki (Dana Goldberg) vertelt dat er een eland in de schuur ligt die chocomelk drinkt en Harry Potter kijkt om de verveling tegen te gaan, verklaren ze hem voor gek. Volgens de dames overtreedt Max veel natuurwetten, maar ze vinden Moos ook hartstikke lief.

Er komt een wending in het plot wanneer Moos zijn sterrenstof verliest. Dat poeder zorgt ervoor dat Moos de slee kan trekken om zo de Kerstman terug te brengen naar huis. Enge buurman Panneman (Arjan Ederveen) heeft het stof in zijn bezit en hij wil graag nog een elandenhoofd aan de muur. Deze griezel, die zijn geweer richt op alles wat rondloopt en zijn neus ophaalt vlak voor hij een schot lost, heeft slechts één zwakte: Max’ moeder. In een poging om Moos te redden gaan Max, Kiki en hun moeder bij Panneman eten. Dit levert een hilarisch en ongemakkelijk tafereel op.

Recensie Midden in de Winternacht

Voor kind en ouder
In Midden in de Winternacht wisselen het serieuze verhaal, prachtige kersttaferelen (geschoten in Zweden) en absurde fragmenten elkaar in rustig tempo af. Hierdoor is de film goed te volgen voor kinderen, het publiek waarvoor hij is bedoeld. Sarcastische opmerkingen en een dronken Kerstman die helemaal vies en besmeurd met de oma (Carla Hardy) van Max flirt, houden ook het oudere publiek geboeid.

Hoewel het gezin in de film redelijk standaard is: een moeder, oma, zoon en een hoogbegaafde zus, zijn de karakters goed uitgewerkt. Reinsma zet een ontroerende Max neer en Goldberg weet een grappige snaar te raken met haar vertolking van Kiki. Van Houten valt nogal tegen als moeder, doordat zij weggespeeld wordt door briljante acteurs als Arjan Ederveen, Derek de Lint en Carla Hardy, die hun gecompliceerde, gekke karakters met veel verve neerzetten.

 

25 november 2013

 

MEER RECENSIES

Otto is een neushoorn

Posted on

***

recensie  Otto is een neushoorn

Onverzadigbare, vriendelijke veelvraat

door Ralph Evers

Wat doe je wanneer je met een magisch potlood een getekende neushoorn tot leven ziet komen? Dan blijf je natuurlijk rustig en zoek je naar een manier hoe de situatie onder controle te houden. Dat mag voor de buitenwereld dan weliswaar gek lijken, maar hoe zou dat voor jou zijn in eenzelfde situatie? De vrolijke fantasie in Otto is een neushoorn prikkelt zowel jong als oud.  

Otto is een neushoorn is de derde van de trilogie aan verfilmde boeken van de Deense kinderboekenschrijver Ole Lund Kirkegaard. Eerder werd al Orla de Kikkerslikker en Pudding T verfilmd.

Recensie Otto is een neushoorn

Tekening komt tot leven
Het is de eerste dag van de zomervakantie wanneer Topper, een 10-jarige jongen met een levendige fantasie, een magisch potlood vindt. Samen met zijn vriend Hugo tekent Topper een neushoorn op het behang van zijn appartement op twee hoog. Tot hun verbazing komt de tekening tot leven en staat er in de kamer een vriendelijk glimlachende, doch zeer hongerige neushoorn, die zijn honger stilt door de meubelen op te peuzelen. Aangezien de neushoorn onverzadigd blijkt, zakt hij gaandeweg naar de onderburen door. Dit zorgt voor flink wat leven in het anders zo slaperige dorpje aan zee.

Grappige personages
De film zit vol met aparte eendimensionale typetjes. Dit maakt de personages herkenbaar en versterkt de vrolijke toon van de film. Zo zijn er de duivelse broodbakkers. Een stel onnavolgbare winkeliers bij wie de meesten na een eenmalige ervaring ver uit de buurt blijven. De politiechef die liever lui is dan moe. De vader van Hugo, ook Otto geheten, die een betweterige vrek speelt, met een café waar geen sterveling naar binnen wil. Deze man lijkt met enige fantasie wel op Basil Fawlty. Daarnaast hebben de andere medebewoners van Toppers flat zo hun kuren. Holm is een praatzieke fantast en zijn onderbuurvrouw is Oost-Indisch doof, hetgeen een leuk uitgewerkte running gag  is. Ondertussen is Topper verliefd op Sille, een meisje uit zijn klas.

Plots
De film is met veel zorg gemaakt en er zitten mooie vondsten in, zoals de zweeftocht van het lieveheersbeestje in het begin. Er wordt goed gebruik gemaakt van het 3D-effect. Het verhaal kent een aantal subplots die evenals de personages meer uitwerking vragen. Het tempo ligt hoog, waardoor het einde van de film een afgeraffeld gevoel geeft. Dit is jammer, want daarmee smoort de film het plezier die hij oproept.

Recensie Otto is een neushoorn

De Vlaamse stemmen zijn passend en enthousiast ingesproken. De humor is aan de brave en veilige kant. Er zijn weinig visuele grappen, terwijl de mogelijkheden zich meer dan eens voordoen. Zo lijkt de focus vooral op kinderen gericht. Daarmee hebben de filmmakers overigens wel een punt. Kinderen dienen verbaasd en verwonderd te worden en een ideaal medium hiertoe is de animatiefilm. Meer nog dan gewone film kan de animatiefilm tarten met de grenzen van wat mogelijk is. Dit gegeven wordt dankbaar gebruikt in Otto is een neushoorn.

 

17 november 2013

 

MEER RECENSIES

Zarafa

Posted on

****

recensie  Zarafa

Aaibare aimabele langnek

door Ralph Evers

Vrij naar het waargebeurde verhaal over de eerste giraffe in Parijs. Met oog voor detail en liefde gemaakt.  

Het verhaal wordt verteld door een dorpsoudste, die met houten poppen de kinderen vermaakt. Maki is samen met zijn vriendinnetje Soula geketend door de boosaardige slavendrijver, Moreno. Op een nacht ontdekt Maki dat de ketens te groot zijn en dat hij kan ontsnappen. Wanneer Moreno de achtervolging inzet weet Maki ternauwernood aan hem te ontsnappen en wordt hij gered door een giraffe. Moreno geeft niet op. Hij komt Maki op het spoor en schiet de giraffe, die Maki probeert te beschermen, dood. Dan springt een illustere vreemdeling, Hassan, tussenbeide. Maki belooft de stervende giraffemoeder dat hij voor haar kalf Zarafa zal zorgen.

Diepere lagen
Tegen de achtergrond van dit avonturenverhaal spelen thema’s als slavernij, oorlog, vriendschap, dierenliefde en vrijheid. Het belangrijkste thema lijkt het individuatieproces van Maki. De jongen op weg naar volwassenheid tegen een achtergrond waarin de wereld uit de onderdrukkende blanke slavendrijver emancipeert. Hassan, die als een vader voor Maki is, geeft hem de raad de sterren te volgen wanneer hij mocht verdwalen.

Recensie Zarafa

Een andere belangrijke rol in dit avontuur is voor Malaterre, een ontdekkingsreiziger. Hij verzorgt het noodzakelijke oriëntatiepunt. Malaterre is overigens een leuk gevonden naam: ‘mal à terre’, slechte grond. Hij verblijft dan ook het liefst in zijn luchtballon, van waaruit hij veilig overzicht houdt over de aarde.

Wanneer de baai voor Alexandrië belegerd is door de Turken, vraagt de Pasha van Egypte een gunst aan de Franse koning om hem te hulp te schieten. Als gift stuurt de Pasha een giraffe naar Parijs. Zo begint een vrolijk makend, doch onwaarschijnlijk avontuur over een giraffe, twee Tibetaanse koeien, Hassan, Malaterre en Maki in een luchtballon.

Progressief
Regisseur Rémi Bezançon heeft een goed gevoel voor subtiliteit en dosering. Hij weet de gevoelige snaar te raken, zonder te overdrijven. Dit deed hij eerder in het overtuigende familiedrama Le premier jour du reste de ta vie (2008). In Zarafa, zijn eerste animatiefilm, ontgint hij nieuw terrein op overtuigende manier.

De animatie doet denken aan een mix tussen Sylvain Chomets Les Triplettes de Belleville (2003) met de karakters van de Japanse animatiegrootmeester Hayao Miyazaki. Dit is niet heel gek, wanneer je weet dat Jean-Christophe Lie de grafische regie in handen heeft. Hij werkte eerder mee als animator aan Les Triplettes de Belleville. De afwisseling tussen de stijlen werkt goed. Tegen een prachtig getekende achtergrond komen de kleurrijk en simpeler getekende personages meer tot leven. Als een levend stripboek. Door in de personages de nadruk op emoties en persoonlijkheid te leggen en in de achtergrond de details, versterkt dit elkaar. De film weet zich te bevrijden uit de ketens van computeranimaties en 3D. In die vrijheid ontstaat een levendige film die voor jong en oud zeer te genieten valt.

 

6 oktober 2013

 

MEER RECENSIES

Sneeuwkoningin, De

Posted on

***

recensie  De Sneeuwkoningin

IJzige vorst

door Ralph Evers

Door een tenenkrommende moraal te vermijden stijgt deze Russische animatiefilm (met Nederlandse stemmen) over het overwinnen van haat boven zichzelf uit en zit er een leerzame les in voor kinderen.  

Er was eens een koningin, die verbitterd door haat het hele land in een ijzige wereld omgetoverd had. Haar magische spiegel vertelde haar dat er slechts één bedreiging voor haar overbleef: de glasmaker Vegard. Hij maakt spiegels die zo zuiver zijn dat ze je ware gezicht onthullen en daarmee je toverkracht tenietdoen. Wanneer Vegard en zijn vrouw ontvoerd worden denkt de koningin rust te vinden. Totdat haar spiegel haar vertelt dat het paar een zoon heeft, Kai, die de nalatenschap van zijn vader bezit.

Vlak voordat Kai gevangen werd, wist hij het hart te veroveren van een dromerig meisje, Gerda. Gerda is evenals Kai wees en heeft slechts een goede vriend, een witte wezel. Ze leven allebei in een weeshuis met een nare, strenge huismeester die alles wat Gerda fijn vindt verbiedt. Wanneer Kai voor haar ogen ontvoerd wordt, zet Gerda alles op alles om Kai te redden.

Ze krijgt daarbij hulp uit onverwachte hoek. De trol Orm (leuke rol met grappige stem), die doet denken aan een leukere versie van de luiaard uit Ice Age, blijkt behulpzamer dan hij dacht. Dit levert een grappige tweestrijd op, waardoor hij soms doet denken aan Gollum. De trol is een lafaard, een grote bek met een klein hartje, een opschepper. Er zit iets vriendelijks en nonchalants in de trol wat hem zeer aimabel maakt.

Recensie De Sneeuwkoningin 3D

Op reis
Onderweg komt Gerda tal van maffe figuren tegen. Een terugkerend thema is die van de heksen. Haar eerste avontuur brengt haar bij een nogal hebzuchtige heks met een bijzondere kruiden- en bloementuin. Voor Gerda, een meisje met een uitermate zuiver hart, is het slechts de beleving en esthetische schoonheid die telt. De heks heeft slechts oog voor euro’s, wat al gauw tot problemen leidt, zeker wanneer de bloemen in Gerda’s bijzijn beginnen te stralen. Later in het verhaal ontmoeten Orm en Gerda een koning die het verstand heeft van een bijzettafeltje, maar die luid kenbaar maakt een tiran en despoot te zijn. Hij is met zijn stommiteiten een grappig intermezzo in de film. De laatste heks is ogenschijnlijk de meest angstaanjagende: een Lapse sjamaan en van alle heksen de meest pientere en behulpzame. Zij leert Gerda hoe ze de verschrikkelijke Sneeuwkoningin te lijf kan gaan.

Misfit
Het centrale thema in De Sneeuwkoningin is de misfit, degene die buiten de maatschappij valt. Teleurgesteld, vereenzaamd of verbitterd door haat, keert de misfit zich tegen de samenleving. De haat die zich in ijs heeft laten vertalen. Alleen degene die dapper genoeg van hart is en een waarlijk zuivere ziel heeft, kan een verschil maken tegenover zoveel kille haat. De bestrijding ligt dus niet in de vernietiging, maar in het tegendeel: inzien dat een haatdragende mens nog altijd een mens is. Een verrassende moraal die afwijkt van Hollywood-wetten, waarin het kwaad vernietigd wordt.

Uniformiteit
Met haar animatiestijl hoopt De Sneeuwkoningin toch aansluiting te vinden bij de grote Hollywood-producties. De ronde rimpelloze gezichten en steeds groter wordende ogen zie je nagenoeg in elke grote animatiefilm terug. Deze snel om zich heen grijpende uniformiteit maakt de animatiefilm tot plat consumptievermaak. De uitstapjes naar simpelere animatie tijdens deze film en het fantasierijk vormgegeven verhaaltje geeft De Sneeuwkoningin nog net een beetje eigen gezicht. De 3D werkt in de reisscènes door gladde sneeuwlandschappen, maar is over het geheel genomen overbodig.

 

4 oktober 2013

 

MEER RECENSIES

Spijt!

Posted on

**

recensie  Spijt!

Pesten in emotioneel jasje

door Simone Vogel

Slachtoffers van pesten worden aangevallen, veranderen van school of plegen soms zelfmoord. Regisseur Dave Schram springt in op deze actualiteit met de verfilming van Spijt! naar het gelijknamige boek van Carry Slee. De film is onderdeel van een gratis lespakket voor scholen met als doel pesten tegen te gaan. 

Jochem (Stefan Collier) wordt door zijn klasgenoten gepest. Varkenssnuitjes, na gym zijn kleren in een boom terugvinden en in elkaar geslagen worden, zijn voor hem aan de orde van de dag. Hij is al vaak van school gewisseld en durft niks te doen. David (Robin Boissevain) ziet het allemaal lijdzaam toe, te bang om iets tegen de pestkoppen te zeggen. Hij is bovendien verliefd op Vera (Dorus Witte) waardoor hij te afgeleid is om Jochem te helpen.

Rode lap op een stier
Vera probeert hem te helpen. Ze zegt: ‘Jouw manier van reageren werkt als een rode lap op een stier.’ Dat is ook het gevoel dat je bekruipt tijdens de film. De machteloosheid spat van het gezicht van Jochem af en je zou hem af en toe wel eens wakker willen schudden om hem iets terug te laten doen.

Spijt!

Vera en David realiseren zich de ernst van de situatie en proberen Jochem te helpen. Wanneer Jochem zijn liefde voor Vera verklaart op het klassenfeest en David hem alleen achterlaat, verschijnt Jochem de volgende dag niet meer in de klas. Dan pas dringt tot de klas door hoe vreselijk de geplaagde jongen zich moest voelen en stellen ze alles in het werk om de zaken recht te zetten. Maar misschien is het al te laat…

Film is geen boek
Wie verwacht een verfilming van het boek te zien, moet zijn ideeën bijstellen. De film bevat wel de karakters uit het boek, maar het verhaal is compleet anders. Het verhaal dat Schram optekent, is duidelijk en heftig, maar kan niet verhullen dat de acteurs wat onervaren zijn. Veel dialogen komen onnatuurlijk en ingestudeerd over. Deze stugheid en de korte scènes maken de eerste helft van Spijt! langdradig en saai. Hierna slaat de sfeer plotseling om en begint een onderbuikgevoel op te borrelen. Iets naars staat te gebeuren.

Spijt! zendt een duidelijke boodschap over pesten uit en is daarin erg direct en heftig. De film zal bij de meeste kijkers, zowel jongeren als volwassenen, gemengde gevoelens en diepe indrukken achterlaten. Want verborgen tussen de steelse blikken van kalverliefde van David en Vera en de soms stugge dialogen zit een mooie en belangrijke moraal, die bij veel kijkers een traan zal doen opwellen.

 

19 juni 2013

 

MEER RECENSIES