Categorie: COR

Terugblik 2022 – Deel 6: Een nieuwe wereld

Posted on

Terugblik filmjaar 2022 – Deel 6 (slot):
Een nieuwe wereld

door Cor Oliemeulen

Een film opent de deur naar een nieuwe wereld. Daarna kunnen er twee dingen met je gebeuren. Óf je raakt verdwaald en schreeuwt om je moeder óf je deint mee op de golven van tomeloze fantasie of indringende realiteit.

Tom Cruise. Kijk hem daar zitten shaken in zijn ultra-hypersonische straaljager! Met het prototype van de SR-72 Darkstar doorbreekt de onbevreesde Pete “Maverick” Mitchell voor het eerst in de geschiedenis de barrière van Mach 10. Dat is sneller dan menigeen wegzapt bij de gemiddelde Nederlandse romcom. De admiraal, die geen toestemming had gegeven, reageert ondubbelzinnig: “Onbemande vliegtuigen zijn de toekomst, daarin is geen plek voor jou.” Toch krijgt Tom Cruise als veteraan in Top Gun: Maverick de opdracht om een nieuwe generatie piloten op te leiden voor een levensgevaarlijke missie in Iran. De uiteindelijke weg naar vrijheid in nota bene een oude F14 staat onbedoeld symbool voor de oude wereld van spectaculair avontuur en sentimentele clichés.

Ook in het Gotham van The Batman – met voor het eerst Robert Pattinson als vleermuisman met emo-issues – is jaren later bar weinig veranderd. Het gespuis krioelt door de donkere straten, corruptie viert hoogtij en een sadistische seriemoordenaar raakt verstrikt in zijn goede bedoelingen. Batwoman mag na afloop dan wel proberen om Batman te verleiden tot een nieuw leven samen, maar onze titelheld voelt dat Gotham hem niet kan missen, terwijl de kijker zich realiseert dat de filmproducers deze geldbron nimmer zullen laten opdrogen.

Ich Bin Dein Mensch

Ich Bin Dein Mensch

Voor de Duitse studente Alma in Ich Bin Dein Mensch gaat er wel een nieuwe wereld open. In ruil voor fondsen voor een wetenschappelijk onderzoek gaat ze in op het aanbod om drie weken lang een humanoïde robot in huis te nemen. Hij heet Tom en is ontworpen om een vrouw gelukkig te maken. Alma moet aanvankelijk niets hebben van zijn toenaderingspogingen, maar valt langzaam voor zijn intelligentie en charmante voorkomen. Tom snurkt zelfs. Alma wil nooit meer daten met een andere man.

Ook op het Spaanse platteland van Alcarràs zet technologie de traditionele levenswijze op losse schroeven. De opa van een grote boerenfamilie heeft vroeger een mondelinge afspraak gemaakt om het land te kunnen verbouwen, maar die blijkt niet meer te gelden nu een energiebedrijf er zonnepanelen wil plaatsen. Ook andere boeren worden onder druk gezet. Ze protesteren, willen ook eerlijke prijzen voor hun producten. De overheid steunt vooral grote bedrijven. In het wrange eindshot van bovenaf ziet de boerenfamilie hoe bulldozers de laatste vruchtbare grond helemaal tot aan hun huis oppeuzelen.

Twee Afrikaanse tieners hebben elkaar ontmoet op een vluchtelingenboot en presenteren zich als broer en zus tijdens hun asielaanvraag in België. De pientere Tori is succesvol, maar het verhaal van zijn ‘grote zus’ Lokita wordt niet geloofd. Om de mensensmokkelaar te kunnen betalen, zijn ze actief als drugskoerier en Lokita wordt opgesloten in een wietplantage zodat criminelen haar ondertussen (zogenaamd) vervalste identiteitspapieren kunnen verschaffen. Wie meer van de indringende sociaal-realistische films van de Waalse broers Dardenne heeft gezien, weet dat die gedroomde nieuwe toekomst voor de tieners ver weg is. De schokkende finale van Tori et Lokita laat je met een leeg gevoel achter.

In Triangle of Sadness hebben de steenrijke passagiers op een cruiseschip hun gedroomde nieuwe wereld bereikt. Maar al die luxe is natuurlijk niet genoeg, dus komt een helikopter nog even op zee een paar potten hazelnootpasta bezorgen. De alcoholistische kapitein (Woody Harrelson) moet niets hebben van die omhooggevallen types en oreert zich in de rondte over het kapitalistische onheil dat zich over de wereld heeft uitgestort. De meest hilarische zin komt uit de mond van de naïeve vrouw van een wapenhandelaar die een door piraten op het dek gegooide handgranaat opraapt: “Is this one of ours?” Deze bij vlagen grappige satire van Ruben Östlund keert na de onontkoombare schipbreuk de sociale verhoudingen volledig om.

Een hersentumor kan je persoonlijkheid drastisch veranderen. Dat merkt Anna als haar nieuwbakken echtgenoot Marco in de nabijheid van hun dochtertje een misplaatste handeling verricht. Het overzichtelijke, eenvoudige leven in de Zwitserse Alpen is plotseling gecompliceerd geworden. Drii Winter laat zich kijken als een Griekse tragedie en ontpopt zich als de meest deprimerende bioscoopfilm die ik dit jaar zag.

Alejandro G. Iñárritu (Amores perros, Babel, Biutiful, Birdman, The Revenant) weet altijd zowel zijn personages als zijn publiek in een nieuwe wereld te plaatsen. In Bardo: False Chronicle of a Handful of Truths rouwt een echtpaar 20 jaar later nog steeds om het overlijden van hun baby. Dit als vanouds prachtig vormgegeven, soms komische drama gaat over een Mexicaanse documentairemaker die in de Verenigde Staten een prestigieuze prijs wint. Landgenoten verwijten hem verraad van zijn roots en ook hijzelf worstelt danig met zijn identiteit. Een hele zit, dat wel.

In het overtuigende Nederlandse drama Narcosis worstelt Merel (Thekla Reuten) met het overlijden van haar man John (Fedja van Huêt) wiens lichaam na een riskante duik in Zuid-Afrika nooit is gevonden. Hoewel Merel helderziende gaven heeft en hiermee andere mensen tot steun kan zijn, durft ze geen contact met John te maken. De oude telefooncel achter in de tuin waarmee dochtertje Ronja (talent Lola van Zoggel) met haar vader belt, is een mooie vondst. Sfeervol gefilmd en sterk geacteerd is deze film over liefde en verlies van Martijn de Jong de Nederlandse inzending voor de Oscars.

Knor is de Nederlandse inzending voor de Oscars in de categorie beste lange animatiefilm onder de titel Oink. Deze onvervalste stop-motion van Mascha Halberstad werd gemaakt door vijf animatoren en met negen sets voor krap drie miljoen euro en lijkt al om die reden bij voorbaat kansloos tegen een donkere productie als Guillermo del Toro’s Pinocchio die 35 miljoen mocht kosten en waarvan de poppen werden geconstrueerd met mechanische gezichten. Desalniettemin is Knor, waarin een biggetje moet zien te ontsnappen aan de worstenmachine van een gekke opa, met veel aandacht en liefde gemaakt, en genietbaar voor jong en oud, hoewel de hoeveelheid poep wel wat minder had gemogen.

Drive My Car

Drive My Car

Top 5 van 2022
5. Licorice Pizza
In deze romantische film van Paul Thomas Anderson trekt ‘kindsterretje’ Gary (debutant Cooper Hoffman, zoon van wijlen PTA-huisacteur Philip Seymour Hoffman) als een wervelwind de grote wijde wereld in om als 15-jarige ondernemer indruk te maken op de zeker tien jaar oudere Alana (nieuweling Alana Haim). Sprake van een afgebakend plot is er niet, maar het plezier spat van het scherm. Licorice Pizza doet bovendien wat een grote periodefilm als Armageddon Time verzaakt: de kijker op zeer overtuigende wijze terugbrengen in de tijd. Let ook op een uitgelaten Bradley Cooper als opdringerige acteur.

4. Nowhere Special
Knappe jongen die het droog houdt als de 34-jarige terminale glazenwasser John afscheid neemt van zijn zoontje Michael. Regisseur Uberto Pasolini, die al in het briljante Still Life (2013) het afscheid van het aardse leven behandelde, weet opnieuw alle sentimentele valkuilen te vermijden door de geloofwaardige zoektocht naar de geschikte adoptieouders en de voorbereiding voor een nieuwe wereld, voor zowel zoon als vader. Zo leest John samen met Michael het stripboek ‘When Dinosaurs Die – A Guide to Understanding Death’ en schrijft hij brieven die Michael bij bepaalde gebeurtenissen in zijn toekomstige leven mag openmaken. Binnenkort zal John zweven door de lucht en kan Michael tegen hem praten als hij zijn vader mist.

3. Drive My Car
Sommige films liggen de ene dag wat zwaarder op de maag dan de andere dag. Tijdens de eerste kijkbeurt van dit bejubelde drama van de Japanse filmmaker Ryûsuke Hamaguchi haakte ik na bijna een uur af. Later ontdekte ik hoe belangrijk die lange inleiding is om de malaise en beweegredenen van de hoofdpersoon te kunnen begrijpen. Er ontspint zich vervolgens een intrigerend verhaal over verlies en verwantschap met acteur/regisseur Yusuke Kafuku (Hidetoshi Nishijima), die rouwt om het plotselinge overlijden van zijn vrouw, en chauffeuse Misaki Watari (Toko Miura), die ook het nodige achter de kiezen heeft. Tjechov’s toneelstuk Oom Wanja staat ondertussen symbool voor de gedesillusioneerde mens.

2. Las bestias
Het Franse echtpaar Antoine (Denis Ménochet) en Olga (Marina Foïs) ziet het Noord-Spaanse Galicië vanwege de stilte en de prachtige natuur als hun nieuwe wereld. Dit is de ideale omgeving voor het starten van een biologisch landbouwbedrijf. Hoewel ze hard werken en zo goed mogelijk proberen te integreren, is van rust geen sprake. Antoine spreekt zich uit tegen de bouw van een windmolenpark, wat op weerstand stuit bij de eenvoudige broers Xan en Lorenzo die menen dat ze een fortuin mislopen en besluiten om de nieuwelingen te intimideren. Dat gaat van kwaad tot erger. Regisseur Rodrigo Sorogoyen en scenarist Isabel Peña voegen met hun psychologische thriller Las bestias een nieuw cinematografisch hoogtepunt aan hun oeuvre toe.

1. Dwelling in the Fuchun Mountains
Dit meanderende familiedrama van de nieuwe Chinese filmregisseur Xiaogang Gu bereikte pas ruim drie jaar na voltooiing de Nederlandse bioscopen. De film toont de wisseling van de seizoenen langs de rivier van de stad Hangzhou in het Fuyang-district, waar mondkapjes nog niet tot het dagelijkse leven zijn doorgedrongen. Het leven wordt duurder, wonen nagenoeg onbetaalbaar. Gearrangeerde huwelijken moeten zorgen voor een goede toekomst van de dochters, liefde komt dan vanzelf wel. Dit realistische verhaal over traditie versus moderniteiten wordt afgewisseld door een regelmatig adembenemende cinematografie met knap gemaakte tracking shots die van Dwelling in the Fuchun Mountains een visuele meditatie maakt.

 

30 december 2022

 

Filmjaar 2022 – Deel 1: Bioscopen lijden, streamingdiensten verleiden
Filmjaar 2022 – Deel 2: Beklijvende beelden en aangeklede concertfilms
Filmjaar 2022 – Deel 3: Is de bioscoop ineens onvindbaar?
Filmjaar 2022 – Deel 4: Raar is in de mode
Filmjaar 2022 – Deel 5: Weinig echt bijzondere uitschieters

Armageddon Time

Posted on

***
recensie Armageddon Time
Opgroeidrama slaat niet in als een bom 

door Cor Oliemeulen

Opgroeidrama’s lijken populairder dan ooit. Alsof filmmakers teruggrijpen naar een tijd dat alles beter of interessanter was. Of terugdenken aan hun eigen jeugd toen ze zelf gevormd werden. De vraag is of het publiek op die herinneringen zit te wachten.

Je kunt natuurlijk ook graag films over vroeger willen maken omdat je vindt dat je te laat bent geboren. De Amerikaanse filmmaker James Gray had het liefst films gemaakt in de jaren zeventig toen zijn idolen Francis Ford Coppola, Martin Scorsese, Robert Altman en Stanley Kubrick het ene na het andere meesterwerk lanceerden. Het is dan ook niet vreemd dat Grays films zich afspelen in het verleden. Ze gaan vaak over immigranten (o.a. zijn debuut Little Odessa en The Immigrant) en spelen zich meestal af in New York. Met zijn achtste speelfilm, het coming-of-age drama Armageddon Time, keert Gray terug naar de tijd dat hij als elfjarige opgroeide in Queens als nazaat van joodse Russische immigranten.

Armageddon Time

Opa’s wijze les
Paul Graff (Banks Repeta) is het alter ego van de jonge James Gray, die liever tekent dan op school zit. Vader Irving (Jeremy Strong) en moeder Esther (Anne Hathaway) halen hun zoon na enkele incidenten van een particuliere school. Het ergste voor Paul is dat hij nu niet meer kan optrekken met zijn zwarte vriendje Johnny (Jaylin Webb). Hij mag dat sowieso niet van zijn vader sinds Paul en Johnny  werden betrapt toen ze samen op school een joint rookten. Als Paul samen met enkele jongens op het plein van zijn nieuwe, veel strengere school staat te praten, komt Johnny voorbij, maar Paul reageert afstandelijk omdat zijn nieuwe klasgenoten niet van ‘niggers’ houden. Paul voelt zich ongemakkelijk door de situatie en vertelt het voorval aan zijn grootvader Aaron (Anthony Hopkins), het enige familielid met wie hij een goede band heeft. Aaron verhaalt over hoe hij zelf als jood gediscrimineerd werd en draagt zijn kleinzoon op om op te komen voor minderheden en zich als een ‘mensch’ te gedragen.

Armageddon Time speelt zich af in 1980. Paul en zijn familie zien op tv hoe de republikein Ronald Reagan wordt gekozen tot nieuwe Amerikaanse president. “Dat wordt een kernoorlog”, verzucht Pauls moeder. Deze conservatieve tijd met het vooruitzicht dat democratische verworvenheden zullen worden teruggedraaid, onderstreept het lot van minderheden in de Amerikaanse samenleving. Maar het gaat regisseur James Gray vooral om de kijker zich te laten realiseren dat zijn jeugdjaren werden geteisterd door de angst voor een nucleaire oorlog vanwege de immer dreigende relatie met de Sovjet-Unie.

Armageddon Time

Toekomst
Met zijn opstandigheid en wijsneuzerige gedrag is Paul als puber geen uitzondering. Het enige wat hij wil, is een beroemd artiest worden. Nergens wordt duidelijk dat hij (of iemand anders) zou lijden, laat staan beïnvloed worden, door de angst voor een armageddon. Ook het reggaenummer Armagidion Time van The Clash en de korte links die Gray legt met het opvoeren van de vader en de zus (cameo van Jessica Chastain) van de latere president Donald Trump kunnen de kijker niet overtuigen van die te verwachten onheilspellende toekomst.

Het zijn vooral de uitmuntende vertolkingen van de hele cast die Armageddon Time de moeite van het kijken waard maken. Het familiedrama is met zorg vervaardigd, echter het script is niet verrassend genoeg en ook het gemis van enige nostalgie en wat humor doet de film geen goed. Het meest wezenlijke thema is de nasleep van het moment waarop Paul en Johnny zijn betrapt op diefstal en eerstgenoemde belangrijke keuzes over zijn eigen positie moet maken. Bij thuiskomst merken we dat Paul zich eenzamer dan ooit voelt.

 

7 december 2022

 

ALLE RECENSIES

Tapis Rouge: Zeven jaar na de aanslagen in Parijs

Posted on

Vierde editie Tapis Rouge 10-15 november in Amsterdam
Zeven jaar na de aanslagen in Parijs 

door Cor Oliemeulen

De vierde editie van het Franse filmfestival Tapis Rouge wordt gehouden van 10 tot en met 15 november in De Filmhallen in Amsterdam. Focus van het programma ligt op ‘film en literatuur’. In het oog vallen de twee drama’s over de terroristische aanslagen in Parijs op 13 november 2015.

 

Vous n'aurez pas ma haine

Vous n’aurez pas ma haine
‘Je zult mijn haat niet krijgen’, schrijft Antoine Leiris (Pierre Deladonchamps) op zijn Facebookpagina drie dagen nadat zijn vrouw Hélène (Camélia Jordana) omkwam bij de gruwelijke aanslag op de bezoekers van concertzaal Bataclan in Parijs. Zijn bericht blijkt al tienduizenden keren te zijn gedeeld als een redacteur van Le Monde aan Antoine vraagt of ze het bericht integraal op de voorpagina van hun dagblad mogen publiceren. “Als ons zoontje opgroeit met haat wordt hij misschien zelf ook zo”, zegt Antoine later tegen een tv-station. Een jaar later zal hij een boek onder dezelfde titel schrijven.

De onzekerheid op die 13e november van 2015 is gekmakend totdat hij het bericht krijgt dat de liefde van zijn leven een van de 89 doden is. Verdriet, ontzetting en verwarring zijn onbeschrijflijk. Antoine mag Hélène zien, maar heel even en achter glas. Er is steun en hulp van familie, maar ook van enkele moeders van de crèche waar peuter Melvil (Zoé Iorio) vaak overdag verblijft. Hoe goed bedoeld dan ook, het helpt weinig. Na de schok komt het gemis, en later het zwarte gat. Nee, Antoine zal de daders zijn haat niet gunnen, maar mooie herinneringen zijn slechts druppels om zijn radeloosheid en het gemis te verzachten.

De Duitse regisseur Kilian Riedhof introduceert Antoine in Vous n’aurez pas ma haine als een eenling van een collectief trauma. Pierre Deladonchamps vertolkt de rol van rouwende echtgenoot op een geloofwaardige wijze. Vaak door ingehouden emoties met een alleszeggende blik, zoals de zoon die op zoek gaat naar zijn biologische vader in Le fils de Jean en soms wat agressief zoals de stiefvader in Une enfance. Ondertussen zien we in flashbacks hoezeer Antoine en Hélène van elkaar hielden. Ook de kleine Melvil moet erg wennen aan het idee dat hij zijn moeder nooit meer in levende lijve zal zien. Antoine’s bestemming is nu om hun zoontje, dat fantastisch gecast en geregisseerd is, een veilige toekomst te bieden. Zonder haat.

Kijk hier wanneer deze film is te zien tijdens Tapis Rouge.
Vous n’aurez pas ma haine is tevens te zien 19 november in Filmhuis Den Haag.
De film draait vanaf 22 december in de overige bioscopen.

 

Revoir Paris

Revoir Paris
De broer van de Franse filmmaakster Alice Winocour (Maryland, Proxima) was ook aanwezig in Bataclan, maar hij overleefde de moordpartij. “Ik werd geïnspireerd door mijn eigen herinneringen aan die nacht, en ook door de discussies die ik met hem had in de dagen en maanden na de aanval”, zegt ze. “Ik werd gevoed door deze wereld van overlevenden die ik ontdekte dankzij mijn broer. Ik ging op forums en ik was verbaasd om te zien dat iedereen naar elkaar op zoek was: de persoon die naar hen had geglimlacht, die had geholpen, die hun hand vasthield in deze verschrikkelijke barbarij.”

Een van de overledenen van de reeks van zes terroristische aanslagen in Parijs is Mia. De Belgische actrice Virginie Efira verruilde het habijt van de wellustige non in Paul Verhoevens Benedetta voor jeans en rijdt daarmee op een motor door Parijs. Drie maanden na de aanslag in het restaurant, waar zij op die avond getuige was van tientallen andere bezoekers die met een machinegeweer werden neergemaaid, is ze nog getraumatiseerd en kan ze zich nauwelijks iets herinneren. “Vroeger kwamen mensen met hun problemen naar mij”, zegt ze tegen iemand. “Nu willen ze weten hoe ik mijn voel, alsof ik een attractie ben.”

Mia gaat terug naar het restaurant en ontdekt dat daar inmiddels een steungroep bij elkaar komt om ervaringen en gevoelens te delen. Nadat zij door een vrouw ervan wordt beschuldigd dat zij zich direct na de schietpartij had opgesloten op het toilet en niemand binnenliet, probeert Mia te achterhalen wat er met haar op die fatale avond is gebeurd. Ze komt in contact met mensen die treuren om familieleden en collega’s. Sommige overlevenden hebben lichamelijk letsel.

Als één ding duidelijk wordt in dit aangrijpende, maar soms wat onevenwichtige drama van Alice Winocour is dat alleen lotgenoten van een dergelijke tragedie elkaar kunnen begrijpen. Hopelijk voor Mia kan zij de man vinden die haar hand tijdens het bloedbad had vastgehouden.

Kijk hier wanneer deze film is te zien tijdens Tapis Rouge.
Revoir Paris is tevens te zien 13 november in Lumière Maastricht en 20 november in Filmhuis Den Haag.
De film draait vanaf 23 maart 2023 in de overige bioscopen.

 

10 november 2022

 

MEER FILMFESTIVAL

LIFF 2022 – Deel 3: American Indies

Posted on

LIFF 2022 – Deel 3: AMERICAN INDIES
Misdaad is niet wat het lijkt

door Cor Oliemeulen

Het interessante van films die buiten de gangbare paden van Hollywood worden vervaardigd, is dat ze meestal minder voorspelbaar zijn. Onafhankelijke films kennen geen producenten of studio’s die de makers in hun nek hijgen met algoritmes om de massa te behagen. Onafhankelijke regisseurs moeten weliswaar de kosten zelf bij elkaar schrapen, maar genieten volop vrijheid om zich creatief te uiten.

 

Emily the Criminal

Emily the Criminal – Criminaliteit loont (maar hoe lang)?
Neem nu John Patton Ford. Hij schreef en regisseerde in 2010 zijn eerste korte film Patrol, maar het zou nog twaalf jaar duren voordat hij de middelen had om zijn eerste speelfilm te maken. Met een budget van zo’n drie miljoen euro moest hij in twintig dagen 123 scènes draaien op zestig locaties (hoofdzakelijk in Los Angeles), inclusief stunts, vechtpartijen en een autoachtervolging. Het resultaat van Emily the Criminal mag er zijn. Het plot past bovendien uitstekend in de uitdagingen van deze tijd.

Titelpersonage Emily (voortreffelijk neergezet door Aubrey Plaza) is met haar energieke uitstraling, ruiterlijke gevoelens en impulsieve gedrag een heuse antiheld. Net als veel van haar generatiegenoten heeft ze een fikse studieschuld, echter haar opleiding tot ontwerper heeft ze niet afgemaakt, omdat ze in aanraking kwam met justitie. Ze werkt nu in de catering en solliciteert tevergeefs naar beter betaalde banen. Door haar frustraties komt Emily in contact met een organisatie die zich bezighoudt met creditcardfraude. Met een gestolen bankpas en vervalst identiteitsbewijs moet ze een flatscreen kopen om 200 dollar te kunnen verdienen. Hierna krijgt Emily de smaak te pakken, besluit om ook zelf een handeltje op te zetten en wordt verliefd op de verkeerde, met alle risico’s van dien.

Emily the Criminal is een misdaadfilm met een vleugje maatschappijkritiek. Uitbuiting van werknemers ligt voortdurend op de loer en het lijkt alsof het alternatief criminaliteit loont om je bestaanszekerheid veilig te stellen. Ironisch genoeg kreeg John Patton Ford tijdens de opnamen zelf te maken met iemand die zijn creditcardgegevens had ontfutseld. Dat heeft hem er niet van weerhouden om een vlotte misdaadthriller met voldoende spannende scènes en een toepasselijk slot te maken.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

On the Count of Three

On the Count of Three – De laatste toevlucht
Suïcide is een ongemakkelijk thema. Ook voor filmmakers. En zeker in komedies. Toch waagde Jerrod Carmichael zich aan een verhaal over twee vrienden die het leven niet meer zien zitten en – net als Jack Nicholson en Morgan Freeman in The Bucket List, maar dan totaal anders – nog enkele persoonlijke wensen willen vervullen. De Amerikaanse stand-up comedian is in eigen land bekend om zijn geestigheid over oncomfortabele onderwerpen, kwam enkele maanden geleden in zijn eigen show uit de kast en deelde pijnlijke familiegeheimen met zijn publiek. Ook in zijn speelfilmdebuut On the Count of Three beroert hij zaken als depressiviteit, racisme en kindermisbruik.

Jerrod Carmichael speelt samen met Christopher Abbott de twee vrienden die zich nog één dag confronteren met het ingewikkelde hier en nu, herinneringen en mensen die een serieuze stempel op hun levens hebben gedrukt, voordat ze elkaar met een pistool door het hoofd zullen schieten. Aangezien de een nog meer in de war is dan de ander levert dat voor hen soms wat voldoening op, maar ook gevaar en geweld, eindigend met een grootscheepse klopjacht door de politie.

Iedereen kan natuurlijk zelf bepalen wat hij of zijn vindt van On the Count of Three. De zwarte humor moet je liggen, maar terwijl de gebeurtenissen zich opstapelen, ontstaat een tragische geschiedenis en een existentiële discussie waarin een van de vrienden langzaam gaat twijfelen of ze wel het juiste pad hebben gekozen. De combinatie van ongemak en oprechtheid laat zien dat Carmichael het talent heeft om in de toekomst nog meer menselijke kwellingen respectvol op het witte doek te presenteren.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Emergency

Emergency – Stayin’ Alive
Wat doet een nummer van de Bee Gees in een hedendaagse tienerkomedie? Je merkt het vanzelf als alle campuslol van drinken, blowen en dansen is ontaard in een situatie waarin een mensenleven dient te worden gered.

Net als in On the Count of Three staat in Emergency een vriendschap op het spel. De nerdy Kunle (Donald Elise Watkins) en de stoere Sean (RJ Cyler) vinden op de vloer van hun studentenhuis een dronken en misschien ook wel gedrogeerd meisje dat alleen even bij kennis komt om te kotsen. Dit is wel een heel slecht moment vinden de twee beste vrienden, want vanavond staat hun Legendary Tour – zeven feesten achter elkaar – gepland. Wat te doen? 112 bellen? Het meisje naar het ziekenhuis brengen? Sean vindt het allebei geen goed idee, want Kunle en hij zijn zwart, en het meisje is wit. Na veel vijven en zessen besluiten ze het meisje af te leveren op het feest waar ze kennelijk was vertrokken. Het zal niemand verbazen dat dit plan niet zal slagen.

Regisseur Carey Williams maakte in 2018 een korte film met dezelfde titel en hetzelfde uitgangspunt. Kunle komt uit een welgesteld gezin en is al aangenomen op de prestigieuze Princeton-universiteit. Als de politie hem aantreft onder deze omstandigheid kan dat consequenties voor zijn toelating hebben, maar hij heeft geleerd om tijdens calamiteiten de autoriteiten in te schakelen. Sean komt uit een problematische omgeving en weet dat je als kleurling al snel de schijn tegen hebt. De sterk vertolkte confrontatie tussen de vrienden bewijst dat een tienerkomedie veel meer kan zijn dan een aaneenschakeling van bierpong, drugs, seks en puberale onzin.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Vengeance

Vengeance – Moord tussen de jaknikkers
Als je niet zo van een hoofdpersonage (en diens rol) houdt, is een film lastig te verteren. Dat geldt voor Vengeance van en met B.J. Novak, vooral bekend van de tv-serie The Office, waarvoor hij ook een aantal afleveringen regisseerde. Zijn zelfgeschreven speelfilmdebuut houdt het midden tussen een thriller, mysterie en komedie, maar is het eigenlijk alle drie net niet.

Het plot draait om de enigszins snobistische schrijver Ben Manalowitz (Novak) die in zijn residentie New York een telefoontje krijgt vanuit Texas dat een meisje dat Ben kende, is overleden aan een overdosis drugs. Hij reist af naar de prairie, maakt kennis met een excentrieke platenproducer (Ashton Kutcher) die zich graag bedient van tegeltjeswijsheden en belandt bij de familie van het dode meisje. Al snel denkt Ben dat er geen sprake is van een overdosis maar van moord. Hij doet verslag van zijn onderzoek met een populaire podcast onder de titel ‘Dead White Girl’.

Of je nu wel of niet van het hoofdpersonage houdt, de film heeft goede bedoelingen en enkele aardige fragmenten maar mist overtuigingskracht. Soms lijkt een scène een parodie maar is dan serieus bedoeld, soms hoor je grappen wanneer ze minder zijn gepast. Dat de apotheose totaal onverwacht komt, is meestal geslaagd in moordmysteries, maar deze actie komt wel heel abrupt uit de lucht vallen.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

7 november 2022

 

LIFF 2022 – Deel 1: Drama
LIFF 2022 – Deel 2: Fantasie

 


MEER FILMFESTIVAL

LIFF 2022 – Deel 2: Fantasie

Posted on

LIFF 2022 – Deel 2: FANTASIE
Kijken naar de wereld 

door Cor Oliemeulen

Fantasie is soms nodig om de wereld beter te kunnen begrijpen. Dat lukt de ene filmmaker beter dan de andere. Vier fantasiefilms tegen alledaagse beslommeringen.

 

Three Thousand Years of Longing

Three Thousand Years of Longing – Tussen kunst en kitsch
Het moderne Aladdin-sprookje Three Thousand Years of Longing is het resultaat van een hernieuwde samenwerking van de regisseur, producer, cinematograaf, editor, productieontwerper en filmcomponist (Nederlander Tom Holkenborg aka Junkie XL) van Mad Max: Fury Road. Terwijl de Australische filmmaker George Miller werkt aan een nieuwe Mad Max moet de liefhebber het voorlopig doen met een ander visueel spektakel. Het beoogde romantische fantasieverhaal met Tilda Swinton als nerdy wetenschapper Alithea en Idris Elba als een uit de kluiten gewassen Djinn is bij vlagen overweldigend, maar schiet alle kanten op.

‘Wat doet iemand die 2,5 duizend jaar in een fles zit, behalve slapen?’, vraagt Alithea aan de geest. ‘Een Djinn slaapt niet’, antwoordt de geest droog. Soms is het genieten van de ironische ondertoon en het puike acteerwerk van Swinton, maar van werkelijke chemie met Elba is geen sprake. De film bestaat uit twee componenten: 1) de bij vlagen briljant in beeld gebrachte reis van de geest in een fles die begint op de bodem van de Rode Zee tot een paleis in Constantinopel; 2) de dialogen tussen de geest en de wetenschapper die drie wensen mag doen (behalve de ellende in de wereld oplossen, want dat ligt niet in zijn macht), maar niet weet of ze wel iets wil wensen. Hun karakterontwikkelingen verzanden in goede bedoelingen.

Hoe oogverblindend sommige scènes ook mogen zijn (er zijn tientallen beelden die je als schilderij aan de muur kunt hangen), ze kunnen de overbodigheid van sommige andere scènes niet verbloemen. Voeg daaraan toe de wat onbevredigende finale en je weet dat Three Thousand Years of Longing in de herinnering blijft als niet meer dan een aangenaam gevalletje van ‘tussen kunst en kitsch’.

Lees hier waar en wanneer deze film op LIFF is te zien (mits niet uitverkocht).
Three Thousand Years of Longing is vanaf 17 november te zien in de landelijke bioscopen.

 

Marcel the Shell with Shoes

Marcel the Shell with Shoes – Schelp met visie
Marcel is een schelp met de persoonlijkheid van een mens. Vriendelijk, relativerend, soms spottend en trots, maar met een uitstraling om van te smelten. Marcel is op zoek naar zijn familie en verschijnt op de nationale tv. De host kondigt hem als volgt aan: “In het enige interview dat hij heeft gegeven sinds hij een internetfenomeen is geworden, deelt Marcel de Schelp zijn unieke perspectief op wat wij als vanzelfsprekend beschouwen. Hij voegt nieuwe betekenissen toe aan de simpelste ideeën. Marcel, een schelp van 2,5 cm groot, herinnert ons aan de echte waarde van gemeenschap, de baanbrekende kracht van vriendschap.”

Het echtpaar Dean Fleisher-Camp en Jenny Slate bedacht Marcel. Ze maakten drie hele korte films over Marcel the Shell with Shoes en er verscheen een prentenboek. Een heuse speelfilm is het logische, en bijzonder geslaagde vervolg. Dean doet de regie en speelt de huurder van de Airbnb-woning die Marcel ontdekt en introduceert aan de wereld; Jenny voorziet Marcel van een fantastisch stemmetje, waarin tegelijkertijd jeugdigheid als een volwassen kijk op het leven doorklinken. Marcel is een hoofd (met een digitaal bewegend mondje) op een paar schattige voeten en draagt aan de ene kant zijn schelp en aan de andere kant een oog. Hij communiceert als een mens, gelukkig nog onschuldig, omdat hij de ongemakkelijkheden en gevaren van de buitenwereld nog niet kent. Marcel is bovendien inventief in het zich eigen maken van praktisch menselijk handelen. Hij kan niet alleen lezen en een mobieltje bedienen, maar ook een langspeelplaat opzetten en appels uit een boom schudden. Na het overlijden van zijn lieve oma Connie (Isabella Rossellini) verlangt Marcel meer dan ooit naar zijn andere, verdwenen familieleden.

De grappige en wijze teksten passen mooi bij de beelden. Door de korte momenten van stopmotion en de gedetailleerde close-ups van Marcels microkosmos komt de verwonderde toeschouwer langzaam dichtbij het wezen van het schelpschepseltje. Marcels nieuwsgierigheid is aandoenlijk.

Het leven van de schelp Marcel wordt in relatieve rust verteld (misschien te rustig voor menig kind) met oprechte woorden, toch wel modern belicht vanuit verschillende beeldperspectieven: Dean maakt een videoportret van Marcel, een scherm met internetpagina’s, autocamera’s, een tv-reportage en door de lens van een meisje dat zichzelf filmt terwijl ze dolenthousiast naar Marcels huis rent. Zonder twijfel is Marcel the Shell with Shoes een van de origineelste films van het jaar. Hopelijk is hij snel na het Leidse filmfestival LIFF ook in het bioscoopcircuit te bewonderen.

Lees hier waar en wanneer deze film op LIFF is te zien (mits niet uitverkocht).

 

Mona Lisa and the Blood Moon

Mona Lisa and the Blood Moon – Cool en creepy
Wat zou het toch fijn en handig zijn om zo nu en dan iemand iets te laten doen tegen zijn eigen wil. Dat ervaart stripper Bonnie (Kate Hudson) die bij toeval in aanraking komt met Mona Lisa Lee (Jeon Jong-seo). Laatstgenoemde is tijdens volle maan na maar liefst twaalf jaar op miraculeuze wijze ontsnapt uit een psychiatrische inrichting. Het uitblijven van het antwoord op de vraag waarom zij als tienjarig Koreaans meisje daar destijds terechtkwam, is een jammerlijk gemis van Mona Lisa and the Blood Moon. Voor de rest is de film een cool avonturenverhaal met bovennatuurlijke trekjes.

Mona Lisa heeft namelijk een gave: als ze zich concentreert, kan ze mensen ‘besturen’. Zo is ze ontsnapt door een cipier zichzelf met een schaar te laten toetakelen. Ze belandt in New Orleans waar een politieagent te dichtbij komt en zichzelf in een voet schiet. Grappig is dat ze ervoor zorgt dat de bully die Bonnie’s zoontje Charlie pest plotseling eieren op zijn eigen hoofd stukslaat. Aangezien Mona Lisa door haar jarenlange opsluiting wereldvreemd is, weet Bonnie haar voor het karretje te spannen door hijgerige jongemannen na een stripnummer al hun geld af te troggelen. Ook mensen bij pinautomaten worden de klos. Bonnie’s misbruik van Mona Lisa’s goedheid en naïviteit leidt onherroepelijk tot consequenties.

Mona Lisa and the Blood Moon ademt de sfeer en thematiek van A Girl Walks Home Alone at Night, de vorige en tevens eerste speelfilm van Ana Lily Amirpour, die zich tussendoor voornamelijk met tv-producties bezighield. Het decor is de zelfkant van de stad gehuld in schaduw en neon waarin een jonge vrouwelijke buitenstaander afrekent met het kwaad dat haar bedreigt, hunkert naar vriendschap en de autoriteiten probeert te ontlopen.

Lees hier waar en wanneer deze film op LIFF is te zien (mits niet uitverkocht).
Mona Lisa and the Blood Moon is al aangekocht door een Nederlandse distributeur, maar het is nog niet bekend wanneer de film in de bioscopen verschijnt.

 

Palm Springs

Palm Springs – Iedereen is alleen (vooral de kijker)
Het is altijd prettig voor filmmakers als hun onafhankelijke producties op diverse filmfestivals prijzen winnen, maar soms vraag je je af wat de criteria zijn om jurylid te mogen worden. Laten we stellen dat Palm Springs van speelfilmdebutant Max Barbakow een voorbeeld is van een film die je geinig vindt óf juist niet. Als je van romcoms houdt, is de kans reëel dat je dit fantasiemysterie genietbaar vindt, en aangezien het plot gaat over een koppel dat keer op keer dezelfde dag opnieuw beleeft… oneindig genietbaar. Voor anderen is Palm Springs onmetelijk zielloos en een toonbeeld van fantasieloze fantasie.

Inderdaad, de film gaat over een koppel dat zich in een tijdlus bevindt. Net als in bijvoorbeeld de klassieker Groundhog Day krijgt de mannelijke hoofdpersoon, in dit geval de onaangepaste Nyles (Andy Samberg), steeds weer de kans om Sarah (Cristin Milioti) het hof te maken. Het gegeven dat diezelfde dag een trouwdag is, leidt uiteraard tot veel drank, overspel en foute grappen. Elke dag opnieuw. En als er geen piemels op elkaars ruggen worden getekend, kun je altijd nog proberen elkaar een existentialistische vraag te stellen, zoals: ‘Is het leven in een tijdlus niet even zinloos als het echte leven?’

Laten we concluderen dat je in de stemming moet zijn voor een film als Palm Springs. Dan kun je in ieder geval zo nu en dan lachen om de mallotigheid van de hoofdpersonages en de knulligheid van het plot. Zelfs Oscarwinnaar J.K. Simmons (Whiplash) kan weinig inventiefs met het armoedige script.

Deze film wordt eenmalig vertoond op het LIFF, in een zwembad! Lees hier wanneer (mits niet uitverkocht).

 

5 november 2022

 

LIFF 2022 – Deel 1: Drama
LIFF 2022 – Deel 3: American Indies

 


MEER FILMFESTIVAL

LIFF 2022 – Deel 1: Drama

Posted on

LIFF 2022 – Deel 1: DRAMA
Over kleermakers en dochters 

door Cor Oliemeulen

Het Leiden International Film Festival (LIFF) van 3 tot en met 13 november kent een sterk programma met veel Nederlandse premières en debuterende filmmakers. We trappen onze reeks verslagen af met vier drama’s die dik de moeite waard zijn.

 

Broker

Broker – Sympathieke babyhandelaars
In al die prachtige films van Hirokazu Koreeda word je op een zachte manier uitgedaagd om verder te kijken dan je neus lang is. Dat geldt ook voor Broker, dat zich na Koreeda’s Franse uitstapje La Vérité (met zijn lang gekoesterde ontmoeting met grande dame Catherine Deneuve) opnieuw afspeelt buiten het Japanse moederland, namelijk Zuid-Korea.

Sang-hyeon (Song Kang-ho: Parasite) is een kleermaker in Seoul. Samen met zijn vriend Dong-soo runt hij als vrijwilliger van een kerk een babybox voor vondelingen. Ze hebben het beste voor met de jonge spruiten; soms bieden ze een baby aan ter adoptie, illegaal. Ze moeten dan wel zeker weten dat het gaat om ouders die het kind gegarandeerd een goede toekomst kunnen bieden. Voor onze babyfluisteraars geldt: goede daad verricht en een aardig bedrag verdiend.

Zo is de baby van het hoertje So-young (Ji-eun Lee) voorbestemd om te worden opgevoed door rijke mensen. So-young voelt zich niet in staat om voor haar baby te zorgen en bovendien is iemand op zoek naar haar. Ondertussen worden de babyhandelaars gevolgd door twee politieagentes, die ook hun eigen verhaal hebben.

Hirokazu Koreeda wordt weleens de ‘Yasujirô Ozu van deze eeuw’ genoemd, omdat beide Japanse regisseurs humanistische films over familieverhoudingen maken. Misschien hoort het bij de Japanse cultuur: beide filmmakers oordelen niet snel, weten begrip en sympathie voor hun personages op te brengen en iedereen schikt zich uiteindelijk in zijn eigen lot. Terwijl de films van Ozu zich vaak afspelen in een intieme huiselijke setting en handelen over botsingen tussen generaties en worstelingen met de moderne tijd, concentreert Koreeda zich vooral op dilemma’s in hedendaagse familiedrama’s met een sociaal-realistische ondertoon.

Dat zie je bijvoorbeeld in Like Father, Like son (2013) waarin twee echtparen ontdekken dat hun zoontjes bij de geboorte zijn verwisseld, After the Storm (2016) waarin een lamlendige detective met zijn zoontje probeert om een echtscheiding te voorkomen en Shoplifters (2018) waarin een familie besluit om een verwaarloosd kind te ontvoeren. Door zijn contemplatieve stijl schetst Koreeda ook in Broker een bijna feilloos beeld van gewone mensen in relaties en situaties. Met een snufje humor en ironie. Nauwelijks grimmig.

Broker is de slotfilm van het LIFF 2022. Lees hier waar en wanneer deze film is te zien (mits niet uitverkocht).
De film draait vanaf 12 januari 2023 in de landelijke bioscopen.

 

The Outfit

The Outfit – Man met schaar
Ook het mysterieuze misdaaddrama dat in zijn geheel is gesitueerd in een kleermakerszaak, biedt een gelaagde verhaalstructuur vol dialogen. The Outfit is het verdienstelijke filmdebuut van de Amerikaan Graham Moore, die al een Oscar won voor zijn filmscenario van The Imitation Game (2014). Als regisseur/scenarist neemt hij voldoende tijd om de verschillende personages te schetsen. Hier in de bescheiden zaak van ’couteur’ Leonard (Mark Rylance: Bridge of Spies, 2015) vallen die personages pas te begrijpen nadat je een paar keer op het verkeerde been bent gezet.

Alleen zijn schaar nam de beschaafde Leonard mee toen hij na de oorlog genoodzaakt was Londen te verlaten. Hij belandde in Chicago en krijgt in het hier en nu van 1956 te maken met de bende van de familie Boyle, die op gespannen voet staat met de clan van madame La Fontaine. Aan Leonards dagelijkse routine komt plots een eind wanneer Richie Boyle met een verse schotwond zijn zaak komt binnenstrompelen, ondersteund door gangster Francis. Ze zijn op de vlucht voor La Fontaine en Leonard wordt geacht met spoed Richie’s buik en rug met naald en draad te hechten. Vanaf dat moment beginnen de intriges zich op te stapelen, niet in de laatste plaats omdat Leonards assistente Mable een verhouding met Richie heeft.

Naast het spannende scenario wordt The Outfit (de titel slaat op een geheime organisatie) gedragen door een sublieme Mark Rylance. Hij speelt een man die altijd geconcentreerd en beheerst zijn vakmanschap uitoefent, gedistingeerd op een afstandje blijft, maar meer in de gaten heeft dan iedereen bevroedt. Met zijn slimheid weet hij in deze enigszins claustrofobische omgeving meer dan eens een leven te redden. Bovendien ontdekt hij dat je met een schaar meer dingen kunt doen dan enkel knippen.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

The Quiet Girl

The Quiet Girl – Ierse nesten
Het volgende lovenswaardige speelfilmdebuut is van documentaire- en tv-seriemaker Colm Bairéad. Zijn subtiele kleine drama The Quiet Girl is de Ierse inzending voor de Oscars en wordt bijna geheel gesproken in de primitieve Keltische taal Irish Gaelic. De hoofdpersoon Cáit (Catherine Clinch) is ‘an cailín ciúin’, het rustige meisje van de titel, maar ook de meeste andere personages hebben wonderlijke namen. Hoewel de film niet heel veel dialoog kent, is ondertiteling dus wel een must.

Cáit is lid van een groot katholiek gezin op het Ierse platteland van de jaren tachtig. We tellen minimaal vier zusjes en een broertje, terwijl moeder alweer in verwachting is. Cáit wordt door alle andere gezinsleden genegeerd, ook door haar vader, die vaak van huis is en aan een zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vreemdgaat. Cáit is dan wel rustig en stil, maar niet doof noch blind. De situatie is schrijnend: door de armoede is er geen geld voor arbeiders om het hooi van het land te halen en er is niet genoeg voedsel voor iedereen. Het is voor Cáit een zegen dat zij wordt uitgekozen om de zomer elders door te brengen, namelijk bij haar moeders neef Seán en diens echtgenote Eibhlín Cinnsealach (Carrie Crowley). Ook zij hebben een boerderij, maar geen andere monden te voeden. Voor het eerst in haar leven ervaart Cáit letterlijk en figuurlijk een warm bad.

Vanaf hier ontspint The Quiet Girl zich als een fijnzinnig, sfeervol gefilmd hoofdstuk waarin Cáit, Eibhlín en Seán langzaam aan elkaar moeten wennen en we uiteindelijk leren dat dit huis wel een verleden, maar geen geheimen noch schaamte kent. Het afscheid aan het eind van de zomer is onvermijdelijk en ontroerend. Juist omdat we mogen gissen hoe Cáits levenspad zal verderlopen, maakt dat de film in je hoofd nog wel een tijdje doordraait.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).
The Quiet Girl draait vanaf 13 april 2023 in de landelijke bioscopen.

 

The House Among the Cactuses

The House Among the Cactuses – Volwassen keuzes
Ook de finale van The House Among the Cactuses blijft nasudderen. Je vraagt je af hoe jijzelf zou hebben gehandeld wanneer je een mysterieuze backpacker een maaltijd aanbiedt en tot je verontwaardiging ziet dat hij bij zijn vertrek je vrouw een klap in het gezicht geeft. De meeste kijkers zouden uiteindelijk waarschijnlijk anders hebben gereageerd, omdat zij nu eenmaal meer kennis hebben (maar nog steeds bar weinig) dan de vader des huizes.

Carlota González-Adrio maakt in haar speelfilmdebuut dankbaar gebruik van het script waarmee de Spaanse schrijver Paul Pen zijn eigen succesvolle roman bewerkte. Net als in The Quiet Girl maken we kennis met een groot gezin dat geïsoleerd leeft, in dit geval op het eiland Gran Canaria middenin de natuur. En ook in deze film ligt een familietragedie aan de basis van gebeurtenissen die komen gaan. In het grote afgelegen huis tussen de cactussen wonen Rosa (Ariadna Gil) en Emilio (Daniel Grao) en hun vier opgroeiende dochters, die toneelstukjes opvoeren, dansen, zingen, lachen en puberen. Wanneer Rafa (Ricardo Gómez) ten tonele verschijnt, is er enige opwinding onder de meiden, net als voor de mannelijke bezoeker in The Beguiled. In deze Spaanse film geen genot, maar vooral vraagtekens en afschuw.

The House Among the Cactuses is een drama dat zich langzaam ontpopt als thriller. De combinatie van de idyllische atmosfeer, de eenvoud van het leven en de groeiende spanningsboog blijft de aandacht voortdurend vasthouden.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

3 november 2022

 

LIFF 2022 – Deel 2: Fantasie
LIFF 2022 – Deel 3: American Indies

 


MEER FILMFESTIVAL

Imagine 2022 – Deel 3: Familie

Posted on

Imagine 2022 – Deel 3: Familie
Overbezorgde moeders 

door Cor Oliemeulen

Je kunt je afvragen welke heikele familiekwesties ten grondslag liggen aan de motivatie om horrorfilms over moeders te maken. Sommige filmmakers tonen nog enige compassie, anderen zijn meedogenloos. 

 

Huesera

Huesera – Krakende botten
Haar man Raúl lijkt gelukkiger dan Valeria (prima rol Natalia Solián) wanneer ze dan eindelijk in verwachting is van hun eerste kind. Valeria’s onbestemde gevoel begint als zij ’s avonds laat tegenover hun appartement iemand van het balkon ziet springen. Vol afschuw roept zij Raúl, maar als hij komt kijken is het slachtoffer verdwenen. Valeria stopt met haar werk als meubelreparateur en prepareert de babykamer (Let op met die zaagmachine!). Ze slaapt slecht, hoort ’s nachts angstaanjagende geluiden en ziet schimmige figuren snel wegschieten. Van haar familie hoeft ze niet veel steun te verwachten. De dokter wijt haar angsten aan zwangerschapsspanning. Als op een dag het zelfgemaakte babyledikantje in de fik staat (volgens Raúl omdat Valeria stiekem had staan te roken), komen er kalmeringspillen aan te pas.

Het naderende moederschap is een dankbaar, maar redelijk afgezaagd thema voor horror. Met Rosemary’s Baby (1968) van Roman Polanski was het meeste al gezegd. Desalniettemin verrast de Mexicaanse Michelle Garza Cervera met haar speelfilmdebuut. In plaats van gruwelijke schrikbeelden die de kijker de stuipen op het lijf moeten jagen, zien we vage reflecties in spiegels en op glimmende oppervlaktes: Valeria’s innerlijke tweestrijd. Verder is de geluidsband kraakhelder, van de knakkende vingers van Valeria tot en met wezenloze wezens met krakende botten tijdens een zwart magisch ritueel dat de kersverse moeder zal ondergaan. Huesera laat zien dat het moederschap niet is geschikt voor sommige vrouwen. Zwangere vrouwen kunnen beter een andere film gaan kijken.

Lees hier waar en wanneer deze film draait.

 

Family Dinner

Family Dinner – Vasten tot Pasen
In deze eerste speelfilm van Oostenrijker Peter Hengl had moeder Claudia ook beter geen kind kunnen krijgen. Haar tienerzoon Filipp is uitgegroeid tot een verwend ettertje. Zij pampert hem, checkt elke avond zijn mobiel en ontneemt hem zijn vrijheid. Als gezondheidsgoeroe heeft Claudia succesvolle boeken geschreven, maar ook esoterie geniet haar fascinatie. Haar huidige levenspartner Stefan is een op wild jagende fitnessfanaat, die het liefst van Filipp een ‘echte vent’ wil maken. Vanaf het moment dat Claudia’s corpulente nichtje Simi (Nina Katlein) in hun afgelegen woning de paasvakantie komt doorbrengen, ontvouwt zich een verhaal waarin Filipp steeds recalcitranter wordt en vastbesloten is zich aan de verstikkende bemoeienis van zijn moeder te onttrekken.

Claudia wil Simi wel helpen met haar overgewicht: gewoon de hele week tot aan paaszondag niets eten; eerst detoxen, de rest volgt vanzelf. Terwijl Filipp de meest uitgebreide maaltijden krijgt voorgeschoteld, begint Simi’s maag steeds heftiger te knorren. Ook Claudia en Stefan lijken te vasten. Ondertussen maken neef en nicht voorzichtig contact. Filipp is ervan overtuigd dat Claudia en Stefan hem iets ergs aan willen doen. Ook Simi begint argwanend te worden.

Met weinig middelen en verrassingen telt Family Dinner langzaam de dagen af naar het paasdiner. Het slachten en villen van een paaskonijn op Witte Donderdag en Claudia’s klap in Filipps gezicht op Goede Vrijdag vormen de opmaat voor de onvermijdelijke horror die komen gaat. Wat gebeurt er met die houten wigwam waarin Filipp zich af en toe verstopt? Wat gebeurt er tijdens het familiediner? Tja, die climax zag je al van mijlenver aankomen. Gelukkig bestaat er zoiets als wraak waaraan de kijker zich kan laven. 

Lees hier waar en wanneer deze film draait.

 

La Piedad

La Piedad – Krankzinnige kitsch
Ook moeder Libertad (Ángela Molina) heeft haar tienerzoon Mateo (Manel Llunel) geïsoleerd van de buitenwereld. Ze wonen in een groot, roze huis met zwart-marmeren pilaren. Sinds Mateo’s vader na de geboorte vertrok, heeft Libertad hun zoon alle vrijheid en eigen initiatief ontnomen, omdat ze bang is hem te verliezen. Libertad stopt Mateo nog in bad en als zij zijn nagels knipt, knipt zij een topje van zijn teen af zodat zij weer voor hem kan zorgen. En als Mateo zijn moeder nodig heeft, trekt hij de wond open. Ze slapen niet alleen bij elkaar in bed, maar doen eigenlijk alles samen, zoals eten, en kotsen. Wanneer Mateo een hersentumor heeft, denkt Libertad dat ook zij kanker heeft en zou zij het liefst ook zelf geopereerd willen worden. Dan maar samen aan de chemotherapie.

Vijf jaar na zijn speelfilmdebuut verrast en schokt Eduardo Casanova met La Piedad opnieuw het Imagine Film Festival. Pieles was een tragikomische beproeving waarin bizarre, afstotelijke en smakeloze personages het hart van de toeschouwer proberen te winnen. De maffe karakters en verwikkelingen deden denken aan ‘pope of trash’ John Waters, de pastelkleuren en gestileerde kaders aan het werk van Wes Anderson. Ook het productiedesign in La Piedad staat volledig ten dienste van het krankzinnige plot. De excentrieke Spaanse filmmaker (in eigen land bekender als acteur) heeft een voorkeur voor sets waarin de personages zich nietig voelen, alsof ze worden bestuurd door een almachtige stem.

Casanova weet begrippen als ‘bevalling’ en ‘piëta’ (een meelijwekkende voorstelling waarin de heilige maagd treurt om haar dode zoon op haar schoot) een nieuwe dimensie te geven. Als je door de verontrustende beelden en situaties heen kijkt, ontdek je een intelligente uiteenzetting over dictatoriaal gedrag en onderdrukking.

Lees hier waar en wanneer deze film draait.

 

25 oktober 2022

 

Imagine 2022 – Deel 1: Suspense
Imagine 2022 – Deel 2: Sciencefiction
Imagine 2022 – Deel 4: Horror
Imagine 2022 – Deel 5: Luchtig
Imagine 2022 – Deel 6: Mysterieuze films

 


MEER FILMFESTIVAL

Las Bestias

Posted on

*****
recensie Las Bestias
Wilde paarden konden mij niet wegslepen 

door Cor Oliemeulen

Een Frans echtpaar emigreert naar een geïsoleerde gemeenschap in Galicië en krijgt te maken met onbegrip en jaloezie van twee autochtone broers. Na Qué Dios nos perdone (2016), El reino (2018) en Madre (2019) voegen regisseur Rodrigo Sorogoyen en scenarist Isabel Peña een nieuw cinematografisch hoogtepunt aan hun oeuvre toe.

Las Bestias opent met een jaarlijkse feestelijke traditie in het uiterste noordwesten van Spanje: ‘a rapa das bestas’. Enkele sterke mannen proberen een wild paard tegen de grond te werken om vervolgens de manen af te snijden zodat eventuele parasieten worden verwijderd. Hierna gaat het paard terug naar de bergen. Het ritueel, een combinatie van dans en gewelddadige strijd, staat voor een symbolische bevrijding. Later in de film leren we de verdere betekenis van deze beelden.

Las Bestias

Intimidatie
De openingsscène zet de toon voor het rauwe leven in een vrij onherbergzaam landschap. Het Franse echtpaar Antoine (Denis Ménochet: Inglourious Basterds, 2009) en Olga (Marina Foïs: Polisse, 2011) heeft na een rondreis door Europa besloten om zich op deze plek te vestigen vanwege de stilte en de prachtige natuur. Voor hen is dit de ideale omgeving voor het starten van een biologisch landbouwbedrijf. Hoewel ze hard werken en zo goed mogelijk proberen te integreren, is van rust geen sprake. Antoine spreekt zich uit tegen de bouw van een windmolenpark, wat op weerstand stuit bij enkele dorpsbewoners. De eenvoudige broers Xan en Lorenzo menen dat ze een fortuin mislopen en besluiten om de nieuwelingen te intimideren. Dat gaat van kwaad tot erger.

Het duo Rodrigo Sorogoyen en Isabel Peña maakte van dit gegeven een als moderne western vermomde thriller. Het idee was al ontstaan voor het succes van Qué Dios nos perdone (2016), waarin een seriemoordenaar weduwen verkracht en doodslaat, terwijl de twee rechercheurs die op de zaak zijn gezet moeten zien af te rekenen met hun eigen demonen. Vervolgens maakten ze met El reino (2018) een heuse ‘politieke noir’ over een veelbelovende politicus die van corruptie wordt verdacht maar geenszins van plan is om in zijn eentje kopje onder te gaan. En hun vorige film, Madre (2019), is een sfeervol en ontroerend drama over een vrouw die rouwt om haar vermiste zoontje en nu innig bevriend raakt met een tienerjongen die haar kind zou kunnen zijn.

Las Bestias

Catharsis
Mensen en situaties zijn bij deze twee filmmakers nooit zwart-wit. Alsof ze een tegenwicht willen bieden aan een tijd waarin mensen met de grootste mond vaak de discussie naar zich toetrekken en er nauwelijks ruimte voor nuancering is. De angst voor nieuwelingen en het teloorgaan van tradities zorgt ook in de geïsoleerde omgeving van Las Bestias voor spanningen vanwege het gebrek aan wederzijds begrip en de verkramptheid waarmee die zouden moeten worden opgelost. Dat geldt meer voor mannen dan voor vrouwen. Zo vindt Olga het geen goed idee dat Antoine stiekem opnamen maakt van de pesterijen van Xan en Lorenzo. Verdere escalatie is het gevolg.

Las Bestias vertelt het indringende relaas vol onderhuidse spanning in twee episoden. In het eerste deel beleven we de gebeurtenissen door de ogen van Antoine, die zich steeds verder in het nauw gedrongen voelt. In het tweede deel dringen we binnen in het hart van Olga, die haar idealen volgt en niet van plan is zich te laten wegpesten, de smeekbede van hun dochter Marie (Marie Colomb: Les amoureux, 2018) om terug te keren naar Frankrijk ten spijt. Soms is het goed om een filmscript jaren te laten rijpen.

 

18 oktober 2022

 

ALLE RECENSIES

Nowhere

Posted on

***
recensie Nowhere
Van nergens tot hier 

door Cor Oliemeulen

Twee mannen rouwen. De een is op zoek naar wat hij heeft verloren, de ander naar wat hij nooit heeft gehad. Nowhere is een wat traag, maar soms aandoenlijk drama over het verlies en gemis van dierbaren.

Na zijn bejubelde speelfilmdebuut Offline (2012), waarin een ex-gedetineerde zich probeert te verzoenen met zijn familie en Le Ciel Flamand (2016), waarin een seksmisdrijf in een bordeel tot moord leidt, biedt de Belgische regisseur Peter Monsaerts in zijn derde langspeler Nowhere zijn personages hoop op betere tijden. Ook ditmaal bewegen de belangrijkste personages zich in de marge van de samenleving en wachten zij op betere tijden.

Nowhere

Rouw
Ex-vrachtwagenchauffeur André (Koen de Bouw: Het Vonnis, De Premier) is ingehuurd om van een afgelegen pand een wegcafé te maken. In de eerste helft van de film zien we hoe hij overdag buitenlandse werknemers in een busje ophaalt en ’s avonds filmpjes kijkt van zijn op 13-jarige leeftijd overleden dochter, die naar later blijkt vijf jaar geleden werd doodgereden. André is het type ijzervreter en een man van weinig woorden, maar ontdooit enigszins nadat hij de 17-jarige Noord-Afrikaan Thierry (Noa Tambwe Kabati) heeft betrapt tijdens een inbraak. De vijftiger ziet hoe de tiener net als hijzelf worstelt met het leven.

Dit gegeven doet toevalligerwijs denken aan een ander Belgisch drama dat zojuist in de Nederlandse bioscoop is verschenen. Ook in Dealer van Jeroen Perceval is een tienerjongen op zoek naar zijn identiteit en een rolmodel die een heilzaam perspectief kan bieden en probeert een volwassene de leegheid van zijn bestaan in te vullen. Dit klassieke gegeven zien we terug in Nowhere als André Thierry wil behoeden om niet verder weg te zakken in de uitlaatklep die criminaliteit heet. “Die jongen is gewoon op zoek naar wie hij is. Hij heeft gewoon iemand nodig”, zegt André tegen een politievrouw. Op haar beurt moet zij erkennen dat Thierry meedoet aan de ‘Ronde van Vlaanderen’, zoals Vlaamse hulpverleners dat noemen: “Hij is van opvangplek naar opvangplek gegaan.”

Nowhere

Moeder
In de tweede helft van de film blijkt dat André en Thierry elkaar meer nodig hebben dan zij denken om een nieuwe afslag in hun leven te vinden. Zo wil André als compensatie voor zijn overleden kind nu voor een andere onvolwassen persoon zorgen en heeft Thierry van een oudere een duwtje nodig om op zoek te gaan naar zijn roots. Hij weet dat zijn vader ‘waarschijnlijk Marokkaans’ is en heeft ook geen idee waar zijn moeder is. Tijdens hun gezamenlijke roadtrip naar Frankrijk blijkt dat Thierry’s moeder is verstoten door haar familie omdat ze hem op jonge leeftijd kreeg.

Regisseur Monsaerts pleit in Nowhere voor optimisme om te kiezen voor connectie in plaats van afzondering en uitsluiting. Hij is niet blind voor de uitdagingen van de multiculturele samenleving, maar wil een hoopvol tegenwicht bieden aan de polemiek in de media en de politiek. Hoe broos die lijn tussen inclusie en exclusie is, tonen de letters van de filmtitel in de aftiteling: ‘Nowhere’ (nergens) verspringt naar ‘Now here’ (nu hier).

 

26 september 2022

 

ALLE RECENSIES

Dealer

Posted on

***
recensie Dealer
Teleurstellende volwassenen 

door Cor Oliemeulen

Dealer is een rauw Vlaams drama waarin een puberjongen actief is als drugsrunner in Antwerpen. De film toont gretig hoezeer volwassen rolmodellen een wezenlijke invloed hebben op de toekomst van ontspoorde kinderen.

De Belgische acteur Jeroen Perceval (Rundskop, 2011), tevens scriptschrijver en rapper, portretteert in zijn regiedebuut de 14-jarige Johnny (nieuweling Sverre Rous) die een betrouwbaar rolmodel nodig heeft om zijn troosteloze straatleven te kunnen ontvluchten. “Tegelijkertijd wilde ik twee werelden samenbrengen of verbinden”, aldus Perceval. “De kunstwereld waar veel egocentrische personen rondlopen die toch een vorm van schoonheid voortbrengen, en de criminele wereld waar eveneens egocentrische mensen trachten te overleven en ook iemand willen zijn.” Of om met een Nederlandse politica te spreken: ‘Wie zijn die mensen?’

Dealer

Rolmodellen
Er zijn drie volwassenen die een grote invloed hebben op het hachelijke leven van de jonge drugsrunner, die zich met zijn stoere fietsje door de straten en parken van Antwerpen begeeft om harddrugs te verkopen. Allereerst is daar Johnny’s moeder Eva (Veerle Baetens: The Broken Circle Breakdown, 2012). Zij mag dan wel een getalenteerde kunstschilder zijn, maar is te labiel om voor haar zoon te zorgen. Johnny verblijft in een jeugdinstelling, maar gaat regelmatig bij Eva op bezoek. Ze kunnen het goed met elkaar vinden en roken samen een jointje. Eva hoopt dat ze haar schilderijen kan verkopen, zodat ze met Johnny naar Zuid-Frankrijk kan om daar een nieuw en gezonder leven op te bouwen. Zowel Johnny als de kijker weten dat het niet zover zal komen vanwege Eva’s frustraties en psychoses.

Als tweede is daar de onberekenbare dealer Luca (Bart Hollanders), die enkele jonge drugsrunners aanstuurt. Vanzelfsprekend kijkt Johnny aanvankelijk op tegen Luca’s geldelijke gewin, maar knapt langzaam af op diens agressie en geweld. Zeker nadat Luca de heroïnespuit aan hem opdringt en zijn vriendje heeft mishandeld.

Net als Eva en Luca worstelt de beroemde acteur Antony (Ben Segers) met een leegte in zijn bestaan, ondanks zijn enorme succes, erkenning en rijkdom. Antony sleept Johnny mee in de partyscene vol drank, drugs en seks, echter Johnny is vooral geobsedeerd door het toneel. “Ik wil ook acteren, in films spelen en beroemd worden”, zegt hij. Terwijl Johnny in Antony een vaderfiguur ziet, heeft Antony op zijn beurt een zwak voor de pientere Johnny, die hij uit het criminele straatleven wil trekken. Dat zou voor de acteur zelf tevens een stimulans zijn om te stoppen met zijn lege hedonisme. “Ik stop met gebruiken, jij met dealen, ok?”, stelt Antony voor. Dat blijkt voor allebei gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Dealer

Zelfkant
Na een wat aarzelend begin lukt het Jeroen Perceval de kijker mee te nemen met worstelende individuen in de zelfkant van de Antwerpse samenleving, gesteund door het geloofwaardige acteren van alle hoofdrolspelers, die niet verzaken hun kwetsbare kanten te tonen. In feite verschilt de destructieve wereld van de acteur Antony niet veel van die van de pusher Luca. Het vluchten in kortstondig geluk van genot biedt een wankele basis voor een luchthartige toekomst voor hen allebei. En hoe sympathiek dan ook, ook Eva wordt te veel gehinderd door haar demonen.

In Dealer is de tienerjongen zoals al zijn leeftijdgenoten op zoek naar zijn identiteit, maar ontbeert het hem aan meerderjarige rolmodellen die hem een heilzaam perspectief kunnen bieden. Johnny is slimmer en nuchterder dan de drie volwassenen in zijn directe omgeving. De vraag is of hij reddeloos verloren is wanneer het misbruik van zijn goede wil toeneemt.

 

18 september 2022

 

ALLE RECENSIES